آیات مهدوی
[size=medium]وارثان زمين
[/size]
[align=center]
[size=medium]
و لقد کتبنا فی الزبور من بعد الذکر ان الارض یرثها عبادی الصالحون
[/size]
و درحقیقت در زبور پس از تورات نوشتیم که زمین را بندگان شایسته خدا به ارث می برند[/align]
خداوند متعال به كتابهاي انبيا اشاره دارد و مي‌فرمايد: در كتابهاي پيامبران نوشته‌ايم كه زمين را بندگان صالح به ارث مي‌برند. البته در اين اختلاف شده كه: آيا خداوند در همه كتابهاي پيامبران به اين آيه اشاره كرده است يا در بعضي از آنها؟
گروهي مي‌گويند: مراد از «زبور» همان كتاب حضرت داوود«عليه السّلام» است و مراد از «ذكر» تورات حضرت موسي«عليه السّلام». برخي ديگر مراد از «ذكر» را قرآن كريم مي‌دانند (البته با توجه به اينكه در خود قرآن كلمه، ذكر براي قرآن آمده است). در اين صورت مراد از كلمه «بعد» در آيه، بعد بودن از جهت رتبه است، نه زمان.
كملة «ارض» وقتي به صورت مطلق و بدون قرينه مي‌آيد، همة كرة زمين را در بر مي‌گيرد و مراد از «وراثتِ زمين» اين است كه سلطه بر منافع و استفاده از آنها از ديگران، به بندگان صالح منتقل شده و بركات زندگي نصيب ايشان و مختصّ آنان خواهد شد.
«وراثت زمين»طبق آيه شريفه به انسان‌هايي خواهد رسيد كه داراي دو صفت بسيار مهم باشند:
1. «عبد خدا»بوده و هيچ استقلالي براي خود قائل نيستند. همه وجودشان را براي خدا قرار داده‌اند و مُهر عبوديت بر پيشاني‌شان مي‌درخشد. اينان به مرز ايمان و توحيد واقعي رسيد‌ه‌اند و همه چيز را در شعاع وجود او و براي او و به سوي او مي‌بينند.
2. «صالح» و شايسته بوده و لياقت بهره‌برداري را دارا هستند.
برخي بر اين باورند كه تفسير آيه، مربوط به حضرت مهدي «عليه السّلام» است وحتي اگر در روايتي، به آن حضرت اشاره نشده بود، باز هم آيه حكومت او را مطرح مي‌كند، زيرا:
1. قيام جهاني حضرت مهدي«عليه السّلام» يكي از امور مسلّم در معارف اسلامي است.
2. بيان خداوند در آيه، به صورت وعده است؛ يعني، وعده داده كه زمين در اختيار بندگان صالح قرار مي‌گيرد. «كَتَبَ» در اصطلاح از امري حتمي و قطعي حكايت دارد. در مفردات راغب، آمده است:از حكم امضا شده واز اثبات، به كتابت تعبير مي‌شود شيء ابتدا به ذهن مي‌آيد و مورد خواست انسان قرار مي‌گيرد، سپس به گفت‌وگو مي‌گذارد و پس از تصويب و پذيرفتن، براي عملي شدن ثبت و مكتوب مي‌شود.
3. كلمة «ارض» در آيه، سراسر كره زمين را شامل مي‌شود و اين فقط در زمان ظهور امام زمان (عجل‌الله‌تعالي‌فرجه) تحقّق خواهد يافت.
4. «ارث بردن» يعني اينكه وارث در نحوه استفاده از مال و همة منافع آن، اختيار كامل داشته باشد و چنين استفاده‌اي از منافع زمين، تنها در زمان ظهور براي«بندگان صالح» فراهم است.
5. البته، عده‌اي ديگر اين برداشت را نمي‌پذيرند؛ بلكه معتقدند: آيه عام است و در هر زمان امكان دارد عده‌اي از «بندگان صالح» خدا زمين را به «ارث» ببرند؛ هر چند محدوده‌اي معين وكوچك از زمين را در اختيار داشته باشند و يا برقراري حكومت ديني، بتوانند از منافع شان بهره ببرند. با اين همه، حكومت امام زمان«عليه السّلام» مصداق كامل و تمام اين آيه شريفه است.
امام باقر«عليه السّلام» مي‌فرمايد:
«و قوله (وَ لَقَدْ كَتَبْنا فِي الزَّبورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكر) قال: اَلكُتُبُ كُلُّها ذِكر، (و أَنَّ الْأَرضَ يَرِثُها عِباديَ الصّالِحون) قال: اَلْقائمُ«عليه السّلام» وَ اَصحابُه»؛2
مراد از كلمه «ذكر» در «وَ لَقَدْ كَتَبْنا...» همة كتابهاي (پيامبران) است. و مراد از «اَنْ الارضَ...» قائم«عليه السّلام» و ياران او مي‌باشد.
از روايت بالا استفاده مي‌شود كه اين وعدة الهي در همة كتابهاي آسماني بيان شده است. با نگاهي كوتاه به زندگي و آرمان‌هاي انسان‌ها از آغاز تا كنون، به روشني در‌مي‌يابيم كه يكي از بزرگ‌ترين آرزوها و خواسته‌هاي همه پيامبران و اولياء و انسان‌هاي طالب حق و آزاد انديش، برپايي جامعه توحيدي و حكومت بر پاية فرمان‌هاي آسماني و عدالت گستر الهي است تا در پناه آن با دستيابي عادلانه و صحيح بر منافع و منابع موجود، انسان‌ها به سعادت ممكن و بالندگي و رشد روز افزون و كسب درجات كمال در خور شأن خويش برسند.
روشن است كه اين اميد و آرزو زماني محقق مي‌گردد كه حاكمي عادل، كاردان و توانا، در رأس آن قرار گيرد و خود را موظّف به انجام فرمان‌هاي الهي بداند.اينك ما در عصري به سر مي‌بريم كه تنها و تنها اين اميد، از آخرين خورشيد هدايت و امامت انتظار مي‌رود، او كه نامش دركلام پيامبر«صلّي الله عليه و آله و سلّم» و معصومين(عليهم السلام) و به حدّ «تواتر» و يقين بيان شده و جاي ترديد در اين زمينه وجود ندارد.
*با توجه به ذيل آيه «وعد الله» از اين آيه نيز وجود امام زنده حاضر استفاده مي‌شود.
پي نوشت ها___________
1.انبياء(105).
2 .مجمع البيان، ج4، ذيل آيه
====================
منبع : سایت تبیان
پاسخ با نقل قول
