موضوع: اختاپوسی در درون مرزها که روی شیطان بزرگ را سفید کرده است- میراثی برای دولت روحانی

نوشته اصلی توسط داوودی

سلام باز من روی حرف خودم هستم میگم کی میگه بخا طر ترس از چپاول ما با امریگا ارتباط برقرار نمیکنیم من اینو یه توهین میدونم اگر تونستید من را بقول خودتان موجاب کنید بعدا ازتون معذرت میخوام هنوز میگم اساس بحث توهینه والسلام

داوود جان
مشکل ما با امریکا یکی دو تا نیست و بحث بسیار ریشه ای و دامنه دار است.
فقط یکی از مشکلات پیش روی ما امکان نفوذ و استیلای اقتصاد سرمایه داری به کشور است که حتی اصلی ترین معضل نیز به شما نمی آید.
از شما دعوت میکنم که در بحثی که با مکلف عزیز آغاز کرده ایم وارد شوید که به احتمال زیاد به نتیجه ای خواهیم رسید که حاصل خرد جمعی خواهد بود و همه میتوانیم بهره ببریم.
فقط کمی حوصله کنید و درخواهید یافت که من هم خودی هستم.

سلام از لطف شما متشکرم این گفنه شمارا که میفرمایید مشکلات ما با امریکا یکی دو تا نبست این درست است من اینو میگم واساسا من با جمله ای که شروع تایپیک اولتون مخالف بودم الان درسته ضمنا از حوصله ای که بخرج دادید متشکرم موفق باشید

مکلف جان ممنون از تحلیلتون
یاد اون دوستمون افتادم که بهم گفته بود " با کی بودی زیر دیپلم صحبت کن ما هم متوجه بشیم "
نه داداش من سوات موات درست حسابی ندارم ولی فکر میکنم بهتره یه جمع بندی کوچک داشته باشم چون احتمالا استنتاج دقیقی از نوشته های من نداشتید.
من از لایه اقتصاد شروع به بحث کردم(همسو با اصل سرنگار)و شما از چند لایه بالاتر یعنی جهان بینی شروع کردید.
مسئله دیگر اینکه pest ترتیب که الان در غرب وجود دارد ولی از اول اینطور نبوده است در گذشته غربی ها s در ابتدا , بعد e و بعد t قرار میگیرد یعنی بصورت set و p به موازات آنها نضج گرفته و آنقدر پررنگتر میشود که در نهایت خود را به بالای هرم تحمیل میکند و pest را تشکیل میدهد که وضعیت کنونی است.
یعنی اگر مشخصا در مورد امریکا صحبت کنیم در ابتدا دولت واحدی برسر قدرت نبود که سیاست واحدی داشته باشد و هدف اصلی مهاجرین صرفا اقتصادی و تملک و درآمد زایی بود که به مرور جوامع یکپارچه شدند وقوانین مدنی بهمراه تکنیک شکل گرفت و در این اثنی سیاست هم در سایه قدرت نظامی به موازات آنها(و نه مقدم به آنها) نضج گرفت و در نهایت توانست از سایر امور پیشی گرفته و خود را تحمیل کند.
در ایتدا دولتها نیز هدفشان کوچاندن مردم و اشغال هر چه بیشتر زمینها بود که در نهایت آنجا را نخوانده بودند که همان مردم کشور قبلی را فراموش کرده و مستقل شوند.
اگر نتوانستم منظورم را برسانم نقص از کم سوادی من است به خودتان نگیرید.

بصورت عینی و در خصوص جمهوری اسلامی ایران بحث بسیار مفصل است چرا که توقع ما بالاتر و انسانی تر است و پیشرفت را بدون عدالت نمیخواهیم.
تفاوت عمده ای که ما داریم اینکه نباید به گونه ای شود که مثل غرب تعدادی قلیل به ثروت برسند و دیگران در ازای گرفتن حقوقی جزئی برای آنان کار کنند و دسترنج یک جمعیت در جیب یک نفر برود.
اگر معنای پیشرفت اینگونه باشد همان بهتر که پیشرفت نکنیم.
این موضوع بسیار مهم و تعیین کننده است و تاکیدی هم که آقای خامنه ای روی لغت توسعه اسلامی دارند برای همین است(لازم نمیدانم تفاوتهای توسعه و پیشرفت را در اینجا شرح دهم)
یعنی ما اگر همان سند چشم انداز را به اجرا بگذاریم هم به توسعه میرسیم و هم به پیشرفت عدالت محور
و یکی از نقاط قوت نیز که میتواند ثروت ملی تولید کند صنایع پیشرفته است که کاملا واقعی و قابل اتکا است.
(که قبلا توضیح داده ام) دومین اختلاف فاحش ما با غرب(که همان پاشنه آشیل زندگی غربی است)مصرف گرایی است که بزرگترین خطر برای جامعه عدالت محور است.
البته این قسمت را نه خطاب به مکلف عزیز بلکه برای بقیه دوستان شرح میدهم که بسیار مهم است.
حاکمان امریکایی ها برای رهایی یافتن از جنبش های مدنی و نارضایتی های اجتماعی , ویروسی را بین مردم منتشر کردند بنام " مصرف گرایی " یعنی از طریق رسانه ها ایده هایی به مردم القاء میکردند که آنها را تحریک به مصرف کردن میکرد
فرض کنید رنگ سال زرد باشد و همسر فلان مدیر به خانه همتای خود برود و ببیند که مثلا پرده ها و مبلمان و وسائلش به رنگ سه سال پیش مثلا نارنجی است بقول امروزیها دماغش را میگیرد که این امل ها را ببین بعد از سه سال هنوز نتوانسته اند خانه خود را به روز کنند!
بعد از 60 سال امروز به جایی رسیده که کسی که اتومبیل آخرین سیستم مدل 2011 را دارد وقتی که جلوی خود همان اتومیبیل را با مدل 2013 می بیند احساس حقارت و نداری میکند.
آنها دقیقا مثل یک معتاد که مواد به او نرسد اگر نتوانند به بازار رفته و دائما آخرین مدلها را خرید نکنند طوری احساس خلاء میکنند که انگار ما نتوانیم برای فرزند خود غذا تهیه کنیم.
امروز جامعه مثلا ثروتمند امریکا با جمعیت 350 میلیون نفری 70درصد از داروی ضد افسردگی جهان را(یعنی 7 میلیارد نفر )را مصرف میکنند چون وضع اقتصادیشان اجازه خریدن و نو شدن به آنها نمی دهد.
این زندگی به درد ما نمیخورد.
پیشرفت زمانی ارزشمند است که همگی از آن بهره من باشند و توسعه در مواردی سودمند است که به درد همه بخورد.
اگر شبکه اینترنت بسیار خوبی داشته باشیم , اگر سیستم آب , فاضلاب , برق ,پارک ,اتوبان و امثال آن در بهترین وضعیت داشته باشیم همه استفاده میکنیم ولی اگر صد برج 500 طبقه در تهران ساخته شود فقط برای همان برج نشینان سود مند است و درظاهر شهری توسعه یافته داریم و در باطن هزاران هزار کوخ نشین و فقیر در حاشیه همان شهر زجر میکشند.
مسئله دیگر که بسیار حیاتی است دموکراسی است که لازمه حیات اجتماعی است شاید به چشم خیلی ها نیاید ولی اگر زمانی همین منتخبین شوراها به جایگاه اصلیشان برسند به جرئت میتوانم بگویم دموکراتیک ترین کشور جهان خواهیم شد.
از پنج رکن اصلی کشور(مقننه , مجریه , قضائیه , نهاد رهبری , شوراهای شهر و روستا)یکی هنوز نمایشی است که هم ارز بقیه باید قدرت داشته باشد و چون در همه جا از دورترین روستا گرفته تا پیتخت را پوشش میدهد مهمترین رکن عدالت گستری است اعم از اقتصادی , اجتماعی , سیاسی که هنوز در ابتدای راه است(لطفا در مورد شوراها مطالعه کنید تا بدانید چه نعمت نمایشی یی داریم)
زیاده گویی نکنم
مکلف جان مخلص کلام اینکه اگر سیاستگذاری اقتصادی در ایران درست پیش رود , همپای پیشرفت و توسعه اقتصادی رگه های نور ایدئولوژی و مردمسالاری را هم خواهیم دید که فضا را روشن کرده است.
ما قوانین درستی داریم ولی فعلا پشت ویترینند.