[align=center] امام علی (ع) می فرمایند :

« شادابي‌ زندگي‌ را افسردگي‌ پيري‌ در پيش‌ است‌. دوران‌ عافيت‌ به‌ بيماري‌ و درد پايان‌ مي‌پذيرد و سرانجام‌ زندگي‌ جز مرگ‌ نيست‌؛

مرگي‌كه‌ دست‌ شما را از دنيا كوتاه‌ مي‌كند و راه‌ آخرت‌ را پيش‌ پاي‌ انسان‌ مي‌نهد. با تن‌لرزه‌ها، دردهاي‌ جانكاه‌، اندوه‌ گلوگير و نگاه‌

فريادخواه‌، از ياران‌ و خويشاوندان‌ و همسران‌ كمك‌ مي‌خواهد، امّا كاري‌ از دست‌كسي‌ برنمي‌آيد و گريه‌ سود نمي‌رساند.

از افتادن‌ در تنگناي‌ گور و تنها و بي‌كس‌ در گورستان‌ ماندن‌، چاره‌اي‌ نيست‌ . آن‌گاه‌ كرم‌ها ، تكّه‌ پاره‌ تن ‌او را مي‌برند و پوسيدگي‌ ،

طراوت‌ تن‌ را لگدكوب‌ مي‌كند و گذشت ‌روزگار همه‌ آثارش‌ را به‌ باد فنا و فراموشي‌ مي‌سپارد. تن‌هاي‌ نازنين ‌مي‌گندند و استخوان‌هاي

‌ محكم‌ مي‌پوسند. روح‌ در زير بار سنگيني‌اعمال‌ مي‌ماند و چيزي‌ را كه‌ از غيب‌ شنيده‌ بود با چشم‌ يقين‌ مي‌بيند. امّا چه‌ سود ؟

ديگر بر كارهاي‌ نيك‌ نمي‌توان‌ افزود و از لغزش‌ها نمي‌توان‌ كاست ‌. » [/align]

نهج البلاغه، خطبه 83