چرا به لبنان و فلسطین کمک می‌کنیم؟
پاسخ بسیار ساده و قابل فهم حسن عباسی به این سوال که چرا به لبنان و فلسطین کمک می‌کنیم؟
شما یک زیر دریایی می خرید 150 میلیون دلار .
توی مانورها میبینید چیز زیبا و شیکی هست ، روی آب داره راه می ره .
میدونی وقتی جنگ بشه این هنوز از بندرعباس و بوشهر فاصله نگرفته ، از یک فاصله ای میزننش که هیچ وقت تو تاریخ معلوم نمی شه از کجا خورد؟!
اما شما به جای این که این 150 میلیون دلار رو بدی یک زیر دریایی بخری میای میشینی اینجوری فکر میکنی ! که اگر بیای سالی یک میلیون دلار به یک سازمان چریکی کمک کنی ، کار فرهنگی کردی ، اون ها رو با ادبیات رشد دادی ، جامعه سازی کردی ، بعد اونها در مواقع ضروری به تعبیر غربی ها
(proxy war) کردند . ما نگفتیم این کلمه رو مال خودشونه !
بعد هم نه یک روز دو روز …
بهتر است بدانید که …
آمریکایی ها در نیمکره غربی هستند؛ ولی ناوگان خود را به نیمکره شرقی فرستاده اند. ناوگان ششم آنها در مدیترانه، ناوگان هفتم آنها در اقیانوس هند و کبیر و ناوگان پنجم آنان، در خلیج فارس مستقر است. اگر از آمریکایی ها بپرسند که شما در خلیج فارس چه می کنید و ناوهای هواپیمابَرِتان در خلیج فارس چه می کنند؟
می گویند: منافع ملی ما ایجاب می کند که در خلیج فارس باشیم. بنابراین، منافع ملی آمریکا ایجاب می کند که آن ها در خلیج فارس باشند؛ منافع ملی روس ها ایجاب می کند که با ده هزار نیرو و ناو و هواپیما، در دریای خزر، مانور بدهند؛ منافع هندی ها ایجاب می کند که در اقیانوس هند، مانور دریایی بدهند و… .
منافع ایران هم ایجاب می کند که در منطقه خود، حضوری فعال داشته باشد و حداقل شاخص ها و گیرنده هایی داشته باشد که بتوانند پیش از وقت، اخطار بدهند و ما را از خطرهایی که در پیش داریم، آگاه سازند تا اقدامات پیش گیرانه انجام شود. پیش گیری، همیشه مؤثرتر و کم هزینه تر از درمان است. پیش گیری، چه در دردهای جسمی و چه در دردهای روحی یا اجتماعی، ارزان تر و مؤثرتر است.
درباره بردن پول‌های ما به غزه و لبنان
این بحث چنان برای بخشی از مردم و حتی فعالان سیاسی و اجتماعی مهم شده است که به صورت جدی فکر می‌کنند همه مشکلات موجود در کشور، دستکم در حوزه اقتصادی ناشی از همین قضیه است و اگر ایران از کمک کردن به لبنان و غزه و سوریه دست بکشد پول کافی برای همه چیز در داخل خواهیم داشت و فقر و مشکلات مالی مملکت برطرف خواهد شد.
بحث به جاهایی کشیده شده که خیلی از ایرانی‌ها، اعم از دارا و ندار در مناطق مختلف کشور به صورتی جدی حس می‌کنند حقشان را لبنانی‌ها و فلسطینی‌ها و سوری‌ها خورده‌اند.
این وسط کمتر کسی از کسانی که به این موضوعات می‌پردازند به این بعد ماجرا فکر می‌کند یا مایل است بپردازد که صرف بودجه در راستای اهداف منطقه‌ای و بین‌المللی و منافع ملی کلان کشور نه ربطی به الان دارد و نه فقط تاکتیکی مختص جمهوری‌اسلامی است، چه آنکه پیش از انقلاب حتی محمدرضا شاه پهلوی فهرستی از کمک‌ها و بذل و بخشش‌های مالی عجیب و غریب از کمک به کشورهای توسعه یافته و پول‌داری مانند انگلستان و فرانسه و آلمان غربی تا پرداخت کمک‌های بلاعوض به هندوستان و پاکستان و شیعیان لبنان و سوریه به ریاست جمهوری حافظ اسد (پدر بشار اسد) را در پرونده دارد.
به عنوان مثال در يک دهه از سال ۱۳۴۷ تا ۱۳۵۷ محمدرضاه شاه بيش از ده میلیارد دلار از درآمد نفتی کشور را به‌صورت وام با بهره پايين، يا حتی وام بلاعوض و هديه به «کشورهای دوست» ايران داد.
منبع بخشی از کمک‌ها، از رادیوفردا: http://yon.ir/TkSUm
حمایت و کمک‌های مالی به متحدان منطقه‌ای البته فقط مختص ایران نیست و بیشتر کشورهای بزرگ جهان، حتی با وجود داشتن فقر شدید و مشکلات مالی گسترده شهروندان خود، با هدف پیشبرد اهداف دیپلماتیک و استراتژیک (به غلط یا درست) به کشورهای دیگر کمک می‌کنند. چرا که اساسا بودجه‌های اختصاص یافته برای این بخش‌ها مجزا است و هیچ ربطی به همدیگر ندارد. برای کمک دقیق‌تر به این بحث تجارب دو کشور جهان، یکی از غرب و یکی از شرق را مثال می‌زنم.
آمریکا یکی از بزرگترین کشورهای دنیا در زمینه اعطای کمک‌های مالی به دیگر کشورهاست، مثلا در یک قلم فقط: «براساس پیمان صلح کمپ دیوید بین مصر و اسرائیل در سال ۱۹۷۹، دولت آمریکا، متعهد شد تا سالانه ۱/۵ میلیارد دلار کمک مالی به مصر ارائه دهد.» الان چهل سال است که آمریکا این مبلغ را به مصر می‌پردازد.
در موردی دیگر می‌توان به کمک‌های مالی کلان آمریکا به اسرائیل اشاره کرد، براساس بودجه آمریکا همین سال ۲۰۱۸ پرداخت کمکی ۳/۱ میلیارد دلاری برای اسرائیل تصویب شده است. کمک‌های مالی آمریکا فقط به این موارد خلاصه نمی‌شود، این کشور همچنین مبلغی بیشتر از یک میلیارد دلار با عنوان کمک اقتصادی و امنیتی به اردن می‌پردازد.
اگر شما هم مثل خیلی‌ها تصور می‌کنید آمریکا به عنوان بزرگترین اقتصاد دنیا، مشکل فقر و بیکاری در کشورش ندارد و قیاس چنین کمک‌هایی با کشوری مثل ایران اشتباه است، این خبرها که به نقل از گاردین و یورونیوز و سناتور آمریکایی برنی سندرز است را بخوانید:
هشدار گزارشگر ویژه سازمان ملل: نابرابری در آمریکا خطرناک شده است به شکلی که ۱۸ درصد کودکان آمریکا (برابر با ۱۳میلیون نفر) فقیر هستند. مرگ و میر کودکان در این کشور بیشتر شده است و متوسط طول عمر کمتر. سیاستهای اجتماعی دولت ترامپ هم وضعیت را بدتر کرده و ‘بیرحمانه’ است.
منبع: http://yon.ir/ODpLj
از یورونیوز: ” نتایج یک تحقیق در ایالات متحده حاکی از آن است که حدود نیمی از از خانوارهای ساکن این کشور قادر به فراهم کردن مایحتاج اصلی زندگی از قبیل غذا، مسکن، آموزش، نگهداری از کودکان، حمل و نقل، تلفن همراه و بهداشت نیستند.”
منبع: http://yon.ir/WFy64
«۴۳ درصد از آمریکایی‌ها توانایی خرید مایحتاج اولیه زندگی را ندارند. پارسال یعنی سال ۲۰۱۷ بیش از ۲۵ درصد افراد بالغ آمریکایی از مراقبت‌های ضروری پزشکی صرف‌نظر کردند به دلیل آنکه پولش را نداشتند.»
منبع، توییت سناتور آمریکایی برنی سندرز: http://yon.ir/cS8je
مشابه این مثال‌ها را می‌توان در مورد بسیاری دیگر از کشورهای غربی مانند فرانسه یا انگلستان و… هم با آوردن فکت از کمک‌های مالی آنها به دیگر کشورها و همچنین آمار و ارقام فقر و بیکاری در کشور خودشان ادامه داد.
تعدادی دیگر از مطالب مفید سایت:
