موضوع: گریه ی عزّت، گریه ی شوق

انواع گریه

با بهره گیری از متون دینی و ادبی گریه ها به اقسام ذیل تقسیم می شوند:
1ـ گریه عجز و ناتوانی
2ـ گریه تزویر ( این دو گزینه ناپسند است)
3ـ گریه پشیمانی: کسی که با گناه ، روان پاکش را آلوده کرده، گاهی با گریه، غبار گناه را از جان خویش می شوید. این گریه پسندیده است . امام صادق (ع) از قول حضرت عیسی (ع) می فرماید: «خوشا به حال کسی که برای گناهی که مرتکب شده گریه کند ».1
4ـ گریه شوق: قرآن مجید اشک مؤمنان دل باخته ای را توصیف کرده که با شنیدن آیات الهی اشک شوق می ریزند.2
5ـ گریه رحم و رأفت: قلب سلیم آدمی در برابر حوادث دلخراش مانند اشک یتیم یا بیمار درد مند یا پیرمرد محروم و یا آه مظلوم، متأثر می گردد و ناخودآگاه اشک در چشمانش حلقه می بندد. پیامبر(ص) در سوگ فرزندش ابراهیم گریست و فرمود: « این گریة نارضایتی نیست، بلکه گریة رحمت است. کسی که رحم نکند، به او رحم نشود ».3
6 - گریه غم و اندوه : گریه به هنگام از دست رفتن عزیزی یکی از گریه های طبیعی است.
7ـ گریة فراق : گاهی انسان به دلیل دوری از محبوبش گریه می کند که به آن گریه فراق می گویند، مانند گریه حضرت یعقوب (ع) در فراق فرزندش یوسف که به بیان قرآن کریم آن قدر گریه کرد که بینایی خود را از دست داد .4
اسلام جز گریة نوع اوّل و دوّم را که بیانگر زبونی و دو رویی است ، سایر گریه ها را تأیید کرده است .

گریه بر حسین (ع)
هر کس با اندک توجهی در خواهد یافت که گریه بر سیدالشهداء، گریه از نوع محبت است، محبتی که عاشقانش در دلهایشان به ثبت می رسانند . گریه بر او، گریه شوق است، چرا که اکثر حماسه های کربلا شورانگیز و شوق آفرین است و سیلاب اشکهای شوق عشاق پیوسته به جهت آن همه ایثار، جوانمردی، رشادت، شجاعت و خطابه های روشنگرانه آتشین مردان و زنان در ظاهر اسیر، از چشمان عشاق سرازیر می گردد . همچنین هدف متعالی و انسان ساز او و اصحابش سبب گریه معرفت و پیوند است، که به دیدگاه حضرت امام خمینی قدس سره گریه سیاسی است که فرمودند:
«ما ملت گریه سیاسی هستیم، ما ملتی هستیم که با همین اشکها سیل جریان می دهیم و سدهایی را که در مقابل اسلام ایستاده است خرد می کنیم .» 5
گریه بر حسین (ع) و برگزاری مراسم عزاداری حسینی نه فقط بنیان مکتب را حفظ می کند، بلکه سبب می گردد شیعیان با حضور در این مجالس از والاترین جلوه های تربیت اسلامی بهره مند شده و در مسیر حسینی شدن رشد و پرورش یابند



گریه بر حسین ، گریه ی معرفت است که در سوگ حسین و یارانش از هر گونه تحریف و انحراف در قیام جاودانه حضرتش جلوگیری می کند . و شاید به همین دلیل است که در فضیلت گریه بر حسین (ع) روایات متعددی آمده است . از آن جمله، حدیثی است که حضرت امام صادق (ع) می فرماید: «کل الجزع والبکاء مکروه سوی الجزع والبکاء علی الحسین . (ع) هر نالیدن و گریه ای مکروه است، مگر ناله و گریه بر حسین . (ع) »
عزاداری و گریه برای اباعبدالله الحسین (ع) دارای آثار و برکات گرانقدری است که به بعضی از آنها اشاره می شود .
گریه بر حسین (ع) و برگزاری مراسم عزاداری حسینی نه فقط بنیان مکتب را حفظ می کند، بلکه سبب می گردد شیعیان با حضور در این مجالس از والاترین جلوه های تربیت اسلامی بهره مند شده و در مسیر حسینی شدن رشد و پرورش یابند .
کدام واقعه ای است مانند حادثه عظیم کربلا که از دوره وقوع تا دوره معاصر و بعدها بدین گونه اثر خود را در جامعه بشریت گذارده، و هر روز بیشتر از دیروز گستره آن وسیعتر و تاسی و تبعیت از آن بیشتر گردد؟ از این منظر باید گفت که در حقیقت مجالس عزاداری حافظ و احیاء کننده نهضت مقدس ابی اباعبدالله الحسین (ع) و در نتیجه حافظ اسلام و ضامن بقای آن است.

پیوند مکتبی با حسین (ع)
در حقیقت اشک برای حسین ، به معنای پیوند مکتبی است ، به معنا که دل من با تو است و هرگز جدا نمی شود . یعنی
این اشک پیوند مکتبی است. چشمی که اشک ندارد(چه از خوف خدا و چه برای مظلوم) این مشکل عاطفه دارد.
موتوروجودی انسان
هر انسان سالمی دو موتور دارد : عقل و عاطفه . علامت موتورعقل ، زبان است . « تا مرد سخن نگفته باشد عیب و هنرش نهفته باشد .»
واما علامت موتور عاطفه، اشک است.
اشک علامت این است که چقدر عواطف و احساسات انسان شکوفا است یا کور شده. به همین خاطر می‌گویند: اگر کسی اشک هم ندارد ، تظاهر کند به اینکه من غمناکم و بی تفاوت نباشد .

:rose:

پی نوشت ها :
1. بحارالانوار / ج 14 / ص 320
2. مائده / آیه 83
3. بحارالانوار / ج 79 / ص 90
4. یوسف / آیة 84
5. مجله ی پرسمان / ش5