موضوع: مراسم و آیین درخواست باران در نزد مردم رامیان :

ویژگی های جغرافیایی ایران و کمبود آب سبب شده است که آب نزد ایرانیان از مقام ویژه ای برخوردار باشد ، و تامین آب در این سرزمین یکی از مسائل مهم مردم هر شهر و روستا بوده و در نتیجه باران همیشه یکی از سرچشمه های ارزشمند برآورده شدن آب بوده و همیشه مردم این دیار در برآوردن این نیاز چشم بر آسمان داشته اند . خشکسالی های بسیار و چرخه های خشکسالی و حیاتی بودن باران سبب شده است که همانند سرزمین های دیگر در شهرها و روستاهای ایران ، مراسمی برای طلب باران پدیدار شود ، که شکل بسیاری از آنها با اساطیر کهن پیوند می یابد .
باران سازی در جامعه های اولیه و نمودهای آن بازمانده از آن کار شمن ها ، کاهنان ، جادوگران . افراد خاصی است ، که در هر جامعه به دلایل خاصی آن را دارای توانایی تاثیرگذاری بر طبیعت و به ویژه باران سازی می دانند . این کار در ایران نیز مزید بر پیوند با اساطیر کهن چون سرزمین های دیگر با جادوی سفید هومئوپاتی یا جادوی تقلیدی ، اعتقاد به توانمندی افراد خاص به ویژه زنان ، کودکان ، دوقلوها ، یتیمان و ارواح نیکوکار ، اعتقاد به توانمندی اشیا خاص چون سنگ ، استخوان و حیواناتی خاص انجام می گیرد .و شگفت آنکه این کار به سبب حیاتی بودن آن غالبا به شکل گروهی انجام می گیرد ، اگر چه راه های طلب باران در برخی از نقاط ایران چون دزدیدن ناودان در مراغه ، کار نکردن در روز پنج شنبه در میناب ، شستن سر الاغ در زنجان ، چسباندن خمیر به پشت گوسفند در کرمانشاه ، سوزاندن جمجمه خر مرده در خراسان ، نوشتن نام چهل کچل بر جمجمه خر ، گاو ، شتر و نهادن آن در آب تا آمدن باران در ترکمن صحرا که همه افسون های انفرادی است برای طلب باران .لیکن بیشتر مراسم طلب باران در ایران به شکل فعا لیت گروهی انجام می گیرد ، که یا با ساز و آواز و رقص و یا نماز و دعا همراه است .
رامیان شهر اسطوره های کهن مستثناء از این قاعده نبوده و طلب باران در شکل انفرادی آن به جهت همجواری با منطقه ترکمن صحرا از یک نوع تمنای باران که در بالا به آن اشاره شد ، با اندکی تحول بهره مند بوده و در شکل گروهی آن هم به دو صورت اشاره شده ، انجام می گردیده است ، که شکل اول آن صلوات ( صلاه ) استقسا یا نماز باران در یک سده پیش در رامیان و در پی خشکسالی شدید و طولانی انجام گردیده و به نقل قول بیشتر معتمدین و ریش سفیدان همراه با نزولات آسمانی بوده و در شکل دوم آن چمچه خاتون یا چمچه گلین نمونه بارز تمنای باران در رامیان است ، که سده های پیش در این شهر انجام می گرفته و در خشکسالی دهه پیش هراز گاهی کودکان و نوجوانان این شهر آن را اجرا می نمودند.
چمچه خاتن ( خاتون ) :
در رامیان این مراسم با کاربچه هایی شروع می شود که یکی از آنها چمچه ( قاشق بزرگ ) یا دو تکه چوب بزرگ که به شکل صلیب با نخ به هم بسته می شود ، را دردست دارد ، و با پوشاندن لباس عروسکی به تن آن که از پیش آماده کرده اند ، را چمچه خاتن می نامند . کسی که چمچه خاتن را در دست دارد ، در جلوی دیگر بچه ها حرکت و در حالی که ترانه تمنای باران را می خوانند : ( چمچه خاتن نمه ایستیه ، آلله دان یا قیش ایستیه ) . برای گرفتن هدیه یا نذورات به در خانه های شهر می روند ، در هر خانه رئیس یا بزرگ خانه سطل آبی بر روی چمچه خاتن می ریزد، و سپس مقداری حبوبات یا مواد خوراکی و یا پول به بچه ها می دهد . در پایان بچه ها با موادی که گردآوری کرده اند ، آش می پزند و آن را میان خود و نیازمندان تقسیم می کنند ، و این گونه مراسم به پایان می رسد . قابل ذکر است بنا به نقل پیشینیان و همچنین به زعم اینجانب بارها پس از انجام مراسم نزولات آسمانی آغاز به باریدن گرفته که خود عامل پایداری و بر جای ماندن این آیین در سده های گذشته گردیده است .