در قرآن دو آيه است كه مستقيماً به مسئله حشر حيوانات اشاره دارد:
1. «و ما من دابة فى الارض ولا طائر يطير بجناحيه الا امم أمثالكم ما فرّطنا فى الكتاب من شىء ثمّ الى ربّهم يحشرون؛
هيچ جنبندهاى در زمين و هيچ پرندهاى كه با دو بال خود پرواز مىكند، نيست؛ مگر اين كه امتهايى همانند شمايند. ما هيچ چيز را در اين كتاب فروگذار نكرديم؛ سپس همگى به سوى پروردگارشان محشور مىشوند». (1)
«دابه هر جنبندهاى را كه بر روى زمين بجنبد، گويند و در قرآن كريم، به تمام جنبدهها اعم از انسان و حيوانات اطلاق شده است و هرگاه در برابر انسان آمده ـ مثل اين آيه ـ به معناى حيوانات است».(2)
امت، جماعتى را مىگويند كه در هدفى يگانه اشتراك داشته باشند. حشر نيز به معناى كوچ دادن جمعى از جايى به جاى ديگر است».(3)
2.«و اذا الوحوش حشرت؛ هنگامى كه حيوانات وحشى محشور مىشوند».(4)
در قرآن، به حشر انسان و حيوانات اشاره شده، اما در مقابل، براى موجودات ديگرى، چون آسمان، زمين، ماه، سنگ و خلاصه موجودات بىجان و غير ذىشعور، از واژه «حشر» استفاده نشده است
و اين نشانه دقت خاص قرآن در اين موضوع است كه انسان و حيوانات ـ جانداران و موجودات ذىشعور ـ را در يك طرف قرار داده و براى آنها از واژه «حشر» استفاده كرده
و موجودات غير جاندار را نيز در طرف ديگر قرار داده و از اين لفظ براى آنها استفاده نكرده است.
پى نوشت____________________________
1.انعام، آيه 38.
2.سيد على اكبرقرشى، قاموس قرآن، ج 2 ص 323.
3.سيد محمد حسين طباطبايى، تفسيرالميزان، ترجمه موسوى همدانى، ج7، ص 71 و 102.
4.تكوير، آيه 51.
5. بخشی از مقالۀ حشر حیوانات، سید سعید لواسانی، مجلۀ پرسمان، شماره 23
سایت مرکز نشر اعتقادات