موضوع: حکایت علامه مجلسی

علامه مجلسی قدس سره حکایت می کند که :
سید جلیل القدر امیر اسحاق استرآبادی مردی بود که چهل بار پیاده به زیارت خانه خدا مشرف شده و معروف بود که وی قدرت « طی الارض » داشته و می توانست راههای دراز را در اندک مدتی طی کند .
روزی از او سوال کردند که چرا شما به این صفت و این ویژگی معروف شده اید ؟ او در جواب داستان زیر را تعریف کرد :
من در یکی از سالها عازم حج بودم ، در طول راه برای انجام بعض کارها از قافله عقب مانده و در نتیجه از همراهان دور شدم و راه خود را گم کردم ، از آن محل تا مکه معظمه هفت منزل فاصله داشت ، راه بلد نبودم و از طرفی از شدت تشنگی نزدیک بود که به هلاکت برسم ! چاره ام از همه جا قطع شد و متوسل به حضرت امام زمان علیه السلام گردیدم و خطاب نمودم : یا ابا صالح ! مرا هدایت کن و به دادم برس .
ناگاه از دور شبحی به چشمم خورد و رفته رفته نزدیک شد ، دیدم جوانی زیبا ، خوشرو و گندمگون و برخوردار از سیمای بزرگان که لباسی پاکیزه بر تن دارد و بر شتری سوار است و ظرف آب به همراه دارد ، چون به من رسید سلام کردم ، او هم جواب سلام مرا گفت ، بعد فرمود : تشنه ای ؟
عرض کردم : بلی .
فرمود : ای استرآبادی ؛ به دنبال من بیا و آنگاه مرا سوار بر مرکب خود کرد و چند قدمی برداشتیم ، یک وقت خود را در کنار مکه معظمه در « ابطح » دیدم .
او فرمود : پیاده شو و من از مرکب مولایم پیاده شدم و کسی را ندیدم ، در همان لحظه حضرت از چشمم غایب شد . در این هنگام بود که فهمیدم او حضرت قائم علیه السلام است و از فراق او واینکه حضرت را نشناختم تاسف خوردم .
هفت روز گذشت تا قافله ما به مکه رسید و مرا دیدند بعد از آنکه از زنده بودنم مایوس شده بودند . و از همان وقت به این ویژگی شهرت یافتم . 1
پی نوشت

1 . علی اکبر ، بابازاده ، تجلیات ولایت ، ص 515 .