موضوع: ویژه نامه ولادت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف

ابروي او
ماه امشب کامل است و آسمان گيسوي او
سيزده شب ماه ها در آرزوي روي او
ماه معصومم اگرچه رو گرفت از چشمه ها
از وراي ابرها هم مي رسد سوسوي او
پشت پلکم خم شد از اين غم که عمري چشم من
بر تمام خلق رو انداخت الا روي او
چشم طماعي ندارم گرچه ماهم کامل است
قانعم حتي به يک ديدار با ابروي او
گاه خورشيد آرزو دارد که شب روشن شود
تا زمين يک دم ببيند ماه را پهلوي او
صابر موسوي

ساعت خواب
کنار پنجره اي زير آب منتظرم
براي آمدن آفتاب منتظرم
اتاق آبي من مرده در ته دريا
و من به ساعتِ رفته به خواب منتظرم
تمامي کلماتم شناورند اينجا
کنار خالي صدها کتاب منتظرم
و کفش هاي خزه پوش من کجا ببرند
مرا که در تپش اضطراب منتظرم؟
در انزواي صدف هاي خالي از رويا
چه مي?کنيد پري هاي آب؟ منتظرم !
حباب هاي سوالم به سطح آب رسيد
چه نااميد براي جواب منتظرم
چه بي نشانه مرا گم شدند آدم ها
چه بي ستاره چه بي آفتاب منتظرم
سعيد ميرزايي

عکس ماه
دوباره فصل شکفتن، دوباره شبنم ماه
دوباره خاطره‌اي از طراوتي دلخواه
پُر از نشانة شوق است کهکشان خيال
پر از صداي تماشاست کوچه‌هاي نگاه
گذشت يازده، امشب شب دوازده است
که عکس ماه بيفتد ميان برکه و چاه
شلالِ گيسوي شب شد سپيد از مهتاب
رسيد پيک سحر، بر دميد صبح پگاه
کجاست ماه تمامي که عين خورشيد است
سروربخش به ناگاه جانِ جان‌آگاه
جوانه زد دل آيين، شکفت شاخه دين
بهار باور مردم، سپيد، سرخ، سياه
که آن سلاله خوبان معدَلَت گستر
رسد به داد دل مردم عدالت‌خواه
بيا که دست اميد است و دامن تو عزيز
بيا که منتظران تو اند چشم به راه
نشد که آينه باشم براي ديدن تو
بيا که آينه خواهم شد از رسيدن تو
فرود آمدنت را چقدر بي تابم
تمام خواهش محضم به شوق ديدن تو
حرام باد به چشمان ابري من خواب
مباد خفته بمانم دم وزيدن تو
بيا که ناشدني شد به تو رسيدن من
چه ساده مي شود اما به من رسيدن تو
به اوج عجز رسيدي پرنده زخمي
همين فراز هدف بود از پريدن تو
محمد جواد محبت

روز مبادا
چقدر پنجره را بي بهار بگذاري؟
و يا نيايي و چشم انتظار بگذاري
مگر قرار نشد شيشه اي از آن مي ناب
براي روز مبادا کنار بگذاري؟
بيا که روز مباداي ما رسيد از راه
که گفته است که ما را خمار بگذاري؟
درين مسير و بيابانِ بي سوار خوشا
به يادگار خطي از غبار بگذاري
گمان کنم تو هم اي گل بدت نمي آيد
هميشه سر به سر روزگار بگذاري
نيايي و همه‌ي سررسيدهامان را
مدام چشم به راه بهار بگذاري
جواب منتظران را بگو چه خواهي داد
همين بس است که چشم انتظار بگذاري؟
به پاي بوس تو خون دانه مي کنيم و رواست
که نام ديگر ما را انار بگذاري
گمان کنم وسط کوچه دوازدهم
قرار بود که با ما قرار بگذاري
چراغ بر کف و روشن بيا، مگر داغي
به جان اين شب دنباله دار بگذاري
سعيد بيابانکي

بي تو...
باز آسمان گرفته و پر دود ... خسته ايم
آه اي هواي تازه موعود خسته ايم
دريا کم، آفتاب کم، آيينه کم، تو کم
پر عقده ايم، از اين همه کمبود خسته ايم
فرياد مي زنيم و صدامان نمي رسد
بي تو – کليدواژه مفقود! – خسته ايم
خارج شو آفتاب محمد! ز پشت ابر
از اين همه ستاره داوود خسته ايم
در قرن شب پرستي مان ته نشين شديم
صبح نجات را برسان زود ! خسته ايم
ايمان طرفه

نشان خجستگي
روي گرفته گرچه از آثار خستگي ست
مهتاب پشت ابر نشان خجستگي ست
چشمت به صلح مي کشدم ابرويت به جنگ
وقتي که بين لشکريانت دو دستگي ست
مي سوزد و به عاشق خود رو نمي دهد
راز عروج شمع همين دل نبستگي ست
مانند کوه هاي دو زانوي منتظر
گاهي سعادت دو جهان در نشستگي ست
حتي به پاسخ سه سلامت نمي رسم
با اينکه در نماز مسافر شکستگي ست
تا لحظه ظهور تو شب ها براي ما
مهتاب پشت ابر نشان خجستگي ست‌
مهدي رحيمي

اشاره کن!
اشاره کن که بهار از درخت سر بزند
شکوفه بال بگيرد، پرنده پر بزند
اشاره کن، تو بخواه از نسيم برخيزد
به سمت خانه بيايد، دوباره در بزند
که مي‌تواند با يک اشاره کوتاه
به دشت رنگي از اين دست خوب‌تر بزند؟
نسيم صبح نفسهاي توست، اي موعود!
که آمده است به شهر شکوفه سر بزند
اشاره کن که خزان از درخت برخيزد
اشاره کن که بهاري دوباره سر بزند
سميه خسروي

بغض غريب
خورشيدي و زمين و زمان در مدار توست
اغراق نيست! جاذبه در اختيار توست
اي عشق محض! عاشق بي ادعاي تو
بيش از گذشته منتظر و بي?قرار توست
گيرم گرفته خواب زمستان درخت را
اما به فکر سبز شدن در بهار توست
افسار پاره کرده و رم کرده اين جهان
آرام و رام کردن اين گله کار توست!
اما عزيز پشت همين حسرت حضور
بغضي غريب سهم دل جان نثار توست
کم نيست دشمني که فقط لاف مي زند
افيوني خمار که گويد خمار توست!
آن کس که نان به نرخ همان لحظه مي خورد
دم مي?زند همين که بيايي کنار توست
اميد صباغ نو

اباصالح التماس دعا هر کجا رفتی کن دعا ما را(1)

نجف رفتی کاظمین رفتی کربلا رفتی کن دعا ما را


مدینه رفتی به پابوس مادرت زهرا یادی از ما کن

از آنجا بحر زیارت مصطفی رفتی کن دعا ما را


مدینه رفتی زیارت آن چهار مظلوم بقیع هر دم

سر قبر باقر و صادق مجتبا رفتی کن دعا ما را


عزیز زهرا به هنگام بانگ واویلا با دلی پر خون

طواف قبر امام زین العبا رفتی کن دعا ما را


برای آه و نوا کردن از جفای آن ثانی ملعون

به غمهای مادرت زهرا کوچه ها رفتی کن دعا ما را


شب جمعه بر سر قبر مادر و بابات دست بر سینه

برای عرض ارادت بر سامرا رفتی کن دعا ما را


برای احیاءغمهای روز عاشورا ای شه عالم

بر آن دشت شاهد غمها نینوا رفتی کن دعا ما را


اگر روزی مهدی زهرا بحر نالیدن بر غم عبّاس

به شوط قبر شریف آن با وفا رفتی کن دعا ما را


مداح اهل بیت علیهم السلام حاج ابرهیم کاظمی
(گلزار فاطمة الزهراء (س) جلد سوم)

(1)این مصرع از شاعر دیگری می باشد.

مجيد ميرزايي-بروجرد
خورشيد سحر، کلام نوراني تو
گلها همه مرهون فراواني تو
گويي رخ آفتابگردانها را
چرخانده کسي به سمت پيشاني تو
***
انگار که از قديم نسبت دارد
با لهجه يا کريم نسبت دارد
هر صبح زخواب غنچه‌ها مي‌گذري
اخلاق تو با نسيم نسبت دارد
***
آن روز بهانه دعا شکل گرفت
در هر اتمم عکس خدا شکل گرفت
در لحظه آفرينش چشمانت
«موسيقي» خلق شد، «صدا» شکل گرفت
***
اي زنده گل از بوي تنت، اي باران!
دير است، چه شد آمدنت، اي باران!
خشکيد لبان واژه‌هايم ز عطش
دست غزلم به دامنت، اي باران!
***
اي جان جهان بسته به جانت، اي عشق!
ما را بطلب به آستانت، اي عشق!
هرگز نشنيده هيچ کس چون خورشيد
يک جمله سرد از زبانت، اي عشق!
***
هر ذره‌اي از وجودم آکنده توست
هر قطره اشک من نماينده توست
خورشيدي و من چو ابر باران زايي
دلچسب‌ترين سروده‌ام خنده توست