موضوع: قلب من خانه ی خداست

خدا با من است...

خدایا...خوب میدانم که مرا در میان رنج هدایت میکنی،نه بر گرداگرد آن...
حتی اگر از تاریکی بگذرم
و دستت را نیابم،نمیترسم؛زیرا تو با منی...
ای روح من...چرا افسرده ای؟
چرا اینچنین پریشان گردیده ای؟
امیدت به او باشد...حتی در این حال هم او را ستایش خواهم کرد که او
ناجی و خدایم است...

خدایا...

مگر می شود تو باشی و من تنها باشم؟!

تو باشی و من اندوهگین و افسرده باشم؟!

تو باشی و من محتاج کسی یا چیزی باشم؟!

تو باشی و من بدون حامی باشم؟!

تو باشی و من نا امید باشم؟!

سپاس که هستی...

خدایا...
از من دور نیستی که به دور دست ها بنگرم

از دیده ام نرفته ای که دیدنت را آرزو کنم

پنهان نبوده ای که برای پیدا کردنت از پا در آیم

الهی...

خود را فراموش کرده ام که به یاد تو باشم

از دیگران گسسته ام که به تو بپیوندم

تو...

در آینه ی چشمانم...در پرده ی پندارم...

در جای جای وجودم...در محراب سینه ام...

و در جویبار رگهایم جریان داری

و هر تپش دلم تو را فریاد می زند

خدایا...

در کعبه چرا...؟؟؟

تو در دیده ی منی

تو

در جان منی...