اگر کسی در دنیا رسوا شد می تواند در جایی، مثلاً پشت دیوار، درخت، درّه یا دامنه ی کوهی پنهان شود، تا کسی او را نبیند؛ اما فردا که در پیشگاه حق، حقیقت ظاهر می شود، دیگر مفرّ و دره و کوهی نیست.
در قرآن کریم آمده است که از پیامبر سؤال می کنند: خداوند این کوهها را در قیامت چه می کند؟
«و یسئلونک عن الجبال فقل ینفسها ربّی نَسفاً- فَیَذَرها قاعاً صَفصَفاً- لا تری فیها عوجاً و لا أمتاً» ای پیامبر بگو کوهی نمی ماند. همه کوهها کوبیده می شود و سرزمین قیامت صاف بوده و درّه و کوه و تلّ و تپه ای ندارد. درخت و دیواری ندارد تا انسان شرمنده، خود را آنجا پنهان کند.
چشم اهل محشر هم تیز است؛ و هر جا را بخواهند می بینند: «فبصرک الیوم حدید» انسان است و چشم انداز وسیع موجودات. کجا انسان شرمنده می تواند خود را پنهان کند؟ چگونه کسی که عمری را به بدگویی سپری کرده آنگاه که سرپوش برداشته می شود در بین دیگران بسر برد؟
مهمترین خطر بی آبرویی است.
خدای متعال در ستایش پیامبر و مؤمنان، می فرماید:
اینها کسانی هستند که آبرویشان در قیامت محفوظ است: «یوم لایخزی الله النّبی و الّذین امنوا معه نورهم یسعی بین أیدیهم و بأیمانهم یقولون ربّنا أتمم لنا نورنا و اغفرلنا إنّک علی کلّ شیءٍ قدیر»
روز قیامت روزی است که خدا آبروی پیامبر و پیروانش را حفظ می کند. معلوم می شود که خطر جدی است. خدا عظمت پیامبر را تبیین می کند و می فرماید:
:::: امان از روز رسوایی ::::
پاسخ با نقل قول
