موضوع: حضرت موسي(عليه‌السلام) در شهود خداوند قوي‏تر بود يا اهل‏بيت(عليهم‌السلام)؟

خداي سبحان با چشم ديده نمي‏شود، صوت و آهنگ هم نيست تا با گوش شنيده شود، رايحه هم نيست تا با بيني حس گردد؛ او از ماديات منزّه و مجرّد محض است. انسان تنها از طريق مشاهده دل، مي‏تواند آن وجود مجرد محض را در حد وسعت ذات خود، نه در حد شناخت ذات خداوند بشناسد؛ يعني حقيقت انسان با حقيقت حضرت حق، به همان اندازه‏اي كه محدود با نامحدود رابطه برقرار مي‏كند، پيوند وجودي برقرار مي‏سازد و او را مشاهده مي‏كند. مسئله مهم اينكه هر چه درجه شهودي شاهد قوي‏تر باشد، آن ذات مقدس را قوي‏تر مشاهده مي‏كند.
وجود مبارك موسي(عليه‌السلام) به اندازه سعه وجودي خود با خداي سبحان مرتبط بود. اهل‏بيت(عليهم‌السلام) در اين زمينه به مقام والاتري بار مي‏يابند، زيرا هر پيامبر به اندازه كتاب خود پيام مي‏آورد و درجه وجودي او معادل همان كتاب است و قرآن كريم افزون بر آنكه مصدّق كتابهاي گذشته است، مهيمن بر آنها نيز است[1]؛ يعني بر همه آنها برتري و سيطره دارد.
اهل‏بيت(عليهم‌السلام) همتاي قرآن هستند و در هيچ درجه از درجات وجودي خود از قرآن عقب نيستند، چون در غير اين صورت افتراق حاصل مي‏شد. در حالي كه پيامبر اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم فرمود: «لَنْ يفترقا حتّي يردا عليّ الحوض».[2]

موسي(عليه‌السلام) در حد تورات بود و اهل‏بيت(عليهم‌السلام) در حد قرآن، و قرآن بر تورات مهيمن است، پس همتايان قرآن كريم هم بر همتايان كتابهاي آسماني ديگر مهيمن هستند. با اين براهين، مي‏توان دريافت كه مقام اهل‏بيت(عليهم‌السلام) از انبياي گذشته برتر و در نتيجه شهود ايشان قوي‏تر و بيشتر است.

[1[برای مشاهده لینک ها باید عضو انجمن ها باشید . ] ـ ر.ك: سوره مائده، آيه 48.

[2] ـ قال رسول اللّه‏صلي الله عليه و آله و سلم في آخر خُطبته يوم قبضه اللّه عزّوجلّ إليه: «إنّي قد تركتُ فيكم أمرين لن‏تضلّوا بعدي ما إن تمسّكتم بهما كتاب اللّه و عترتي أهل بيتي، فإنّ اللطيف الخبير قد عهد إليّ أنّهما لن‏يفترقا حتّي يردا عليّ الحوض كهاتين و جمع بين مسبّحتيه و لا أقول كهاتين و جمع بين المسبّحة و الوسطي فتسبق إحداهما الاُخري فتمسّكوا بهما لاتزلّوا و لاتضلّوا و لاتقدّموهم فتضلّوا»(الكافي، ج 2، ص 415). در روايت ديگر نيز از پيامبر اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم چنين آمده است: «إنّي تاركٌ فيكم الثقلين كتاب اللّه وعترتي أهل بيتي فإنّهما لن يفترقا حتّي يردا عليّ الحوض»(بحار الانوار، ج 23، ص 133؛ ر.ك: الدر المنثور، ج 7، ص 349).