موضوع: صراط هدایت و خیر

معامله با دوست
حال که خدای متعال این بهشت با عظمت را که به اندازه آسمان ها و زمین است، در برابر نصف خرما می دهد ـ و در بعضی از روایات آمده است که خداوند با نصف خرما بنده را وارد بهشت می کند ـ تو را به خدا سوگند! چگونه رواست که لحظه ای معامله با این کریم ترک شده مورد غفلت قرار گیرد؟! به راستی این معادله را با چه چیزی می توان مبادله نمود؟! چگونه می توان آنچه آدمی در اثر لحظه ای غفلت از توجه و تقرب به خداوند از دست می دهد جبران نمود.

هیهات! چنین کسی چیزی را از کف داده است که هیچ چیز جای آن را نخواهد گرفت و زیانی جبران ناپذیر به او رسیده است. به همین دلیل و به خاطر مهر و رأفت فراوان حضرت حق نسبت به بندگان مؤمنش است که در این آیین تابناک پاداش ها و ثواب های بزرگ بر حرکات و سکنات مؤمنین مقرر نمود تا آنجا که امام زین العابدین به پیروان خویش آموخت که چنین دعا کنند:

بار پروردگارا! آوازهای ناشنیده دل های ما و حرکات اعضایمان و نگاه های پنهانی چشمانمان، و حرکت زبانمان را در راهی که ثواب تو را به دنبال دارد، قرار ده. در دعای دیگری می گوید: از هر لذتی که در عین غفلت از تو باشد، آمرزش می طلبم.

زیان جبران ناپذیر
پس آنچه خداوند سبحان از بنده مؤمن خویش می خواهد، آن است که در اثر غفلت از معامله با او، اگرچه یک لحظه، زیانی جبران ناپذیر متحمل نگردد. و از این روست که راه های تقرب به سوی خویش را به تعداد نفوس آدمیان قرار داد، به طوری که:

خداوند برای کسی که هنگام نوشیدن آب، حسین را یاد کرده، بر قاتلین آن حضرت لعن و نفرین فرستد صد هزار حسنه می نویسد و صد هزار گناه او را پاک می نماید و او را صد هزار درجه بالا می برد و چنین مقرر می دارد که گویا صد هزار بنده را آزاد نموده است و خداوند، او را با قلبی خنک مبعوث خواهد کرد

رضایِ پروردگار
آیا آن بی نیاز مطلق که صاحب این همه بخشش است، بر بنده ای که سراسر نیاز به اوست می پسندد که دمی را از دست داده و به غفلت سپری سازد؟ هرگز! بلکه از بنده مسکین می خواهد که به پروردگارش رو آورد، که هرچه خیر است نزد اوست و هرچه شرافت است در اقبال به سوی او نهفته است و آن گاه که او به خدا روآورد، حق تعالی نیز به او رو آورده، با فضل و کرم خویش با او معامله خواهد نمود و او را به مقتضای کرم وجودش هدایت خواهد کرد که در همه حرکات و سکنات و خواب و بیداری اش رضای پروردگار خویش را در نظر بگیرد.

از امام باقر روایت شده است که: خداوند به داوود وحی نمود: به پیروانت بگو هرکس از ایشان مأمور به اطاعت از من گردد و سپس مرا اطاعت نماید بر خود لازم دانسته ام که از او اطاعت کنم و بر طاعت خویش یاری اش نمایم و اگر از من چیزی بخواهد به او بدهم و اگر مرا بخواند پاسخش گویم و اگر به من پناه آورد او را پناهش دهم و اگر از من حاجتی خواست بی نیازش سازم و اگر بر من توکل نمود او را از پس زشتی هایش حفظ نمایم و اگر همه خلق علیه او نقشه کشند او را پشتیبان باشم.

رأفت و رحمتِ الهی
رأفت و رحمت فراگیر خداوند موجب می گردد که بنده مسکینش را از پرداختن به امور بی فایده به شدت برحذر دارد چه رسد به کارهای زیان بخش. در برخی از خطابات قدسی، آن گونه که در کتاب الجواهر السینة نقل شده آمده است:

اگر در دلت قساوت و در بدنت بیماری و در دارایی ات کمبود و در روزی ات محرومیتی یافتی، بدان که آنچه را مربوط به تو نبوده است بر زبان رانده ای.

یعنی گفتاری بی فایده گفته است چه رسد به گفتاری که حرام می باشد. معلوم می شود زیان بیهوده سخن گفتن بر آدمی از زهر بیشتر است، زیرا زهر نهایتاً در بدن اثر می کند [و به مرگ ظاهری انسان می انجامد] اما سخن بیهوده علاوه بر بیماری بدن موجب قساوت دل، کمبود در مال و محرومیت در رزق می گردد. پس چگونه خدای مهربان بر آدمی می پسندد که خود را در معرض این مهلکه بزرگ قرار دهد. بلکه در روایت آمده است: «خداوند سبحان بنده را به خاطر نگاه بی جا و بیهوده بازخواست نماید همان گونه که بر کلام بیهوده» و چون او نمی پسندد حتی یک نگاه از نگاه های بنده نیازمند مسکینش تباه گردد و بی ثمر باشد، نگاه به چهره عالم، نگاه به کعبه و نظر به فرزندان رسول خدا و هم چنین نگاه عبرت انگیز به مخلوقات را عبادت قرار داد، آن هم چه عبادتی! که یک ساعت اندیشه را با شصت سال عبادت برابر دانست، «فَاَینما تُوَلُّوا فَثَمَّ وَجْهُ اللّه ِ» از امام صادق از پدران بزرگوارش نقل است که رسول گرامی اسلام فرمود: خدای متعال به داوود وحی نمود: همان گونه که خورشید از تابش بر کسی که در معرضش نشیند دریغ ندارد، رحمت من نیز بر کسی که خود را در معرض آن قرار دهد دریغ ندارد؛ فال بد به کسی که فال بد نزند زیانی نمی رساند آنان که فال بد زده (با نگرانی در انتظار حوادث ناگوار به سر می برند) از فتنه نجات نخواهند یافت.

شرح صدر
این خطاب الهی از بزرگ ترین شواهد اصلی است که بیان داشتیم: آنکه فال بد می زند به سبب بدگمانی به پروردگارش از مصیبت نجات نیافته و در مهلکه قرار می گیرد ولی آنکه به خاطر حسن ظن به خدایش، فال بد نمی زند، از اشیایی که آنها را به فال بد می گیرند، نه تنها زیانی نمی بیند، بلکه به برکت حسن ظن به خداوند بلا از او دفع می گردد.

و آن کس که با اتصال به روایات اهل بیت علیهم السلام در رحمت [خاصه] خداوند وارد شود و از آثار آنان پیروی نماید در فشار قرار نخواهد گرفت، بلکه همواره در سعه و گشایش بسر برده، درهایی که از هر کدام هزار در باز می شود، به روی وی گشوده خواهد شد تا با نور علم و معرفت به مقام «شرح صدر» بار یابد [که مقامی بس والا است تا آنجا که [خدای متعال رسول گرامی اش را بدان ستوده می فرماید: «اَلَمْ نشرَحْ لَکَ صَدْرَکَ»


---------------------------------------------------------------------------


عطایای الهی
اگر خداوند بر بنده ای منت نهاده او را به این منزلت رساند از کسانی خواهد شد که بلای دنیا و بلای آخرت هیچ کدام به او نخواهد رسید، بدین معنا که اگر مبتلا به نوعی گرفتاری شود، گرچه آن مصیبت نزد دیگران و از دید آنها مصیبت است، ولی در نظر او از بزرگ ترین لذت ها و گواراترین عطایای الهی است، زیرا خداوند به او آموخته که این امور موجب رسیدن به رضای حق است و از این همه بایستی وصول به مقامات عالیه را طلب نمود.

به همین دلیل است که در حادثه کربلا هر چه مصیبت سخت تر می گشت چهره برخی از یاران خاص امام حسین بر افروخته تر می گردید و جان هایشان شادمان و مسرور می گشت. خدای متعال به ما و شما این مقامات را روزی گرداند؛ وابستگان و شیفتگان جاه و تخت کجا و این لذت ها کجا؟! حسبنا اللّه و نعم الوکیل نعم المولی و نعم النصیر.

تمامی مطالب از سایت Hawzah.net گرفته شده.و ان شاءالله گرفته خواهد شد. کاربران برای اطلاعات جامع تر به سایت مذکور مراجعه فرمایند.