موضوع: ۩۞۩السلام علیک یا شیب الخضیب۩۞۩ ((ویژه نامه محرم))

تو رفته ای و غزل های دیگری هم هست
بمان که شاعر تنهای دیگری هم هست

به جز هوای تو و شانه های آرامت
برای گریه مگر جای دیگری هم هست؟

تحريم لغو مي شود
اما بعد ِ کشته شدن ِ حسين عليه السلام....
اين آب از گلوي ِ کسي
پايين نمي رود...

عاشورا آن بزرگ روز تاریخ است که همچون زر، بر زره روزگار نقش بسته؛ کربلا همان قطعه بهشت است که رودخانه خروشان حقایق در دل شیعیان و همه آزادی خواهان وحق طلبان از چشمه زلال آن سرچشمه می گیرد. این حقیقت نه تنها شعور امت های در بند ستم را دگرگون کرده، بلکه شوری عاشورایی بدان بخشیده است. اما در لابلای این شور حسینی و اندر عزای آن حضرت، بدعت ها و تحریف هایی رشد کرده که لاجرم آن شعور عاشورایی را هدف اصابت قرار داده است. هراس ما از آن است که روزی فرا رسد که از حسین(ع)، عاشورا و کربلا چیزی جز بدعت و خرافه باقی نماند.
مسترهمفر(جاسوس انگلیسی در کشور های اسلامی) در کتابش می نویسد: «شیعیان حسینیه هایی دارند که در اوقاتی خاص در آن تجمع می کنند و سخنران ها باعث تقویت ایمان در وجودشان می شود.»
وی در جایی دیگر می نویسد: «باید به این بهانه که حسینیه ها بدعت وگمراهی تلقی می شود... حسینیه ها را نابود کنیم.»
به همین دلیل برآنیم تا در این مطلب مختصر چند اشتباه را اصلاح و بلکه توطئه انگلیس را خنثی کنیم.
اشتباه اول: اوج عزاداری امام حسین(ع) ده روز اول ماه محرم الحرام است. بین سخنرانان و مداحان، مشهور است که هر شب را به یکی از شهدای کربلا اختصاص دهند؛ مثلاً شب سوم برای حضرت رقیه و شب هفتم را برای حضرت علی اصغر(ع) سوگواری می کنند و تاسوعا را نیز به حضرت عباس(ع) اختصاص می دهند. همین قرار داد بین مداحان و منبری ها باعث شده است که عده ای گمان کنند، حضرت رقیه روز سوم محرم به شهادت رسیده است و از همه بدتر اینکه گمان می کنندحضرت ابالفضل(ع) در روز تاسوعا به شهادت رسیده است.
اما حقیقت این است که تمام شهدای کربلا در روز عاشورا به شهادت رسیده اند و حضرات اباالفضل، علی اکبر و علی اصغر همه قبل از امام حسین(ع) و در روز عاشورا در پیکار با سپاه عمر سعد کشته شده اند. حضرت رقیه(س) نیز پس از شهادت پدرش در شام از دنیا رفته است.
اشتباه دوم: باور عمومی این است که حضرت حسین بن علی(ع) و اهل بیت و اصحابش سه شبانه روز آب ننوشیدند و سپس تشنه کام به مقابله با دشمن رفته اند؛ اما حقیقت این است که عمر سعد سه روز قبل از عاشورا عمروبن حجاج را با پانصد سوار فرستاد تا کنار شریعه فرود آیند و میان یاران حسین و آب فاصله اندازند. اما این به این معنی نیست که هیچ ذخیره آبی در خیمه ها نبوده است.
در کتاب ارشاد نوشته شیخ مفید(ره) آمده است: « در شب عاشورا زینب...دست بر گریبان برده...و بیهوش بر زمین افتاد. حسین(ع) برخاسته آب بر روی خواهر پاشید و...» این نقل معتبر نشان می دهد که تا شب عاشورا هنوز آب در خیمه ها بوده واصل تشنه کامی به روز عاشورا، گرمی هوا و شدت مبارزه مربوط است.
شیخ عباس قمی(ره) در منتهی الامال می گوید: «شب عاشورا امام حسین(ع)، حضرت علی اکبر(ع)را با سی سوار و بیست پیاده فرستاد که چند مشک آب آورند و اهل بیت و اصحاب خود را فرمود که از این آب بیاشامید، آخر توشه شماست و وضو بسازید و غسل کنید.»
اشتباه سوم: یکی از معروف ترین تحریف ها ماجرای حضرت لیلی مادر حضرت علی اکبر(ع) است وچه روضه ها که در این زمینه خوانده نمی شود؛ در روضه ها ذکر می شود که حضرت علی اکبر قبل از رفتن به میدان با مادرش چه نجواهایی می کرد، یا اینکه حضرت لیلی در خیمه ها رفته و در آنجا دعا کرده که خداوند حضرت علی اکبر را سالم برگرداند که متأسفانه این موضوع محور بعضی تعزیه ها نیز شده است.
اما حقیقت این است که اصلاً لیلایی در کربلا نبوده است؛ البته لیلی مادر حضرت علی اکبر(ع) هست؛ اما حتی یک مورخ هم به حضور آن حضرت در کربلا و روز عاشورا گواهی نمی دهد. (به نقل از حماسه حسینی،جلد۱،مرتضی مطهری)
اشتباه چهارم: مطلب بعدی مربوط به حضرت علی اکبر(ع) این است که آن حضرت قبل از رفتن به معرکه جنگ از پدر رخصت خواست و آن حضرت اذن میدان نداده اند و مثلاً فرموده اند که تو هنوز جوانی و حیف است که از دست بروی و چه اشعار و تعزیه ها که پیرامون آن نساخته ایم؛ اما حقیقت این است که تمام مورخین نوشته اند، هر کس از امام حسین(ع) اذن میدان می خواست، اگر می شد حضرت برایشان عذری می آورد ولی در مورد جناب علی اکبر گفته اند: «فاستأذن اباه،فأذن له» یعنی تا اجازه خواست گفت برو.

پی نوشت:
(حماسه حسینی،جلد۱، مرتضی مطهری)

روزی که در جام شفق مُل کرد خورشید

بر خشک‌چوب نیزه‌ها گل کرد خورشید

شید و شفق را چون صدف در آب دیدم‌
خورشید را بر نیزه گویی خواب دیدم‌

خورشید را بر نیزه‌؟ آری‌، این‌چنین است‌
خورشید را بر نیزه دیدن سهمگین است‌

بر صخره از سیب زنخ بر می‌توان دید
خورشید را بر نیزه کمتر می‌توان دید

در جام من می پیش‌تر کن ساقی امشب‌
با من مدارا بیشتر کن ساقی امشب‌
بر آبخورد آخر مقدّم تشنگانند
می ده‌، حریفانم صبوری می‌توانند
این تازه‌رویان کهنه‌رندان زمین‌اند
با ناشکیبایان صبوری را قرین‌اند
من صحبت شب تا سحوری کی توانم‌؟
من زخم دارم‌، من صبوری کی توانم‌؟
تسکین ظلمت شهر کوران را مبارک‌
ساقی‌! سلامت این صبوران را مبارک‌
من زخمهای کهنه دارم‌، بی‌شکیبم‌
من گرچه اینجا آشیان دارم‌، غریبم‌
من با صبوری کینة دیرینه دارم‌
من زخم داغ آدم اندر سینه دارم‌
من زخم‌دار تیغ قابیلم‌، برادر
میراث‌خوار رنج هابیلم‌، برادر!
یوسف مرا فرزند مادر بود در چاه‌
یحیی‌! مرا یحیی برادر بود در چاه‌
از نیل با موسی بیابانگرد بودم‌
بر دار با عیسی شریک درد بودم‌
من با محمد از یتیمی عهد کردم‌
با عاشقی میثاق خون در مهد کردم‌
بر ثور شب با عنکبوتان می‌تنیدم‌
در چاه کوفه وای حیدر می‌شنیدم‌
بر ریگ صحرا با اباذر پویه کردم‌
عماروَش چون ابر و دریا مویه کردم‌
تاوان مستی همچو اشتر باز راندم‌
با میثم از معراج دار آواز خواندم‌
من تلخی صبر خدا در جام دارم‌
صفرای رنج مجتبی در کام دارم‌
من زخم خوردم‌، صبر کردم‌، دیر کردم‌
من با حسین از کربلا شبگیر کردم‌
آن روز در جام شفق مُل کرد خورشید
بر خشک‌چوب نیزه‌ها گل کرد خورشید
فریادهای خسته سر بر اوج می‌زد
وادی به وادی خون پاکان موج می‌زد

بی‌درد مردم‌، ما خدا، بی‌درد مردم‌
نامرد مردم‌، ما خدا، نامرد مردم‌
از پا حسین افتاد و ما بر پای بودیم‌
زینب اسیری رفت و ما بر جای بودیم‌
از دست ما بر ریگ صحرا نطع کردند
دست علمدار خدا را قطع کردند
نوباوگان مصطفا را سر بریدند
مرغان بستان خدا را سر بریدند
در برگ‌ریز باغ زهرا برگ کردیم‌
زنجیر خاییدیم و صبر مرگ کردیم‌
چون بیوگان ننگ سلامت ماند بر ما
تاوان این خون تا قیامت ماند بر ما

روزی که در جام شفق مل کرد خورشید
بر خشک‌چوب نیزه‌ها گل کرد خورشید

آه یاران! اگر در این دنیای وارونه، رسم مردانگی این است که سر بریده ی مردان را در تشت طلا نهند و به روسپیان هدیه کنند ... بگذار اینچنین باشد.
این دنیا و این سرما!

سید شهیدان اهل قلم سید مرتضی آوینی

شرمندگی از اهل حرم ، به جا آوردن رسم ادب نسبت به برادر ، وصیت خود حضرت به امام حسین (علیه السلام) و ... همه و همه از دلایلی هست که تا حالا برای دفن بدن نازنین قمر بنی هاشم در علقمه برامون گفتند ، اما مطلبی که شاید خیلیها ندونند و میتونه یکی از دلایل این امر باشه رو براتون خواهم گفت :

بنی اسد میخواستند بدن قمر بنی هاشم را نیز در کنار امام حسین (علیه السلام ) دفن کنند . اما وقتی میخواستند بدن عباس ( ع ) را حمل کنند از شدت ضربات و جراحات وارده بدن قمر بنی هاشم متلاشی شده بود و قابل انتقال نبود ... لذا ناچار شدند در همان مقتل خویش او را دفن کنند ...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
به نقل از شیخ مفید - کتاب معالی السبطین و ...