موضوع: دنیا در میان هستی

دنیا در میان هستی

اين ما هستيم كه دنيا چشم مان را پرمى‏كند و دگرگون مان مى ‏سازد.
اين ما هستيم كه با حرفى شاد مى‏ شويم و از حرفى مى‏ رنجيم، با صنارى قالب تهى مى‏كنيم‏.
هنگامى كه ما دنيا را از دنيا و در دنيا نگاه مى‏ كنيم، ناچار گرفتارش مى‏ شويم.
اما آن ها که دنيا را در ميان هستى تماشا كرده ‏اند و زمين را از بالا ديده ‏اند ديگر زمينى را نمى ‏بينند و يا آن را مانند قرص نانى مى‏ بينند و به آن قانع نمى ‏شوند كه:

« ما مَتاعُ الْحَيوةِالدُّنْيا فِى الْآخِرَةِالَّا قَليلٌ ».

استاد صفایی حائری، مسئولیت و سازندگی، ص 95.