موضوع: دومین نامه زیباکلام به شریعتمداری: تراژدی هسته ای

«بسمه تعالی

محضر محترم جناب حاج حسین شریعتمداری کثرالله امثالهم

مدیرمسئول و نماینده مقام معظم رهبری در روزنامه کیهان

با سلام و عرض ادب، از اینکه به نامه سرگشاده ام پیرامون موضوع هسته ای پاسخ مرقوم داشته بودید، سپاسگزارم. آن مدیرمسئول روزنامه جم جاه کیهان در پاسخ این سوال فدوی مبنی بر اینکه ˈبا توجه به ضعف و کاستی های جدی اقتصادی کشور، چه حکمتی و صوابی در اصرار بر تداوم برنامه های هسته ای مان داریم؟ و اینکه این همه هزینه های کمرشکن که صرف برنامه های هسته ای مان ظرف یک دهه گذشته شده چه سود و حاصلی برای اقتصاد و رشد و توسعه کشور در بر داشته؟ˈ، مطالب متعددی مرقوم داشته بودند که به نظرم اگر فقره به فقره به آنها پرداخته شود به صواب نزدیک تر خواهد بود.

1 - در خصوص شبهه تان پیرامون پایین بودن سرانه بهداشت و تعلیم و تربیت در ایران و همردیف بودن آن با کشورهای فقیر و توسعه نیافته آفریقایی، به استحضار برسانم که مع الاسف همین گونه است. کل بودجه بهداشت و درمان در سال جاری 17 هزار میلیارد تومان می باشد. اگر بالفرض همه آن هم تحقق پیدا کند سرانه آن می شود 225000 تومان که با احتساب هر دلار 3000 تومان حسب اراده جناب جمشید بسم الله خلد الله ملکه، سرانه بهداشت و درمان در ایران می شود در حدود 75 دلار. این در حالی است که این رقم برای کشورهای غربی و توسعه یافته، از حول و حوش 1000 دلار به بالا شروع می شود.

جهت استحضار آن مقام منیع، جایگاه ایران در رتبه بندی جهانی بهداشت و درمان 122می باشد. یعنی در 121 کشور وضع خدمات بهداشت و درمان بهتر از ایران است. در عین حال نیازی به هیچ کدام از این ضرب و تقسیم ها نیست. نردیک به 80 درصد هزینه دوا و درمان برای بیمه شدگان دولتی بر عهده بیمه شدگان است و دولت صرفا 20 درصد را تأمین می کند. این تازه بیمه شده ها هستند. آنان که دفترچه خدمات درمانی ندارند آن 20 درصد را هم می بایستی خودشان بپردازند.

بنابراین خیلی تصادفی نیست که رتبه ما 122 می شود. یقین بدانید که وضعیت تعلیم و تربیت و محیط زیست اگر بدتر از بهداشت و درمان نباشد، خیلی بهتر هم نیست. اگر آن خسرو خوبان همچنان دچار تردید نسبت به جایگاه ایران در مقایسه با بلاد راقیه دنیا هستند، فدوی حاضرم اعداد و ارقام مربوط به آموزش و پرورش و محیط زیست را هم به محضرتان تقدیم دارم.

2- فرموده بودند که اگر بنده غصه بیکاری و مشکلات اقتصادی را دارم چرا از متهمین پرونده معروف به اختلاس 3000 میلیارد تومانی دفاع کرده ام. جناب شریعتمداری عزیز، بنده در بیگناهی مه آفرید امیرخسروی و متهمین پرونده معروف به اختلاس 3000 میلیارد تومانی آنقدر یقین دارم که اگر می خواستم 4 یا 5 عملی را که در درستی آنها یقین دارم برگزینم، مطمئنا دفاع از متهمین گروه امیرمنصور آریا و بی گناهی آنان یقینا یکی از آنها می شد.

جناب شریعتمداری!

محاکمه متهمین اختلاس 3000 میلیارد تومانی نه محاکمه بود، نه اجرای عدالت بود، نه تلاش برای رسیدگی به احقاق حق بود، نه هدف آن محاکمه پر سر و صدا کشف حقیقت بود و نه هیچ یک از اهداف و مقاصد دیگری که هر دستگاه قضایی علی القاعده برای تحقق آنها تشکیل شده است.

هدف از برگزاری آن دادگاه صرفا ارضاء، اقناع و خشنود ساختن افکار عمومی بود که ببینند نظام با به اصطلاح غارتگران و مفسدین اقتصادی چقدر جدی است.

جناب شریعتمداری! در طول تاریخ بشر، محاکماتی که برای نمایش، برای تبلیغات، برای خوشایند افکار عمومی بر پا می شوند بدترین نوع محاکمات هستند و تنها چیزی که در این محاکمات وجود ندارد، عدالت و تلاش برای کشف حقیقت است. مسئولین رسیدگی به پرونده اختلاس 3000 میلیارد تومانی، قریب به سه سال است که حجم انبوهی از مطالب را علیه متهمین این پرونده گفته اند. از غارتگران بیت المال گرفته تا مفسدین فی الارض، تا ستون پنجم اقتصادی دشمن، تا خرابکاران اقتصاد ملی، ... اما حتی یک دانشجوی سال اول رشته حقوق هم به شما خواهد گفت که بعد از گذشت سه سال و علیرغم صدور حکم اعدام متهمین اصلی در دادگاه بدوی و تایید آن در دیوان عالی کشور واقعا معلوم نیست که جرم یا جرم های این متهمین کدام بوده که می بایستی به واسطه ارتکاب آن اعدام شوند؟

3- اما در خصوص اصل موضوع:

جناب شریعتمداری!

من در نامه ام به حضرتعالی یک پرسش ساده و یک دو دو تا چهارتای اقتصادی مطرح کرده بودم. همه حرفم به جنابعالی آن بود که در قبال این همه هزینه واقعا سنگین که ما متجاوز از ده سال است داریم برای برنامه های هسته ای مان متحمل می شویم، مابه ازای آن برای پیشرفت و توسعه اقتصادی کشور کدام بوده؟

هسته ای چه گلی بر سر اقتصادمان زده است و کدام دستاورد را برای مملکت به ارمغان آورده؟ حضرتعالی به جای پاسخ به این پرسش مشخص، پای مطالبی را به میان کشیده اید که حتی به فرض درست بودن، ارتباطی به سوال بنده پیدا نمی کردند. بنده را متهم کرده اید که می گویم چون ما نمی توانیم به تکنولوژی هسته ای دست پیدا کنیم پس آن را رها کنیم.

بنده را متهم کرده اید که گفته ام چون ما عرضه نداریم به تکنولوژی هسته ای دست پیدا کنیم، پس فکر آن را از سر به در کنیم.

بنده را متهم کرده اید که معتقدم غربی ها می بایستی هسته ای داشته باشند اما چون ما عرضه نداریم، نبایستی هسته ای داشته باشیم.

بنده را متهم کرده اید که استدلال می کنم چون آمریکایی ها به ما گفته اند حق ندارید هسته ای داشته باشید، بنده هم ترسیده و می گویم که بله بهتر است ما هسته ای مان را متوقف کنیم و از من می پرسید که ˈپس غیرتم کو؟ˈ اگر آمریکایی ها پس فردا به ما گفتند که حق نفس کشیدن هم دیگر در مملکتمان ندارید آیا باز هم من خفت بار اطاعت می کنم؟

4- جناب شریعتمداری!

شما تعمدا یا در خوشبینانه ترین حالت غیرعمد دارید پرسش بنده را تقلیل می دهید به مخالفت آمریکایی ها با برنامه های هسته ای مان و بالطبع نتیجه گیری هم می فرمایید که آیا درست است به صرف آنکه یک مشت یانکی زورگو مخالف هسته ای شدن ما هستند ما تسلیم شویم؟

سوال بنده از جنابعالی این بود که فایده برنامه های هسته ای مان علیرغم هزینه های بالای آن برای مملکت چه بوده؟ شما به جای پاسخ، پای آمریکا را به میان می کشید و می فرمایید که آمریکایی ها با برنامه هسته ای ما مخالف هستند و بعد هم نتیجه می گیرید که چون آمریکا دشمن ما است و چشم دیدن پیشرفت و ترقی ما را ندارد، ما می بایستی اتفاقا برنامه های هسته ای مان را به جلو ببریم.

نتیجه دیگرتان هم این است که هر که با برنامه هسته ای مان مشکل دارد پس در خط آمریکاست.

5- جناب شریعتمداری!

این یک خبط بزرگ است که ما به جای سبک و سنگین کردن مسائل جامعه مان و بررسی اینکه چه چیز به خیر و صلاح مملکتمان است و چه چیز به زیان آن، بیاییم ملاک و معیار را بگذاریم روی موضع گیری های آمریکا.

جناب شریعتمداری!

چه آمریکا با فعالیت های هسته ای ما مخالفت کند و چه موافقت، مسئله اساسی آن است که آیا این فعالیت ها فی نفسه برای مملکت ما لازم و درست می بودند یا نه؟

اگر آمریکا با برنامه هسته ای ما مخالفتی نمی کرد، بنده همچنان معتقد می بودم که این برنامه ها به صورتی که دارند اجرا می شوند به خیر و صرفه و صلاح مملکت نبوده و نیستند. بنده همچنان معتقد می بودم که کشوری مانند ایران با شرایطی که دارد الویت هایش می بایستی تعلیم و تربیت، بهداشت، محیط زیست، کشیدن خط آهن، اصلاح جاده هایش، ایجاد اشتغال و ... می بود. جنابعالی معتقدید که برنامه هسته ای به نفع مملکت است و دستاوردهای فراوان برای مملکت داشته، بفرمایید آن دستاوردها کدام است؟

شما به جای نشان دادن اینکه منافع فعالیت های هسته ای برای مملکت کدام بوده، با وارد کردن ادبیات حماسی استکبارستیزی، ظلم ستیزی، رویارویی با نظام سلطه، توی دهان آمریکا زدن، اراده جوانان پر شور و انقلابی، تسلیم ناپذیری این ملت قهرمان و ... بحث را به پایان می رسانید.

نه جناب شریعتمداری، اگر آمریکا همراه 199 کشور دیگر عضو سازمان ملل هم با فعالیت های هسته ای ما موافق می بودند، این برنامه ها همچنان از منظر هزینه - فایده اقتصادی یک اشتباه و خطای محض بود. تهیه اورانیوم 5 درصد غنی شده با صدها برابر قیمت بین المللی آن خطاست. چه آمریکا و چه همه کشورهای دیگر دنیا با این امر مخالف باشند یا موافق.

اتفاقا یک دلیل شک و تردید غربی ها به ما همین است که باورشان نمی شود کشوری صرفا برای تهیه اورانیوم 5 درصد غنی شده یک همچون هزینه های عظیمی را متحمل شود، در حالی که با بهایی هزاران مرتبه کمتر می تواند آن را تهیه کند.

آیا تاسف آور نیست که خدا می داند چقدرخرج کردیم تا چند صد کیلو اورانیوم 20 درصد تولید کردیم و حالا می بایستی مقداری هزینه هم بنماییم تا آنها را اکسید نماییم؟

ایضا بخش های دیگر هسته ای مان که علیرغم آنکه مستقیم و غیر مستقیم میلیاردها دلار برای آنها هزینه کرده ایم ممکن است در آینده مجبور شویم آنها را هم از حیز انتفاع بیندازیم.

جناب شریعتمداری معزز!

هر گاه که منافع ملی در برابر ایدئولوژی قرار گرفته، متاسفانه این منافع ملی بوده که به زیر پای ایدئولوژی قربانی شده. تراژدی هسته ای به نحو غم انگیزی این واقعیت تلخ اما عبرت آموز را دارد باز یک بار دیگر در برابر دیدگان ما قرار می دهد.

ایام به کام باد

صادق زیباکلام

دوازدهم بهمن ماه هزار و سیصد و نود و دو»

نوشته اصلی توسط golenarges

با سلام
نامه نگاري هاي اين دو نفر هم داستاني شده‌ها
والوو

سلام جناب golenarges .
بله. واقعا داره داستانی میشه:دی
شما چند وقت پیش فرمودین که مشکل صادق زیبا کلام اینه که تفکراتش غربی هستش.به نظر منم مشکلش همینه.
این جمله اش رو نگاه کنین:

هر گاه که منافع ملی در برابر ایدئولوژی قرار گرفته، متاسفانه این منافع ملی بوده که به زیر پای ایدئولوژی قربانی شده. تراژدی هسته ای به نحو غم انگیزی این واقعیت تلخ اما عبرت آموز را دارد باز یک بار دیگر در برابر دیدگان ما قرار می دهد.

کلا به نظرم شخصیت پیچیده ای داره و قابل پیش بینی نیست.
بعد این حسم دارم که حاج حسین شریعت مداری نمی خواد درست حسابی جوابش رو بده.نمی دونم شاید فقط حسمه!

آقای زیباکلام، انرژی هسته‌ای مانند نفت بد بو نیست!
حميد رسايي

دکتر زیباکلام در روزهای اخیر از جمله مدافعان سینه چاک به تاراج دادن زحمات چندساله جوانان این مرز و بوم در خصوص توانمندی های هسته ای و پیشرفت هایی که در این حوزه به دست آمده، شده است. زیباکلام می گوید که انرژی هسته ای اساسا چیز به درد بخوری نیست و هزینه هایی که برای آن می پردازیم، هزینه های بی جایی است. در این خصوص آقای زیباکلام تقبل کرده اند و نامه سرگشاده در این خصوص خطاب به بنده و سپس خطاب به مدیر مسئول کیهان نوشته اند. پاسخ آقای زیبا کلام را در یادداشتی منتشر کردم که امروز در روزنامه کیهان به چاپ رسید.

دکتر صادق زیباکلام اخیرا با نامه نگاری های سرگشاده - از جمله در نامه ای خطاب به اینجانب - در تلاشند تا مخاطبانشان را قانع کنند که انرژی هسته ای به اندازه ای که برایش هزینه می پردازیم، به دردمان نمی خورد. در پاسخ به ادعای جناب زیباکلام پنج نکته را یادآور می شوم:

۱ . جناب زیباکلام اگر واقعا به دنبال این هستند که از منافع انرژی هسته ای و تأثیر آن بداند، لازم نیست حتی از دانشجویانی که برایشان در دانشگاه تدریس می کند، بپرسد که فایده این دانش چیست؛ بلکه کافی است به نزدیکترین دبستان محل زندگی شان مراجعه کند و یکی از دانش آموزان ابتدایی را مورد سئوال قرار دهد و بگوید: آمریکا ما را به دلیل "غنی سازی اورانیوم" در فشار گذاشته،‌ تهدید و تحریم کرده است، به نظر شما می ارزد که چنین هزینه ای بدهیم؟ تردید نکند که آن کودک خردسال به او خواهد گفت: "اگر غنی سازی اورانیوم بد است، چرا آنها می توانند داشته باشند و ما نمی توانیم؟"

حتما جناب زیباکلام خواهد گفت: موضوع فقط غنی سازی اورانیوم نیست بلکه دلیل اصلی فشار آمریکایی ها این است که ما متهم به "دستیابی به سلاح هسته ای" هستیم. باز هم تردید نکند که آن کودک خردسال با عقل کوچکش، در استدلالی بدیهی پاسخ او را چنین می دهد که "اگر سلاح هسته ای بد است، چرا آمریکا داشته باشد و ما نداشته باشیم؟"

تردید ندارم اینجا جناب زیباکلام پاسخی به این استدلال کودکانه نخواهد داد چرا که ایشان اساسا نمی تواند علیه آمریکا سخن بگوید، بنابراین سکوت می کند. اما بدون درنگ، معلم آن دانش آموز خردسال که اتفاقا مانند یک عضو هیأت علمی حقوق چند میلیونی و از رسانه های دوستدار آمریکا حق التحریری دریافت نمی کند، در پاسخ به آن کودک خواهد گفت: فرزندم سلاح هسته ای بد است، هیچ فایده ای ندارد و عامل بازدارنده از تهدیدهای نظامی دیگران نسبت به ما نخواهد بود اما برخورداری از "انرژی هسته ای" به معنای داشتن "سلاح هسته ای" نیست و این در قراردادی بین المللی به نام npt پذیرفته شده. علاوه بر این، رهبر معظم انقلاب به عنوان عالی ترین مقام سیاسی و دینی انقلاب اسلامی تولید، تکثیر و استفاده از این سلاح کشتار جمعی را حرام دانسته اند.

اما باز دانش آموز دبستانی که ذهن فعالی دارد،‌ قانع نمی شود و این بار، او جناب زیباکلام را خطاب قرار می دهد و می پرسد: "شما که استاد دانشگاهی، بگو اگر دغدغه آمریکایی ها احتمال دستیابی ما به بمب اتم و سلاح هسته ای است،‌ پس چرا کشور همجوار ما را تهدید و تحریم نمی کنند؟ پاکستان که معاهده npt را امضا نکرده و رسما اعلام می کند که سلاح اتمی و کلاهک هسته ای هم دارد؟"

کودک دیگری از حلقه دانش آموزان که شاهد گفتگوی زیباکلام با همکلاسی خود بوده، حتما خطاب به زیباکلام فریاد می زند: "آقایی که خودت را دکتر و استاد دانشگاه می دانی،‌ آیا آمریکا که در هیروشیما و ناکازاکی ژاپن، از سلاح هسته ای استفاده کرده و در یک لحظه صدها هزار نفر را به خاک و خون کشیده، باید اعتماد دنیا را جلب کند یا ما که این کارها را نکرده ایم؟ آیا آمریکایی که در عراق و افغانستان از سلاح های خفیف شده هسته ای استفاده کرده و امروز صدها کودک ناقص الخلقه در آن کشورها به دنیا می آیند، باید اعتماد ما را جلب کند یا ما که نه از این سلاح استفاده کرده ایم، نه آن را در اختیار داریم و نه به ساخت چنین سلاحی اعتقاد داریم؟

تردید ندارم که زیباکلام پاسخی به این سئوالات کودکانه ندارد و راهی دانشگاهی می شود که عضویت هیأت علمی آن را دارد و قرار است در کلاس آن تدریس کند.

۲ . هنوز دکتر زیباکلام در امواج سئوالات کودکانه دبستان محل زندگی اش است که خود را در تاکسی و به سمت دانشگاهی می بیند که در آن تدریس می کند. راننده تاکسی از گرانی قطعات خودرو می نالد. فرصت مناسبی است تا زیباکلام همدم همراهی بیابد اما او که مانند مشاور رئیس جمهور - دکتر سریع القلم - هیچ حق اظهارنظری برای راننده های تاکسی آن هم در خصوص موضوع مهمی مانند انرژی هسته ای قائل نیست، ترجیح می دهد که با راننده تاکسی حرفی نزند اما مسافر دیگر تاکسی با لباس اتو کشیده و ریش پرفسوری از فرصت استفاده می کند و همان سئوالات زیباکلام را به زبان می آورد: وضع قطعات خودرو اگر خرابه به خاطر تحریمه، آمریکا ما را به دلیل "غنی سازی اورانیوم" در فشار گذاشته،‌ تهدید و تحریم کرده است، به نظر شما می ارزد اینقدر هزینه بدهیم؟ آخر غنی سازی شکم ما را سیر می کند،‌ اقتصادمان را رونق می دهد؟

واقعا انتظار شنیدن پاسخی با ادبیات دانشگاهی از راننده تاکسی ای که با جابجا کردن دنده و گرفتن ترمز و کلاچ و... هزینه های سرسام آور زندگی و پژو زرد رنگش را تأمین می کند،‌ بجا نیست اما شنیدن پاسخی مستدل و منطقی هر چند با ادبیات کوچه بازاری، چرا !

راننده تاکسی با همان ادبیات محاوره ای کوچه و بازار، پس از این که تأکید می کند انرژی هسته ای حق مسلم ایران است، برای مسافر ریش پرفسوری مثالی ساده می زند: "عمو جون فک کن یک لات بی سر و پایی که به قداره کشی و زورگیری تو محلّتون مشهوره،‌ دست گذاشته روی ناموست. تو هم میزنی به سیم آخرو هر چی از دهنت در میاد بهش میگی تا دیگه از این غلطا نکنه ولی طرف که بد جور اهل محل را ترسونده، وقتی می بینه شما تسلیمش نمی شی به قصاب سر کوچه میگه بهش گوشت نفروشین. به نونوای محلّه میگه بهش نون ندین. نمی ذاره کسی بیاد و از مغازت خرید کنه. وقتی میری از بانک محلتون با عابر بانکت پول بگیری، کاری کرده که دستگاه کارت خون، کارت بانکیت را نخونه. تو فشارت میزاره تا به خواسته نامشروش تن بدی، چی کار میکنی؟ تن میدی؟ حالا اگه یک بچه کوچیکی اومد گفت: بابا آخه این ناموس چیه، شکم آدمو سیر میکنه؟ قسطای ما رو میده؟ آخه اینقدر ارزش داره که ما تو فشار باشیم،‌ تو چه جوابی بهش میدی؟ چطور بهش حالی میکنی که بابا همه چیز پول و راحتی نیست یه چیزای دیگه ای هم هست به اسم غیرت، به اسم حریّت، به اسم زیر بار حرف زور نرفتن ... دیگه زیبا کلام رسیده به دانشگاهی که قرار است برای تدریس در کلاسش حاضر شود .

۳ . تا اینجا دو بحث داغ، دکتر زیباکلام را بهم ریخته و حسابی کلافه شده، سرش درد می کند. به لبو فروشی می رسد که در مقابل ورودی دانشگاه روی چهار چرخی، لبو می فروشد. یکی از دانشجویان کلاس استاد زیباکلام که تفکرات ملی مذهبی دارد، موضوع هسته ای را دست مایه بحث با لبو فروش مقابل دانشگاه قرار داده است. شاگرد زیباکلام همان سئوالات استاد را از لبو فروش می پرسد. زیباکلام که باز به یاد سخن مشاور انگلیس درس خوانده رئیس جمهور می افتد که اساسا برای حل موضوع مهم و پیچیده ای مانند انرژی هسته ای، نباید از لبو فروش و راننده تاکسی نظر خواست،‌ ترجیح می دهد محل را ترک کند اما دانشجو برای غلبه بر لبو فروش، استاد را خطاب قرار می دهد: "اصلا مگر ما انقلاب کرده ایم برای غنی سازی اورانیوم؟ مگر ما این همه هزینه دادیم برای موضوع هسته ای؟ چرا انقلاب را به موضوع هسته ای پیوند می زنید؟ اصلا مگر همین استاد زیباکلام که دو سال و یک ماه در زندان دوره طاغوت بوده، برای غنی سازی زندان را تحمل کرد؟"

کار نداریم که زیباکلام با چه اعتقاداتی در زندان بوده اما حتما او با خودش می گوید که چرا این موضوع به ذهن خودم نرسید؟ آفرین به این شاگرد! واقعا ما برای غنی سازی و انرژی هسته ای انقلاب کردیم؟ از این منظر اگر ورود کنم، دیگر متهم هم نمی شوم حتی می توانم با پُز انقلابی، مدافعان انرژی هسته ای را به نقد بکشم ... زیباکلام در این رویای شیرین به سر می برد که با یک جمله کوتاه لبو فروش،‌ ساختمان استدلال هایش ترک برمی دارد.

لبو فروش می گوید: بله ما برای غنی سازی یا انرژی هسته ای انقلاب نکردیم اما برای استقلال خودمان که انقلاب کرده ایم. بحث بر سر استقلال یک کشور و ملت است نه غنی سازی! چرا آمریکایی ها باید درباره حقوق صلح آمیز ما تصمیم بگیرند تا دیروز می گفتند بمب، از امروز می گویند غنی سازی و فردا چیز دیگری خواهند گفت. اصلا ما می خواهیم غنی سازی ۲۰ درصد که قانونی است را با دانش بچه های خودمان تولید کنیم و به کشورهای دیگر بفروشیم، آیا باید از آنها اجازه بگیریم؟

۴ . زیباکلام به حیاط دانشگاه وارد شده باورش نمی شود. دانشجویان حلقه حلقه دور دوستان و همکاران شهدای هسته ای جمع شده اند. دانشجویان وقتی از احمدی روشن، شهریاری، علیمحمدی و قشقاییبا تعجب از تغییراتی که دولت تدبیر و امید پس از پلمب کردن مراکز هسته ای داده و ۵۴ تن از آنان را به بهانه تعدیل نیرو از کار برکنار کرده، می پرسند. اما همکاران شهدای هسته ای می گویند این مشکلات موقت است و گذرا و همانطور که رهبری فرموده این تجربه هر چند تلخ است اما با یک شرط نتایج خوبی خواهد داشت. دانشجویان از شرطی که رهبری قرار داده می پرسند و دوستان شهدای هسته ای می گویند: همان شرطی که امام خامنه ای در ۱۲ آبان از همه نخبگان خواسته تا با نقدهای خود ملت را بیدار کنند: "به مذاكرات جاري خوشبين نيستم چرا كه معلوم نيست نتايجي را كه ملت انتظار دارد به همراه بياورد اما معتقديم اين تجربه ايرادي ندارد به شرط اين كه ملت بيدار باشد و بداند چه اتفاقي دارد مي افتد."

دانشجویان با اشتیاق از انرژی هسته ای و تأثیری که این دانش در بخش های مختلف کشور خواهد داشت، سخن می گویند و زیباکلام با خودش می گوید که ای کاش وقتی در سال 46 به انگلستان رفته بودم و در پلی تکنیک شهر هدرزفیلد در شمال انگلستان وارد رشته مهندسی شیمی شدم و تا دکترای این رشته در دانشگاه برادفورد انگلیس تحصیلم را ادامه دادم، مانند این دانشجویان جوان به استقلال کشورم هم فکر می کردم، به عدم وابستگی، به این که چرا غربی ها باید برای ما تصمیم بگیرند فکر می کردم تا امروز در برابر سئوالات یک کودک دبستانی، یک راننده تاکسی و یک لبو فروش سرافکنده نباشم و مانند این جوانان پرشور، فواید این دانش را در کنار روحیه استقلال خواهی به دانشجویانم منتقل کنم و مجبور نباشم برای حمید رسایی و حسین شریعتمدار نامه سرگشاده بنویسم و حق التحریرش را بگیرم.

۵ . رشته افکار زیباکلام با صدای دانشجویی بهم می خورد: نامه های سرگشاده تان و نظرات شما و برخی از مدافعان سینه چاک توافقنامه ژنو و تعطیلی فعالیت های هسته ای کشورمان را که می شنوم، توجیه انگلیسی ها را به یاد می آورم که وقتی برای غارت نفت کشورمان آمده بودند، می گفتند: نفت چیز بد بو و به درد نخوری است، حاضریم آن را با خود ببریم بیرون.

خوشبینانه نگاه کنیم باید بگوییم که مشکل امثال زیباکلام، دغدغه اقتصادی مردم نیست. مشکل این است که این جماعت، به دلیل وادادگی چشم امیدشان به درون کشور نیست بلکه برای حل مشکلات فقط یک راه را بلدند؛ دست دراز کردن به آن سوی آبها. چنین کسانی را نه روزنامه نگار کار کشته ای مانند حسین شریعتمداری و نه طلبه کوچکی مانند نویسنده این یادداشت می تواند از خواب بیدار کند، چون اساسا خوابی در کار نیست.