آنجا كه بنده رودررو با خدا گفتگو مي‌كند
آنجا كه بنده رودررو با خدا گفتگو ميكندزبان حال نمازگزار به خدا اين است كه آغوشش را به روي او بگشايد.
زائر در ميقات لباس ظلمت افكنده و غسل توبه كرده است. لباسِ احرامِ عزت پوشيده كه زمان حضور در پيشگاه الهي است. اينك لحظه حضور است ، اينك زمان توجه و تقرب است، و اينك گاهِ نماز عشق است؛ نماز عشق بر سجاده عشق در بارگاه عشق. زائر در آن لحظات زمين و زمينيان را ترك كرده و سبكبار گشته ، با بال هايي به وسعت پرواز به سوي بهشت نور پرمي كشد و در افق ملكوت بال مي گشايد و تا عمق هستي پرواز مي كند ، او لايه هاي نور را يك به يك درمي نوردد و چونان قطره اي در اقيانوس هستي محو مي شود.
زبان حال نمازگزار به خدا اين است كه آغوشش را به روي او بگشايد ، فصل با خدا بودن را براي زائر آغاز كند ، مرغ دل را از قفس تن جدا كند و راه پرواز تا آشيانه را به او نشان دهد. گفت و گوي نمازگزار در ميقات با خداوند ، در محضر خدا ، گفت و گويي رودررو و چهره به چهره است. او دست اميد به آسمان بلند مي كند و با دلي شكسته و چشمي گريان تمام دارايي خويش را كه چيزي جز « نداري » نيست تقديم مي كند. فقر و كاستي خويش را به چشم ، عيان مي يابد و با خدايش زمزمه مي كند ؛ عقده اندوه با او وا مي كند ، نياز به درگاه او مي آورد ، نفس خود را در بارگاه حق ذبح مي كند ، تنها به سجاده بندگي مي رود ، فقط او را مي خواند ، در برابر عظمت و كبريايي حق به ذلت و خضوع مي افتد ، با جامه سپيد احرام پاكي دل و نورانيت آخرت را طلب مي كند.
زائر با نماز عشق در برابر حق به قامت مي ايستد . امام سجاد ( عليه السلام ) در حديث شبلي در باب نماز احرام مي فرمايد : بايد به هنگام انجام نماز احرام ، چنين نيت داشت كه انسان به خدا تقرب يابد و مشغول انجام حسنات او باشد تا داخل ميقات بيايد:
«فَحِينَ صَلَّيْتَ الرَّكْعَتَيْنِ نَوَيْتَ أَنَّكَ تَقَرَّبْتَ إِلَي اللَّهِ بِخَيْرِ الاَْعْمَالِ مِنَ الصَّلاَةِ وَأَكْبَرِ حَسَنَاتِ الْعِبَادِ ، قَالَ : لاَ».
«آن هنگام كه نماز احرام مي خواندي آيا نيّت كردي كه به وسيله نماز ، كه بهترين اعمال و برترين حسنات بندگان است ، به خداوند نزديك شوي و به او تقرّب جويي؟ شبلي گفت: نه ».
پی نوشت :
اسرار عرفانى عمره، نوشته محمّدتقى فعالى
منبع:حج
پاسخ با نقل قول
