موضوع: ایرانیان باستان گدایی را ننگ می‌دانستند

ایرانیان باستان گدایی را ننگ می‌دانستند


بیمه مردم در ایران از دوره کیقباد (حدود پنج هزار سال پیش) آغاز شده است. در این دوره اگر کسی دچار آسیب می شد باید به او تاوان یا بیمه داده می شد که به بیمه تاوان و به بیمه شدگان دریغمندان می گفتند.


به گزارش خبرنگار مهر، پادشاهی کیقباد برابر دوره ای است که در ایران پادشاهیهای کوچک (ملوک الطوایفی) پدید آمده بود. ایرانیان در آن زمان دریافتند که زیر یک درفش و یک حکومت مرکزی بودن بسیار بهتر است و در برابر دشمنان یارای مقاومت بیشتری دارند به همین دلیل از میان خود یک شاه انتخاب کردند که بر بقیه حکومت می کرد و شاهنشاه خوانده می شد.

در آن زمان کیقباد نماد شاهی بود که تمام ایران به فرمانش بودند. یکی از این فرمانها پرداخت بیمه به آسیب دیدگان بوده است. در زمان پادشاهی کیقباد اگر کسی دچار آسیب می شد یا خانه اش آتش می گرفت یا کشتزارش با خشکسالی بی ثمر می ماند باید به او تاوان یا بیمه داده می شد.
دریغمندان همان آسیب دیدگان بودند


فریدون جنیدی نویسنده کتاب "حقوق جهان در ایران باستان" به خبرنگار مهر گفت: در بررسی اشعار شاهنامه و کتاب اوستا به این مسئله پی بردم که از دوره کیقباد به کسانی که دچار خسارت یا آسیب می شدند تاوان تعلق می گرفت.
جنیدی بیان کرد: در کتاب اوستا به کسانی که تاوان دریافت می کردند "دریغو بیو" نام داده اند که ترجمه آن به زبان فارسی "دریغمندان" است.

گزارندگان اوستا به خوبی دریافت نکرده اند که معنای دریغمندان چیست بنابراین در همه جا از این واژه استفاده کرده اند درحالی که برگردان این کلمه در زبان فارسی درویشی به دریوزگی و گدایی نیز تعبیر می شود و مهمتر آنکه گدایی کردن در ایران باستان یکی از ننگها و گناهان به حساب می آید.

وی ادامه داد: گزارندگان اوستا به خوبی دریافت نکرده اند که معنای دریغمندان چیست بنابراین در همه جا از این واژه استفاده کرده اند درحالی که برگردان این کلمه در زبان فارسی درویشی به دریوزگی و گدایی نیز تعبیر می شود و مهمتر آنکه گدایی کردن در ایران باستان یکی از ننگها و گناهان به حساب می آید.
جنیدی بیان کرد: طبق نوشته های کهن از جمله اوستا و شاهنامه فردوسی، تاریخ بیمه به دورانی دورتر از هخامنشیان یعنی حدود 4800 تا 5000 سال پیش مربوط می شود. با این حال هنوز در مورد بسیاری از مناطق ایران مانند خوراسان، اسپهان و ... مطالعه و کاوش نشده است تا بتوان گفت اسنادی وجود دارد که نشان دهنده قدمت بیشتر پرداخت تاوان باشد.
نویسنده کتاب "حقوق جهان در ایران باستان" بیان کرد: غربی ها همیشه فکر می کردند که بیمه یا تاوان در ایران باستان از زمان هخامنشیان بوجود آمده است اما این گمان اشتباه است، چون آنها نوشته های ایرانی مانند اوستا و کتابهای پهلوی و شاهنامه را نخوانده اند و تنها به گل نوشته های هخامنشی اکتفا کرده و تصور کرده اند که تمامی کارگران و مهندسانی که به ساختن کاخ ها و ... مشغول بودند بیمه می شدند.
بیمه همگانی، سوانح و عمر در ایران باستان


وی با بیان اینکه کیقباد طبق اشعار شاهنامه فرمانهای مختلفی را برای پرداخت تاوان به مردم آسیب دیده اعلام کرده است گفت: طبق این فرمان می توان به آن کس که کار می کند و از کار کردش توشه بدست نمی آورد از محل درآمد پادشاه کشور روزی داد. این فرمان برای همگان صادر شده و می توان گفت امروزه به این فرمان کیقباد بیمه همگانی می گویند.
پژوهشگر فرهنگ و زبانهای باستانی تصریح کرد: درایران باستان برای همه افرادی که دچار پیشامدهای نابه هنگام یا ناهنجار می شدند نیز تاوان (بیمه سوانح) پرداخت می شد.
جنیدی می گوید: میزان پرداخت بیمه به اندازه میزان خسارت وارد شده به آن شخص در نظر گرفته می شد.

درایران باستان برای همه افرادی که دچار پیشامدهای نابه هنگام یا ناهنجار می شدند نیز تاوان (بیمه سوانح) پرداخت می شد.

وی افزود: طبق اشعار شاهنامه تاوان نه تنها به کسانی که دچار سوانح و بلایایی طبیعی دچار شده بودند بلکه به کسانی که خانه یا اموال آنها هم به سرقت رفته بود تعلق می گرفت.
به گفته این پژوهشگر، از زمان کیقباد برای آنان که در جنگ آسیب و سختی می دیدند بیمه حوادث یا تاوان در نظر گرفته می شد. همچنین بیمه عمر هم از انواع تاوانهایی بود که به بازماندگان فرد فوت شده تعلق می گرفت. حتی این پاسداری تنها از مردمان نبوده است بلکه جانوران پیر نیز تا پایان عمر از پرورش کارفرمایان خود برخوردار بوده اند.
جنیدی، پژوهشگر فرهنگ و زبان‌های باستانی در کتاب خود با عنوان "حقوق جهان در ایران باستان" مستنداتی درباره فرمان کیقباد در مورد پرداخت تاوان ارائه کرده است.


منبع:مهر

ســوره صــف:
مى‏ خواهند نور خدا را با دهانهايشان خاموش كنند در حالى كه خدا كامل كننده نور خود است، گرچه كافران خوش نداشته باشند. (8)

+طبق این آیه ، نــــور الــهــی = آتـــش (چون با دهان خاموش می شود) ، همان چیزی که در آئین زرتشتیان نماد خداست.:cool:

+طبق این آیه ، نــــور الــهــی = آتـــش (چون با دهان خاموش می شود) ، همان چیزی که در آئین زرتشتیان نماد خداست.:cool:

سلام اخوی.
این که گفتید یعنی زرتشتی ها به درستی از نماد آتش استفاده می کردند(البته در زمان خودشان)؟؟

+طبق این آیه ، نــــور الــهــی = آتـــش (چون با دهان خاموش می شود) ، همان چیزی که در آئین زرتشتیان نماد خداست

لطفا ارتباط پست خود را با تایپیک بالا توضیح میفرمائید؟

نوشته اصلی توسط vorojax

سلام اخوی.
این که گفتید یعنی زرتشتی ها به درستی از نماد آتش استفاده می کردند(البته در زمان خودشان)؟؟

بله عزیزم بین اهورامزدا (خدا) و آتش تفاوت هست.

زرتشتی ها آتش پرست هستند ولی آتش را بندگی نمی کنند.
واژه ی "پرست" به معنی "پرستاری کردن" است.آتش پرست یعنی کسی که از آتش پرستاری می کند.
در زمان باستان چوب کبریت وجود نداشته،سر همین روشن کردن آتش دشوار بوده.به همین خاطر آتش را در آتشکده ها روشن می کردند و روشن نگه می داشتند(از آن پرستاری می کردند) تا از آن راحت استفاده کنند.یهودی ها هم از این عادات دارند.

به زرتشتی ها آتش سو هم می گویند چون قبله ی زرتشتی ها آتش است،همانطوری که قبله ی ما مسلمانان کعبه است (که متاسفانه قبلاً بُتکده بوده).

ســوره بقره:
براى هر گروهى (ملّتی) قبله ‏اى است كه خدا گرداننده روى آن گروه به آن قبله است‏ (148)

سـوره الحج:
براى هر امتى عبادتى ويژه قرار داده ايم كه آن را انجام مى دهند پس نبايد در اين امر با تو ستيز و نزاع كنند_67



سـوره نحل:
همانا در هر امتى پيامبرى فرستاديم كه خدا را بپرستيد_36


سـوره یونس:
و براى هر امتى پيامبرى است پس هنگامى كه پيامبرشان [در قیامت] به سويشان می آيد، در ميانشان به عدالت وانصاف داورى می شود و مورد ستم قرار نخواهند گرفت_47

سـوره حج:
و آنان كه يهودى اند و صائبیان و مسیحیان و زرتشتيان و مشرکان، حتماً خدا روز قيامت ميانشان داورى مى ‏كند (17)

سـوره النساء:
هر كس به خدا و فرشتگان و كتاب هاى آسمانى (اوســتــا-انــجــیــل و...) و پيامبران او (زرتشت - موسی - عیسی و...) و روز جزا كافر شود، يقيناً به گمراهىِ دور و درازى دچار شده است‏_136

:doa:

وی با بیان اینکه کیقباد طبق اشعار شاهنامه فرمانهای مختلفی را برای پرداخت تاوان به مردم آسیب دیده اعلام کرده است گفت: طبق این فرمان می توان به آن کس که کار می کند و از کار کردش توشه بدست نمی آورد از محل درآمد پادشاه کشور روزی داد. این فرمان برای همگان صادر شده و می توان گفت امروزه به این فرمان کیقباد بیمه همگانی می گویند.
پژوهشگر فرهنگ و زبانهای باستانی تصریح کرد: درایران باستان برای همه افرادی که دچار پیشامدهای نابه هنگام یا ناهنجار می شدند نیز تاوان (بیمه سوانح) پرداخت می شد.
جنیدی می گوید: میزان پرداخت بیمه به اندازه میزان خسارت وارد شده به آن شخص در نظر گرفته می شد.

نگفته قبلش حق بیمه از حقوقشون کم میشده یا نه؟؟؟
پس در اون عهد بیمه همگانی داشتیم و میتونیم بهش افتخار کنیم و دلمون نسوزه که امروز خیلی ها نمیتونن بیمه بشن...درآمدشون به حق بیمه نمیخوره
کجایی ایران باستان که یادت بدجور به خیر شده امروز