داستان انبیا در قرآن و حسین علیه السلام وارث انبیاء
خطور یاد دل انگیز آن زیباترین معشوش خدا یعنی حسین علیه السلام حتی قبل از آفرینش او در سرای دنیا ، دل انبیا و اولیاء الهی را نیز به سوز و گداز می نشانده است.
این عطری است که شمیم آن را نسیم آیات قرآن به مشام جان ما میرساند و نیز روایات ائمه معصومین (علیهم السلام) که روشن ترین تفسیر یکی از حروف مقطعه قرآن چنین می فرماید :[این حروف «کهیعص»1 از خبرهای عالم غیب است که خداوند حضرت زکریا را به آن آگاه نمود و سپس قصه آن را به پیامبرش باز گفت و آن قضه چنین بود که حضرت زکریا علیه السلام از خدایش تقاضا کرد تا اسماء پنچ تن را بهاو بیاموزد . پس جبرئیل نازل شد و اسماء را آموخت . از آن پس جضرت زکریا علی السلام هنگامی که نام محمد و علی و فاطمه و حسن علیهم السلام رابه یاد می آورد ، غمهایش زدوده میشد و ناراحتی و حزنش رنگ میباخت ، ولی هنگامی که نام حسین علیه السلام را می آورد ، اشک از چشمانش میچوشید و اندوه در قلبش چنگ می انداخت . از خدا خواست راز این شادی و غم را نور بخشد و خداوند داستان الهی را چنین فرمود: («کهیعص» که کاف، اسم کربلاست . هاء ، هلاکت عترت طاهره است. یاء، یزید است که حسین علیه السلام را به هادت میرساند . عین ، عطش حسین علیه السلام است و صاد، صبر حسین علیه السلام است) وقتی زکریا علیه السلام داستان کربلای حسین علیه السلام را شنید ، به خداوند عرضه داشت : آیا تنها شایسته ساحت مقدس فاطمه و علی علیهما السلام میبابی ؟ و چنین بود که پیوسته دعا میکرد : خدایا! به من فرزندی عنایت کن که در پیری روشنی چشمم باشد و مرا با او به فتنه و امتحان دچار ساز و ... پس خداوند حضرت یحیی علیه السلام را به زکریا علیه السلام روزی داد و شهادت جانسوز را به یحیی علیه السلام . و دوران حمل یحیی علیه السلام همانند حمل حسین علیه السلام شش ماه بود
( 1: سوره مریم آیه 1 ، 2: بحارالانوار ، جلد 44 ، ص223)
در کنار جوشش این همه آلام از قلوب پاک انبیاء علیه السلام ، بسیاری از مصائب و شداید آنها نیز فقط با یک یا دو ذکر حسین علیه السلام ذوب می شدند و از میان میرفتند گویی که در پرتو نور و حرارت خورشید حسین علیه السلام که بالاترین غم و محنت تاریخ را رقم زده است (لا یوم کیومک یا ابا عبدالله )1 هر مصیبت و اندوهی از حقارت خوب به شرم می آید و آب میشود . نازنین گل وجود حسین علیه السلام هم عطر حزن دارد و هم رایحه شعف . هم سریان چشمه سرور است و هم جریان باران غم والم . و این معجزه را فقط دستهای امام حسین علیه السلام می تواند به تصویر کشد . اوست که در متن اندوه ، شادی را می پراکند و در بطن شعف ، محنت را می پروراند . داستان سوز و گداز و مصیبت های انبیای انبیاء را خداوند در قرآن بیان فرموده است و شرح گشایش آن همه آلام و مصائب را مفسران حقیقی قرآن یعنی امامان معصوم علیه السلام تبیین داشته اند . بدین صورت که انبیاء الهی با یاد حسین علیه السلام و پدر و جد و مادر و برادر حسین علیه السلام و به تیمن همان اسماء خمسه ، یعنی مدار و معیار خلقت ارض و سماء ، همواره از طوفان حوادث و محنتها گذر می کردنند و به ساحل اطمینان و آرامش قدم می نهادند .
مگر نبود که حضرت آدم علیه السلام با آن همه سوزی که از فراق بهشت داشت ، توبه اش با نام حسین علیه السلام در پیشگاه حق به مقام اجابت رسید 2. مگر نبود که حضرت نوح علیه السلام پس از آن که کشتی نجات خود را در میان امواج خروشان و سهمگین حیران و سر گردان یافت ، دل را با ذکر و یاد حسین معطر کرد و کشتی توفان زده به سلامت در خشکی پهلو گرفت 3. مگر نبود که زکریا پس از آتشفشان دردی که از نداشتن فرزند در وجودش سر باز کرده بود و پیوسته فورن داشت ، نام حسین علیه السلام بشارت داشتن یحیی علیه السلام را شنید 4. مگر نبود که حضرت یونس علیه السلام پس از آن که در شکم ماهی محبوس شد ، با نام حسین علیه السلام از ظلمات نجات یافت 5. مگر نبود که ایوب علیه السلام با آن همه ابتلائات و سیل مصائبی که با بیماری و از دست دادن عزیزان به سویش روانه کردید، با یاد حسین علیه السلام اندوهش کشف و زدوده شد و خداوند باز باران عنایت را از سحاب رحمت خود به او نازل کرد .
مگر نبود که به خاطر حسین علیه السلام و به تبرک یاد او، برای یگانه فرزند ابراهیم خیلی علیه السلام قربانی و فدیه آمدو اسماعیل علیه السلام از قربانگاه آزمایش به سلامت رست 6. مگر نبود که یوسف علیه السلام با نام حسین علیه السلام از چاهی که به جرم محبوبیت در نزد خدا و پیامبرش ، برادرنش در آن رها کرده بودند ، آزاد شد و از زندانی که به جرم صیانت از حریم طهارت و ایمان و جان خریده بود، نجات یافت و پاکی و صداقتش در نزد فرعون و دیگران تلالو یافت 7. و مگر نبود که یعقوب علیه السلام پس از سالها دوری از فرزند دلبند و عزیزش با ذکر حسین علیه السلام به وصال یوسف علیه السلام و آرام و قرار گرفت 8.
اینها حقایقی است که با اشراق روایات ائمه هدی علیه السلام به تشعشع در آیند و کلام کسانی است که هیچ کذب و پلیدی را به رفعت مقام مقدسشان راه نیست . اهل بیتی که خداوند آنان را در کتاب با کرامتش ستوده است و امام حیسن علیه السلام نیز به مثابه یکی از این انوار درخشان مورد تعزیز و تکریم الهی قرار گرفته است . خداوند می فرماند :« انما یرید الله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهرکم تطهیرا . به درستی که خداوند اراده فرموده است که ناپاکی را فقط از اهل بیت بزداید و شما را بسیار پاک و پاکیزه گرداند.»9
پی نوشت :
1:اشاره به مضمون حدیثی است از امام سجاد علیه السلام که فرمود : « لابوم کیوم الحسین» ناسخ التواریخ ، ج 4 ص73
2: بحارالانوار، ج 11 ، ص 174
3: بحارالانوار ج 44 ،ص243
4: احتجاج طبرسی ريال جلد2 ، ص 273
5: مناقب ابن شهر آشوب ، ج 3 ، ص 281
6: عیون الاخبار ، ج 1 ،ص209
7: تفسیر قمی ، ج1،ص 345
8: امالی صدوق ، مجلس 43، ص 208
9: سوره احزاب ، آیه 33
-----------------------------------------------------------------------------------
پاسخ با نقل قول
