موضوع: يك آيه به همراه حكايت و شعر

فكر كنم كار قشنگي بشه
اين كه مفاهيم بلند قرآني رو به وسيله ضميمه كردن شعر و حكايت بهتر و ملموس تر درك كنيم

اعوذبالله من الشيطان الرجيم
بسم الله الرحمن الرحيم
وَ الْعَصْرِ (1)
إِنَّ الْإِنْسانَ لَفي‏ خُسْرٍ (2)
إِلاَّ الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ تَواصَوْا بِالْحَقِّ وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ (3)
-------------
أُولئِكَ الَّذينَ اشْتَرَوُا الضَّلالَةَ بِالْهُدى‏ فَما رَبِحَتْ تِجارَتُهُمْ وَ ما كانُوا مُهْتَدين
-------------
زاغكي غالب پنيري ديد
به دهن برگرفت و زود پريد
بردرختي نشست در راهي
كه از آن مي گذشت روباهي
روبه پر فريب و حيلت ساز
رفت پاي درخت و كرد آواز
گفت به به چقدر زيبايي
چه سري چه دمي عجب پايي
گر خوش آواز بودي خوش خوان
نبودي بهتر از تو در مرغان
زاغ مي خواست قارقار كند
تا كه آوازش آشكار كند
طعمه افتاد چون دهان بگشود
روبهك جست و طعمه را بربود
------------------------
مواظب سرمايه ي عمرمون باشيم

وَ إِذْ قالَ رَبُّكَ لِلْمَلائِكَةِ إِنِّي جاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَليفَةً قالُوا أَ تَجْعَلُ فيها مَنْ يُفْسِدُ فيها وَ يَسْفِكُ الدِّماءَ وَ نَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ وَ نُقَدِّسُ لَكَ قالَ إِنِّي أَعْلَمُ ما لا تَعْلَمُونَ (30)
وَ عَلَّمَ آدَمَ الْأَسْماءَ كُلَّها ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى الْمَلائِكَةِ فَقالَ أَنْبِئُوني‏ بِأَسْماءِ هؤُلاءِ إِنْ كُنْتُمْ صادِقينَ (31)
قالُوا سُبْحانَكَ لا عِلْمَ لَنا إِلاَّ ما عَلَّمْتَنا إِنَّكَ أَنْتَ الْعَليمُ الْحَكيمُ (32)
قالَ يا آدَمُ أَنْبِئْهُمْ بِأَسْمائِهِمْ فَلَمَّا أَنْبَأَهُمْ بِأَسْمائِهِمْ قالَ أَ لَمْ أَقُلْ لَكُمْ إِنِّي أَعْلَمُ غَيْبَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ أَعْلَمُ ما تُبْدُونَ وَ ما كُنْتُمْ تَكْتُمُونَ (33)
وَ إِذْ قُلْنا لِلْمَلائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلاَّ إِبْليسَ أَبى‏ وَ اسْتَكْبَرَ وَ كانَ مِنَ الْكافِرينَ (34)

کيست اين پنهان مرا در جان و تن

کز زبان من همی گويد سخن؟

اين که گويد از لب من راز کيست

بنگريد اين صاحب آواز کيست

در من اينسان خودنمايی می کند

ادعای آشنايی می کند

کيست اين گويا و شنوا در تنم؟

باورم يا رب نيايد کين منم

متصلتر با همه دوری به من

از نگه با چشم از لب با سخن

خوش پريشان با منش گفتار هاست

در پريشان گوييش اسرار هاست

گويد او چون شاهدی صاحب جمال

حسن خود بيند به سر حد کمال

از برای خودنمايی صبح و شام

سر بر آرد گه ز روزن گه زبام

با خدنگ غمزه صيد دل کند

ديد هر جا طايری بسمل کند

گردنی هر جا در آرند در کمند

تا نگويد کس اسيرانش کمند

لاجرم آن شاهد بالا و پست

با کمال دلربايی در الست

جلوه اش گرمی بازاری نداشت

يوسف حسنش خريداری نداشت

غمزه اش را قابل تيری نبود

لايق پيکانش نخجيری نبود

عشوه اش هر جا کمند انداز گشت

گردنی لايق نيامد بازگشت

ما سوا آيينهء آن رو شدند

مظهر آن طلعت دلجو شدند

پس جمال خويش در آيينه ديد

روی زيبا ديد و عشق آمد پديد

مدتی آن عشق بی نام ونشان

بد معلق در فضای بيکران

دلنشين خويش ماوايی نداشت

تا در او منزل کند جايی نداشت

بهر منزل بيقراری ساز کرد

طالبان خويش را آواز کرد

چونکه يکسر طالبان را جمع ساخت

جمله را پروانه خود را شمع ساخت

جلوه ای کرد از يمين از يسار

دوزخی و جنتی کرد آشکار

جنتی خاطر نواز و دل فروز

دوزخی دشمن گداز و غير سوز

أُولئِكَ الَّذينَ اشْتَرَوُا الضَّلالَةَ بِالْهُدى‏ فَما رَبِحَتْ تِجارَتُهُمْ وَ ما كانُوا مُهْتَدينَ (16)

مَثَلُهُمْ كَمَثَلِ الَّذِي اسْتَوْقَدَ ناراً فَلَمَّا أَضاءَتْ ما حَوْلَهُ ذَهَبَ اللَّهُ بِنُورِهِمْ وَ تَرَكَهُمْ في‏ ظُلُماتٍ لا يُبْصِرُونَ (17)

صُمٌّ بُكْمٌ عُمْيٌ فَهُمْ لا يَرْجِعُونَ (18)

أَوْ كَصَيِّبٍ مِنَ السَّماءِ فيهِ ظُلُماتٌ وَ رَعْدٌ وَ بَرْقٌ يَجْعَلُونَ أَصابِعَهُمْ في‏ آذانِهِمْ مِنَ الصَّواعِقِ حَذَرَ الْمَوْتِ وَ اللَّهُ مُحيطٌ بِالْكافِرينَ (19)
سوره مباركه بقره

نكند سرمايه عمرمان را هيزم دنيا كنيم تا از آتشي نوري و گرمايي اندك در دنيا بهره ببريم بعدا همه چيزمون از دست بره....
چه دهي دل به سرائي كه دل از وي بكني
يا نهي رخت بدان خانه كه آسايش نيست
هر كه او عاقبت انديش بود دل ننهد
در مقامي كه بقا را ره گنجايش نيست
نعمت دنيي دون هيچ نگيرد دستت
بعبث دست ميالا كه جز آلايش نيست
مال و جاهي كه بر آن روز بروز افزائي
كاهش جان بود آن مايه ي افزايش نيست
خوشتن را بفسون وحيل آراسته است
نخري عشوه دنيا كه جز آرايش نيست