موضوع: گلچینی از اشعار حضرت امام خمینی(ره)

محفل دلسوختگان



عاشقم عاشق و جُز وصل تو درمانش نیست

کیست کاین آتش افروخته در جانش نیست

جُز تو در محفل دلسوختگان ذکری نیست

این حدیثی است که آغازش و پایانش نیست

راز دل را نتوان پیش کسی باز نمود

جُز بر دوست که خود حاضر و پنهانش نیست

با که گویم که بجُز دوست نبیند هرگز

آنکه اندیشه و دیدار بفرمانش نیست

گوشة چشم گشا بر من مسکین بنگر

ناز کُن ناز که این بادیه سامانش نیست

سَر خُم باز کُن و ساغر لبریزم ده

که بجز تو سر پیمانه و پیمانش نیست

نتوان بست زبانش ز پریشان گوئی

آنکه در سینه بجز قلب پریشانش نیست

پاره کُن دفتر و بشکن قلم و دَم در بند

که کسی نیست که سرگشته و حیرانش نیست



.

با تشکر از تذکر بجای دوستان
و با عرض معذرت اشتباه تصحیح شد

آرزوها

در دلم بود که آدم شوم ،اما نشدم
بیخبر از همه عالم شوم ،اما نشدم

بردر پیر خرابات نهم روی نیاز
تا به این طایفه محرم شوم ،اما نشدم

هجرت از خویش کنم،خانه به محبوب دهم
تا به اسماء معلم شوم ،اما نشدم

از کف دوست بنوشم همه شب باده ی عشق
رسته از کوثر و زمزم شوم،اما نشدم

فارغ از خویشتن و واله ی رخسار حبیب
همچنان روح مجسم شوم، اما نشدم

سرو پاگوش شوم ،پای به سر هوش شوم
کز ده گرم تو ملهَم شوم ،اما نشدم

از صفا راه بیابم به سوی دارفنا
دروفا یار مسلم شوم،امانشدم

خواستم برکنم از کعبه ی دل ،هر چه بت است
تابردوست مکّرم شوم،اما نشدم

آرزوها همه در گور شد ای نفس خبیث!
دردلم بود که آدم شوم ،امانشدم

آفتاب نيمه شب

اى خوب رخ كه پـــــرده نشينى و بى‏حجاب

اى صـــــــــدهزار جلـــــــوه‏گـر و باز در نقاب

اى آفتــــــــــابِ نيمــــه شب اى ماهِ نيمروز

اى نجم دوربين كـــــه نـــه ماهى نه آفتاب

كيهان طلايه دارت و خــــــورشيد ســـايه‏ات

گيســـــــــوى حــــــور خيمــه ناز تو را ،طناب

جانهاى قدسيــان همه در حسرتت به سوز

دلهــــــاى حوريـــــــان همـه در فرقتت كباب

انمـــــــوذج جمــــالى و اسطــــــوره جــلال

درياى بيكــــــــرانى و عالـــــم همــــه سراب

آيــــــا شــــود كه نيم نظر ســـــــوى ما كنى

تا پــــــــر گشــــــوده ،كوچ نماييم از اين قِباب

اى جلــــــــوه ات جمـــــــــالْ دهِ هرچه خوبرو

اى غمزه ات هلاكْ كنِ هر چه شيخ و شاب

چشـــــم خرابِ دوست ،خــــرابم نموده است

آبـــــــادى دو كـــــــوْن به قربـــان اين خراب

بت يكدانه

خـــرّم آن روز كــه ما عاكف ميخانه شويم

از كف عقل بــرون جسته و ديوانه شويم

بشكنيــــــــــــــم آينه فلسفه و عرفان را

از صنمخــــــــــانه اين قافله بيگانه شويم

فارغ از خـــــــــانقه و مدرسه و دير شده

پشت پايى زده بر هستى و فرزانه شويم

هجرت از خويش نموده سوى دلدار رويم

والــــــه شمع رُخش گشته و پروانه شويم

از همــــــــــــه قيد بريده ز همه دانه رها

تا مگــــــــــــر بسته دام بت يكدانه شويم

مستى عقل ز سر برده و آييم به خويش

تا بهـــــــــــوش از قدح باده مستانه شويم

محراب انديشه

بايد از آفــــــــاق و انفس بگذرى تا جـــان شوى

و آنگه از جان بگذرى تا در خور جـــانان شوى

طُـــــــرّه گيســـــــــوى او در كف نيايد رايـــگان

بايد اندر اين طريقت پاى و سر چوگان شوى

كـــــى توانــــــى خواند در محراب ابرويش نماز

قـــــرنها بايد در اين انديشه سرگردان شوى

در ره خــــــال لبش لبـــــــريز بــــــايد جــام درد

رنج را افـــزون كنى، نى در پى درمان شوى

در هواى چشم مستش در صف مستان شهر

پاى كوبى، دست افشانى و هم ‏پيمان شوى

اين ره عشق است و اندر نيستى حاصل شود

بايدت از شـــــوق، پروانه شوى، بريان شوى

مسـتى عاشــق

دل كـه آشفته روى تو نبـــــاشد، دل نيست

آنكـــــــــه ديوانه خال تو نشد، عاقل نيست

مستــــى عاشق دلباخته از باده تــــوست

بجــز اين مستيم از عمر، دگر حاصل نيست

عشق روى تــــــــو دريـــن باديه افكنــــد مرا

چه تــوان كرد كه اين باديه را ساحل نيست

بگــــــــــذر از خـــويش اگر عاشقِ دلباخته‏اى

كه ميـــان تو و او، جز تو كسى حايل نيست

رهرو عشقى اگر، خــرقـــه و سجــــــّاده فكن

كه بجــز عشق، تو را رهرو اين منزل نيست

اگر از اهل دلــــى صــــوفى و زاهـــــــد بگذار

كه جـــز اين طايفه را راه درين محفل نيست

برخَمِ طــــــــــــــــــرّه او چنگ زنـم، چنگ زنان

كه جز اين حـــــــــاصل ديوانه لايعقل نيست

دست مـــن گير و از اين خرقه سالوس، رهان

كه در اين خــــرقه بجز جايگــه جاهل نيست

علم و عــــــــــرفان به خــــــرابات ندارد راهى

كه به منزلگـــــــــه عشّاق ره بــاطل نيست

طبيب عشق



غـــــــــــم دل با كه بگويم كه مرا يارى نيست

جز تـــــــــو اى روحِ روان، هيچ مددكارى نيست

غم عشق تو به جان است و نگويم به كسى

كه در اين بــــــــاديه غمزده، غمخوارى نيست

راز دل را نتوانــــــــــــــــــم به كسـى بگشايم

كه در اين ديــــــــــــر مغان رازنگهدارى نيست

ساقى، از ساغـــــر لبـــــريز ز مـــى دم بـربند

كه در اين ميكـــــده مى‏زده، هشيارى نيست

درد من، عشق تــــــو و بستر من؛ بستر مرگ

جز تواَم هيچ طبيببــــــى و پــــــرستارى نيست

لطف كن، لطف و گـــــــذر كن به سر بـــالينم

كه به بيمــــــــــارى من جان تو، بيمارى نيست

قلـــــــــم ســـــرخ كشم بر ورق دفتر خويش

هان كه در عشق من و حُسن تو، گفتارى نيست

کاروان عــــشــــــق



پـــــريشان‏حالــــــى و درماندگىّ ما نمــى‏دانى

خطا كارى ما را فاش بى پروا نمى‏دانى

به مستى، كـــاروان عاشقان رفتند از اين منزل

برون رفتند از "لا "جانب "الّا"، نمى‏دانى

تهـــى‏دستى و ظالــــم پيشگــىّ ما نمى‏بينى

سبكبارى عاشق پيشه والا، نمى‏دانى

بــــــرون رفتند از خــــود تــــا كه دريابند دلبر را

تو در كنج قفس منزلگه عنقا نمى‏دانى

زجــا برخيز و بشكن اين قفس، بگشاى غلها را

تو منزلگـــــاه آدم را ورأ "لا" نمــــى‏دانى

نبــــردى حاصلــى از عمر، جز دعواى بى‏حاصل

تو گويى آدميّت را جز اين دعوا نمى‏دانى