موضوع: اشعار سید جعفر

ای منجی عالم و بشـــر حیرانیم :think:

ما خسته از این جدائی و هجرانیم

تا کِی ز فراق روی تو غصّه خوریم
ما خسته دلان منتظر درمانــیم

*******

هر جمعه ترا صدا زنیم با دل و جان:doa:
در نُدبه خدا خدا کنیم ما همگـان
مولای من از رهِ کرم رحم نــما
بسیار گدائیم و پَیِ احسانیــــم

********

مُردیم زبس شنیدن دشنامهــا:ajab:
معدوم شدیم از اینهمه بیــدادها
ما سر گشته و حیران ز هیاهوی زمان
محتاج ظهور منجــی پنهانــیم

*******

اسلام غریب است در این دهر جفا:sorry:
غرق است دراین موج غم و بحر بلا
دیوان همه از بهر ستم در کارند
فرمانده بیا، زجان پَیِ فرمانیـم

*********

بُتها همه باز پیـــــدا شده اند:asabi1:
آیین و رسوم باز احـیا شده اند
از سنگ نه ، از جنس بد مسند و جاه
زنهار گرفتار هـــزار دستانیم

*******

ابلیس دگر کمین مردم نکنــــد !:6:
زحمت نکشد دَخیل مــردم نکند
مردم همه خود به او ضمانت داد ند
آقا تو مــدد ، که در یَدِ شیطانیم

*******

زنها همه مرد مانند شــــــدند:ghaghah:
مردان چو زنانِ بد همانند شدند
فرقی نکنند به سیرت و صورت هـم
زود آی که بازیچۀ نامـــردانیم

******

تنها دل ما خوش است بر آل علی(ع)
بر دُخت نبیّ و همه اولاد علی(ع)
«خادم» به علی (ع) و آل او تکیه نما
مهدی(عج)توبیا که با تو جاویدانیم

رِند شب گفت مرا شیهه و فریاد مکــن :ghat:
مست شو از قـدحی این همه بیداد مکن
گفتمش عمر من از فُرقت یار آخر شـد
گفت مستی کـن و این بار ز غم یاد مکن
گفتم آخر چه مراد است میان من و مِی :montazer:
گفت مردی بنما حادثه بنیــــاد مکن
گفتمش چاره دل چیست در این خلوت شب
گفت عاقل شو و دیوانگی آباد مکـــــن
گفتم آنان که خمارند نه مستند ز سبــوح
گفت بیـــگانه خویشند ، تو اِفساد مکــن
گفتم این ناله زهجر رخ یار است نــه می
گفت مــی نوش و عدو از ستمت شاد مـکن
گفتم ای رِند دلم سوخته راهـــم بنمـای
گفت مستی کن و از غصه دگر یاد مکـــن :5:

خواندی همه را که زین جهان دل ببرند
بی باک شوند و دل به دریا سپرند
گفتی همه را ز جای خود بر خیزید
بر خصم بغرید و برآن بستیزید
بردی همه را به وادی عشق وجنون
تا عهد ببندند به سر یا که به خون
گفتی تو حکایتی ز پیمانه و می
دادی همه را نشانی از باده و می
از دوست سخن راندی و ازخال لبش
از دیده ی بیمار و از آن تاب و تبش
دیدی تو چو منصور سرت را لب دار
فریاد زدی شیهه زدی بر شب تار
از دشت گذشتی چو صدا پیچیدی
چون باد ، خزان را ز میان برچیدی
سیمای دل انگیز تو در فجرشکفت
سیل آمد و شاه و هر چه در قصر برفت
بهمن ز خروش اقتدارتو بپاست
این ملک به افتخار نام تو بجاست
اما چه کند دل از فراقت خون است
هر دیده زهجر روی تو جیحون است
آنروز که زهر سر کشیدی چه نشست
بردل ، که چو جامی به خدنگی بشکست
زین پس همه جز به یادت آرام شوند
دست از همه چیز شسته گمنام شوند
گمنام به جنگ شب شدن کار تو بود
بی نام شدن که کار هر بار تو بود
فریاد زدی به هر چه نام است و نشان
بردی همه را به سوی حق دست کشان
اینسان ز وجود پاکت ای رهبر عشق
ایران چو چراغ راه شد محور عشق

ما بی تو به حال خود گرفتار شدیم
از هر چه نگار و دوست بیزار شدیم
بیمار نه از چشم صنم ازغم جاییم
در حسرت یک لحظه ی آنروز گداییم
اینقدر در این مسجد و آن مدرسه بودیم
با نای بریده همه یک شعر سرودیم
آن شعر نه در وصف خم و باده و می بود
از سردی ایام و صفات مه دی بود
بی نام تو در میکده با غصه گذشتیم
از شرم نگاه تو ز بیراهه برفتیم
این بار چو بر دار سر خویش بدیدیم
از هرچه به منصور دهند، بیش شنیدیم
ما خسته زدیدار به کنجی بخزیدیم
شرمنده ز دلدار و به پندار رسیدیم
هاتف ز مسیری خبر آورد که تار است
از منزل پر حادته ای کان همه خار است
خاری که به زهر حسد و کینه جلا بود
می گفت چنان سخت که در سینه بلا بود
آن سینه که مرشد غزلی خواند در آنش
آنقدر بسرایید که غم سوخت زبانش

با این نقش بی بدیل
که بی پروا و جسور
بر دیوار پر از چروک دلم
برای زدودن زنگارهای سالیان بی کسی
با قلم احساست کشیدی
چه بی ریا و آرام
مرا به دیدن لطیف ترین خطوط
در آنسوی هنر سرای عشق
فرا می خوانی.
آه ... چه زیباست
رنگین کمانی ازواژه های محبت
که با دستهای پر از نجابت و مهرت
در سکوتی تا انتهای رضایت
بر صفحه ی سفید و بی نگار قلب من
نقش می بندد.
مرا بخوان
که برای اجابت نگاهت
به وقت آفرینش زیبا ترین اثر خیالت
رو در رویت قرار گیرم
و تو به ترسیم آشنایی
و من در نگاه حسن جمالت
مشغول شویم

در پَیِ هادی عشق
تا نوک قلّه دویدیم همــه
دست در دست هم و
تا لب عرش رسیدیم همه
عهد کردیم که سیر
از خُم صدق و صفا مِی نوشیم
کُنج میخانه گُزیدیم و
به پیمانه رسیـدیم همه
عطش روی مَهَش
دل بِبُرد از کف مردان سحــر
تا زدست کَرَمش
طعم دلدار چشیــــدیم همه
کم کم از شَهد لبش
والۀ بوسۀ مستانه شـــدیم
مات و حیرت زده و
بنده و مست و مُریدیــم همه
حسرت رؤیت او
داغ بر دل ، مَهِ خرداد نهاد !
گل زبستان رُخش
همچنان سیر نچیدیم همه
در پَیِ هجرت او
از نوک قلّه سرازیر شــدیم
همچو ماری ز غمش
در دل خاک خزیدیم همه
چرخ بی رحم نگر
«خادما» در گذر دهر ببین
که چنین در عَدَمش
بس شماتت بشنیدیم همه

جسم گر مضطر بُوُد
جان را ملالی نیست پس
خستگی بر تن بُوَد
دل را خیالی نیست پس
عاشقان گر مِی بنوشند و جفا بر تن کنــند
تن بسوزد باز ،
دل را هم ملالی نیست پس
ای عزیز خسته ام
از درد تن زاری مکــن
گر خدا خواهد ،
همان را هم زوالی نیست پس
آنچه هست و نیست
هر دَم در یَدِ طولای اوست
جُز شکوه و فـّرِ او
جاه و جلالی نیست پس
درد و رنج عاشقی
از مِحنت تن بد تَر است
گر بدانی، این بلا
خواب و خیالی نیست پس

قاصدک عنوانی است که برای برگهای لطیف و ظریف بعضی گیاهان می دهند که با نسیم در هوا پراکنده اند . بعضی ها معتقدند اگر روی کسی نشست پیام آور خبر خوش است .
چشم به راهم ای خدا قاصدکی ز راه رسد
مُژده بخـــواهد از من و صحبت آشنا رسد
کاش خبر رساند از آمدن و بمانــدنش
تا به دل خراب من زین خبرش شفا رســـد

مزده دهد قرار او در صف عشق بودنـش
ماندن و انتظار او ، ساختن و ســـوختنش
گر نتواند این زمان رؤیت روی ما کنـد
قول دهد به چاره ای تا زِ کَرَم به ما رســد

کاش رسد ز قاصدک پیام شور و حال او
کاش مرا بدیده در ، تجسّم و خیـــال او
اگر به قصد دیگری دل مرا رهـــا کند
از این مصیبت و اِلَم به حال من جفا رســد

کاش ز شور و عشق او ز قاصدک خبر رسد
که مِیل ما همی کند ، دوباره ازسفر رسـد
مگر نه آرزوی خوش به دل تُراست «خادما»
که دل ز سوی قاصدک به عشق او صفا رسد

چند سالی دل من در طلب روی تو بود
چه تنم مرده و روحم همه جا سوی تو بود
تُربه ی آتیه با آن همه مستی دوشــــم
اجر درویشی من چه همه در کوی تو بود
همچو شمعی بگریستم چو یخی آب شــدم
دل پروانه من عاشق گل روی تـــو بود
چون گذشت آنهمه حال و هوس بُرنایـی
آنکه مرآت دلم پَرسه ی گیســوی تو بود
خس و خاری به چه کاشند کنار گل مـن
باغبان آه ترا کاین صفت و خوی تو بود
صبر بنمودم و در باغ خزان ذوب شــدم
همنشین با خس وهرروز دلم جوی تو بود
از نسیمی خبرت را زخفا پرسیـــــدم
عطر گل مزده مرا داد که آن بوی تو بود
بو کشیدم همه سو کاو که مرا باد بگفــت
لحظه ای هوش و حواس و هوسم سوی تو بود
پشت آن دشت یکی گفت بنا گــــه سخنـی
او همی داشت سراین سوی که مهجوی تو بود
گفتم ای مرده دلم زار بر احوالت بـــــس
غنچه بگشود دلم کاین همه لب جـوی تو بود