موضوع: اولين منبر من؛ حجه الاسلام علیرضا پناهيان

اولين منبر من؛ حجه الاسلام علیرضا پناهيان

عمليات والفجرهشت بود و جمعي از دوستان ما در گردان حضور پيدا كرده بودند و مدتي مانده بود تا عمليات شروع شود كه ما درجبهه حضور پيدا مي كرديم. دوستان گران قدر كه بعدها تلاش وافرشان را كردند كه ما را به شهادت برسانند ولي موفق نشدند و بعدها ما را به گردان حبيب فرستادند. ما هم قبول كرديم و به گردان حبيب وارد شديم و چادر تبليغات حبيب را در كنار حسينه گردان در كنار كرخه برپا كرديم در آنجا مستقر شديم. من در اوايل، سخنراني بلد نبودم. كلاس درسي داشتم و دوستان به كم قانع شده بودند و همين را هم از ما پذيرفته بودند. تا شب اربعين شد. دوستان همه لشگرها را در كنار اروند جمع كرده بودند. رفقا گفتند سخنران شب اربعين هم شما بايد باشيد. من گفتم من سخنراني نمي كنم. سخنران امشب بايد كسي باشد كه روضه بخواند. خلاصه از من انكار و از آنها اصرار. حتي من فراركردم و به دوكوهه رفتم. اما آنها ماشيني تهيه كردند و فرستادند دنبال ما و ما را برگرداندند. من هم به اعتراض به اينكه اين سخنراني اجباري است ميكروفون را در دستمان گرفتيم و ايستاده شروع كرديم به سخنراني. حالا همه لشگر جمع بودند، اكويي آماده كرده بودند علي القاعده من بايد روي منبر مي نشستم. با وجودي كه منبري هم مهيا شده بود اما من همچنان ايستاده سخنراني مي كردم كه كسي توقعي بعد از اين از من نداشته باشد. يكي از عبارتهايي را كه بلد بودم خواندم و ترجمه كردم. اين روايت را خواندم و هنوز ترجمه نكرده بودم كه ديديم طوفاني بلند شد و فضاي جلسه به هم ريخت. كم بود حسينيه از جا كنده بشود. بعد از مدت كوتاهي طوفان آرام شد. اين طوفان گردوخاك زيادي به پا كرد به طوري كه صداي تكان دادن گردوخاك ها از لباس و سرو صورت بچه هاي گردان، شبيه به سينه زني اما نامنظم بود. من براي اينكه اين فضا را آرام كنم گفتم اين گردو غبارها را نتكانيد اينها گردوغبار زائر كربلاست و اگر ذره اي از اين غبار روي صورت و لباسش باشد آن دنيا حضرت زهرا ايشان را شفاعت مي كند و.... در همين موقع ديديم همه گردان گريه مي كنند از آنجا بود كه قيافه بنده شده بود مصيبت و صحبت هاي ما ذكرمصيبت! به اين ترتيب اولين منبر را درگردان حبيب شب اربعين تجربه كردم..