موضوع: ۞۩کشتی پهلو شکسته۩۞(ویژه شهادت بانوی دو عالم حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها))

مردي را ميشناسم
فرمود :
اگر مسلماني از شنيدن خبر بيرون آوردن خلخال از پاي يک زن يهودي بميرد، جايز است.
از واقعه اي خبر دارم
که
زن اش ( بانوي لولاک لماخلقت الافلاک )بود
يهودي نه
پاره ي تن پيامبر اسلام بود...
خلخال به پا ،نه
فرزندي در بطن داشت ...
----------------------------------------------
__جواز نه__
"بايد" بميريم ...
همه ي اشکال از همين نمردن است ...

السلام علیک یا فاطمه الزهراء (سلام الله علیها)

زهرا همان کسی است که بیت محقرش
طعنه زده به عرش و تمامی گوهرش

او را خدا برای خودش آفریده است
تا اینکه هر سحر بنشیند برابرش

شرط پیمبری به پسر داشتن که نیست
«مردی» پـیـمبر است که زهراست دخترش

مانند احترام خداوند واجب است
حفظ مقام فاطمه حتی به همسرش

یک نیمه‌اش نبوت و نیمش ولایت است
حالا علی صداش کنم یا پیمبرش

دست توسل همه‌ی انبیا بود
بر رشته های چادری صبح محشرش

ما بچه‌های فاطمه ممنون فضه ایم
از اینکه وا نشد پس در پای دخترش

مسمار در اگرچه برایش مزاحم است
اما مجال نیست که بیرون بیاورش

علی اکبر لطیفیان

دیگر آن خنده ی زیبا به لب مولا نیست
همه هستند ولی هیچ کسی زهرا نیست

قطره ی اشک علی تا به ته چاه رسید
چاه فهمید کسی همچو علی تنها نیست

شهادت مظلومانه بانوی آب و آئینه و آفتاب تسلیت باد

احمد که آمد؛ آتش رفت ...
از آتشکده ها هم!
احمد که رفت؛ آتش آمد ...
تا آشیان ِ دخترش هم!
برای سوزاندن ِ شهرهای احمدی؛
درهای مدینه مقدّم تراند!
راوی بودند و محدّث!
«انا مدینة العلم و علیّ بابها»
میخواست از دیوار هجوم کند!
نهیب زد مگر نامسلمانی؟
لیس البرّ بأن تأتوا البیوت من ظهورها !
مفسّر قرآن بود و حافظ ...
و أتوا البیوت، من أبوابها !!!
مثلا با آتـــــش!
مثلا با مشت!
مثلا با لگد!
مثلا با قلاف!
گفت یؤمن ببعض و یکفر ببعض چه صیغه ایست؟
گفت وأتوا البیوت من أبوابها؛ و اتّقوا الله؛ از در که آمدی؛ تقوا کن!
گفت تقوا چیست؟
گفت تقوا یعنی؛
نگه داشتن خود!
نگه داشتن ِ زبان!
نگه داشتن ِ بغض!
نگه داشتن ِ دست!
نگه داشتن ِ حـرمت!
نگه داشتن ِ تــازیـانه!
نگه داشتن ِ ...

[برای مشاهده لینک ها باید عضو انجمن ها باشید . ]

ملکه بهشت را مگر می‏شود که بین در و دیوار، خُرد کرد؟
آخر، سرکرده چند قبیله بیابانگرد بودن، مگر چقدر می‏ارزد
که به خاطرش، خلیفه خدا را سال‏ها در خانه بنشانند
و چهره دختر آسمان را به سیلی ظلم، نیلی کنند؟

بانو! دو حلقه اشک داغ، هر دو چشمِ مرا می‏سوزاند،
وقتی به لحظه‏ ای می‏اندیشم که
میخ‏های درِ چوبیِ خانه ‏ات
در پهلوی تو و پیکر محسنت فرو می‏نشیند.

شگفت‏ انگیز است توانِ یک انسان،
برای عظیم بودن، برای آسمانی بودن.
آن همه بیداد، امّا دریغ از یک آهِ سوزناک تو،

بانو!
که اگر مقابلِ همه تلاش ابلیسیان، تنها یک آه می‏کشیدی،
بی‏ شک همه دنیای ایشان به لحظه ‏ای درهم می‏سوخت.
دریغ از یک نفرین! که اگر دم به نفرین می‏گشودی؛
تمام کهکشان‏ها بر فرازِ زمین ویران می‏شد.
امّا دم فروبستی و عزلت گزیدی و رنج کشیدی.

بیش از این نمی‏گویم که داغِ دلِ مولا،
خود، حدیث سوزانِ دیگری است.

بیش از این نمی‏نویسم که اینک کم‏کم،
قلم در دستانم ذوب می‏شود.

ای کاش لااقل مزار معطّرت را می‏دانستیم!
بال که گشودی، تا ابد رخ از جهانِ بی‏خورشید پوشاندی،

خورشید!کدام نقاب، آن‏قدر استوار است که چهره آن‏چنان منوّرِ تو را بپوشد؟
نه! نمی‏توانم بیش از این سخن بگویم که حنجره‏ام آتش گرفته است...

نه! نمی‏توانم... بیش از این نمی‏توانم...

تنها نگینِ عرش، یاقوتی که گُم شد
این انعکاسِ سبزِ لاهوتی که گُم شد

تا ماورای گردشِ خورشید کوچید
بر دست‏های باد، تابوتی که گم شد

مهدی میچانی فراهانی

در حریم فاطمیه مرغ دل پر میزند

ناله از مظلومی زهرای اطهر میزند

قال رسول اللَّه (ص):
«... فتكون اوّل من يلحقنى من اهل بيتى فتقدم علىّ محزونة مكروبة مغمومة مقتولة »
(فاطمه) اولين كسى از اهل‏بيتم مى‏باشد كه به من ملحق مى‏گردد، پس بر من وارد مى‏شود، محزون، مكروب، مغموم، مقتول...

فرائد السمطين ج 2، ص

فاطمیه میخ در با سینه زهرا چه کرد ؟؟؟

شعری از احمد عزیزی در رثای حضرت فاطمه(س)

عقیق: در ایام شهادت حضرت فاطمه زهرا(س) دخت مکرم رسول گرامی اسلام اشعاری از احمد عزیزی شاعر آیینی منتشر می‌گردد.

باید از فقدان گل، خونجوش بود

در فراق یاس، مشکی پوش بود


یاس ما را رو به پاکی می برد

رو به عشقی اشتراکی می برد


یاس یک شب را گل ایوان ماست

یاس تنها یک سحر مهمان ماست


بعد روی صبح، پرپر می شود

راهی شبهای دیگر می شود


یاس مثل عطر پاک نیّـت است

یاس استنشاق معصومیّـت است


یاس بوی حوض کوثر می دهد

عطر اخلاق پیمبر می دهد


حضرت زهرا دلش از یاس بود

دانه های اشکش از الماس بود


داغ عطر یاس زهرا زیر ماه

می چکانید اشک حیدر را به چاه


عشق محزون علی یاس است و بس

چشم او یک چشمه الماس است و بس


اشک می ریزد علی مانند رود

بر تن زهرا: گل یاس کبود


گریه کن زیرا که دُخت آفتاب

بی خبر باید بخوابد در تراب


این دل یاس است و روح یاسمین

این امانت را امین باش ای زمین


نیمه شب دزدانه باید در مغاک

ریخت بر روی گل خورشید، خاک


منبع: فارس

شبیه شور محرم به شهر ما غوغاست

حدیث هر زن و مردی هزار واویلاست

چنان که بر سر و رو می زنند از غم و ماتم

گمان کنم که مگر روز محشر کبراست

هزار دسته عزادار به جامه های سیاه

به سر زنان و پریشان که ماتم عظماست

به سر زنان و به سینه ز حزن ماتم مادر

فغان و ناله عالم، فغان یا زهرا (س) ست

عزا، عزای غریبی است، عزای مادر سادات

عزای دخت پیمبر(ص) ، عزای همسر مولاست

نگاه کن که ز در بوی دود می آید

هنوز شعله شعله آتش به روی در پیداست

نگاه کن که دو چشم علی (ع) به خون افتاد

و چشم کوچک طفلان او، چون دریاست

کمر به دست گرفته علی و به گریه می نالد

فغان و شیون طفلان، نوای وا اُمّاست

میان کوچه شکستند دست حضرت زهرا (س)

مگر که جور عدویش همین یکی و دوتاست

میان آن در و دیوار، خدایا چگونه بگویم

صدای ناله زهرا (س) ز عمق جان برخاست

ولی ز غصه ای از پا نشست یاس پیمبر(ص)

که وقت رفتن او شد، ولی علی (ع) تنهاست

نشسته این غم غربت به جان شیعه زهرا(س)

به کوچه ها، همه جا خیمه عزا برپاست

نگاه کن که دو چشمان مهدی زهرا

به خون نشسته ی اندوه دختر طاهاست

الا غریب همیشه الا ولی زمان (عج)

برای شیعه تو فاطمیه عاشوراست