موضوع: داغ انتظار

گفتم مي آيي، کوچه ها را آب پاشيدم

گلدان نور آوردم، عطر ناب پاشيدم


شب باسياه خويش درپس کوچه ها گم شد

بر ذهن تار آسمان، مهتاب پاشيدم


هر چند بيتو زندگي، مرداب ماندن بود

من بذر نيلوفر بر اين مرداب پاشيدم


در قاب عمرم انتظاري کهنه مي رقصيد

تصويرهاي تازه بر اين قاب پاشيدم


امشب تمام آنچه مي بايست، من کردم

بايد بيايي! کوچه ها را آب پاشيدم


محمد رضا تقي دخت

از سفر مى‏رسى اما ، کوچه کوچه نيست مسافر
هيشکى باورت نداره ، حتى واژه‏هاى شاعر
کسى اينجا منتظر نيست ، رازِ خورشيدُ بفهمه
چرا هيشکى نمى‏بينه ، نور پيشونيتُ عابر

تُو گوشِ دنيا مى‏خونن ، فرداى آبى سرابه
حالِ ما بى شما آقا ، اين روزا خيلى خرابه

چقَدَرْ کَمن که با تو ، تا ته دنيا بتازن
که فقط با يه اشاره ، عاشقونه سر مى‏بازن
چه غريبانه ميايى ، تو که آشناترينى
اونقَدَر ساده که حتى ، قصه رُ قصه مى‏سازن

تُو گوشِ دنيا مى‏خونن ، فرداى آبى سرابه
حالِ ما بى شما آقا ، اين روزا خيلى خرابه

تو اميدِ کوچه‏هاىِ ، سردِ آخرالزمونى
آشناترين مسافر ، اما بى‏نام و نشونى
کليدِ بارونُ دارى ، رمزِ هر چى انتظارى
الهى بتابى خورشيد ، الهى زنده بمونى

با تو مى‏دونم که دنيا ، روشنه پُر از اميده
فردامون خيلى قشنگه ، فردامون خيلى سپيده

واسه خوندن از حضورت‏ ، مونده اين ترانه قاصر
آخه تنها دردِ من نيست ، دردِ دنياى معاصر
خيلى سخته سرورت رُ ، تو نبينى و بميرى
کاشکى اين بغضُ ببينى ، تو غمِ صداى ناصر

با تو مى‏دونم که دنيا ، روشنه پُر از اميده
فردامون خيلى قشنگه ، فردامون خيلى سپيده


خواننده : شادروان نا صر عبداللهي

تو و حقيقت دُعا
من و غروب جمعه‏ها
اى تو طلوعِ هر نفس
به سمتِ حسرتم بيا

اى عشقِ اولْ آخرم
ببين چى اومد به سرم
حتى همين ترانه هم
هنوز نکرده باورم

کوچه به کوچه غربتم
خونه به خونه، دربدر
هر جايى که مى‏خواى برى
اين دلُ با خودت ببر

دلِ گرفته‏ام شکست
از غمِ غربتِ غروب
من زيرِ رگبارِ تگرگ
غم مى‏زنه بکوب، بکوب

گلايه‏هاى خط خطى
اين روزا مشقِ شبمه
يه مزرعه گريه دارم
تَرک تَرک رو لبمه


کوچه به کوچه، غربتم
خونه به خونه، دربدر
هر جايى که مى‏خواى برى
اين دلُ با خودت ببر

شباى بى تو بودنُ
به عشق تو سر مى‏کنم
تو مسجدت مى‏شينمُ
چشمات باور مى‏کنم

عشقِ که فرياد مى‏زنه
ترانه‏هاى رنگى رُ
بيا و از نو رج بزن
ثانيه‏هاى سنگى رُ

کوچه به کوچه، غربتم
خونه به خونه، دربدر
هر جايى که مى‏خواى برى
اين دلُ با خودت ببر

فکرِ تو رُ که مى‏کنم
يادِ تو با منه مدام
عطرِ قشنگِ بودنت
بازم مى‏پيچه تُو هوام

فواره باش به خاطرِ
سنگ فرشِ سردِ خاطره
خاطره‏ها رُ تازه کن
نذار که از يادم بره

کوچه به کوچه، غربتم
خونه به خونه، دربدر
هر جايى که مى‏خواى برى
اين دلُ با خودت ببر

(متاسفانه نمی دونم شاعر کیه!)

باور کنين همين روزا
مسافر از سفر مياد
بعد از يه عمرى انتظار
ساکت و بى‏خبر مياد

قدِّ يه چشم بِهَم زدن
ستاره از راه مى‏رسه
دستِ کوچيکِ بچه‏ها
به دامنِ ماه مى‏رسه

يه روزى از سفر مياد
بعضيا باور ندارن
غريب‏ترين مسافره
اسمشُ هر جا ميارن

آخه چه جور غريبيه
که هستى چش‏براهشه
خورشيد داره داد مى‏زنه
تشنه‏ى يه نگاهشه

منجى داره داد مى‏زنه
مثه يه بى‏نام و نشون
ولى چقد سوت و کوره
کوچه‏ى آخرالزمون

تنهاتر از اين نمى‏شه
غريب‏تر از اون نمياد
مردمِ آخر الزمون
کى گفته بود منجى مى‏خواد؟

مى‏ترسم از تو شعرِ من
فريادُ باور نکنى
حتى مى‏ترسم که تو هم
بيادُ باور نکنى

(متاسفانه نمی دونم شاعر کیه!)

با اشک مي زنم ورق اين فال خسته را

فالي دوا نمي شود اين سرشکسته را

خون از تمام چشم و دلم سيل مي شود

هر وقت که وا مي کنم اين زخم بسته را

اين نذر عاشقي است که ريزم به هر قدم

گلها به پاي آمدنت دسته دسته را

از بس نيامدي غزلم پير شد ببين!

رنگ سپيد روي غزلها نشسته را

بايد شبي نشست غزل عاشقانه چيد

اين واژهاي خالي از هم گسسته را

آقا تو را به جان غزلهاي منتظر

منت گذار جاده ي با اشک شسته را


سيد جعفر حسيني

افتاده ام به شوق شرربار انتظار
شايد به چنگ آورم، اسرار انتظار

از فرط شرم، كرده عرق، فقر باورم
بهبودي است مژده بيمار انتظار

باغ غزل به هرزه نگه ره نمي دهد
نجم صفاست مطلع ديدار انتظار

مشاطه پيش روي تو خجلت نصيب شد
زيور عزيز گشته ز رخسار انتظار

شستِ بريده آيت بُهت نگاه بود
ناديده گشته ايم، خريدار انتظار

با صد چراغ خفته نبيند جمال يار
شب گشته، نور ديده بيدار انتظار

با درهم نياز خريدار ناز شو
راهت مباد ورنه به بازار انتظار

خورشيد را ز جهل مشو طالب ثبوت
اي خوش نشين سايه ديوار انتظار!

بر جوهر اصالت او شك كنم كه زد
نقش حرامخانه انكار انتظار

دارد نماز عشق وضويي زجنس دل
رعد ولايت است و بارش رگبار انتظار

علي امير احمدي

حضورت را شنيدم عنقريب است
ولي قدري براي من عجيب است

زبس كه ديركردي در ظهورت
مرا قدري بعيد از اين قريب است

نمي گويم بيا! اما بدان كه
دل ايلي برايت بي شكيب است

تمام لحظه هايم بي حضورت
پر از" عَجّلِ" پر از "اَمَّن يجيب" است

بيا اي ناخداي باخدايان
بيا ديگر زمانه نانجيب است

نه اين تعيين تكليف است، اما
بيا دلهاي ما حسرت نصيب است

به هر حال اي تو غايب، اي تو حاضر
كه ياد تو شفا، نامت طبيب است

گمان دارم تو روزي خواهي آمد
كه كوچه، خانه، پر از بوي سيب است

اميرعلي مصدق

بگشاي در نشسته به راهيم ما همه
در انتظار موكب ماهيم ما همه

پشت صداي ما همه از غم خميده است
مستوجب كدام گناهيم ما همه

تو آفتاب و آبي و سرمايه حيات
بي تو بدون پشت و پناهيم ما همه

رفتي و سرنوشت زمين را گره زدي
با اين شبي كه هيچ نخواهيم ما همه

بعد از تو، يخ تمام جهان را فرا گرفت
اينگونه گر دهانه آهيم ما همه

روز و شب است و شوق تماشاي روي تو
پا تا به سر تمام نگاهيم ما همه

مثل ستاره ها و نگاه درخت ها
بازآ ببين كه چشم به راهيم ما همه

عزيزالله زيادي

چشم ها ، پرسش بی پاسخ حیرانی ها
دست ها، تشنه تقسیم فراوانی ها

با گل زخم، سر راه تو آذین بستیم
داغ های دل ما جای چراغانی ها

حالیا، دست کریم تو برای دل ما
سر پناهی است در این بی سر و سامانی ها

وقت آن شد که به گل حکم شکفتن بدهی
ای سر انگشت تو آغاز گل افشانی ها

فصل تقسیم گل و گندم و لبخند رسید
فصل تقسیم غزلها و غزلخوانی‏ها

سایه امن کسای تو مرا بر سر بس
تا پناهم دهد از وحشت عریانی ها

چشم تو لایحه روشن آغاز بهار
طرح لبخند تو پایان پریشانی ها

قیصر امین پور