کمی صبور باشيد!!!
[برای مشاهده لینک ها باید عضو انجمن ها باشید . ]
اگر نمي‌توانيد نوجوانان را از تلفن‌كردن به دوستانشان بازداريد، با اين‌حال مي‌توانيد محدوديت و مقررات مخصوصي تعيين كنيد.
تمام پدر و مادران، زماني‌كه يكي از فرزندانشان به سن بلوغ و نوجواني مي‌رسد با ديدن قبض تلفن كه به‌شدت افزايش يافته عصباني مي‌شوند.
«هنوز چيز ديگه‌اي نمونده كه به هم نگفته باشيد؟ تمام روز را كه با هم بوديد!» اغلب اين تنها دليلي‌‌است كه پدر و مادران به‌خاطر اشغال‌ماندن مداوم خط تلفن از دست نوجوانانشان به‌ستوه مي‌آيند. اما صبور باشيد! اين علاقه چند‌سالي بيشتر طول نمي‌كشد. در سنين بين 13 تا 16سالگي علاقه آنها به تلفن به‌اوج خود رسيده و سپس زماني‌كه دوره نوجواني را پشت‌سر مي‌گذارند، اين علاقه فروكش مي‌كند.
نوجوان بايد ارتباط با دوستانش را حفظ كرده و با كسي كه رازدار و محرم اوست و يا حتي با جمع دوستانش، ارتباط مداوم داشته باشد. تلفن فاصله‌ها را كوتاه كرده و بدون جابجايي و تغيير مكان، دسترسي به يكديگر را ممكن مي‌سازد و در صورت بروز ناراحتي او بايد بتواند از نگراني و اضطرابي كه تاب‌تحملش را ندارد با كسي حرف بزند. زماني‌كه به نصيحت نياز دارد، تلفن مي‌زند. زماني‌كه نياز به صحبت‌كردن دارد، تلفن مي‌زند. زماني‌كه احساس تنهايي مي‌كند، تلفن مي‌زند. تمام اين دلايل كافي‌است تا او گوشي تلفن را برداشته و به دوستانش زنگ بزند.
اگر نمي‌توانيد نوجوانان را از تلفن‌كردن به دوستانشان بازداريد، با اين‌حال مي‌توانيد محدوديت و مقررات مخصوصي تعيين كنيد.
بايد آنها را مسئول كرده و برايشان محدوديت زماني قرار دهيد، به‌طوري‌كه بتوانند حرف‌هايشان را درمدت زمان معلوم با دوستانشان بزنند.
روش مفيد ديگر آن است كه به‌كمك ريز مكالمات تلفن هزينه تلفن‌هاي او را حساب كند.
اگر به‌طور محسوس ملاحظه كند كه تلفن‌هاي او تا چه مبلغي بودجه خانواده را تحت‌فشار قرار مي‌دهد شايد بفهمد كه كمي در تلفن‌زدن زياده‌روي مي‌كند.
پاسخ با نقل قول
