موضوع: ضــیــافــت نــور (ویژه نامه ماه مبارک رمضان)

هوالواقف علی السرائر و الضمائر"

پیش نوشت:
یا من یسمّی بالغفور الرحیم...

رجب و شعبان را گذراندم غافلانه ، بویِ ضیافت الله پیچیده
اگر علی (ع) و اعتکافش ، شعبان و حسین(ع) و عباس (ع) و سجادش (ع) ، نیمه شعبان و صاحبش (عج) تاکنون بهانه ی پاک شدن مرا به وجود نیاورده باشند با چه رویی مهمان صاحب خانه اصلی شوم؟
بروم پیش خدا چه بگویم؟
بگویم آنقدر نقطه های سیاه روی صفحه دلم زیاد بود که حتی ضامن آهو هم حاضر نشد ضمانت آدم شدنم را بکند؟
بگویم تا مهدی (عج) پرونده ام را دید چشمانش به سرخی گرایید؟
بگویم عباس ِ باب الحوائج (ع) را تا صدا کردم روی برگردانید؟
روی کدام سجاده به استغفار بایستم که صدای استغرالله مرا شنیده باشد و در پی آن گناهم را ندیده باشد؟
خدایا!
اگر بخشیده نشده باشم !
نه!
فکرش هم جان آدم را... ؟
در این چند ساعتِ باقی مانده به حرمت قطره های خونی که از سرِ روی نیزه بر روی زمین می ریخت بگذر از من،از همانکه باید می بود و نبود !

اللّهم ان لَم تکُن قَد غَفَرت لَنا فی ما مَضی مِن شَعبان فاغفِر لَنا فی ما بَقیَ مِنه...

+ در مناجات آسمانی شدنتان در سحرگاهان هنگامی که سر بر سجده می سایید و هنگامی که زمان افطار زیر لب زمزمه می کنید : اللهم لک صمت و علی رزقک افطرت و علیک توکلت ، ما را از یاد نبرید./

+ در پناه خدای فاطمه سلام الله علیها

دل که هوای پرواز می‌کند،
دل که بی‌تاب ماندن می‌شود،
چشم‌ها که بهانه باریدن می‌گیرند،
زبان که زمزمه نیایش می‌جوید،
دست‌ها که تشنه قنوت دعا می‌شوند،
نسیم رحمت ربانی وزیدن می‌گیرد
ابرهای فاصله کنار می‌روند
دل اوج می‌گیرد. . .

و رمضان فرصتی است استثنایی :

برای (دل) که در چشمه زلال طاعت و بندگی شست‌وشو یابد.
برای (قلب) که با یاد حضرت دوست صفا گیرد.
برای (نفس ) که با کمند تقوا مهار شود.
برای (بدن) که با امساک و پرهیزکاری ورزیده شود.
برای (فکر) که به غیر او نپردازد.
و برای (همه بندگان) که از این فرصت بی‌نظیر بهترین استفاده‌ها را ببرند./

در محضر ولایت

...دوستان سعى كنند در همه‌ى اوقات - بخصوص در ماه رمضان - تلاوت قرآن را از ياد نبرند. قرآن نبايد از زندگى‌تان حذف شود. تلاوت قرآن را حتماً داشته باشيد؛ هر چه ممكن است. تلاوت قرآن هم با تأمل و تدبر اثر مى‌بخشد. تلاوت عجله‌يى كه همين‌طور انسان بخواند و برود و معانى را هم نفهمد يا درست نفهمد، مطلوب از تلاوت قرآن نيست؛ نه اين‌كه بى‌فايده باشد - بالاخره انسان همين‌كه توجه دارد اين كلام خداست، نفس اين يك تعلق و يك رشته‌ى ارتباطى است و خود همين هم مغتنم است و نبايد كسى را از اين‌طور قرآن خواندن منع كرد ليكن تلاوت قرآنى كه مطلوب و مرغوب و مأمورٌبه است، نيست. تلاوت قرآنى مطلوب است كه انسان با تدبر بخواند و كلمات الهى را بفهمد، كه به نظر ما مى‌شود فهميد.


منبع: برگزیده بيانات مقام معظم رهبری در ديدار اعضاى هيأت دولت 17/07/1384

رمضان ، ماه « قرب » است ، ماه « یافتن » و « رسیدن » است .

تو که عمری تشنه آب حیات بودی و عطش یافتن داشتی و همچون آهوئی رمیده یا غزالی حیران ، در کویر ، سراغ چشمه ای و سایه ای و درختی می گشتی تا لختی بیاسائی و آرام گیری و سیراب شوی ، اینک رمضان ، همان است که می جستی ، همان سایه آرام بخش است .

همان چشمه زلال است .

همان پاکساز دل و جان است .

روح عطشناک را سیراب کن .

« خود » را در این ماه ، بشناس ، تا « خدا » را بشناسی .

« خدا » را بشناس ، تا از بند و کمند « خود » رها گردی

و به « خدا » برسی ...

سحر برای دمیدن،
شتاب می‏گیرد شتاب از قدمِ بوتراب علیه‏السلام می‏گیرد
به آسمان که نظر می‏کنی،
پریشان است به هر کران که نظر می‏کنی، پریشان است
چه اتفاق مگر،
در کمین شیر خداست!
که لحظه‏های زمین مبتلای ثانیه‏هاست
چرا نوای علی علیه‏السلام ،
جان گداز می‏آید
چرا به ذهن زمین، مثل راز، می‏آید
با قدم‏هایی که جهانی بُهت و اندوه و شادی در خویش نهان داشته،
حرکت می‏کند و ذره ذره هستی،
در شهودی کامل،
مولا را متوجّه خطر می‏کنند؛
گویی نمی‏دانند که حضرت،
سال‏هاست از وقوعِ آن باخبر است!
آی مرغابی‏ها! شما از عشق چه می‏دانید؟!
شما از وصل محبوب، چه خوانده‏اید؟!
آی محراب‏های گوشه‏نشین!
آی ستون‏هایی که حتی به اندازه «اُستُن حَنّانه» نیستید!
امروز، مرثیه عشق،
به اوج بیان می‏رسد و آفتاب،
عظمت خویش را با نماز قسمت خواهد کرد!
کسی به غیر علی علیه‏السلام ،
پی نبرده بر دل راز که می‏رسد به طلب،
عاقبت میان نماز!
از کعبه تا محراب؛
آه، که شکوه از دنیا باید داشت که سِفلگان،
به دامان می‏پرورد؛
نامردمانی که حتی مردِ بی‏سلاح را،
آن هم در نماز،
آن هم در سجده!
به شهادت می‏رسانند!
اف بر تو ای دنیا،
اف! با این مردواره‏های نامردت!
با این کوفی تباران بدتر از شامی‏ات!
چه مردمان پلیدی که نان او خوردند
ولی به خانه خود، دشمن از قفا، بردند!
فراوان مباد اشعث بن قیس‏ها؛
که هنوز بوی خیانتشان از کوچه‏های تاریخ می‏آید!
تیره‏گون باید روی قومی که قدر آفتاب ندانند!
محراب است و تبسّم‏های خونین علی علیه‏السلام !
محراب است و پژواکِ فُزْتُ وَ رَبِّ الْکَعْبَه!
محراب است و نماز خون؛ آرمانی که مولا به خاطرش از تمامی هستی خود گذشت. فریاد حضرت جبریل علیه‏السلام ، سکوت آسمان‏ها را می‏شکند و بُهت ملایک را به شیون بدل می‏کند!
کاسه‏های شیر را می‏آورند،
امّا چگونه عاشقی، بی‏جمال دوست،
روزه عشق بشکند! بگذار شیر از آنِ دشمن باشد که تمام عمر، جز تلخی کینه ننوشیده و دل سیاهش،
جز شب، به سپیده‏ای ایمان نیاورده است!
این رسم علی علیه‏السلام ست؛
علی علیه‏السلام میهمان‏نواز است؛
امیر بنده نوازی که در کارگاه آفرینش، شبیه و نظیری ندارد!
اَلسلامُ عَلَیْکَ یَا اَوَّلَ مَظلومِ الْعَالَم!
مولا جان!
گویی صدایت هر لحظه در دل آفاق طنین می‏اندازد، که:
«اگر سخن بگویم، می‏گویند:
بر حکومت حریص است، اگر سکوت کنم، می‏گویند:
از مرگ می‏هراسد، هرگز! من و ترس از مرگ؟!
پس از آن همه جنگ‏ها و رنج‏های گوناگون!
به خدا سوگند که علاقه فرزند ابی طالب علیه‏السلام به مرگ،
بیش از علاقه کودک به «شیر» مادر است!»
... و اولین صبح‏گاه شب قدر،
با شتاب هر چه تمام‏تر رسید و بشارت وصل مولا علیه‏السلام را با اولین پرتوهای خورشید،
به تمامی هستی رسانید.
گویی هنوز در بُهت سخنان ناگفته مولا،
تاریخ غوطه‏ور است!
و آسمان در انتظار رمز گشایی از آفاق نورانی نهج‏البلاغه!
الهی!
به حق مولانا امیرالمؤمنین حیدر علیه‏السلام ،
معرفتِ شناخت حضرت را به ما بیاموز.

رمضان اسمی از اسماء الهی می باشد و نباید آن را به تنهایی ذکر کرد مثلا ً بگوییم رمضان آمد یا رفت، بلکه باید گفت ماه رمضان آمد، یعنی ماه را باید به اسم اضافه نمود. در این زمینه هشام بن سالم از حضرت امام محمد باقر (علیه السلام) نقل روایت می نماید و می گوید: ما هشت نفر از رجال در محضر حضرت ابی جعفر امام باقر (علیه السلام) بودیم، پس سخن از رمضان به میان آوردیم. امام علیه السلام فرمود: نگویید این است رمضان و نگویید رمضان رفت و یا آمد، زیرا رمضان نامی از اسماء الله است که نمی رود و نمی آید که شی ء زائل و نابود شدنی می رود و می آید، بلکه بگویید ماه رمضان، پس ماه را اضافه کنید در تلفظ به اسم، که اسم، اسم الله می باشد، و ماه رمضان ماهی است که قرآن در او نازل شده است و خداوند آن را «مثل» و «عید» قرار داده است همچنانکه پروردگار بزرگ، عیسی بن مریم (سلام الله علیه) را برای بنی اسرائیل مثل قرار داده است، و از حضرت علی بن ابی طالب (علیه السلام) روایت شده که حضرت فرمود: شما به راستی نمی دانید که رمضان چیست (و چه فضائلی در او نهفته است!)

کم کم طلوع ماه رمضان دیده می شود . . .

با سنگ هر گناه پرم را شکسته ام

آه ای خدا ، خودم کمرم را شکسته ام

نه راه پیش مانده برایم نه راه پس

پلهای امن پشت سرم را شکسته ام

من دانه دانه اشک خودم را فروختم

نرخ طلایی گهرم را شکسته ام

دیگر مرا نشان خودم هم نمی دهند

آیینه های دور و برم را شکسته ام

بدون شرح :

روزه‌دار شبيه خدا مي‌شود

در حديث قدسي داريم: « الصَّوْمُ لي وَ اَنَا اُجْزي بِه »[1] مي‌فرمايد : روزه از آن من است و خودم هم جزايش هستم. چون در هيچ عبادتي به اين اندازه بنده شبيه خدا نمي‌شود. انسان از طريق روزه‌داري، ظهوري از غناي حق مي‌گردد، همچنان كه خداوند هيچ نيازي به غذا ندارد، روزه‌دار به نحوي در حدّ خودش شبيه چنين حالتي مي‌شود. اگر حديث «اَنَا اَجزي بِه» باشد، يعني خودم جزايش را مي‌دهم، اين هم مژدة بزرگي است، يعني نتيجة روزه و جزاي روزه‌دار را به واسطه‌ها واگذار نمي‌كنم و به‌واقع اين هم مقام كمي نيست، چون در هر صورت در اين حالت هم كمالات بسيار متعالي را از خدا دريافت مي‌كنيد.