موضوع: (ویژه نامه شهادت حضرت علی علیه السلام)

امام علی (ع) : ای مالک , شب هنگام کسی را در حال ِ گناه دیدی فردا به چشم ِ گناهکار به او نگاه نکن
شاید سحـر توبه کـرده باشد

.
.

اون آقایی که شبا رد میشد از کوچه ی ما کیسه به دوش کو !!
رد پای پر خـراش بی خروش كـو ؟ اون آقـای خرقه پوش كـو ؟
كجاست اون آقـا كه پینه های دستاش
مرهم ِدلای ما بود؟
نفس ِسبز نیگاهش
همیشه حلال مشكلای ما بود؟
می شه یكبار دیگه
سر بزنه به خونه ی ما؟
بگیره نشونی از
غربت ِ بی نشونی ما؟
موهای آقـا سفیده جوونا
كیسه رو از آقـا بگیرین
قامت آقـا خمیده جوونا
كیسه رو از آقـا بگیرین

جوونا آقـا بشین
زنده كنین رسم جوونمردی رو امشب
یتیما منتظرن
زنده كنین شیوه ی شبگردی رو امشب

یتیما پشت درای خونشون
منتظر آقـا نشستن
گوش به زنگ ِ تق تق
یه جفت صدای پا نشستن

موهای آقـا سفیده جوونا
كیسه رو از آقـا بگیرین
قامت آقـا خمیده جوونا
كیسه رو از آقـا بگیرین

الهی ای فلک دیگر نگردی
اگر دور سر حیدر نگردی
الهی ای نفس بی نام مولا
اگر از سینه رفتی برنگردی

******************

یا علی ذاتت ،ثبوت قل هو الله احد
نام تو نقش نگین از امر الله الصمد
لم یلد از مادر گیتی و لم یولد چو تو
لم یکن بعد از نبی مثلت له کفوا احد

امیرمؤمنان(ع) در سحرگاه شب نوزدهم ماه رمضان سال چهلم هجرت، طبق معمول برای اقامه نماز جماعت صبح از خانه به مسجد کوفه روانه شد. آن شب باز کردن درِ خانه که از چوب خرما بود برای آن حضرت دشوار گردید، آن بزرگوار در را از جای بیرون آورد و کنار گذاشت و این شعر را خواند:

اُشْدُدُ حَیاز یَمکَ لِلْمَوْتِ فَاِنَّ الْمَوْتَ لاقیکاوَ لا تَجْزَعْ مِنَ الْمَوْتِ اِذا حَلَّ بِوادیکا

کمربند و سینه خود را برای مرگ ببند، زیرا مرگ تو را دیدار خواهد کرد، و از مرگ اندوهناک مباش و بی تابی مکن در وقتی که در خانه تو فرود میآید.

آن گاه به سوی مسجد حرکت کرد. اول دو رکعت نماز خواند و سپس بالای بام رفت تا اذان بگوید. با صدای بلند اذان گفت که صدایش به گوش تمام ساکنان کوفه میرسید، سپس از بام پایین آمد و به محراب رفت و مشغول نماز نافله صبح شد، وقتی که خواست سر از سجده اولِ رکعتِ اول بردارد، در آن تاریکی، ابن ملجم آن چنان شمشیر بر فرق مقدس آن حضرت زد، که فرق سر آن بزرگوار تا نزدیکی پیشانی شکافته شد. امام علی(ع) در این هنگام گفت: «بِسْمِ الله وَ بِالله وَ عَلی مِلَِّْ رَسُول الله فُزْتُ وَ رَبِّ الْکَعْبه، به نام خدای و برای خدا و بر دین رسول خدا، به خدای کعبه سوگند رستگار شدم». سپس مقداری از خاک محراب را برداشت و روی زخم سرش پاشید و این آیه را خواند: (مِنْها خَلَقْناکُمْ وَ فِیها نُعیدُکُمْ وَ مِنْها نُخْرِجُکُمْ تارًَْ اُخْری)، ما شما را از خاک آفریدیم و در آن باز میگردانیم و از آن نیز بار دیگر شما را بیرون میآوریم/

در این لحظه جبرئیل بین زمین و آسمان فریاد زد: «تَهَدَّمَتْ وَ الله اَرْککانُ الْهُدی، وَانْطَمَسَتْ اَعْلامُ التُّقی وَانْفَصَمَتْ الْعُرْوَِْ الْوُثْقی، قُتِلَ ابْنُ عَمِّ الْمُصْطَفی، قُتِلَ عَلِیُّ الْمُرْتَضی، قَتَلَهُ اَشْقَی الاْ َشْقیأِ»، سوگند به خدا استوانه‏های هدایت، ویران شد، و نشانه‏های بزرگ تقوی تاریک گردید، و دستگیره محکم ایمان شکسته شد، پسر عموی مصطفی(ص) کشته شد، علی مرتضی کشته شد، او را شقیترین اشقیا کشت.

ابر رحمت در مصيبت على(ع)

على امشب چرا بهر عبادت بر نمي‏خيزد؟
چرا شير خدا از بهر طاعت‏ بر نمي‏خيزد؟
خداجوئى كه از ياد خدا يكدم نشد غافل
چه رو داده كه از بهر عبادت بر نميخيزد
از آن ضربت كه بر فرق على زد زاده ملجم
يقين دارم كه از جا، تا قيامت‏ بر نمي‏خيزد
به محراب دعا در خون شناور گشته شير حق
دگر بهر دعا آن ابر رحمت‏ بر نمي‏خيزد
ز كينه ابن ملجم آتشى افروخت در عالم
كه زين آتش بجز دود ندامت‏ بر نمي‏خيزد
طبيب آن زخم سر را ديد و گفتا با غم و حسرت
على ديگر از اين بستر سلامت‏ بر نميخيزد
نهد سر هر كسى بر آستان مرتضى(خسرو)
ازاين درگاه تا روز قيامت‏ بر نمي‏خيزد

سيد محمد خسرو نژاد(خسرو)






يا علي (ع) سوي تو با روي سياه آمده ايم
با سپاه غم و با لشكر آه آمده ايم
ما به اين در نه پي حشمت و جاه آمده ايم
از بد حادثه اين جا به پناه آمده ايم
:rolleyes::rolleyes::rolleyes::rolleyes::rolleyes: :rolleyes::rolleyes::rolleyes::rolleyes::rolleyes: :rolleyes::rolleyes::rolleyes::rolleyes:

«تهدمت و الله ارکان الهدی ، و انفصمت والله العروة الوثقی ، قد قًتل علی المرتضی»

دور اما نزدیک

نــخــورده سفــره‌ات جز خشک‌نانی

نــدیــده کـام تو جز استخوانی

نـــــدارد آســـمـــــان حــجـــره تـــو

به جز اقلیم اشکت کهکشانی

نـدیـدم پـهــن غیــر از بـــال جبــریل

مــیــان خــانــه‌ات فرش گرانی

به دست ذوالفقارت می‌نهی دست

بـه دنبال خودت سر می‌دوانی

بــرای درک تــو یـک پله هم نیست

نـدارد بـام هـسـتــی نــردبانی


شاعر: رضا جعفری

شاهی که به اسرار جهان دانا بود
از رتبه به کل ما سوا مولا بود

شب ها به خرابه ها ز روی شفقت
همدم به جذامیان نابینا بود

خداحافظ ای کوفه ای شهر غم که درکام من کرده ای زهر غم
خداحافظ ای سجده گاه علی که چشم تو مانده براه علی
خداحافظ ای نخلها،چاه ها دگرنشنوی ازعلی آه ها

خدا حافظ ای روزها، روزه ها دعاها، مناجاتها، سوزها
خداحافظ ای کوچه های خموش نیارد علی نان و خرما به دوش
خداحافظ ای نان خشک و نمک خداحافظ ای ماجرای فدک

خداحافظ ای بیت الاحزان او خداحافظ ای قبر پنهان او

خداحافظ ای بی وفادوستان خداحافظ ای آتش و ریسمان
خداحافظ ای کوچه پرزدود خداحافظ ای داغ یاس کبود