موضوع: به یاد مادرم؛ لالایی برای مادر با گویش مازندرانی و فارسی

باز آمدم بپرسش حال تو اي اميد

اي مادري كه هر نفسم گفتگوي تست

باز آمدم كه بوسه زنم برمزار تو

اي مادري كه هر نفسم گفتگوي تست

***

باز آمدم كه شكوه كنم از غم فراق

وز بانگ ناله، روح ترا با خبر كنم

مادر! غم تو همنفسم شد بجاي تو

با اين غم بزرگ ، چه خاكي بسر كنم؟

***

جان پسر فداي تو، اي مادر عزيز

كي داني از فراق ، چها بر پسر گذشت؟

هر لحظه اي كه در غم مرگت ز ره رسيده

با سوز آه آمد و با چشم تر گذشت

***

غمخانه است سينه ي من در فراق تو

آنكس كه هست از غم من باخبر، خداست

آگه نبودم از غم بي مادري، ولي ـــ

مرگت پيام داد كه: بي مادري بلاست

***

وقتي ز دست ما و نماند از براي ما

غير از غمي ، شكسته ودلي، جان خسته اي

تو مرغ جاودان بهشتي شدي ولي ـــ

داند خدا كه پشت پسر را شكسته اي

***

مادر! بخواب خوش ، كه زيادم نميروي

جانم فداي تو ، منزل مباركت

مادر بخواب ، كعبه ي من خاك كوي تست

قربان خاك كوي تو ، منزل مباركت.

ضريح گمشده

تقدیم به بانوی عشق و مهربانی و مادر مهر آفرین شیعههم او که زیر تازیانه عداوت شکوه عشق را به تصویر کشید.یا فاطمه الزهرا (س) عشق من پاييز آمد مثل پارباز هم ما با ز مانديم از بهاراحتراق لاله را ديديم ماگل دميد و خون نجوشيديم مابايد از فقدان گل خونجوش بوددر فراق ياس مشكي پوش بودياس بوي مهرباني ميدهدعطر دوران جواني ميدهدياس ها يادآور پروانه اندياس ها پيغمبران خانه اندياس ما را رو به پاكي مي بردرو به عشقي اشتراكي مي بردياس در هر جا نويد آشتي ستياس دامان سپيد آشتي ستدر شبان ما كه شد خورشيد ياسبرلبان ما كه مي خنديد ياسياس يك شب را گل ايوان ماستياس تنها يك سحر مهمان ماستبعد روي صبح پرپر مي شودراهي شب هاي ديگر مي شودياس مثل عطر پاك نيت استياس استنشاق معصوميت استياس را ايينه ها رو كرده اندياس را پيغمبران بوييده اندياس بوي حوض كوثر ميدهدعطر اخلاق پيمبر ميدهدحضرت زهرا دلش از ياس بوددانه هاي اشكش از الماس بودداغ عطر ياس زهرا زير ماهميچكانيد اشك حيدر را به چاه عشق محزون علي ياس است و بسچشم او يك چشمه الماس است و بساشك مي ريزد علي مانند رودبر تن زهرا :گل ياس كبودگريه اري چون ابر چمن بر كبود ياس و سرخ و نسترنگريه كن حيدر كه مقصد مشكل استاين جدايي از محمد مشكل استگريه كن زيرا كه دخت افتاب بي خبر بايد بخوابد در تراباين دل ياس است و روح ياسميناين امانت را امين باش اي زمينگريه كن زيرا كه كوثر خشك شدزمزم از اين ابر ابتر خشك شدنيمه شب دزدانه در مغاكريخت بر روي گل خورشيدخاكياس خوشبوي محمد داغ ديدصد فدك زخم از گل اين باغ ديدمدفن اين ناله غير از چاه نيستجز تو كس از قبر او اگاه نيستگريه بر فرق عدالت كن كه فاقمي شود از زهر شمشير نفاقگريه بر تشت حسن كن تا سحركه پر است از لخته خون جگرگريه كن چون ابر باراني به چاهبر حسين تشنه لب در قتلگاهخاندانت را به غارت مي برنددخترانت را اسارت ميبرندگريه بر بي دستي احساس كن گريه بر طفلان بي عباس كنباز كن حيدر تو شط اشك راتا نگيرد با خجالت مشك كن گريه كن بر ان يتيماني كه شام با تو ميخوردند در اشك مدامگريه كن چون گريه ابر بهارگريه كن بر روي گل هاي مزارمثل نوزادان كه مادر مرده اندمثل طفلاني كه اتش خورده اند گريه كن زيرا كه گل ديده اندياس هاي مهربان كوچيده اندگريه كن زيرا كه شبنم فاني استهر گلي در معرض ويراني استما سر خود را اسيري مي بريمما جواني را به پيري مي بريمزير گورستاني از برگ رزانمن بهاري مرده دارم اي خزانزخم آن گل در تن من چاك شدآن بهار مرده در من خاك شد اي بهار گريه بار نا اميداي گل مايوس من ياس من

بعد دیدار تو
تو مثل راز پاییزی و من رنگ زمستانم
چگونه دل اسیرت شد قسم به شب نمی دانم

تو مثل
شمعدانی ها پر از رازی و زیبایی
و من در پیش چشمان تو مشتی خاک گلدانم

تو دریای ترینی آبی و آرام و بی پایان
و من موج گرفتاری اسیر دست طوفانم
تو مثل آسمانی مهربان و آبی و شفاف
و من در آرزوی قطره های پک بارانم

نمی دانم چه باید کرد با این روح آشفته
به فریادم برس ای عشق من امشب پریشانم
تو دنیای منی بی انتها و ساکت و سرشار
و من تنها در این دنیای دور از غصه مهمانم

تو مثل مرز احساسی قشنگ و دور و نامعلوم
و من در حسرت دیدار چشمت رو به پایانم
تو مثل مرهمی بر بال بی جان کبوتر

و من هم یک کبوتر تشنه باران درمانم
بمان امشب کنار لحظه های بی قرار من
ببین با تو چه رویایی ست رنگ شوق چشمانم

شبی یک شاخه نیلوفر به دست آبیت دادم
هنوز از عطر دستانت پر از شوق است دستانم
تو فکر خواب گلهایی که یک شب باد ویران کرد
و من خواب ترا می بینم و لبخند پنهانم

تو مثل لحظه ای هستی که باران تازه می گیرد
و من مرغی که از عشقت فقط بی تاب و حیرانم
تو می ایی و من گل می دهم در سایه چشمت
و بعد از تو منم با غصه های قلب سوزانم

تو مثل چشمه اشکی که از یک ابر می بارد
و من تنها ترین نیلوفر رو به گلستانم
شبست و نغمه مهتاب و مرغان سفر کرده
و شاید یک مه کمرنگ از شعری که می خوانم

تمام آرزوهایم زمانی سبز میگردد
که تو یک شب بگویی دوستم داری تو می دانم
غروب آخر شعرم پر از آرامش دریاست
و من امشب قسم خوردم تر ا هرگز نرنجانم

به جان هر چه عاشق توی این دنیای پر غوغاست
قدم بگذار روی کوچه های قلب ویرانم
بدون تو شبی تنها و بی فانوس خواهم مرد
دعا کن بعد دیدار تو باشد وقت پایانم





به روی برگ زندگی دو خط زرد می کشم

و چشم عاشق تو را که گریه کرد می کشم

تو رفتی و بدون تو کسی نگفت با خودش

که من بدون چشم تو چقدر درد می کشم

مادر

امروز هواي سينه بد جور ابريه . خودت بهتر ميدوني چرا مگه نه .؟

مهربان خاموشم ،امروز بيشتر از هر وقت ديگه جاي خاليت تو خونه احساس شد.

وقتي اومدم خونه دلم ميخواست ببينمت . دلم ميخواست مردنت فقط يه كابوس باشه .

يه كابوس وحشتناك .

يك دفعه از خواب بپرم و ببينم كه مرگت فقط يه كابوس بوده .

الهه مهر من ،مادر

كاش ميتونستم مانع رفتنت بشم.كاش ميتونستم پسشمرگت بشم.

تمام لحظات زندگي من از ياد تو پر ميشه.

مادر ، دلم بد جور هواي عطر بدنت رو كرده امروز .

دلم بد جور براي نوازش هات تنگ شده .به يادتم مادر . هر لحظه .

دوستت دارم مادر .

دلم گرفته و هر سوي خانه ام ابــــريست

دلم گرفتـــــــه و گـــــريه دواي دردم نيست...

...دلم گرفته كسي نيست جاده بي رنگ است

دلم گـــــــرفته و اين قاب ساده بي رنگ است

هميشه مانـــده ام اينجا هميشه مي مـــانم

عبــــور مي كند آيا كسي؟... نمي دانـــــــــم!

( رضا سيرجاني)

اي الهه مهر مادر ،

جان ميگذارم به پاي تو كه بهشت ،لياقت گوشه چشمت را ندارد
و خدايت به تو بالاتر از بهشت را مژده داده است .
حرير نگاه تو دل و جانم را ربوده است.
من با تو نفس كشيده ام مادر .
تو جان شيرين در كالبد مني.
نمي شود بدون تو عاشقانه گريست ، بدون تو مستانه خنديد.
نمي شود صدايت را بشنوم و تا اوج بال و پر نگشايم.
عزيز خاموشم،
وقتي از تازيانه زمان رخت پائئزي است،
دستانت بوي گل دارد بوي گلاب بوي بهار.
ميلاد من، لحظه تولد عشق جاوداني بود ميان من و تو .
نبض من هميشه با نواي لالايي تو مي زند اي گل احساسم.
پروانه اي هستم در پيله محبت تو اسير.
اي تنديس مهر ،
كاش سفر نميكردي كاش

غروب جمعه دلم ميگيرد.
مثل تمام كبوتران عاشق ،كه عصرهاي دلتنگي،
بالهاي خسته شان را به بهانه ديدن يار،
تا اوج ميگشايند.
از بلندترين نقطه هر خاك سرك ميكشند،
شايد براي لحظه اي جفت خويش را بيابند.
ولي دريغ.
بعد از ساعتها ،خسته تر از پيش به خانه بر مي گردند و بدون آب و دانه ،
چشمهاي ماتمزده شان را بسته،
به اميد فردا به خواب مي روند .
كاش من هم كبوتر بودم تا به اميد ديدار دوباره ات به خواب ميرفتم مادر.
مرا درياب امشب مادر .

سرم بر روی دستت بود برایم قصه می خوانــدی

لا لا لا لا لا لا خوانــدی مرا آرا م خوابا نـــــــــــدی
***
تو را در خواب می ديدم لبا ست رنگ دريــا بـــــود
دو دست مهربان تـــــــــو پر ا ز گلهای زيــبا بــــــود
***
لباست بوی گل مـــی داد به مـن آهسته می خنديــــــد
گرفتی دستهايــــــــــم را مــرا در خوا ب بوسيـــــدی
***
ولی حالا که بـيـــــــدارم کنــارم نـيستی ديگـــــــــــــر
نمی دانم کجـا هستـــــــی بيـا پهــــلوی من مــــــــــادر

بسم الله الرحمن الرحیم





مادرم‌ من‌ تورا می‌جویم‌
در پس‌ شاخه‌ سرخ‌

پشت‌ زیبایی‌ باران‌ حضور

ته‌ آن‌ کوچه‌ باریک‌ دلم‌، مادرم‌!

پی‌ تو می‌گردم‌

پی‌ احساس‌ لطیف‌ عشقت‌

لیک‌ چشمان‌ من‌ اکنون‌ گویی‌ قفل‌ دروازه‌ این ‌قلبم‌ را به‌ نگاه‌ گرمت‌ ناگهان‌ باز می‌نمایم‌

مادرم‌ پی‌ تو می‌گردم‌

پی‌ نجوای‌ خدا

پشت‌ آن‌ سرو بلند

پشت‌ آن‌ آبی‌ دریای‌ خدا

من‌ تورا می‌جویم‌

سوی‌ پرهان‌ خیال‌

روی‌ تنهایی‌ خورشید غریب‌

همه‌ جا در پی‌ تو به‌ دور از تردید

پی‌ تو می‌گردم‌ و خوشا آن‌ لحظه‌های‌ ناب‌ که ‌تا ابد بر قلبم‌، بر وجودم‌ و جانم‌ رد پای‌

مهرت‌ جریان‌ یابد.

آسمان را گفتم

می توانی آیا

بهر یک لحظهء خیلی کوتاه

روح مادر گردی

صاحب رفعت دیگر گردی

گفت نی نی هرگز

من برای این کار

کهکشان کم دارم

نوریان کم دارم

مه وخورشید به پهنای زمان کم دارم