موضوع: منزل به منزل با کاروان عشق

حضرت عباس(ع)

ای مشک نریز آبرویم

بر باد مده تو آرزویم

ای مشک اگر چه عرصه تنگ است

بی آب روم به خیمه ننگ است

جنگ است و تمام همتم جنگ

سربازم و استطاعتم جنگ

سربازم و غم نمی شناسم

از کشته شدن نمی هراسم

هر جا که وظیفه جبهه بگشود

شمشیر به دوش عهده ام بود

امروز که در دلم خروش است

ای مشک دو عهده ام بدوش است

هم حامی حامیان دین دینم

هم ساقی چند نازنینم

امروز که دیده ام پر اشک است

بر دوش دلم لو او مشک است

ای مشک کسی ندیده از ناس

در رزمگه التماس عباس

اینک بشنو تو التماسم

دارم زتو پاس، دار،‌ پاسم

محمد حسین صادقی(غلام)

امشبی را شه دین در حرمش مهمان است
مکن ای صبح طلوع ...
____________

خواهر،زینب،امشب به تو مهمانم،
جان تو و طفلانم

امشبی را شه دین در حرمش مهمان است،:geryeee:

مكن ای صبح طلوع، مكن ای صبح طلوع ...

صبح فردا بدنش زير سم اسبان است :geryeee:

مكن اي صبح طلوع،مكن اي صبح طلوع...

امشـب شهـادت نـامه‌ی عشاق، امضا می‌شود


فردا ز خون عاشقان، ایــن دشـت دریا می‌شود


امشب کناریـکـدگـــر،بنشــستــه آل مـصـطـفـی


فردا پریشان جمع‌شان، چون قلب زهرامی‌شود

امام حسین(ع) و حضرت زینب(س)-شب عاشورا


داری عقیله خواهر من گریه می کنی

آیینهٔ برابر من گریه می کنی

از لا به لای خیمه دلم تا مدینه رفت

خیلی شبیه مادر من گریه می کنی

دل شوره می چکد ز نگاه سه ساله ام

وقتی کنار دختر من گریه می کنی

من از برای معجر تو گریه می کنم

تو از برای حنجر من گریه می کنی

امشب برای ماندن من نذر می کنی

فردا برای پیکر من گریه می کنی

امشب نشسته ای و مرا باد می زنی

فردا به جسم بی سر من گریه می کنی

علی اکبر لطیفیان

شاه گفتا كربلا امروز مهمان من است
عيد قربان من است
خواهرم زينب علمدار يتيمان من است
عيد قربان من است
اين دو دست بي بدن دست علمدار من است
عيد قربان من است

...حالا شام غریبان است و زینب است و باری از حسرت و اندوه و داغ و درد

نماز شام غریبان چون گریه آغاز کنم
به مویه های غریبانه قصه پرداز کنم

چه شب دلتنگ و غم گرفته ای است ! انگار که غم عالم هوار شده باشد روی چهره و چشم و دل زنها و بچه ها .
این جا و آن جا حلقه حلقه دور هم نسشته اند و به هم نگاه می کنند و گهگاه صدای هق هقی آرام و فروخورده در گلو ، سکوت را می شکند.
لبها ، همه داغمه بسته و حلقها خشک و سر و دست خاک آلود و پاها پر از زخم و تاول. مثل اینکه ماه خجالت می کشد بیابان را روشن کند . نور کمرنگش را طوری تابانده که فقط هول و هراس بچه ها را کمی فروکش کند ، نه آن طور که ببینند و بفهمند که چه پیش آمده ! هنوز بوی چوبها و چادر های سوخته می آید . هنوز سجاد تب دارد.
با اینکه ساعتی است آب را آزاد کرده اند و یکی دو مشک آب آورده اند و گذاشته اند و رفته اند ، هیچ کس لب به آب نزده، دیگر چه کسی رغبت دارد آبی بنوشد و گلویی تر کند. رقیه گفته : عمه دیگر تشنه ام نیست. ...
حالا آب آورده اند که چه بشود؟
زینب ، تازه از جستجوی دو کودک گمشده در بیابان باز گشته و چه دیر!

خسته ای بانو ! ولی بلندشو ! سامانی بده به این شب دیجور. کاری کن تا این زنهای از پا افتاده قدری سر به زمین بگذارند و این بچه ها قدری بخوابند به رباب بگو بس است عزیزم ! به خدا ، خدا دلش می گیرد از غصه و درد تو ! به ام کلثوم بگو اگر حسین را دوست داری ، مقابل بچه ها اینقدر اشک نریز. به فاطمه بنت الحسن بگو من به قربان عاطفه ات ، اگر فکر خودت نیستی ، فکر سجاد باش!

خسته ای بانو !ولی بلند شو ! ببین مرحمی ، چیزی پیدا می کنی ، پا ی مجروحان را ببندی؟ ببین می توانی بگردی در این سو آن سوی خیمه ها تکه نانی ؤ دانه خرمایی بجویی؟ یادت نرود این بچه ها گرسنه هم هستند . مصیبتهای تو یکی دوتا نیست!

خسته ای بانو ! ولی بلند شو یک سری به خیمه سجاد بزن . قدری پیشش بنشین و دستی بر پیشانیش بگذار . قدری محمدش را در آغوش بگیر و دستی به سر و زلف خاکیش بکش ! مواظب این امانتها باش ! این سجاد و این محمد امانتهای حسین اند پیش تو!

خسته ای بانو ! همه این کارها رو کردی و خاطر جمع شدی که همه خوابیده اند بیا این کنار، همین جا ، همین جایی که خیمه برادرت بود ، همین جایی که هنوز بویحسینت را می دهد، آرم بنشین و سرفرصت حرفهایت را با خدا بزن! تا سحر وقت داری هرچه دلت می خواهد ، با خدا بگویی، مناجات کنیو یا سکوت کنی و همینطور به ستاره ها نگاه کنی و بی صدا اشک بریزی!

خسته ای بانو!ولی نماز شبت را ایستاده بخوان ! فرشته ها دوست دارند تو همیشه بایستی ! تو تنها زنی هستی که باید تا آخر بایستی . از فردا تویی و این قافله عشق ! تویی و مصیبت

خسته ای بانو! اما بلند شو و به کارهایت برس .الان شب است و هوا از آن داغی افتاده . صبح فردا ، دوباره خورشید کربلا ، می شود مثل یک پولک آتش !

تشنه لبان

ای سر خونین که با ما هم جواری می کنی
باز هم در یاری دین پافشاری می کنی
غیرت الله! غیرتت نازم که بعد از مرگ هم
با سر از ناموس قرآن پاسداری می کنی
وادی عشق تو را محمل سوارم یا حسین
همرهی ما را در این محمل سواری می کنی
من به اشک دیدگانم آبیاری می کنم
هر کجا ای سر به خونت لاله کاری می کنی
گاه می بینم که چشمت بسته و وا می شود
گوییا از کودکانت سرشماری می کنی
زخم کاری بر جگر دارم بخوان قرآن که خوب
با نوایت چاره این زخم کاری می کنی

طایفه بنی اسد نام طايفه اي كه نزديك كربلا ساكن بودند و پس از رفتن سپاه عمر سعد- عده اي از آنان براي دفن اجساد مطهر شهداي اهل بيت به كربلا آمدند و چون اجساد را نمي شناختند متحير بودند. در آن هنگام حضرت سجاد ع آمد و پيكر اهل بيت و اصحاب را يك به يك به آنان شناساند و آنان در دفن شهدا- حضرت را ياري كردند و براي خويش- افتخار آفريدند.

پس از آنکه اسرا و سرهای مقدس شهدا را در کوفه گردانیدند،ابن زیاد در کاخ خود نشست ودستور داد سر مطهر امام حسین علیه السلام را در برابرش گذاشتند.آنگاه زنان وکودکان آن حضرت را به همراه امام سجاد علیه السلام در حالی که به طناب بسته بودند_وارد مجلس نموده ،در برابر تخت آن ملعون ایستاده نگاه داشتند. در این حال درباریان آن ملعون به تماشا ایستاده بودند.1