موضوع: قدرت و ثروت

نمایندگان و نامزدهای انتخابات مجلس نباید به خاطر ورود به مجلس شورای اسلامی به صاحبان قدرت و ثروت روی آورند. «رهبر معظم انقلاب اسلامی»:


قدرت و ثروت می تواند به عنوان دو عنصر آسیب زا مورد توجه قرار گیرد.
عناصری که در طول تاریخ توانسته بلاهای بزرگی سر ملتها بیاورد و به قیمت جاه و مال عده ای اندک ، اجتماع بزرگی را نابود کرده و به عقب بکشاند و موجب عقب ماندگی امت ها و ملت های زیادی شده است اینکه در فرهنگ دینی بویژه ،از پیوند قدرت و ثروت اظهار نگرانی شده و جامعه را از آن برحذر داشته است نشان آسیب زائی این دو و خطرناک بودن آنهاست.


در طول انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی (ره) و نیز جانشین خلف ایشان مقام معظم رهبری هشدارهای زیاد در این ارتباط داشته اند امام (ره) فرمودند:
امروز به جرأت می توان ادعا کرد که در زیر پرچم آسمان کبود تنها مجلسی که متکی به آرا با توده میلیونی مردم است که با رأی مستقل و مستقیم مردم، بدور از اعمال نفوذ خان ها و سرمایه دارها و مالک ها و سلطه ها و بست و بندهای به اصطلاح سیاسی و فعالیتهای انحرافی بوجود آمده و از قلدری های رژیم شاهنشاهی و وابستگان به آن خالص بوده است.


و نیز فرمودند : امروز مجلس ... و دست ناپاک دولتمردان و قدرتمندان و خانان و غرب و شرق زدگان از آن کوتاه است.


خوب توجه کنیم در کلمات نورانی امام (ره)به چند نکته مهم باید عمیقاً توجه کرد:


1- رأی مستقل و مستقیم مردم ،نباید کسانی در جمع اصحاب قدرت و ثروت در فکر این باشند که در رأی مردم تأثیر گذاشته و مجلس را متمایل به خود نمایند اعمال نفوذ ارباب قدرت و ثروت که آثار پیوند آنها متأسفانه به چشم می خورد و انسان می بیند که اصحاب قدرت چگونه از اصحاب ثروت حمایت می کنند، در جلسات آنها شرکت می کنند ،توصیه به تسهیلات و ... می کنند،در میهمانی های پرزرق و برق و پر از تجمل و ... شرکت میکنند و از طرفی همین اصحاب ثروت در همایش ها و ...تاج گلها و ... هدیه می کنند و به گردن صاحب قدرت می آویزند و ... اینها همه غیر از آن چیزی است که امام عزیز (ره)خواسته اند، امام علی علیه السلام حتی از حضور فرماندارش در میهمانی تشریفاتی یک سرمایه دار که البته بی دین هم نبوده است آنگونه نگران می شوند که آن نامه تکان دهنده را صادر می فرمایند.


2- امام (ره) مجلس را خانه واقعی ملت می دانند و در خانه واقعی ملت باید نمایندگان ملت حضور یابند کسانیکه به تعبیر ایشان از متن مردم و با مردم باشند ،(نماینده ای که پس از انتخابات دیگر مردم را نشناسد و در مجامع مردمی شرکت نکند نمیتواند به وظیفه خود عمل کند زیرا نیاز مردم و جامعه را نمیشناسد.)نماینده ای که فقط با دولتی ها مرتبط باشد نمیتواند درد مردم را بفهمد ارتباط نماینده با مردم و مسئولین باید حساب شده و معقول و منطقی باشد،وظیفه نماینده قانون گذاری و نظارت بر اجراست و باید کاستی ها و کمبودها را به مسئولین متذکر شود نه کمر بسته مسئولین باشد و مدافع بی حدّ و حصر آنان و بی توجه به مردم .


3- امام (ره) می فرمایند:کسی باید نماینده شود که « دردها و محرومیت های مردم عادی را لمس کرده باشد» کسیکه عمری را در ناز و نعمت گذرانده نمیتواند کمبودهای مردم عادی روستا و نقاط محروم نشین شهری را درک کند و به وظیفه نمایندگی خود عمل کند لذا پس از رأی مردم ،به دنبال کارخود و ... است.
بیشتر با کسانی مرتبط است که در گذشته با ایشان بوده اند ،وقتی با مردم درد کشیده و محرومیت کشیده نباشد چگونه میتواند حقوق آن قشر عظیم و مؤثر و به تعبیر امام (ره) صاحبان اصلی انقلاب را دنبال کند.
اگر صاحبان قدرت و ثروت و یا وابستگان آنان وارد مجلس شوند هرگز جز خوش خدمتی به صاحبان قدرت و ثروت و انگیزه هایی که از آن منتفع شده اند کاری از آنان برنمی آید و دلشان با حامیانشان خواهد بود تا مردم.


لذا باید رفت و آمدهای کسانیکه فردا روز می خواهند نامزد انتخابات شوند را به دقت زیرنظر گرفت باید سوابق انقلابی و مبارزاتی ،تعهد به دین و انقلاب و ولایت ،بامردم بودن،دوری از منفعت طلبی شخص ،خانوادگی و گروهی و نیز ثروت اندوزی ،عملگرائی و سوابق کاری نامزدها را به دقت مطالعه کرد.


افرادیکه چشم بسته از قدرتمندان منحرف حمایت کردند و می کنند،افرادیکه از جریانهای منحرف و بی توجه به نظر مبارک رهبری حمایت کرده و می کنند،افرادیکه به جای ولایت ،شخص دیگر را از روی اعتقاد حمایت ،پشتیبانی و امربری می کنند و ... اینها نمی توانند در این روزهای پرفراز و نشیب بارسالم به منزل ببرند،باید آنها را رها کرد و به افرادی روی آورد که زر و زور و قدرت و ثروت را نبینند و مخلصانه برای خلق خدا برای محرومین و مستضعفین ،برای پابرهنگان و برای صاحبان اصلی انقلاب کارمی کنند و از اوامر رهبر عزیزمان یک لحظه و یک میلیمتر فاصله نداشته و ندارند.


دقت کنیم این ندا وفریاد و هشدار رهبر بزرگوار است که فرمودند:«اگر کسی به خاطر تأمین نمایندگی در مجلس بعدی ،به صاحبان قدرت و ثروت نزدیک شود خدا از این کار بسیار زشت نمی گذرد و انتقام الهی حتماً بر سرنوشت او اثر خواهد گذاشت ضمن اینکه اینگونه کارهابرجامعه هم اثرمنفی میگذارد»


معظم له خطر ورود افراد نفوذی یا وابستگان به جریانهای انحرافی قدرت و ثروت را برای بدست آوردن کرسی های مجلس گوشزد می فرمایند و باید این هشدار را جدی گرفت.


عده ای بااستفاده از موقعیت خود و ثروت دیگران در فکر نامزدتراشی و فرستادن افرادی از خود به مجلس هستند،باید مراقب بود ،همان اصحاب قدرتی که با استفاده از فرصت قدرت ، به ثروت اندوزی روی آوردندو مشکلات زیادی را بوجود آوردند مترصدند تا افراد همراه خودشان را به هر شکل ممکن راهی مجلس کنند،جامعه باید هوشیار باشد که البته و صد البته که هست،بصیرت مردم قطعاً از تشکیل مجلسی با ترکیب اصحاب قدرت و ثروت جلوگیری می کند و مجلسی را تشکیل خواهد داد که به واقع عصاره ملت باشد.


انشاءالله کسانی به مجلس راه یابند که خط امام (ره) و ارزشها و وصایای آن عزیز سفر کرده را بشناسند و عامل به آن باشند که این نجات بخش خواهد بود.


و اما قدرت و ثروت در مفاهیم اسلامی :


بخشی از دنیاطلبی انسان در قدرت و ریاست طلبی و بخشی در جاه و مقام طلبی است اینست که قرآن می فرماید:
«المال و البنون زینه الحیوه الدنیا...»آری قدرت و ثروت از زینت های دنیاست و انسانهایی که به سمت های مختلف و این سو و آن سو روی می آورند کسانی هستند که دنیا و مافیهای آن (قدرت و ثروت) چشم و دل آنها را بسته و هواهای نفسانی راه آخرت را بر آنان سد کرده است اینکه فرموده اند :« حب الدنیا رأس کل خطیئه » نیز همین مطلب را میرساند انسانهایی که دلبستگی به دنیا پیدا می کنند به خطا می افتند لکن خطاهای خود را لمس و حس نمیکنند و نمیتواند انحراف خود را تشخیص دهند چرا که حب دنیا فهم آنها را بسته و سد کرده است .


دنیا دار آزمون است کسی با قدرت و کسی با ثروت آزموده میشود:


«و لنبلو نکم بشی من الخوف و الجوع و نغض من الاموال و الانفس و الثمرات» و نیز میفرماید:
«احسب الناس ان یترکوا آمنا و هم لایفتنون» : کسی فکر نکند آزموده نمیشود همه در بوته آزمایش هستند منتهی فردی که دلبسته به زر یا زور شود نمیتواند دراین آزمونها سربلند بیرون بیاید. لذا دیده میشود که معبود و خدای ایشان برخلاف گفتار و ظاهرشان همان قدرت و ثروت است از این رو طوق بندگی قدرت و ثروت بر گردن می افکنند و در معبد قدرت و ثروت بیتوته کرده و به عبادت و پرستش آن می پردازند.

رفتار آنها نشانه تفکر آنهاست ،انسان می بیند صاحب قدرتی چنان از صاحب ثروت تعریف میکند ،چنان از دور به او سلام می دهد ،چنان او را در بغل میگیرد و به قول معروف تحویل میگیرد که همگان را به تحیر می کشاند وآنطرف هم همین طور است می بینی صاحب ثروت آنچنان صاحب قدرت را اکرام میکند ،برای او میهمانی شکل می دهد ، او را به سفرهای خارجی و ... می فرستد ،برای او زمینه سفر و زیارت و تفریح و ... فراهم میکند ،چنان انسانهایی را برای استقبال از او اجیر میکند ،هدیه های مختلف از تاج گل تا لوح و ... به صاحب قدرت و همراهان و ... می دهد که گوئی این دو یکی هستند.

اما هردوی آنها جواب سلام انسان مؤمن ،شایسته ،نمازشب خوان را نمیدهند ،خیلی کار کنند سری یا دستی تکان می دهند و اینجاست که خطر جامعه را تهدید می کند،قدرت و ثروت اگر پیوند بخورد بسیار خطرناک است دیگر کسی را بخرج برنمیدارند،کسی را نمی شناسند زیرا همه چیز را از آن خود میدانند پر واضح است آنجائی که صاحب قدرت باید حمایت کند می کند و آنجائی که صاحب ثروت باید حتی خرج کند حتی به نام کار خیر و ... می کند و این داد و ستد و معامله طرفین را اداره می کند و ... این خطر بزرگ .... مساوی با ندیدن مردم است و حقوق مردم و راه را بر بی عدالتی و ویژه خواری و رانت و ... باز میکند .شاید بتوان گفت بزرگترین ضربه ای که اسلام و امت اسلامی خورده از ناحیه کسانی بوده که گرفتار قدرت و ثروت شده اند که تاریخ به خوبی نشانگر این مطلب است.

حال ببینیم کدام بدترند؟قدرت طلبها یا ثروت طلبها و مال اندوزان؟
عاشقان قدرت یا عاشقان ثروت ؟آنچه به اثبات رسیده اینست که عاشقان قدرت از عاشقان ثروت خطرناکتر و بدترند به این کلام نورانی امام صادق علیه السلام توجه کنیم : آیا گمان می کنی من خوبان و بدان شما را نمی شناسم؟چرا به خدا قسم که آنها را میشناسم .بدترین شما کسی است که ریاست را دوست دارد و دوست میدارد تا مردم پشت سرش راه بروند این شخص به ناچار باید دروغ بگوید و یا ناتوان در رأی و پاسخ به مردم باشد(کافی ج 3ص 407 )


توجه :


بدترین امت کسی که ریاست را دوست دارد ،چه کسی ریاست را دوست دارد؟کسیکه بند جانش به ریاست بند است ،خود میداند عرضه خدمت ندارد و افراد قوی تر ،باتدبیرتر و ... وجود دارند اما آنرا رها نمیکنند ،مثلاً اگر پس از چندین ماه می فهمد کاری از پیش نمیبرد اما بناچار و برای از دست ندادن ریاست می گوید همه چیز درست است ،کارها رو به پیشرفت است و...

این نشانه ناتوانی است و اولیاء دین به ما فرموده اند :
اگر بدانی کسی قویتر ،باتدبیرتر و کارآمدتر وجود دارد که کار تو را انجام دهد تو باید آن کار را به او بسپاری؟ ولی کسیکه برای ریاست به هر دری میزند نمیتواند آنرا به کسی تقدیم کند زیرا او مقام را می بیند و نه خدمت گزاری و امانت داری را؟!
اما تا چه زمانی میشود به مردم آدرس داد؟!
کسیکه برای حفظ ریاست به هر دری می زند ،راست و دروغ ،واقعیت و غیرواقعیت و ... برایش مهم نیست مهم اینست که ریاست حفظ شود.
او نمیتواند ببیند حتی در یک نشست محدود کسی از دیگری تعریف کند و برجستگی های شخصیتی کسی در حضورش بیان شود،او فقط خواستار تعریف و تمجید از خودش است ،حتی گاهی شنیده میشود که افرادی را مأمور میکنند که مثلاً گوینده خیر مقدم باید از القاب و ... استفاده کند و متن به او می دهند که آن متن گفته شود.

جل الخالق ریاست طلبی تا کجا؟


تا آنجا که چشم دیدن کسی را که یک قدم از او جلوباشد و بتواند سریعتر و بهتر حرکت کند و کار کند را ندارد باید کسانی با او باشند که حتماً عقب تر و پشت سر او باشند و الا...
همه را ضعیف و کوتوله و ... می بیند و خود را عقل کل و قدرت بی همتا !!!


و اینگونه افراد عرضه حضور در جمع مردم و پاسخگویی به مردم را ندارند جز اینکه کسانی مردم را کنترل کنند که کسی حرف نزند و اگر حرفی زده شد منجر به ناراحتی میشود و معمولاً تشکیل دهنده جلسه باید فکری به حال بکند و نیز آن جمع و مردم برای همیشه مطرود میشوند چرا که قدرت او را ندیده اند.


بر اساس روایت امام صادق علیه السلام اینگونه افراد که ظاهری مؤمنانه نیز دارند خود را در پس پرده ریا و توجیهات شرعی و دینی قرار میدهند تا حب ریاست خود را بپوشانند ،اینان معمولاً اسم ریاست طلبی و ریاست خواهی را بر زبان نمی آورند ولی ظاهر آنها نشان می دهند که دوست دارند از سوی مردم مدح و ستایش شوند و مردم برای آنها احترام قائل شده ،پشت سر آنها گام بردارند و خودشان در جلو حرکت کنند تا به نوعی برتری و قدرت طلبی خود را نشان دهند .اینگونه افراد ازقدرت و عزت واقعی بهره ای نبرده اند و فضیلتی ندارند که مردم به سبب آن ایشان را اکرام کنند به ناچار با اعلام خبرهای کذب و وعده های توخالی روی می آورند تا مردم را جذب خود کنند و شعارهای بزرگ سر میدهند مثلاً فلان ... از فلان نقطه به اینجا انتقال می دهیم ،مردم از این سخن خوششان می آید در حالیکه اصلاً این نشدنی است یا نیازمند مقدمات و کار چندساله است و اصولاً انتظارآفرینی قبل از مطالعه و ...کاری خطرناک است.اینان گرچه از رای برخوردار نیستند اما می کوشند خود را صاحب نظریه و رای نشان دهند.


امام رضا علیه السلام نیز نسبت به افرادیکه حب ریاست دارند به شدت هشدار می دهند چرا که اینان موجب از میان رفتن دین و دنیای مردم می شوند و خسارت جبران ناپذیری به دین و دنیای مردم وارد می کنند


فرمایش امام علیه السلام:
یکی از یاران امام اسم شخصی را می برد و می گوید فلانی (یحب الریاسه) ریاست را دوست دارد

قال علیه السلام :
اگر دو گرگ درنده به یک گله گوسفند که چوپان آن حاضر نباشد حمله کنند خسارتی که میزنند کمتر از خسارتی است که یک انسان ریاست طلب و دوستدار جاه و مقام به دین مسلمانان وارد میکند(کافی ج3ص405 )
آری باید از صاحبان قدرت و قدرت دوستان و ریاست طلبان برحذر بود زیرا این گروه دین و دنیای امت را برباد میدهند و نابودی جامعه را رقم می زنند.


مردم وقتی از ارباب قدرت ببینند و بشنوند که توصیه به بانکها و ... برای ارباب ثروت می نمایند،وقتی باخبر شوند صاحب ثروتی میلیاردها به بانکها بدهکار است و نمی پردازد و سالها از سررسید پرداخت آن گذشته است و زمانی که بانک بخواهد براساس قانون عمل کند با ارباب قدرت مواجه میگردد و صاحبان قدرت به بانک توصیه می کنند که موضوع دنبال نشود و توجیهات عجیب و غریب می آورند آن موقع بدبینی ها ،سوءظن ها و ... در جامعه ایجاد میشود و اگر آن صاحب قدرت در حکومتی با نام مقدس اسلام از ارباب ثروت حمایت کرده باشد مردم بدلیل عدم توجه صحیح و درست نسبت به دین بدبین میشوند گرچه این برداشت غلط اندر غلط است .


اسلام به ذات خود ندارد عیبی هر عیب که هست از مسلمانی ماست


اگر کسی در جایگاه قدرت اشتباهی انجام بدهد ارتباط به اسلام پیدا نمیکند این امر مربوط به ضعف مسلمانی آن مدیری است که حقوق مردم را دنبال نمیکند و موجودی بانکی که سرمایه ملی است را به نفع صاحبان ثروت و نیز برای استفاده خود در قدرت و از توانایی صاحب ثروت استفاده میکند.


واقعیت این است که اینان مسئولیت را قدرت و به تعبیر علی (ع) شکار می پندارند.
و از این جهت اینگونه عمل می کنند و الا اگر کسی در جایگاهی که ظاهراً صاحب قدرت است قرار بگیرد و این جایگاه را امانت دانسته و خود را در مقابل خدا و مردم مسئول بداند بدون شک خود را حافظ حقوق عامه مردم دانسته و از حقوق مردم دفاع می کند و اصحاب ثروت در نزد او جایگاهی ندارند مگر اینکه از ثروت آنان بتواند در جهت جامعه بهره گیری کند لکن باز هم با آنان هم سفره و هم لقمه نخواهد شد و غیر قانونی از آنان حمایت و برای آنها توصیه نخواهد داشت راستی چگونه در حکومتی دینی یک مدیر که در هر جایگاهی باشد نماینده حکومت محسوب میشود به خود اجازه می دهد بر سرسفره های رنگین صاحبان ثروت بنشیند ؟چگونه به خود اجازه میدهد از خزانه بین المال به آنان وام و تسهیلاتی بدهد که نه در جهت اشتغال و اقتصاد بلکه در جهت توسعه سرمایه خود از آن بهره بگیرد؟چگونه به خود اجازه میدهد از حقوق مردم برای خوشحالی مثلاً یک هنرمند و... هزینه هنگفتی را برای خرید یک محصول که نیاز دستگاه هم نیست بپردازد؟و دهها سؤال دیگر...


چرا بعضی از صاحبان قدرت در مقابل ثروتمندان تا کمر خم میشوند اما جواب سلام و سؤال یک مُراجع را نمیدهند و حاضر نیستند لحظه ای با او هم کلام شوند؟آیا این روحیات حکایت از نوعی جهل و نزدیک شدن به دوران جاهلیت نیست؟مگر نه اینست که در عصر جاهلیت شخصیت افراد بر محور ثروت دور می زد و خدای متعال در آیه شریفه 37 سوره سباء این معیار را فاقد اعتبار اعلام و معیار جدید را جایگزین فرمود: و مااموالکم و لا اولادکم بالتی تقربکم عند نا زلفی الا من آمن و عمل صالحاً فاولئک لهم جزاء الضعف بما عملوا و هم فی الغرفات آمنون.
اموال و فرزندانتان هرگز شما را نزد ما مقرب نمیسازد ،جز کسانی که ایمان بیاورند و عمل صالحی انجام دهند که برای آنان در برابر کارهایی که انجام داده اند پاداش مضاعف است و آنها در غرفه های بهشتی در نهایت امنیت خواهند بود.و نیز فرمودند:
« ان اکرمکم عندالله اتقیکم» گرامی ترین شما نزد خدا با تقواترین شماست.


لذا اسلام معیار شخصیت را از ثروت و قدرت و ... به ایمان و تقوا و عمل صالح تغییر داد و کسانیکه در مسند امور قرار می گیرند باید به این معیارها توجه کنند واگر معیار ایمان ،تقوا و عمل صالح شد آن موقع گرفتاریهای فساد مالی ،اختلاس ،هزینه های بی جا ،ریخت و پاش بیت المال ،گذشت بیت المال به ارباب ثروت ،گذشت از جرائم تخلفات اربابان ثروت و ... نخواهد بود وقتی قرآن بر معیار ثروت و فرزند و ... خط بطلان میکشد ابوسفیان ها ،ابولهب ها و ابوجهل جای خود را به سلمان ها و ابوذرها و مقدادها می دهند توجه کنیم تفاوت از زمین تا آسمان است.


وقتی ملاک قرآنی باشد سوء استفاده کنندگان ،ریاست طلبان ،ثروت اندوزان ،تملق گویان و افراد فرصت طلب جایگاهی نخواهند داشت.
یقیناً ملاک ها و معیارهای الهی بر همه معیارهای ناپسند عصر جاهلیت قلم بطلان می کشد و در جامعه ای که معیارهای دین حاکم می شود از غوغا سالاری قومی خبری نخواهد بود و بالعکس هر مسئولی که افراد وابسته و اقوام خود را سرکار بیاورد از معیارهای دینی سرباز زده است و به عصر جاهلیت برگشته است چراکه افراد قبیله و قوم او برتری از دیگران ندارند که بدون ضابطه و ... در مسند و جایگاههایی قرار گیرند و اگر قرار باشد افرادی به کار گمارده شوند باید براساس ضوابط و قانون ،آزمون و گزینش و ... عمل شود و اعلام عمومی شده و همگان در یک سطح آزموده شوند و نیروهای قوی ،مطلع ،بادانش لازم و از طرفی دارای ملاکهای ارزشی باید برگزیده شوند و صرف نسبت با مدیر و ... کفایت نمی کند و این نوعی جاهلیت محسوب میگردد.قومیت گرایی همان چیزی است که در حکومت خلیفه سوم عمل می شد و در هر دوره ای کسانیکه به این عمل ناپسند دست میزنند روندگان راه او محسوب می شوند.


تبعیض در تقسیم بیت المال و واگذاری پست ها ،حیف و میل ها و ... میراث حکومت عثمان است که باید امروز از آن گریزان بود.
آری مقام تکلیف است نه افتخار ،وسیله است نه هدف و کسیکه غیر از این می اندیشد و عمل می کند بسیار به خطا می رود .


مولی علی (ع) فرمودند:ان عملک لیس لک بطعمه و لکنه فی عنقک اما نه:« فرمانداری(پست و مقام)برای تو وسیله آب و نان نیست بلکه امانتی است بر گردنت»
لذا خوب نظر کنیم ،بیندیشیم،تعقل کنیم و از کسانیکه در فکر پیوند قدرت و ثروت برای آینده خود هستند پیروی نکنیم ،به کسانی روی آوریم که خواهان خدمت به مردمند و نه دنبال قدرت و ثروت و مکنت و ...


شهید مظلوم آیت الله دکتر بهشتی فرمودند:
« ما شیفتگان خدمتیم و نه تشنگان قدرت »


کسانی را انتخاب کنیم که عاشق و شیفته خدمت به مردم باشند و نه تشنه قدرت.

-----------
[برای مشاهده لینک ها باید عضو انجمن ها باشید . ]