موضوع: امام خمینی و لزوم عزاداری و گریه بر امام حسین (علیه‎السلام)

مروری بر سخنان معماركبير انقلاب درباره لزوم عزاداری و گریه بر امام حسین (علیه‎السلام)

تکلیف آقایان است روضه بخوانند

هرکسی اندکی درباره تاریخ معاصر ایران بداند و مطالعه کرده باشد؛ می‎داند جرقه اصلی پیروزی انقلاب اسلامی از محرم و عاشورا و عزاداری برای امام حسین زده شد. امام خمینی بعد از پیروزی و تا روز‎های آخر عمرش، بر ضرورت عزاداری و روضه و برپایی خیمه‎‎های محرم در جامعه تأکید کرد.



این جمله «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا» کلمه بزرگی است که اشتباهی می‎فهمند. خیال می‎کنند یعنی هر روز باید گریه کرد! لکن محتوایش غیر از این است.

کربلا چه کرد، ارض کربلا در روز عاشورا چه نقشی را بازی کرد، همه زمین‎‎ها باید آن‎طور باشند. انحصار به یک زمین نداشته؛ انحصار به یک فرد نداشته. قضیه کربلا منحصر به یک جمعیت 70 و چندنفری و یک زمین کربلا نبوده. همه زمین‎‎ها باید این نقشه را اجرا کنند، و همه روز‎ها غفلت نکنند.

نقش کربلا این بود که سیدالشهدا - سلام الله علیه - با چند نفر جمعیت و عدد معدود، آمدند کربلا و ایستادند در مقابل ظلم یزید و در مقابل دولت جبار. درمقابل امپراتور زمان ایستادند و فداکاری کردند و کشته شدند، لکن ظلم را قبول نکردند و یزید را شکست دادند. همه‎جا باید این‎طور باشد. هر روز باید این‎طور باشد. این حس شهادت‎خواهی و فداکاری بود که یک ملتی که هیچ نداشت بر طاغوت غلبه داد.

صحیفه امام. جلددهم. ص122



چرا روضه و سینه‎زنی؟

ما را سیدالشهدا این‎طور هماهنگ کرده. ما برای سیدالشهدایی که این‎طور هماهنگ کرده اظهار تأسف نکنیم؟ گریه نکنیم؟ همین گریه‎‎ها ما را نگه‎داشته. جوان‎‎های ما گول شیاطینی که می‎خواهند این حربه را از دست شما بگیرند نخورند... همین‎‎ها مملکت ما را حفظ کرده. تکلیف آقایان است که روضه بخوانند. تکلیف مردم است دسته‎‎های سینه‎زن شکوهمند بیرون بیاورند.

ما تا ابد هم اگر برای سیدالشهدا گریه کنیم، برای سیدالشهدا نفعی ندارد، برای ما نفع دارد، همین نفع دنیایی‎اش را حساب کنید؛ آخرتی‎اش جای خود. همین نفع دنیایی‎اش را حساب کنید و همین جهت روانی مطلب را که قلوب را چطور به هم متصل می‎کند. این سنگر را نباید از دست بدهیم و کسانی که کوشش می‎کنند این سنگر را از ما بگیرند، آن‎هایی که از ما هستند و مردم صالحی هستند بازی خورده‎اند. پشت این‎ها یک دست مرموز فاسد مفسدی هست که می‎خواهد ملت ما را به تباهی بکشد. ما باید بیدار باشیم. ملت ما باید بیدار باشند. (29/8/58)

صحیفه امام جلد یازدهم - صفحه 100



قدرت‎‎های بزرگ از این خیمه‎‎ها می‎ترسند

شما انگیزه این گریه و این اجتماع در مجالس روضه را خیال نکنید فقط این است که گریه کنیم برای سیدالشهدا! نه سیدالشهدا احتیاج به این گریه‎‎ها دارد و نه این گریه، خودش فی نفسه، کاری از آن برمی‎آید؛ لیکن این مجلس‎‎ها مردم را مثل مجتمع می‎کنند و وجهه می‎دهند. میلیون‎‎ها جمعیت در دو ماه محرم و دهه عاشورا یک وجهه، طرفِ یک راه می‎روند. بی‎خود بعضی از ائمه ما نمی‎فرمایند که برای من در منابر روضه بخوانند... مسأله، مسأله گریه نیست... مسأله سیاسی است.

قدرت‎‎های بزرگ از خیمه‎‎های عزاداری می‎ترسند. قدرت‎‎های بزرگ از این سازمان که بدون این‎که دست واحدی در کار باشد که آن‎ها را مجتمع کند؛ می‎ترسند... اجتماع مردم زیر این بیرق الهی، این بیرق حسینی، اسباب این می‎شود که سازمان داده شوند. (14/8/59)



این گریه‎‎ها حفظ می‎کند کیان ما را

حضرت باقر (علیه‎السلام) هنگام فوت وصیت کرد 10 سال در منا کسی را اجیر کنند، کسانی که برایم گریه کنند. این چه مبارزه‎ای است؟ حضرت باقر احتیاج به گریه داشت؟ می‎خواست چه کند گریه را؟ آن هم در منا چرا؟ ایام حج و منا. همین نقطه اساسی، سیاسی، روانی، انسانی است که 10 سال در آن‎جا گریه کنند. خب مردم می‎آیند می‎گویند چه خبر است؟ می‎گویند این‎طور بود. این توجه می‎دهد نفوس مردم را به این مکتب و ظالم را منهدم و مظلوم را قوی می‎کند. ما جوان‎‎ها دادیم، کربلا جوان‎‎ها داده، این‎‎ها را باید حفظ کنیم. خیال نکنید گریه است، خیر گریه نیست، یک مسأله سیاسی، روانی، اجتماعی است. ائمه این‎قدر اصرار کردند به این‎که مجمع داشته باشید، گریه بکنید، برای این‎که، این حفظ می‎کند کیان مذهب ما را. (29/8/58)



روضه انسان‎ساز است

مطلبی الان القا کرده‎اند به جوان‎‎های ما تا کی گریه و تا کی روضه. این‎ها نمی‎فهمند روضه چیست و این اساس تا حالا چطور نگه داشته شده. این را نمی‎دانند و نمی‎شود بهشان بفهمانند. این‎ها نمی‎فهمند این‎روضه، این گریه آدم‎ساز است، انسان درست می‎کند. این مجالس روضه، این مجالس عزای سید الشهدا و آن تبلیغات بر ضدظلم. این تبلیغ بر ضدطاغوت است. بیان ظلمی که به مظلوم شده تا آخر باید باشد. (04/7/58)



گریه برای پیشرفت است نه برای ثواب

این‎هایی که مسجد می‎آیند، منبر را گوش می‎کنند، مطالب را گوش می‎کنند، همچو که به روضه می‎رسند، رد می‎شوند و می‎روند. از باب این است که ملتفت نیستند چیست. آن روضه است که این محراب که این منبر را حفظ کرده، اگر آن روضه نبود، این منبر هم نبود، این مطالب هم نبود؛ آن حفظ کرده. باید برای شهیدهای‎مان گریه کنیم. فریاد کنیم. مردم را بیدار کنیم. این نکته را به مردم بفهمانیم که همه‌‍‎اش این نیست که می‎خواهیم ثواب ببریم. قضیه این است که می‎خواهیم پیشرفت کنیم. سید الشهدا هم که کشته شد. نه این‎که رفتند ثوابی ببرند. رفت که این مکتب را نجات بدهد. اسلام را زنده کند. (17/4/58)


هفته نامه پنجره