توبه نامه باب خطاب به ناصردین شاه
متن زیر متن اقرار خود میرزا علی محمد باب در نامه ای به ناصردین شاه است
«فداک روحی حمدا کما هو اهله و مستحقه که ظهورات فضل و رحمت خود را در هر حال بر کافه عباد خود شامل گردانید بحمد لله ثم حمداله که مثل آن حضرت را ینبوع رأفت و رحمت خود فرموده که به ظهورعطوفش عفو از بندگان و تستر بر مجرمان و ترحم بر یاغیان فرموده: اشهدالله من عنده که این بنده ضعیف را قصدی نیست که بر خلاف رضای خداوند عالم و اهل ولایت او باشد.
اگر چه بنفسه وجودم ذنب صرف است ولی قلبم چون موقن به توحید خداوند جل ذکره و نبوت رسول الله (ص) و ولایت اهل ولایت اوست و لسانم مقر بر کل مانزل من عندالله است امید رحمت او را دارم و مطلقا خلاف رضای حق را نخواسته ام واگر کلماتی که خلاف رضای او بوده از قلمم جاری شده غرضم عصیان نبوده و در هر حال مستغفر و تائبم حضرت او را، و این بنده را مطلق علمی نیست که منوط و یا ادعائی باشد استغفر الله ربی و اتوب الیه من ان ینسب الی امر و بعضی مناجات و کلمات که از لسان جاری شده دلیلش بر هیچ امر نیست.
و مدعی نیابت خاصه حجه الله (ع) را محض ادعای مبطل و این بنده را هیچ ادعائی نبوده و نه ادعای دیگر ، مستدعی از الطاف حضرت شاهنشاهی و آن حضرت چنان است که این دعاگو را به الطا ف و عنایت بساط رأفت و رحمت خود سر افراز فرماید والسلام»
منبع: ادیان و مذاهب جلد2ص78 و کشف الغطاء عن حیل الاعدا از کلپایگانی مبلغ بهائی –اصل و عین توبه نامه در کتابخانه مجلس موجود است
نقل از کتاب: باب و بها چه می گویند؟ از محمد حسین طغیانی
پاسخ با نقل قول
