موضوع: چرا پیامبر کسی روبرای دعوت به اسلام به کشوری مثل چین نفرستاد ؟

سلام اقا مسعود
ممنون از سوالتون که منو وادار کرد دنبال ایه ایی که خیلی وقت بود پیداش نمیکردم با دقت بیشتری بگردم

بِسْمِ اللَّـهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِيمِ
وَيَقُولُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَوْلَا أُنزِلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِّن رَّبِّهِ ۗ إِنَّمَا أَنتَ مُنذِرٌ ۖ وَلِكُلِّ قَوْمٍ هَادٍ

سوره مبارکه رعد ایه هفت
خداوند در قران میفرمایند برای هر قومی هدایت کننده ایی هست
البته این شامل کسانی نمیشه که خودشون از اجتماع کناره گیری کردن.

منظور این است که زمین هیچگاه از رهبر الهی و هدایتگر خالی نبوده و نخواهد بود؛ پس باید یا پیامبری باشد و یا هادی دیگری بعد از پیامبر.

در تایید فرمایشات مهدی عزیز باید عرض کنم که در سوره ی مبارکه ی شعرا هم آیاتی در این زمینه وجد داره (آیات شریفه ی 197 تا 209):

او لم يكن لهم ءاية ان يعلمه علموا بنى اسرءيل (197) و لو نزلنه على بعض الاعجمين (198) فقراه عليهم ما كانوا به مؤ منين (199) كذلك سلكنه فى قلوب المجرمين (9200 لا يومنون به حتى يروا العذاب الاليم (201) فياتيهم بغتة و هم لا يشعرون (202) فيقولوا هل نحن منظرون (203) افبعذابنا يستعجلون (204) افرءيت ان متعنهم سنين (205) ثم جاءهم ما كانوا يوعدون (206) ما اغنى عنهم ما كانوا يمتعون (207) و ما اهلكنا من قرية الا لها منذرون (208) ذكرى و ما كنا ظالمين (209)

ترجمه:
آيا براى ايشان همين نشانه كافى نيست كه دانشوران بنى اسرائيل قرآن را مى شناسند؟ (197).
اگر آن را به بعضى از عجم نازل كرده بوديم (198).
و آن را براى ايشان مى خواند هرگز بدان ايمان نمى آوردند (199).
اين چنين انكار را در دل تبهكاران راه مى دهيم (200).
كه بدان ايمان نياورند تا عذاب الم انگيز را ببينند (201).
و ناگهانى بر آنها در آيد و بى خبر باشند (202).
و گويند آيا مهلتمان دهند؟ (203).
پس چرا عذاب ما را بشتاب مى خواهند (204).
مگر ندانى كه اگر سالها نعمتشان دهيم (205).
آنگاه عذاب موعود به آنها رسد (206).
نعمتى كه داشته اند كارى برايشان نمى سازد (207).
هيچ دهكده اى را هلاك نكرديم مگر آنكه بيم رسان داشتند (208).
تا متذكر شوند، و ما هرگز ستمگر نبودهايم (209).

سلام...علاوه بر آیاتی که همکاران فرمودند فکر کردم این مطلب هم جالب باشد:
هيچ امّتي بدون راهنما نخواهد بود:
«اِنْ مِنْ اُمَََّةٍ اِلاّ خَلا فيها نَذير»{فاطر/ 24}،
امكان ندارد جمعيتي در منطقه‏ اي زندگي كنند و خداوند براي آنان راهنما نفرستد:
«لَمْ يَكُن الَِّذِينَ كَفَرُوا مِنْ اَهلِ الكِتابَ وَ اَلْمُشرِكِين مُنْفِكَِّينَ حَتّي تَأتِيهمْ الْبَيِّنة»{ بيّنه/ 1 }.

افرادي وجود دارند كه احكام الهي و انذار پيامبر به گوششان نخورده و در مسير هدايت قرار نگرفته اند و از اين جهت مقصّر هم نيستند. قرآن‌ از چنين افراد به نام "مستضعفين" ياد كرده و آنان را به رحمت و رأفت الهي اميدوار كرده است. در نتيجه مي توان به دست آورد كه قانون انذار عمومي به دلائل مختلف استثنا بردار است و هستند كساني كه در بعضي از نقاط دور دست جهان نظير قبائل وحشيِ اعماق جنگل هاي آمازون و ديگر نقاط نظاير آن به دور از تمدن شهوي و اطلاعات لازم زندگي مي كنند كه تكليف آن‌ها مشخص است؛ زيرا اين گونه افراد هرگز وجود پيامبري را درك نكرده اند.

"و اما اين كه علاوه بر اصل اقتضا، انذار هر پيغمبري فعليت هم داشته باشد؛ يعني انذار هر پيغمبر به يك يك امتش برسد و دعوتش يك يك افراد را شامل گردد و كسي از افراد امت باقي نماند كه دعوت پيغمبر به گوشش نرسيده باشد، مطلبي است كه نمي توان آن را به گردن آيات نامبرده گذاشت، زيرا نشئة دنيا نشئة تزاحم علل و اسباب است و اين تزاحم در آن حكمفرما است و نمي گذارد اين غرض حاصل شود".[ تفسير الميزان، ترجمة فارسي، ج 17، ص 58]

دعوت عمومي پيامبران اگر چه به خطاب جمعي بوده، اما اسباب و عللي وجود داشته است، (مثلاً يكي از آن اسباب دوري و عدم دسترسي به بعضي از مناطق جهان) كه مانع رسيدن انذار عمومي به تك تك افراد مي شده است. "پس نبوت و انذار عمومي هم كه به حكم ادله اي كه گفتيم در آن ابحاث ذكر شده، در هر امّتي لازم و واجب است، مستلزم آن نيست كه به طور ضروري و حتمي تمامي افراد آن آمت از هدايت پيغمبر برخوردار شوند و دعوت او به گوش يك يك اشخاص برسد. و ممكن است بعضي ها دعوت او را از خود او نشنوند، بلكه با واسطه و يا وسائطي بشنوند و بعضي هم اصلاً به گوششان نخورد و علل و اسبابي بين او و آن دعوت حائل نشود، در نتيجه هر فردي كه متوجه او نشد و دعوت پيغمبرش به گوشش نرسيد، حجت بر او تمام نيست و او جزء مستضعفين است كه امرشان به دست خدا است و خدا هم دربارة آنان فرموده:
"إلاّ المستضعفين من الرجال والنساء والولدان لا يستطيعون حيلة و لا يهتدون سبيلاً؛ مگر ضعيف شدگاني از مردان و زنان و كودكان كه چاره اي نداشته و نتوانستند راه خدا را بيابند". [سوره نساء،آيه98]

آيت الله مكارم در خصوص علل ظهور پيامبران از خاور ميانه مي نويسد:
با توجه به وضع پیدایش جوامع بشری،‌ و ظهور تمدّن انسانی، این مسئله جای شگفتی نیست که اکثر پیامبران در منطقه خاور میانه بوده اند، زیرا مورخان بزرگ جهان تصریح می کنند که مشرق زمین مخصوصاً شرق میانه، گهواره تمدن انسانی است و منطقه ای که به نام هلال خصیب است(هلال خصیب یعنی هلال پر برکت که اشاره به منطقه ای است که از دره نیل شروع می شود و تا مسیر دجله و فرات و اروند رود ادامه پیدا می‌کند زادگاه تمدن های بزرگ جهان است)
تمدن مصر باستان که قدیمی ترین تمدّن شناخته شده جهان است، تمدّن بابل در عراق، تمدن یمن در جنوب حجاز، همچنین تمدّن ایران و شامات، همه نمونه تمدن های معروف بشری هستند ... قدمت تمدن انسانی در این مناطق به هفت هزار سال یا بیشتر باز می گردد.
از سوی دیگر، رابطه نزدیکی میان تمدن انسانی و ظهور پیامبران بزرگ است، زیرا انسان های متمدن نیاز زیادی به آیین های الهی دارند، تا هم قوانین حقوقی و اجتماعی را تضمین کرده، جلو تعدیات و مفاسد را بگیرد، و هم فطرت الهی آن ها را شکوفا سازد.
به همین دلیل می گویم نیاز بشر امروز مخصوصاً کشورهایی که از تمدن و صنعت سهم بیشتری دارند، به مذهب، از هر زمان بیشتر است.
اقوام وحشی و یا نیمه وحشی، آمادگی زیادی، برای پذیرش مذاهب ندارند، و اگر مذهب را پذیرا شوند، قدرت نشر آن را ندارند.
(پیام قرآن، ج 7، ص 397 – 368)


آیت الله جوادی در پاسخ به این سوال می فرمایند:
«این كه در غرب پیامبری ظهور كرده است یا نه باید گفت ممكن است در آن قسمتها جمعیتی نبوده و یا اگر بوده ما دلیلی نداریم كه خداوند برای آنها انبیایی نفرستاده است چون همه انبیایی كه آمار و نامشان در جوامع روایی هست تنها نام بعضی در قرآن ذكر شده است خدای سبحان می‏فرماید: (منهم من قصصنا علیك و منهم من لم نقصص علیك؛[غافر/ 78] ما پیش از تو رسولانی فرستادیم سرگذشت گروهی از آنان را برای تو باز گفته و گروهی را برای تو بازگو نكرده‌‏ایم) لذا شاید در غرب نیز انبیایی بوده‏اند كه در قرآن قصه آنان نیامده است و علت عدم ذكر نام و قصه آنان در قرآن این است كه كتاب و آثار تبلیغی آنها برای مردم مشرق زمین و خاورمیانه اصلاً آشنا نبود»
(تفسیر موضوعی ج 6 آیت عبدالله جوادی آملی.)
اگر هم پیامبر اولوالعزمی در میان آن اقوام نبوده، شاید به خاطر کم بودن جمعیت آن منطقه در آن زمان باشد».
(سیره پیامبران در قرآن، ص 49، جوادی آملی، چ دوّم، نشر اسراء)
«گروهی از عارفان و حکیمان به استناد برخی از تواریخ، حضرت ادریس را همان هرمس پنداشتند، هم چنان که حضرت شیث را همان آغاثا ذیمون دانستند و عده‎ای شاید بر اثر همین هرمس و آغاثاذیمون و فیثاغورس، مانند آن‎ها مثل ارسطو... را از انبیا دانستند».
(همان، ص236)

«اِنْ مِنْ اُمَََّةٍ اِلاّ خَلا فيها نَذير»{فاطر/ 24}،
امكان ندارد جمعيتي در منطقه‏ اي زندگي كنند و خداوند براي آنان راهنما نفرستد:
«لَمْ يَكُن الَِّذِينَ كَفَرُوا مِنْ اَهلِ الكِتابَ وَ اَلْمُشرِكِين مُنْفِكَِّينَ حَتّي تَأتِيهمْ الْبَيِّنة»{ بيّنه

باسلام

در آيه 36 از سورة نحل مي فرمايد :
"و لقد بعثنا في كل امة رسولاً ان اعبدالله و اجتنبوا الطاغوت" همانا ما در ميان هر امتي پيامبري فرستاديم كه خداي يكتا را بپرستيد و از بتان و فرعونيان دوري كنيد. "1"
در بين 124000 پيامبر، پيامبران زيادي بودند كه نام خيلي از آنها در تاريخ ذكر نشده است و از اين ميان پيامبراني بودند كه در مناطق مختلف جهان به پيامبري مبعوث شدند.




نكته ديگري كه بايد به آن توجه نمود محدودة جغرافيايي است. تقسيم‌بندي جغرافيايي امروز با آنچه در عهد قديم بوده متفاوت است مثلاً در برهه اي از تاريخ فقط دو امپراطوري عظيم بر جهان حكومت مي كردند يكي امپراطوري روم و ديگري امپرطوري ايران. و در دوره اي اصلاً هيچ تقسيم بندي نبوده است.

نظر استاد بزرگوار شهید مطهری :


اما مسأله این که چرا در سرزمین خاصى پیغمبر زیاد بوده , این بستگى پیدا مى کند به همان [ ( الله اعلم حیث یجعل رسالته ) ] یعنى وقتى که این بستگى داشته باشد به استعدادهاى مخصوصى که در افراد هست , مسلما سرزمینها هم در پرورش استعدادها تأثیر دارد .
امروز هم مى گویند که شرق , سرزمین عرفان و اشراق است .
این یک امر گزاف و گتره نیست که مثلا غربیها بیشتر به محسوسات مى پردازند و شرقیها بیشتر به نامحسوسات , یعنى اینها بیشتر به این سو کشانده مى شوند آنها به آن سو .

محیط جغرافیایى و اوضاع و احوال و گرمى آفتاب و اینها در پرورش جسم انسان مفید است و وضع جسم هم در پرورشهاى مخصوص روح تأثیر دارد .
این مانعى ندارد که بعضى از سرزمینها آمادگى بیشترى داشته باشد براى پروراندن افرادى که اجمالا استعداد اشراق و الهام دارند .
اما اینکه آیا بعضى سرزمینها به کلى عارى بوده و فقط یک نقطه دنیا [ محل ظهور پیامبران ] بوده که همان سرزمین فلسطین و حجاز و اینها باشد , سرزمینهاى دیگر دنیا پیغمبر هیچ پرورش نداده ؟

این را ما با تاریخ نمى توا نیم اثبات کنیم که همه جا بوده و نمى توانیم اثبات کنیم که بعضى جاها قطعا نبوده . قرآن کریم مى گوید : ( و ان من امة الا خلافیها نذیر ) در تمام ملتها نذیرى وجود داشته .
تاریخ هم نمى تواند ثابت کند که حتما نبوده .
ولى قرآن مى گوید همه جا بوده .:Sham:
منتها ما با تاریخ نمى توانیم اثبات کنی که در فلان سرزمین آیا پیغمبرى ظهور کرده یا نکرده , اما نمى توانیم نفى هم بکنیم که نبوده .
قرآن هم به طور کلى مى گوید : ( و ان من امة الا خلافیها نذیر .(1)

پاورقی :
1- نبوت، ص 30 .