موضوع: ای عزیز اگر عشق نباشد...

کربلا ما را به خود میخواند وارواح مشتاق ما بی تابانه همچون کبوتران حرم به سوی کربلا بال می گشایند.

به راستی کربلا کجاست واز چیست که در تمامی این هزار وسیصد و چهل سالی که از عاشورای 61 هجری قمری می گذرد عشاق کربلا همواره در راه زیارتش جان باخته اند واز راه ننشسته اند؟
مگر نه این است که کربلا هم نامی است در میان نام ها وشهری ست در میان شهرها؟
پس از چیست که این جانهای شیدا در وله زیارتش دست وپا میدهند وسر میبازند.
وبراستی از چیست که اکنون همه ی آرزوهای ما امت از جان گذشته در کربلا تجسم یافته است؟
آیا تاکنون شاپرکها را دیده ای که چگونه عاشق فانوسند ؟
بی قرارانه این سوی و آن سوی بال میکشند تا خود را به فانوس برسانند واگر تو به پیکره های سوخته ی بی جان آنان که گرداگرد فانوس پراکنده است بنگری این اندیشه در تو راه میابد که براستی آن همه بی قراری و بی تابی تنها برای همین بود که دیوانه وار هر چه زودتر خود را به فانوس برسانند وبالهای لطیف خود را به زبانه های سوزان آتش بسپارند وبمیرند؟
ومگرنه این است که پروردگار متعال عقل را به مثابه حجتی باطنی در وجود انسان قرار داده است تا با محک عقل راه وروش خود را با نظام تسبیحی عالم هماهنگ کند؟
و اگر نظام عالم وغایات خلقت معقول نبود این هماهنگی چگونه ممکن بود؟
و اگر جواب این است که نظام عالم معقول است و حکم عقل وشرع بر یکدیگر منطبق
شیدایی و جنون آن پروانه را چگونه باید ادراک کرد؟
پروانه ها را مثل از رزمندگان بگیر وفانوس را مثل از کربلا...و ببین که رزمندگان از جان گذشته ما چگونه جان عزیز را در راه رسیدن به کربلا میبازند وباز هم مشتاقانه وبیقرار از راه نمی نشینند وشگفتا که عشق آنان نیز هر دم فزونی میگیرد اگر بدانی که پروانه ها فانوس را به اعتبار نورش می پرستند شاید بتوانی که معنای کربلا را دریابی ...
کربلا شهری است در میان شهرها و نامی است در میان نامها همانگونه که فانوس نیز شیئی است در میان اشیاء.
اما آنچه فانوس را از اشیاء دیگر امتیاز می بخشد "نور" است وبر همین قیاس آنچه کربلا را از شهرهای دیگر متمایز میکند باز هم "نور" است وهمین" نور" است که جانهای مشتاق نور را شیدایی میکند و به سوی خویش فرا میخواند و ای عزیزاگر عشق نباشد این جهان مغازه تاریکی بیش نیست
"عشق وحقیقت " نور است و همانگونه که نور تنها پروانه ها را به خود جذب میکند و خفاش را میراند "کربلا" نیز چنین است_ ارواح حق جو را به خود جذب میکند و خفاشهای دشمن نور را دفع میکند.
اما چه کند پروانه عاشق که پروردگار متعال منشاء نور را در نار نهاده واین چنین تقدیر فرموده است که اگر نور میخواهی باید که جان به شراره های آتش بسپاری چرا که در آن بارگاه جز سوختگان را بار نمیدهند.
آری در آن بارگاه جز سوختگان را نمی پذیرند.
و مگر ندیدی در خیل اصحاب کربلایی امام عشق تنها 72سوخته دل باقی ماند وباقی را تاب سوختن در شراره های عشق نبود؟
آمده است که مردم سه قبیله اند :
اهل الدنیا
اهل الاخره
واهل الله.
واهل الله را حتی پروای آخرت هم نیست وآنچه آنان را به خود میخواند لقاء نور الانوار یار است.
آنانند که عبادتشان به طمع بهشت و یا از ترس جهنم نیست...
"وان قوماعبدوالله شکرا فتلک عباده الحرار"
آنان قومی هستند که خدا را از سر شکر عبادت میکنند واین عبادت احرار است.و عجبا پروردگار متعال اگر راه عشق را با خطر قرین کرد و خون را بهای "قرب " قرار داد از آن است که اهل الله را برگزید واین گونه است که صف "احرا" از"اغیار" جدا میگردد.
عشق از او سرکش و خونی بود تا گریزد آنکه بیرونی بود
"بیرونی" کیست؟
بیرونی آن کس است که از خون دادن و سر باختن و بال وپرسوختن میگریزد وخداوند راه را این چنین تقدیر فرموده است که اغیار را طاقت پیمودن آن نباشد واز راه باز مانند.
آری تنها "عشاق نور" هستند که بال وپربه "نار عشق " میسوزند و میمیرند تا به "حیات نوری" برسند.
و آن بدبخت از راه بازمانده آنگاه که سر از قبر بر میدارد ودر آن محشر کبری حاضرمیشود در میابد که نور چیست و وااسفا در ان دار حقیقت ان کس را که "نور "نیست در ظلمات کوری و کری سرگردان است وراه به جایی نمیبرد ودر حق انان است"یوم الناس یکون الناس کالفراش المبثوث"
قارعه /4
بگذار حقیقت را بگویم هر چند بر بسیاری گران نشیند وبر بسیاری دیگر تلخ باشد "اهل الله کربلاییانند که در وصفشان آمده است:
"آن روز (در ظلمات خوف آلوده صحرای محشر) مردان و زنان مومنی را میبینی که تشعشع نور از وجودشان پیش روی و به جانب راستشان شتافته است و( آنان را گویند): بشارت باد بر شما را امروز به بستانهای بهشتی که در زیر درختانش نهر هایی مصفا روان است و در آن جاودانه خواهید بود و این است آن فوز عظیم.
آن روز (در آن ظلمات محض) مردان و زنان منافق (نور وجود مومنین را ببینند) گویند:
به ما نظر کنید و ما را فرصتی دهید که از نور شما روشنایی برگیریم
(اما وا اسفا) آنان را گفته میشود: به وراء خویش _ به دنیا_ بازگردید و از آنجا کسب نور کنید...
حدید/11_13
آری نور را در این جهان است که باید طلب کرد ومیدانی که راه آن چیست؟
شاپرکها را نگاه کن که چگونه خود را به فانوس میرسانند
پروانه ها را بنگر چه سان بال وپر به شرار شمع میسوزند وجان میسپارند
رزمندگان جبهه های نور را نگاه کن که چگونه درآرزوی کربلا جان میبازند...
کربلا کعبه عشق است واعتبارش به امام عشق "حسین بن علی (ع) است.
آن" فوزعظیم" که در آن آیه مبارکه خواندی همین است که "کربلایی" شوی واین همان" فوزعظیمی" ت که در زیارت عاشورا میخوانی :"یا لیتنی کنت معکم فافوز معکم فوزا عظیما" و این فوز عظیم "شهادت" است.
آری "کربلا" کعبه عشق ات و اگر در کعبه با کفن سفید احرام میبندی در کربلا باید با "کفن سرخ "احرام بست چراکه راه عشق "خونی" ست و ساحل نجات از دریای خون میگذرد.
هنوز هم صدای "هل من ناصر" امام عشق در دل تاریخ بلند است و هر آن کس در هر زمان ودر هر جا به این صدا لبیک گوید کربلایی ست وکربلا میزان عشق است واهل الله را از اغیار جدا میکند.
این سوی اصحاب عشق خیمه به صحرای کربلا زده اند و با کفن سرخ احرام بسته اند وآن سوی آبشخور یزیدیان است واسارت شیطان...
یا باید در صف اصحاب عشق بمانی و جوانمردانه استقامت کنی و روح و جان از اسارت شیطان برهانی و اگر نه ...
باید که در خیل یزیدیان داخل شوی...
وبرزخی میان این دو وجود ندارد.
ای جوانمرد بگو که از کدامین قبیله ای؟

(شهید آوینی)