موضوع: افزايش بي سابقه فهرست هاي انتخاباتي

اطلاعات جمع آوري شده از جانب خبرنگاران كيهان حكايت از آن دارد كه تعداد فهرست هاي موجود در صحنه انتخابات مجلس نهم در مقايسه با دوره هاي قبلي از افزايش بي سابقه اي برخوردار است.
يك ارزيابي كه در اواخر هفته گذشته انجام شده نشان مي دهد فقط در شهر تهران حدود ۲۴ فهرست انتخاباتي و با احتساب مراكز استان ها چيزي حدود ۶۷ فهرست انتخاباتي وجود دارد كه تمامي آنها خود را با عنوان «جبهه» معرفي مي كنند.
ارزيابي هاي صورت گرفته حكايت از آن دارد كه فهرست هاي انتخاباتي موجود در تهران در چند دسته قابل تقسيم بندي است.
دسته اول فهرست هايي هستند كه احزاب و گروه هاي سياسي رسمي و شناخته شده با تابلو و شناسنامه تحقيق پذير پشت سر آنها قرار دارند و بنابراين مي توان آنها را ستون هاي اصلي رقابت انتخاباتي ناميد. اين دسته كه فهرست هاي جبهه متحد اصولگرايان و جبهه پايداري از اصلي ترين نمونه هاي آن محسوب مي شود و همچنين داراي اين ويژگي هستند كه همگي «بدنه اجتماعي پاي كار» دارند و بنابراين بخش هاي مشخصي از جامعه را نمايندگي مي كنند.
دسته دوم فهرست هايي هستند كه مي توان آنها را تركيبي از ريزش هاي فهرست هاي اصلي به اضافه نتيجه تلاش براي يارگيري از فهرست هاي ديگر دانست. حدود ۱۰ مورد از اين فهرست ها در تهران شكل گرفته است. كارشناسان مي گويند تدوين كنندگان اين فهرست ها در واقع درصدد نمايندگي هيچ گروه اجتماعي خاصي نيستند و فقط تلاش مي كنند با كنار هم قرار دادن چند اسم احتمال راي آوري كل فهرست را بالا ببرند (چرا كه فرض بر اين است كه مردم تهران به فهرست ها راي مي دهند نه اشخاص؛ فرضي كه جاي بحث و نقد دارد).
مهم ترين نقش در تدوين فهرست هايي از اين دست در تهران را اصلاح طلبان با مديريت پس پرده برخي چهره هاي جريان چپ كه اكنون از مشاركت در بازي تحريم انتخابات به شدت نگرانند عهده دار شده اند.
برخي اطلاعات حكايت از آن دارد كه اين جريان تصور مي كند اگر بتواند چند نفر از چهره هاي منتسب به اصولگرايي را در فهرست خود وارد كرده در عين حال از حمايت سياسي و رسانه اي جريان فتنه (البته در خفا) هم بهره مند باشد شانس آن را خواهد داشت كه چيزي حدود ۱۰ نماينده را از حوزه انتخابيه تهران وارد مجلس كند.
دسته سوم فهرست ها در تهران كاملا خلق الساعه و بي ريشه است و اغلب توسط كساني تدوين مي شود كه هيچ شانسي در مشاركت انفرادي در انتخابات براي خود نمي بينند و بنابراين تصور مي كنند تدوين فهرست هايي با نام هاي گول زننده و گنجاندن نام خود در لابلاي نام چند چهره مشهور به شانس آنها براي ورود به مجلس چيزي اضافه خواهد كرد. اين فهرست ها نه به لحاظ اجتماعي و نه به لحاظ سياسي داراي هيچ بدنه و عقبه اي نيستند و بلافاصله پس از انتخابات هم ديگر نام و نشاني از آنها باقي نخواهد ماند.
نكته جالب در اين ميان آن است كه تمام اين فهرست ها به شدت علاقمند هستند از نام «جبهه» براي خود استفاده كنند در حالي كه اگر اين نكته را در نظر بگيريم كه جبهه به معناي جمع شده مجموعه اي از گروه هاي سياسي در كنار هم است اين عنوان جز درباره ۳-۲ فهرست موجود درباره هيچ كدام ديگر از آنها صدق نمي كند.
اما درباره شهرستان ها وضع اندكي تفاوت دارد. در سال هاي گذشته به دليل قطعي بودن اين تحليل كه نوع انتخاب مردم در شهرستان ها عمدتا مبتني بر شناخت فردي ازكانديداهاست. علاقه به «انتشار فهرست هاي متنوع در شهرستان ها» چندان جدي نبود اما امسال احتمالا به اين دليل كه برخي كانديداها و همچنين احزاب و گروه ها به اين نتيجه رسيده اند كه نوع انتخاب مردم در شهرستان ها «سياسي تر» شده گرايش به فهرست دهي بيشتر مشاهده مي شود.
تخميني كه اواخر هفته گذشته انجام شده نشان دهنده آن است كه بيش از ۷۵ درصد كانديداها در شهرستان ها علاقه مند هستند كه نام آنها در فهرست گروه هاي اصلي سياسي كشور گنجانده شده و به عنوان نماينده آنها شناخته شوند.
ارزيابي ها نشان مي دهد اين امر در حوزه هاي انتخابيه بسيار كوچك يا داراي گرايشهاي شديد قومي كمرنگ مي شود.