موضوع: ۞ ویژه نامه شهادت ام الشهداء،خانم ام البنين (سلام الله عليهما)۞

چادر خاکی به سر شیون فراوان می کند

گریه های بی هوا همچون یتیمان می کند



میرود بالای صورت های قبر

اهل شهر را به صرف روضه مهمان می کند



کار او گشته حضور و نوحه خوانی در بقیع

با همین کارش زیارت را چه آسان می کند



آمده از ره بشیر آن قاصد کرببلا

بین بصیرت را فدای حال شیران می کند



او نگفت هرگز ، بشیر احوال عباسم بگو

او سوالاتش فدای حال سلطان می کند



تاخبر دادند به او از ماجرای دشت طف

هر شب عمرش ببین شام غریبان می کند



زینب آورده برایش یادگار از واقعه

یک سپر ام البنین را جسم بی جان می کند

خزان غم به باغ یاس آمد
شهادت مـادر عبـاس آمد

نفس‌هـا آه آتشبـار گشته
که داغ فاطمه تکرار گشته

ز گلزار جنان یا ایهاالناس
به استقبال مادر آید عبّاس

بنی هاشم به نوحه دم بگیرید
بـرای فاطمـه مـاتم بـگیرید

:::: «منم که سایه نشین و جود مولایم» ::::



منم که سایه نشین و جود مولایم
کنیز خانه غم ؛ خاک پای زهرایم
منم که خانـــه به دوش غــم علی هستم
منم که همقدم محنت ولی هستم

منم که شاهد زخم شکسته ابرویم
انیس گریه به یاس شکسته پهلویم
منم که در همه جا در تب حسن بودم
منم که شاهد خون لب حسن بودم

منم که جلوه حق را به عین می دیدم
خدای را به جمال حسین می دیدم
منم که بوده دلم صبح و شام با زینب
منم میان همه ؛ هم کلام با زینب

منم که سوگ گلستان و باغبان دارم
به سینه زخم غم کربلائیان دارم
منم که ظهر عطش را نمی برم از یاد
چهار لاله بی سر ز من به خاک افتاد

منم که مادر عشق و امید و احساسم
فدای یک سر موی حسین، عباسم
مخوان جانا دگر ام البنینم‏..
که من با محنت دنیا قرینم‏

مرا ام البنین گفتند، چون من‏..
پسرها داشتم ز آن شاه دینم‏
جوانان هر یکى چون ماه تابان‏..
بدندى از یسار و از یمینم‏

ولى امروز بى بال و پرستم‏..
نه فرزندان، نه سلطان مبینم‏
مرا ام البنین هر کس که خواند..
کنم یاد از بنین نازنینم‏

به خاطر آورم آن مه جبینان‏..
زنم سیلى به رخسار و جبینم
به نام عبد الله و عثمان و جعفر..
دگر عباس آن دُرّ ثمینم‏

ای به سپهر عاطفه بی قرین
ستاره ی مدینه ، ام البنین
قدرتو در جهان نبوده معلوم
قبر تو در جوار چار معصوم

بخشی از کتاب سقای آب و ادب:

فصل عباسِ ام البنین

ببین ! عباس من ! نسبت تو و فرزندان فاطمه ٬ نسبت برادر با برادر و خواهر نیست .
همچنان که نسبت من با علی ٬ نسبت همسر و شوهر نیست .
نمی دانم به دست تضرع کدام دخیل بسته ای یا دعای نیمه شب کدام دل شکسته ای یا نفس اعجازگر کدام رسول کمر به کرامت بسته ای خدا لباس کنیزی این خاندان را بر تنم پوشاند . این لباس آنقدر بر تن من گشاد بود که من در آن گم می شدم . اگر خدا دست مرا نمی گرفت .
این وصلت ٬ هزار پا از سر من زیاد بود . اگر دست خدا مرا از زمین بلند نمی کرد .

تو مبادا گمان کنی که ما همسان و همشأن این خانواده ی بی نظیریم .

اینها تافته های جدا بافته عالمند . اینها زمینی نیستند . آسمانی اند. خاکی نیستند ٬ افلاکی اند .
اینها جانشین و کارگزاران خدا در زمینند .

خدا به اهل زمین منت گذاشته است که این دردانه های خود را چند صباحی راهی زمین کرده است .
آسمان و زمین و ماه و خورشید ٬ از صدقه سر اینها آفریده شده است .

پدرت معلم مسیح بوده است در گهواره نور و منادی کلیم بوده است در کوه طور .

مبادا پدر را با لفظ خالی پدر صدا کنی!
مبادا حسن و حسین را برادر خطاب کنی!
مبادا زینب و ام کلثوم را خواهر بخوانی!
آقای من! و بانوی من !

این صمیمانه ترین خطاب تو باشد با سروران و موالی ات .
مبادا از پشت سرشان قدمی فرا پیش بگذاری!
مبادا پیش از آنها دست به غذا ببری!
مبادا پیش از آنها آب بنوشی!
مبادا پیش از آنها آب بنوشی!

فرامین تو را همواره به کار بسته ام مادر !
اما اکنون چه کنم که بردن آب در گرو خوردن آن است ؟
اکنون چه کنم که دفاع از جانان مستلزم
داشتن جان است ؟!

شهادت جانسوز ام الشهداء ، ام العباس ،
مادر مهربان يتيمان مولا علي (عليه السلام) ، حضرت
ام البنين سلام الله عليها تسليت باد ...

و...

امروز همه ی گره ها

"بی دست"

باز میشود. /

مراسم عزاداری ایّام وفات خانم حضرت امّ البنین (س)

http://www.noas.ir/f/143522-post3.html

در عزای تــو مدینه گریه کرد ام کـلثوم و سکـینه گریــه کـرد
بر تو ای بانوی خـلق عـالمیـن ریخت اشک فاطمه بنت الحسین
روز تشیــع تو ای بانوی دیـن ریخت اشک چشم زین العابدین

شب به یاد غربتت دلها کباب روزهـا زوّار قـبـرت آفـتـاب
حیــف آن لاله یاسـت نبـود روز تشیـع تو عباسـت نبود
سینـه یاد تربتـت افروختـه دل شده مانند شمع سوخته

این‏جا بقیع است ، درست با چشم‏های سُست
که از پشت پنجره ‏ها پی در پی می‏نگری،
در یک مرثیه مواج فرو می‏ریزی.
دیگر نه خود را به جا می ‏آوری و نه جز اشک را می‏نگری.
تا احساس بی‏قراری، طعم شور چشم‏ ها را می‏ چشد،
بغض‏های بهاری خود را می ‏تکانی،
عباس علیه‏ السلام را می‏ بینی که ایستاده است.
عباس ایستاده است و خاک ام البنین، ب
وی مشک عباس و عَلَم ابوالفضل (عليه السلام) را می‏دهد.

قافله که رسید مدینه ...
نه اینکه از پسرش سراغ بگیره ...
تا اومد اول سراغه حسینش رو گرفت ، از حسینم چه خبر ؟ ...

.

ادب از که آموختی ؟ از مادر ...

(علیه و علیها السلام)