گونه هايي كه روزگاري به رنگ سيب سرخ بود اينك بيرنگ و پر چروك! دستان پر نشاط جواني كه بادام هاي پاي درخت را به سرعت جمع مي كرد، اينك لرزان و پينه دار؛ چشماني پر فروغ و زيبا و اينك نگاهي خيس كه ميهمان هميشگي اين چشمها هستند.
قدم هايش را خسته بر ميدارد، معلم بزرگ زندگي، درياي بيكران تجربه!
از روزگار شكوفايي اش زياد گفته است و اينك نگاهش نگران است، نگران روزهاي تنهايي اش ... اما ...
دستهاي چروكيده ات را مي بوسم و قلبم را خانه هميشگي ات ميكنم.
روزت مبارك.
پاسخ با نقل قول
