موضوع: أعلام الوری بأعلام الهدی...زندگانی حضرت علی (ع)

[size=x-large][align=center]زندگانى چهارده معصوم عليهم السلام، متن، ص: 222[/size][/align]

[size=large]تولد امير المؤمنين حضرت على «عليه السّلام»[/size]

[size=medium]حضرت امير المؤمنين علي بن ابى طالب عليه السّلام در روز جمعه سيزدهم ماه رجب پس از سى سال از عام الفيل در خانه خدا در شهر مكه متولد شد، و قبل از وى كسى در بيت پروردگار بدنيا نيامده بود، و پس از آن جناب نيز براى احدى اين موضوع پيش نيامده است تولد علي عليه السّلام در خانه خداوند فضيلت و شرافتى است كه پروردگار بزرگ به آن حضرت اختصاص داده و به اين وسيله وى را معظم و محترم داشته است.

مادر امير المؤمنين فاطمه دختر اسد بن هاشم بود، كه براى حضرت رسول صلى اللَّه عليه و آله بمنزله مادر بودند و پيغمبر در دامان اين بانوى بزرگوار تربيت شد، و او از اولين جماعتى است كه به آن جناب ايمان آورد و با وى به مدينه مهاجرت كرد هنگام وفات فاطمه مادر امير المؤمنين حضرت رسول او را كفن كرد و كفن او را از لباس مخصوص معين نمود و سپس خود در قبر او قرار گرفت تا وى از فشار قبر آسوده گردد، و او را بولايت فرزندش تلقين كرد، پس بنا بر اين امير المؤمنين عليه السّلام اول كس از بنى هاشم است كه از دو نفر هاشمى متولد شده است‏[/size]



[size=large]اسماء و القاب امير المؤمنين حضرت علی «عليه السّلام»‏[/size]

[size=medium]اسماء مبارك حضرت امير عليه السّلام در كتب آسمانى زياد است، در كتب اصحاب و شيعيان آن حضرت در باره آنها مشروحا بحث شده است، كنيه مشهور آن جناب «ابو الحسن» است و گاهى به «ابو الحسين» و «ابو السبطين» و «ابو الريحانتين» نيز مكنّى بوده.

يكى از كنيه‏هاى آن حضرت «ابو تراب» است، و
[align=center]اين كنيه را حضرت رسول صلى اللَّه عليه و آله به آن جناب اعطاء كرده بود در هنگامى كه وى را در سجده روى خاك مشاهده كردند.[/align]

يكى از القاب خاصه آن جناب «امير المؤمنين» بود، اين لقب را حضرت رسول صلى اللَّه عليه و آله به آن حضرت دادند و فرمودند :
[align=center]به علي بن ابى طالب بعنوان امير المؤمنين سلام كنيد.[/align]
در مذهب شيعه اطلاق اين عنوان به هيچ يك از ائمه تجويز نشده است زيرا كه اين عنوان مخصوص علي عليه السّلام ميباشد.
امير المؤمنين سلام اللَّه عليه از طرف حضرت رسول صلى اللَّه عليه و آله به القاب و عناوين ديگرى نيز ملقب بوده مانند: سيد المسلمين، امام المتقين، قائد الغر المحجلين، سيد الأوصياء، و سيد العرب، اخو رسول اللَّه، وزير، وصى، خليفة رسول اللَّه، مرتضى، يعسوب المؤمنين، و صهر رسول اللَّه.[/size]

[size=large]مدت خلافت و وفات حضرت امير المؤمنين علی «عليه السّلام‏»[/size]

[size=medium]حضرت امير المؤمنين عليه السّلام در بيست و يكم ماه رمضان سال چهلم از هجرت در اثر ضربت ابن ملجم مرادى به شهادت رسيد، در شب نوزدهم رمضان هنگامى كه آن بزرگوار قصد اداء نماز صبح را داشتند و مردم را براى نماز دعوت ميكردند در مسجد بزرگ كوفه توسط آن شقى روسياه ضربت خوردند.

[align=center]عبد الرحمن بن ملجم مرادى از آغاز شب در مسجد كوفه انتظار امير المؤمنين عليه السّلام را ميكشيد و با شمشير زهر آلود خود در گوشه مسجد مخفى شده بود[/align]
پس از اينكه علي عليه السّلام مجروح شدند و فرق مباركش شكافته شد و بدنش مسموم گرديد تا شب بيست و يكم بسر بردند و در ثلث آخر شب بيست و يك جهان را وداع گفتند.

[align=center]علي عليه السّلام قبل از اين قضيه مردم را از وقوع آن اطلاع ميداد.[/align]

در روايات وارد شده است چون ماه رمضان درآمد امير المؤمنين عليه السّلام هر شبى را در نزد يكى از فرزندان و خويشاوندان بسر ميبرد، و هنگام صرف غذا بيش از سه لقمه ميل نميفرمود.

خدمت آن جناب عرض كردند: چرا غذا بيشتر ميل نميفرمائيد؟

فرمودند: ميل دارم هنگام رسيدن امر پروردگار كه در همين يكى دو شب خواهد آمد، جوفم از غذا خالى باشد.
و امير المؤمنين عليه السّلام در همين شبى كه اين سخنان را ميفرمودند مورد اصابت شمشير ابن ملجم واقع شدند.

اصبغ بن نباته گويد: امير المؤمنين در ماه رمضانى كه بشهادت رسيد براى ما خطبه خواند و فرمود:

[align=center] اينك ماه رمضان كه اول سال و بزرگ همه ماهها است فرا رسيده و شما در اين سال همگان در يك صف حج خانه خدا را بجا خواهيد آورد، نشانه اين مطلب اين است كه من در آن هنگام در ميان شما نخواهم بود.[/align][/size]

[size=medium]اصبغ گويد:
امير المؤمنين عليه السّلام در اين هنگام از مرگ خود اطلاع ميداد و حال اينكه ما از جريان قضيه بى‏خبر بوديم.

گروهى روايت ميكنند كه علي عليه السّلام در بالاى منبر دست مبارك خود را به محاسن شريفش ميگذاشت و ميفرمود:
[align=center]چه كسى مانع است كه شقى‏ترين امت اين محاسن را از خون خضاب كند.[/align][/size]

[size=medium]ابو صالح حنفى گويد: از امير المؤمنين عليه السّلام شنيدم ميفرمود:
[align=center]حضرت رسول صلى اللَّه عليه و آله را در خواب ديدم، و از ظلم و ستمى كه از امت او ديدم شكايت كردم و گريستم.
پيغمبر فرمود: اى علي گريه نكن.
پس از اين ملتفت شدم دو نفر را در آهن بند كرده‏اند و با سنگهاى بزرگ بر سر آنها ميزنند و خون از آن جارى بود.[/align][/size]

[size=medium]ابو صالح گويد: روز بعد در هنگام برخورد با مردم شنيدم امير المؤمنين را شهيد كرده‏اند.[/size]

[size=medium]حسن بصرى گويد: در آن شب كه امير المؤمنين را ضربت زدند، حضرت تا هنگام صبح بيدار بود و هرگز بخواب نرفت، ام كلثوم عرض كرد: چرا در اين شب بخواب نميروى؟ [/size]

[align=center][size=medium]فرمودند: اگر به صبح برسم مرا خواهند كشت.[/align][/size]

[size=medium]در هنگام صبح ابن نباح خدمت حضرت آمدند و او را براى اداء نماز خبر كردند، امير المؤمنين عليه السّلام چند قدم بطرف مسجد آمدند و بار ديگر مراجعت نمودند،ام كلثوم عرض كرد: جعده را امر كنيد تا براى مردم نماز بخواند، فرمود: آرى جعده را اطلاع دهيد تا اقامه نماز كند.[/size]

[size=medium]پس از اين جريان فرمود:
[align=center]از مرگ فرار نتوان كرد.[/align]
و از منزل بيرون شدند و بطرف مسجد آمدند.[/size]


[size=medium]در هنگام ورود به مسجد به ابن ملجم برخورد كردند، و او از اول شب چشم بر هم نگذاشته و در انتظار ورود آن جناب بود، و در نزديك صبح بخواب رفته بود، امير المؤمنين عليه السّلام او را حركت داد و از خواب بيدار كرد و گفت:[/size]
[align=center][size=medium]برخيز هنگام نماز است.[/align][/size]
[size=medium]وى از جاى خود حركت و با شمشيرى كه در دست داشت بر فرق مبارك آن جناب زد.[/size]

[size=medium]در حديث ديگر آمده است كه: آن حضرت در آن شب هرگز نخوابيد، و پيوسته از اطاق بيرون ميشد و به آسمان نگاه ميكرد و ميفرمود: [/size]
[size=medium]به خداوند سوگند دروغ نميگويم و به من دروغ هم نگفته‏اند، و اين همان شبى است كه وعده مرگم را داده‏اند، پس از اين به محل خوابش مراجعت ميكرد.[/size]

[size=medium]هنگامى كه فجر طالع شد و صبح دميد با كمال قوت و صلابت از منزل بيرون شد و با خود ميفرمود: اكنون كه مرگت فرا ميرسد خود را براى آن آماده كن، از مردن هرگز جزع و بيتابى منما هر گاه مرگ نزديك شود.[/size]

[size=medium]چون امير المؤمنين عليه السّلام از اطاق خارج شد، و در حياط خانه قرار گرفت، چند مرغابى كه در منزل بودند از آن حضرت استقبال كردند و در مقابل او فرياد كشيدند و از خروجش جلوگيرى مينمودند.
فرمود:[/size]
[align=center][size=medium]اينان را واگذاريد در دنبال اين فريادها گريه‏ها خواهد بود.[/align][/size]
[size=medium]و بعد از منزل بيرون شدند و در مسجد ضربت خوردند.[/size]

[size=medium]علي عليه السّلام در هنگام شهادت شصت و سه سال از عمر شريفش گذشته بود.[/size]
[size=medium]از اين مدت سى و سه سال را با حضرت رسول صلى اللَّه عليه و آله گذرانيدند، و در هنگام بعثت پيغمبر ده سال از عمر شريفش گذشته بود.[/size]

[size=medium]از حبه عرنى روايت شده كه وى گفت:
[align=center]حضرت رسول [/align]روز دوشنبه مبعوث گرديد و علي عليه السّلام روز سه شنبه به آن جناب ايمان آورد و مدت سيزده سال در مكه و ده سال‏ هم در مدينه و سى سال و چند ماه و چند روز هم بعد از رحلت پيغمبر در اين جهان زندگى كردند.[/size]

[size=medium]هنگامى كه امير المؤمنين عليه السّلام از دنيا رفتند حسنين عليهما السّلام طبق وصيت پدر بزرگوارشان او را غسل و كفن كردند، و جنازه شريفش را شبانه بطرف غريين واقع در نجف كوفه حمل كردند و در آنجا بخاك سپردند و محل قبرش را محو كردند.

علي عليه السّلام از خبث باطن بني اميه اطلاع داشت و لذا براى اينكه نسبت بقبر او اهانت و جسارتى نشود دستور فرمود تا قبر وى را از انظار مخفى بدارند، و محل دفن آن بزرگوار هم چنان پوشيده بود تا حضرت صادق عليه السّلام
در هنگام رفتن نزد ابو جعفر منصور در حيره قبر مبارك او را ظاهر ساخت.[/size]

برای مشاهده بهتر 2 درجه متن را کوچک کنید.