مفضل بن عمر می گوید:
از امام صادق ع پرسیدم:
چرا گاهی نوزاد بیدلیل میخندد یا بدون درد میگرید؟
پاسخ فرمودند: ای مفضل! هیچ طفلی نیست مگر اینکه امام را میبیند و با او نجوا میکند، پس گریهاش از رفتن امام از پیش اوست و خندهاش بخاطر روی آوردن امام به او. اما وقتی زبان طفل به سخن باز شد این باب بر او بسته میشود و بر قلبش مهر فراموشی زده میشود.
شیخ صدوق ره، علل الشرایع