موضوع: هولوکاست یا افسانه کشتار شش میلیون یهودی در کوره های آدم سوزی و اتاق های گاز

ترجمه: واحد ترجمه بنیاد تاریخ پژوهی ایران معاصر اشاره
هولوکاست یا افسانه کشتار شش میلیون یهودی در کوره های آدم سوزی و اتاق های گاز هیتلری، برای اینکه در منظر و ذهن جهانیان به عنوان یک واقعه انکار ناپذیر تاریخی قلمداد شود، از جهات مختلف توسط صهیونیست ها به دروغ تبیین و به صورت همه جانبه تبلیغ شده است.
تا کنون تحقیقات مفصل تاریخی در قالب کتاب، نشریه، بولتن و حتی دائره المعارف توسط بنگاه های مهم انتشاراتی غرب، موضوع هولوکاست را مطرح کرده و آن را با شواهد و قرائن ادعایی خود اثبات کرده اند. یا اینکه خاطرات معتددی از بازماندگان اردوگاه های مرگ نازی منتشر شده است که فینکلشتاین به عنوان یکی از معترضین به نحوه تقسیم غنائم هولوکاست
که خود یهودی و صهیونیست است، در این مورد می گوید، با وجود شش میلیون یهودی کشته شده در هولوکاست چگونه است که این همه بازمانده نیز وجود دارد که خاطره می نویسند.
از سوی دیگر تصاویر و حتی فیلم هایی به نمایش در می آید که حاکی از هولوکاست و اثبات وقوع آن است و یا موزه هایی در سراسر جهان از بقای بازماندگان و یا قربانیان هولوکاست همه روزه تأسیس می شود تا اثبات هولوکاست را به دنیا بقبولاند.
در کنار این، دستگاه تبلیغاتی نیز فیلم هایی سینمایی می سازد و به آنها اسکار و نخل طلا می دهد و از سوی دیگر به نویسندگان رمان جایزه ادبی نوبل تعلق می گیرد که دیگر هیچ کس به فکر انکار هولوکاست نیفتد، چرا که در غیر این صورت شاهد قدمی که در مسیر کوچک شماری یا انکار هولوکاست برداشته شود با زندان و محکومیت مالی مواجه می شود و یا به عنوان نازی تحت پیگرد قرار می گیرد.
جیم تیلور از جمله افرادی است که با وجود تمام خطرات، تبعات تلخ حقیقت گویی در جامعه ضد حقیقت گرایی غرب را به جان خریده و نتایج یک تحقیق علمی خود را که سرانجام به انکار هولوکاست ختم می شود، در این مقاله به صورت خلاصه منتشر کرده است.
تیلور در کنار سایر تجدید نظرطلبان(1) تاریخی از حیث آمار و ارقام و جمعیت یهودیان هولوکاست را مورد سؤال قرار می دهد و به این واقعیت رهنمون می شود که ادعای کشتار
شش میلیون یهودی اساساً کذب محض است. پیش از این نیز فردی(2) با احصای تمام جمعیت یهودی در ممالک اروپایی براساس منابع موثق تا پیش از جنگ دوم جهانی، چنین نتیجه ای را به دست می دهد که امکان ندارد در خلال جنگ شش میلیون یهودی به هر دلیلی کشته شده باشند، به ویژه اینکه در آمارهای پس از جنگ متد این کاهش جمعیتی ذکر نشده است.
کتاب کالبد شکافی هولوکاست(3) در کنار مقاله مختصر تیلور، یکی از ده ها کتاب و اثری است که محققین تجدید نظر طلب، هولوکاست را با تمام ابعاد ادعایی صهیونیست ها مورد جستجو، پژوهش و کنکاش میدانی قرار داده است و بدون حب و بغض و پیش داوری این واقعه را دروغ بزرگ به جهانیان ارزیابی کرده است.
امید است ترجمه و انتشار این کتاب همچون مقاله تیلور که توسط دفتر حفاظت منافع ایران در واشنگتن ترجمه شده است بخشی از سؤالات و ابهامات موجود و حتی علاقمندی های عموم مردم به دانستن در مورد افسانه هولوکاست را پاسخگو باشد، در واقع با مراجعه به اثر مذکور می توان به نیاز مستدل و منطقی و مستند در باب افکار هولوکاست به عنوان مکمل بحث تیلور جواب داد.
من به ضرس قاطع می توانم ثابت کنم که طی جنگ جهانی دوم شش میلیون یهودی کشته نشده اند و این را می توانم با استفاده از آمار و ارقام خود یهودیان و واقعیات تاریخی انجام دهم.
اما اجازه دهید در مقدمه به صراحت عرض کنم که اینجانب از جمله انکار کنندگانی نیستم که ادعا می کنند در اردوگاه های متعدد جنگ جهانی دوم هیچ یهودی کشته نشده است. این ادعا قدری مضحک به نظر می رسد مطمئناً شماری از یهودیان در مراحل مختلف جنگ جهانی دوم کشته شده اند.
همان طور که شمار بسیار بیشتری از افراد غیر یهودی نیز کشته شدند از جمله پنجاه میلیون شهروند اتحاد جماهیر شوروی که در خلال پاکسازی های ژوزف استالین جان خود را از دست دادند. شواهد و مدارک به جای مانده نشان می دهد که تعداد بسیار زیادی از مردم چین نیز طی تجاوز نانکینگ توسط ژاپنی ها کشته شدند. هرچند رهبران یهودی سراسر جهان ادعا می کنند که قتل عام یهودیان موسوم به هولوکاست، بدترین در نوع خودش بوده است اما حتی در صورت پذیرش صحت رقم شش میلیون کشته، باز هم این آمار در مقایسه با رقم پنجاه میلیونی قتل عام در تاریخ اخیر جایگاهی نمی تواند داشته باشد.
در خور یادآوری است که تعبیر کلمه هولوکاست «holocaust» در زبان انگلیسی تنها برای اشاره به کشتار یهودیان به کار می رود و همیشه آن را با حروف بزرگ حک می کنند نظیر «JEWISH HOLOCAUST» این بزرگ ترین مصداق اشتباه قضایی در تاریخ جهان است. هم صهیونیست ها و هم رسانه های خبری امریکا متفق القول هستند که هولوکاست تنها در مورد
یهودیان مصداق پیدا می کند و یک بار هم بیشتر در طول تاریخ اتفاق نیفتاده است و در هیچ مورد دیگری نمی توان از این واژه استفاده نمود. این به معنای تغییر تاریخ است که در زبان انگلیسی یک بار رخ داده است. نباید اجازه چنین کاری را داد. حال اگر این سخن را یهودیان به زبان می آوردند، این تبدیل به قانون می شد. فرمان داده شد که دیگر هرگز از این واژه برای اشاره به کشتار غیر یهودیان در طول تاریخ استفاده نشود. اگر در این مورد شک دارید می توانید از نویسنده ها و سردبیران و ویراستاران روزنامه های محلی خود سؤال کنید که آیا آنها هرگز برای اشاره به کشتار دست جمعی غیر یهودیان، از واژه «holocaust» هولوکاست استفاده می کنند. من هیچ روزنامه ای را نیافتم که از این خواست یهودیان سرپیچی کند. این همان چیزی است که من آن را قدرت «power» می نامم.
هیچ دیکتاتوری تاکنون چنین قدرت فوق العاده ای نداشته است. این به این معنا است که هرگاه یهودیان بگویند «بپر» غالب امریکائیان می گویند: «تا کجا باید بپریم؟»
حال برای اینکه از بحث تعداد یهودیان کشته شده در جنگ جهانی دور نشویم، من خاطرنشان می کنم که تقریباً همه اعداد و ارقام و وقایع ارائه شده در این گزارش عمدتاً از منابع یهودی به دست آمده است. به همین دلیل است که یهودیان متعصب و خشک مغز نمی توانند نسبت به آن اعتراض کنند و آن را زیر سؤال ببرند. خاخام های ضد صهیونیست در نیویورک من جمله خاخام مارک فلدمن از کسانی بودند که این اسناد و مدارک را در اختیار من گذاشتند. در آغاز با دانشنامه یهود
«jewish incyclopedia» شروع می کنم که در سال 1939 تعداد کل یهودیان سراسر جهان را دوازده میلیون تن ذکر می کند. همان طور که هر بچه کلاس دومی می داند، اگر شما دوازده عدد داشته باشید و شش تای آن را کم کنید، شش تای دیگر بیشتر برای شما باقی نمی ماند، اما حداقل طبق حساب یهودیان این محاسبه ریاضی درست نیست! دلیل آن هم این است که در همان دانشنامه یهود که در سال 1946 منتشر شد، جمعیت یهودیان در سراسر دنیا، سیزده میلیون تن ذکر شده است. این به این معنا است که طی جنگ، به هیچ وجه شش میلیون از جمعیت یهودیان کاسته نشده است، بلکه در واقع یک میلیون هم به آن اضافه شده است. البته بعضی از دیگر منابع یهودی جمعیت یهودیان سراسر جهان را در دهه 1930 بین 15 تا 18 میلیون تن تخمین زده اند.
حال پیش از آنکه بعضی از دانشمندان و ریاضی دانان با من تماس بگیرند و تذکر دهند که دیگر عوامل نظیر نرخ زاد و ولد و نرخ مرگ و میر نیز در این دوره های زمانی دخیل است، باید بگویم که بنده از این موضوع اطلاع دارم. همچنین می دانم که هیچ سرشماری بی عیب و نقص نیست. و همیشه تعدادی مورد غفلت قرار می گیرند و به حساب نمی آیند. اما به هیچ وجه نمی توان مدعی شد که این عوامل باعث خواهند شد که نتیجه سرشماری تا پنجاه درصد یعنی شش میلیون نفر تفاوت پیدا کند. نرخ معمول زاد و ولد یهودیان نسبتاً پایین است. به این معنا که هر خانواده حداکثر 2 فرزند دارد. یهودیان مانند مکزیکی های غیر قانونی مقیم فونیکس نیستند که در هنگام پیاده روی در خیابان ها، به دنبال هر مادر، هشت تا ده فرزند نیز راه بیفتد، چرا که آنها هر 9 ماه یک بار
زایمان می کنند، یک متخصص ریاضی چنین می نویسد که برای جبران شش میلیون مرگ طی این مدت، هر مادر یهودی که در سنین بارداری است می بایست پنجاه و چهار کودک به دنیا آورد. من که نمی توانم چنین چیزی را باور کنم. شاید هم به این دلیل باشد که از هوش کافی برای تجزیه و تحلیل این موضوع برخوردار نیستم.
از نظر من چنین چیزی بعید است، بنابراین به چنین نتیجه مضحکی نمی توانم ایمان بیاورم. اما واقعاً این شش میلیون یهودی کشته شده به کجا رفته اند؟
شاید آنها در سال 1946 دوباره زنده شده اند و به دیگر هم قطاران خود در جمعیت یهودیان پیوسته اند.
همان طور که هر مورخ منصف بی تعصبی به شما خواهد گفت در اروپای مرکزی شش میلیون یهودی وجود نداشته است که هیتلر توانسته باشد آنها را به قتل برساند، البته با پذیرش این فرض که هیتلر چنین هدفی داشته است، سوابق و مدارک نشان می دهد که بیشتر آمار یهودیانی که در آلمان به ثبت رسیده 536958 نفر است که از این تعداد حداقل 90 درصد آنها آلمان را ترک کرده اند و در اردوگاه های اسرای جنگی نگهداری نمی شدند.
پی نوشت ها :
1- Revisionsts.com
با مراجعه به سایت مذکور می توان آشنایی کامل از مؤسسه تجدید نظرطلبان تاریخی و فعالیت و آثار آنها کسب کرد.
2- نام این فرد گرمار رودلف است که مقاله اش یک آنالیز آماری از یافته های بنز و سانینگ است که در این مورد کار کرده اند.
Holocaust victims: Astatistical Analysis.w.benz and w.n saning - Acomparison . Grmar Rudolf
3- Dissecting The Holocaust.
منبع: نشریه 15 خرداد، شماره 16.

به چند تناقض فاحش دیگر در گزارش های مکتوب یهودیان اشاره می نمایم. نه تنها همه یهودیانی که در آلمان زندگی می کردند و حاضر به ترک این کشور نشدند به اردوگاه ها فرستاده نشدند، بلکه بسیاری از آنها هم که در فعالیت های ضد دولتی دخالت نداشتند تا پایان جنگ نیز در آلمان زندگی می کردند و به آنها یهودیان وفادار به دولت گفته می شد.
به همین دلیل توسط صهیونیست های جهان به خیانت متهم شدند و به آنها خیانتکار
می گفتند. هرگز در آلمان کسی متعرض آنها نشد. حتی آنها اجازه داشتند روزنامه خود را نیز چاپ کنند و این روزنامه هیچ گاه تعطیل هم نشد!!
طبقات بسیار دیگری از یهودیان طی جنگ در آلمان زندگی می کردند که هرگز از جنگ صدمه ای ندیدند. صدماتی از آن نوع که سربازان مجروح و معلول، یا صاحبان صلیب شوالیه و درجه داران مزین به صلیب آهنی متحمل شدند. بیش از هفتاد و پنج هزار یهودی در این طبقه بندی جای داشتند. بسیاری از یهودیان در ارتش نازی خدمت می کردند حتی در میان آنها نیمه یهودیان نیز حضور داشتند. در این میان، بعضی ها به مقامات و درجات بالا رسیدند از جمله یک ژنرال ارشد یهودی. این مطلبی است که ممکن نیست جای دیگر آن را بخوانید.
به رغم اینکه گفته می شود آلمان ها بهترین رکورد داران جهان هستند، با وجود این هنوز یک کلمه هم پیدا نشده است که نشان دهد آنها قصد داشته اند همه یهودی ها را به قتل برسانند بلکه برنامه آنها این بود که یهودی ها را از آلمان اخراج کنند. البته به یهودی ها اجازه داده می شد که اموال خود را به فروش برسانند و حساب های بانکی خود را نیز با خود منتقل کنند.
آنچه یهودیان اصلاً تمایل ندارند مردم از آن آگاه شوند، این است که آدولف آیشمن برای سال ها بهترین دوست آنها به شمار می رفت. نقش وی این بود که شهروندان یهودی را به خارج از آلمان انتقال دهد، نه اینکه آنها را به قتل برساند. وی تنها مسئولیت داشت که هر چه بیشتر یهودیان را به سرزمین فلسطین انتقال دهد. اسرائیلی ها همچنین نمی خواهند کسی بفهمد که صهیونیست ها با نازی ها در زمینه کمک رسانی به یهودیان آلمانی برای مهاجرت به فلسطین همکاری کامل و تنگاتنگی داشته اند.
اینجاست سندی در اختیار دارم که حاوی جزئیات کامل در مورد دیدار قاصد صهیونیستی، فیوال پولکس، از برلین پیش از جنگ جهانی دوم است. وی می خواست مهاجرین بیش از هر کشور دیگری، به فلسطین نقل مکان کنند. در سال 1937، یک مقام آلمانی به نام هربرت هیگن، مسؤل بیرون راندن یهودیان از آلمان بود و پولکس نیز در این زمینه با وی همکاری تنگاتنگ داشت. پولکس از 26 فوریه تا 2 مارس 1937 در برلین بسر می برد.
وی در این مدت دو جلسه با آدولف آیشمن برگزار کرد که بعدها در آرژانتین ربوده شد و به طور غیر قانونی به اسرائیل منتقل شد و توسط دادگاهی که صلاحیت رسیدگی به پرونده را نیز نداشت محکوم به اعدام شد و به چوبه دار آویخته شد. پولکس به آیشمن گفت که خواستار شتاب بخشیدن به مهاجرت یهودیان به فلسطین است و به همین منظور وی به سرعت آماده همکاری با آلمان هیتلری شد و برای جامه عمل پوشاندن به این هدف وی پیشنهاد ارائه اطلاعات محرمانه بریتانیا را به نازی ها داد.
پولکس همکاری خیلی نزدیکی با آیشمن داشت و به نحوی به آیشمن دوست شد که برای این مقام آلمانی برای دیدار از فلسطین به عنوان میهمان افتخاری صهیونیست ها و هاگانا (hagana) دعوتنامه فرستاد و به افتخار این میهمان برجسته نازی، یک میهمانی مفصل توسط یهودیان تدارک دیده شد. آیشمن دعوت را پذیرفت. سفر به فلسطین و پذیرایی توسط یهودی ها مورد استقبال آیشمن و همکارش هیگن قرار گرفت. هر دو در 26 سپتامبر 1937 برلین را ترک کردند و به وسیله کشتی رومانیا تحت پوشش روزنامه نگار راهی فلسطین شدند.
اما بریتانیا که در آن زمان فلسطین را تحت کنترل خود داشت، از هویت این دو آلمانی مطلع شد و مانع از ورود آنها به خاک فلسطین شد. به همین دلیل این دو قاصد ss که با هویت و چهره مبدل سفر می کردند، به مصر رفتند.
بنابراین صهیونیست های مأیوس می بایست به مصر سفر کنند تا از دوستان نازی خود در آنجا استقبال کنند. بنابراین این ضیافت در 10 اکتبر در قاهره برگزار شد.
در روز بعد پیمانی به امضا رسید که به موجب آن همکاری کامل بین یهودیان و نازی ها مورد توافق قرار گرفته بود. آنها توافق کردند که اطلاعات سری خود را در اختیار یکدیگر بگذارند. پولکس با اطمینان به نازی ها گفت که صهیونیست ها قصد دارند همه فلسطینیان را از فلسطین بیرون برانند و آنها را به اردن منتقل کنند. همان مأموریتی که ده سال بعد با همکاری و کمک امریکا به انجام رسید.
مطمئناً این مطالب را جای دیگری نخواهید خواند چرا که یهودیان میل ندارند کسی از همکاری نزدیک آنها با نازی ها در این زمینه مطلع گردد و یا اینکه کسی بفهمد که رهبران یهودی، آیشمن را به عنوان بزرگ ترین قهرمان و خیر در حق خود به سبب ساکن کردن یهودیان آلمانی در فلسطین بسیار ستوده اند. من این مطلب را از خودم در نمی آورم هر چند این مطالب تاکنون به صورت محرمانه نگه داشته شده اند. من تنها واقعیت را بیان می کنم. هر چند که این افشاگری ها و چاپ این مطالب سبب خواهد شد از سوی سازمان های مختلف یهودی مورد تهدیدات بیشتری قرار گیرم. اما پس از 40 سال باید گفت که دیگر به آن عادت کرده ام. دیگر این چیز ها نمی تواند مرا آزار دهد و من هم بیدی نیستم که با این بادها بلرزم.
پیش از سقوط فرانسه در جنگ جهانی دوم، این کشور مأمن یهودیان آواره بسیاری از کشورها بود. بسیار واضح بود که مردم فرانسه نیز همچون آلمان ها علاقه ای به یهودیان نداشتند اما حمایت حقوق فرانسه از یهودیان متولد و بومی فرانسه باعث نجات آنها از انتقال به اردوگاه ها شد و اغلب یهودیانی که توسط دولت فرانسه جمع آوری و به اردوگاه های کار اجباری فرستاده شدند خارجی بودند. بسیاری از یهودیان متولد فرانسه نیز به اندازه کافی ثروتمند بودند که با پرداخت رشوه به مسئولان فاسد فرانسوی، مانع از انتقال خود به این اردوگاه ها شوند. تعداد یهودیانی که در اردوگاه های مختلف مردمند نیز در ابهام است؛ چرا که مسئولان فرانسوی، پس از جنگ تمایلی نداشتند به این جرم متهم شوند. طبق گزارش دولت،
تعداد یهودیانی که در اردوگاه های کار اجباری مرده اند، 37000 هزار تن است که شامل بچه ها نیز می شود که بسیار مایه تأسف است. اما بسیاری از یهودیان بزرگسال از این سرنوشت فرار می کنند. البته این عدد قدری محتاطانه به نظر می رسد.
با کمی تجزیه و تحلیل می توان دریافت که ادعای بسیار اغراق آمیزی که مبنی بر آن هیتلر قصد داشت همه یهودیان در آلمان و دیگر کشورهای اشغال شده را به قتل برساند، بی محتوا و به دور از واقعیت است. اگر هیتلر واقعاً چنین هدفی داشت، می توانست به راحتی در دهه 1930 و پیش از شروع جنگ آن را عملی کند. اما حتی پس از جنگ نیز اردوگاه های کار اجباری مملو از یهودیانی بود که در سال 1945 آزاد شدند. هر چند که بسیاری از آنها در آن دوره زمانی پس از آنکه متفقین خطوط راه آهن و کامیون های حامل غذا و تدارکات را منهدم کردند.
پس از اینکه امریکا و بریتانیا همه خطوط ارتباطی و تدارکاتی را از بین بردند، آذوقه رسانی به این اردوگاه ها بسیار مشکل شد و شرایط زندانیان در این اردوگاه ها پس از ماه ها بی غذایی بسیار وخیم شد و آنچه در عکس ها و گزارش ها از این زندانیان نشان داده می شود مربوط به این دوره است. اما واقعیتی که در هیچ یک از این گزارش ها به آن اشاره نشده است این است که این آلمان ها نبودند که مانع از رسیدن مواد غذایی به اردوگاه ها شده اند بلکه نیروهای متفقین بودند که با بمباران های سنگین باعث قطع خطوط تدارک رسانی به این اردوگاه ها شدند.
بسیار واضح است که شرایط زندگی در اردوگاه های کار اجباری و دیگر اردوگاه های یهودیان نمی توانست شرایط خوشایندی باشد. بنابراین آنها نمی توانستند در آن شرایط انتظار خوردن صدف یا خاویار داشته باشند.
آنچه من می توانم از مطالعه وضعیت نتیجه گیری کنم این است که حتی اگر هیتلر سعی داشت همه یهودیان را به قتل برساند، در این زمینه بسیار ضعیف عمل کرده است.
اما نادرستی رقم شش میلیون کشته یهودی که به طور گسترده ای نیز جا افتاده است به
روش های مختلف قابل اثبات است.
اولاً حساب کشته های یهودی زمان جنگ طبق آمار صلیب سرخ بین المللی برگرفته از اسناد و مدارک به دقت حفظ شده از زمان جنگ بالغ بر 896546 نفر است.
این رقم حتی به یک میلیون نفر هم نمی رسد چه رسد به شش میلیون. از هیچ یک از آمار و ارقام صلیب سرخ نمی توان رسماً در ایالات متحده امریکا استفاده نمود؛ چرا که در صورت صدور اجازه برای استفاده از این آمار و ارقام، دشمنی لابی قدرتمند یهودیان را علیه خود بر می انگیزند.
دیگر سازمان های بین المللی نیز به دلیل همین هراس، آمار کشته ها را چیزی بین 5 تا 6 میلیون اعلام کرده اند. در اینجا یک «اگر» بزرگ به وجود می آید و آن این است که اگر واقعاً 6 میلیون کشته وجود دارد، همه آنها می بایست نام، آدرس، شماره تلفن، مدارک و سوابق تولد، مدارک و سوابق کاری، سوابق و مدارک اشتغال آنها موجود باشد. این طور نیست؟ آنها حتی یک میلیون اسم هم نتوانسته اند تا کنون ارائه دهند، به نحوی که بتوان صحت آن را تأیید کرد. پس برای 5 میلیون تن دیگر چه اتفاقی افتاده است؟
اگر صهیونیسم جهانی می خواست حتی کمی در این مورد اغراق نماید و آن را یک میلیون یهودی کشته شده اعلام می کرد، کسی معترض آن نمی شد. اما اینکه این عدد را تا 6 میلیون دست کاری کرده و بالا کشیده اند، بسیار مضحک به نظر می رسد. اما بسیاری این عدد را باور کرده اند و برای اطمینان می توانید از دوستان خود سؤال کنید.
منبع: نشریه 15 خرداد، شماره 16.

پس از جنگ جهانی دوم هنگامی که صهیونیست های سراسر جهان توانستند همدردی و همکاری تعداد زیادی را در سراسر جهان با ادعای خود جلب کنند، علاوه بر گزارش های رسانه ای مطبوعاتی یک طرفه در مورد محاکمه غیر قانونی نورنبرگ، کتاب هایی نوشته اند که در آنها خواستار مجازات شهروندان آلمانی شدند.
در ابتدا رهبران یهودی گرد هم آمدند و تصمیم گرفتند که تعداد یهودیانی را که طی جنگ جهانی دوم اعدام شده بودند 20 میلیون اعلام کنند اما آنهایی که قدری منطقی بودند، تذکر دادند که امریکایی ها آن قدر ساده لوح نیستند که باور کنند 20 میلیون یهودی کشته شده اند در حالی که فقط 12 یهودی روی کره زمین وجود داشته است.
این عدد حتی برای هالوها هم غیر باور بود. بنابراین آنها کم کم در عدد تخفیف قائل شدند از 20 میلیون به 16 و سپس به 12 و بعد به 10 و در نهایت به 6 میلیون رضایت دادند تا برای امریکایی ها سؤال برانگیز نشود. این تصمیم مؤثر واقع شد و عدد جعلی 6 میلیون به قانونی خدشه ناپذیر تبدیل شد. در حد کلام خدا به نحوی که کسی اجازه سؤال کردن در مورد آن را هم به خود نمی داد. این رقم در مطبوعات روزانه رواج یافت و جا افتاد. حتی در مدارس امریکا نیز تدریس می شود. بچه های کوچک و خرد سال با این عدد در کلاس اول ابتدایی آشنا می شوند.
البته من اولین فردی نیستم که از این فریب پرده بر می دارم. بسیاری از اندیشمندان در این مورد کتاب نوشته اند. یکی از بهترین نمونه ها توسط دکتر آرتور باتز به رشته تحریر در آمده است، کسی که فارغ التحصیل دانشگاه MIT است و در دانشگاه نورث وسترن کرسی استادی دارد. نام اثر وی «فریب قرن بیستم» است و برای اولین بار در سال 1977 به چاپ رسید و تا کنون نیز چندین بار تجدید چاپ شده است.
این دانشمندان آگاه و تاریخ دانان مطلع که از من نیز بسیار باهوش تر هستند همه بر این باورند که عدد 6 میلیون تخیل محض است و برای این منظور طراحی شده است که یهودیان به کمک آن و با استناد به آن بتوانند کنترل دولت و رسانه های خبری را به دست گیرند. اما سخن
از حقیقت در این زمینه موضوعیت خود را در امریکا از دست داده است.
از همه این ها گذشته، زمانی که دولت امریکا رسماً اعلام می کند که 6 میلیون عددی واقعی و درست است، دیگر چه کسی می تواند آن را زیر سؤال ببرد. شما نمی توانید سیستم را تغییر دهید.
دیگر پدیده ای که قصد دارم از آن افسانه زدایی کنم اشاره دائم به این 6 میلیون کشته به عنوان یهودیان بیگناه است. ابداً همه آنها بیگناه نبودند. اولاً گروه های یهودی کاملاً سازمان یافته جهانی در سال 1933 به ملت آلمان اعلام جنگ دادند که این اقدام آنها در صدر اخبار جهان قرار گرفت. از آن پس یهودیان داخل و درون آلمان در کارشکنی های بی محابا در کارخانه ها دست داشتند. تا انیکه دستگیر و زندانی شدند. آنها همچنین برای آسیب زدن به اقتصاد آلمان دست به عملیات بانکی متقلبانه می زدند.
حتی اگر کمی بیشتر به گذشته برگردیم، به دوران پس از جنگ جهانی اول، شاهد هستیم که چگونه یهودیان ثروتمند بر سر ملت شکست خورده آلمان خراب شدند و با سوءاستفاده از موقعیت، اموال باارزش آنها را با نازل ترین قیمت خریداری کردند. پس از آن در صدد بی ثبات کردن اقتصاد آلمان بر آمدند تا اینکه کار را به جایی رساندند که هر آلمانی برای خرید یک قرص نان مجبور بود صد مارک بپردازد. چه کسی می تواند عکس های خبری آلمان را فراموش
کند که در آنها یهودیان ثروتمند را در رستوران های مجلل در حال صرف غذاهای گران قیمت نشان می داد در حالی آلمان ها خود در حال گدایی برای غذا دیده می شوند.
شاید اینها را نتوان جنایت قلمداد کرد اما مطمئناً به مذاق هیچ کس هم خوش نمی آمد. کسی نمی تواند تاریخ را با پاک کن پاک کند.
یکی دیگر از فریبکاری های بسیار بزرگی که انجام پذیرفت، بر می گردد به سال 1970. زمانی که یهودیان سراسر دنیا و دولت امریکا، آلمان را وادار به پرداخت غرامت ماهیانه برای یک عمر به هر یک از بازماندگان اردوگاه های کار اجباری کردند. آنها دولت آلمان را ملزم به پذیرش صحت ادعای همه کسانی کردند که با امضای یک برگه خود را از جمله کسانی معرفی می کردند که مدتی را در این اردوگاه ها به سر برده اند. بنابراین هیچ کس نیاز نداشت ثابت کند در این اردوگاه ها بوده و به صرف ادعا، مشمول دریافت غرامت از دولت آلمان می شد. طبیعتاً این اقدام وضعیتی را فراهم آورد که افرادی که هرگز در این اردوگاه نبودند و یا حتی سن آنها کمتر از آن بود که در جنگ جهانی دوم حضور داشته باشند، بتوانند این ادعانامه ها را امضا کنند و به صورت ماهیانه از دولت آلمان غرامت دریافت کنند.
همین امر باعث شد که در آن شرایط بد اقتصادی، افرادی که حتی یهودی هم نبودند بر این قطار سوار شوند و خود را از نظر اقتصادی تأمین کنند. این انگیزه سبب شد که صد ها هزار تن این ادعانامه ها را امضا کنند. بنابراین، پیش از آنکه دولت آلمان اجازه یابد صحت و اعتبار این تقاضانامه ها را مورد بررسی قرار دهد، همه خلافکاران خرده پا و بسیاری از غیر یهودیان به همراه یهودیان توانسته بودند مقدار زیادی پول به جیب بزنند.
ممکن است خنده دار به نظر برسد، اما در یک دوره کوتاه نزدیک به 4 میلیون ادعانامه به جریان انداخته شد که حجم عظیمی از آنها یا اصلاً یهودی نبودند و یا از یهودیانی که در اردوگاه ها به سر برده بودند، نبودند، در نتیجه همین موضوع باعث شد که پشتوانه عدد شش میلیون ضعیف شود؛ چرا که اگر شما شش میلیون کشته داشتید که چهار میلیون آنها زنده از اردوگاه های کار اجباری بیرون آمده اند، به این معنا خواهد بود که تقریباً همه یهودیان روی
کره زمین طی جنگ جهانی دوم دریک اردوگاه کار اجباری به سر برده اند؛ چرا که طبق حساب خود یهودیان در آن زمان تنها 12 میلیون یهودی در دنیا وجود داشت.
فهم این مسئله کار سختی نیست. البته تعداد بازماندگان این اردوگاه ها 4 میلیون نفر نبوده است. چرا که اکثریت عمده آنهایی که این ادعانامه را امضا کردند دزدهای تمام عیاری بودند که انگیزه شان دریافت مستمری ماهیانه بود. اما این وضعیت خیلی هم به طول نینجامید چرا که آلمان ها به اندازه کافی زیرک بودند که این حقه را دریابند و دست بسیاری از آنها را از یک عمر زندگی در رفاه کوتاه کنند.
در خور یادآوری است که این مقاله با انگیزه بیان خوبی ها و بدی ها دولت آلمان نوشته نشده است. اما برای اینکه انصاف را رعایت کرده باشیم باید برای نازی ها اعتبار زیادی قائل شویم که توانستند از هرج و مرج و بحران های اقتصادی ایجاد شده توسط هجمه و فشار یهودیان خلاص شوند و تبدیل به یکی از قوی ترین ملل این جهان گردند.
تا کنون هیچ دولت دیگری جز آلمان در دنیا از حمایت و پشتیبانی تقریباً صد در صد مردم خود برخوردار نبوده است.
دولت آلمانی با نفی دولت زیبا شناسی (Aesthetic state) که در صدد جامه عمل پوشاندن به رویای شهروندان معمولی خود است، اشتباه دیگر ملل صنعتی را مرتکب نشد.
به هم ریختگی و ترکیب و ظاهر زشت کارخانه ها جای خود را به کارخانه های شیک و دارای
محیط کار فرح بخش داد و در ساخت ابزار آلات و ماشین های صنعتی خود از طراحی های زیباتری بهره گرفت و با ارتقای امنیت کار در بخش و صنعتی در پیشرفت معماری کارخانه جدید فرایند تولید را تسهیل کردند. در کارخانه های امروزی، برای کارگران تسهیلات ورزشی، غذاخوری، دوش و اتاق استراحت با کیفیت بهتر نسبت به گذشته فراهم شده است.
شعارهایی نظیر «زندگی آلمانی هر روز باید زیبا باشد» یا «پا طبیعت را به محل کارتان باز کن» به مردم شاغل کمک می کرد تا به اهدافی که حتی روزی خوابشان را هم نمی دیدند نائل بشوند.
در نظر گرفتن رفاه همه مردم، راه را برای موفقیت رژیم هموار ساخت. دولت، آشتی ملی و اجتماعی را به روش موفقیت آمیز و پا بر جای جامعه ای توده ای اعلام کرد و سنت هایی را باب کرد که موجب بهبود زندگی همه ملت شد و از فضای شکست پذیری نشئت گرفت تا به موفق ترین ملت در اروپا تبدیل شود.
این دستاورد بسیار بزرگی است.
منبع: نشریه 15 خرداد، شماره 16.