موضوع: سوره ی الزمر آیات 43- 44

سلام دوست عزیز.
معانی آیات همونایی هست که شما خودتون وارد کردید.

نوشته اصلی توسط Armanbm

سلام علیکم !
مچکرم از شما که توجه کردید.
منظور من چیز دیگه ای بود !!!
منظورم اینه که با وجود آیات چجوری هست که ما شیعیان از امام هامون شفاعت میطلبیم؟
مگر چندین بار در شبانه روز نمیگوییم ایاک نعبد و ایاک نستعین؟

سلام دوست گرامی.
شفاعتی که در برخی آیات رد شده مربوط به شفاعت مستقل از خداوند و بدون اجازه اوست و شفاعتی که در برخی ایات به دیگران نسبت داده شده شفاعت غیر مستقل و تحت اراده و سیطره خداوند و به فرمان اوست.
پس کانما شفاعت افراد غیر مستقل در واقع همان شفاعت خداوند است چون به اراده و اذن اوست.
در نتیجه در برخی آیات (مثلا همین آیه اول) که شفاعت غیر از خداوند را مذمت کرده شفاعت کسانیست که به اذن و فرمان خداوند نبوده.

در آیه اول اشاره به بت پرستان دارد.
بت پستان در واقع معرفت و شناخت به خداوند داشتند همونطوری که خداوند از زبان آنها بارها نقل کرده که اگر از اینان بپرسی چه کسی اسمان و زمین را خلق کرده خواهند گفت الله

با توجه به این سخن روشن است بت پرستان غافل از خداوند نبودند پس چرا بت میپرستیدند.

خداوند دلیل آنان را بیان میکند و میفرماید :
آنان در واقع بتان خود را شفیع خود در درگاه خداوند میدانستند و میگفتند ما اینان را نمیپرستیم مگر اینکه به واسطه اینان به الله نزدیکتر شویم
حال چرا خداوند چنین شفیع قرار دادنی را رد و قبول ندارد؟
چون به فرمان و اراده او نبوده و اینان برای خود سنگی تراشیده و او را بدون اجازه الله شفیع خواندند.

ولی خداوند خود در میان مخلوقات انسانهایی آفریده،اولیا و دوستان و پیغمبرانی خلق کرده که جائز است انسان انان را شفیع خداوند قرار دهد چون :
1- با رضایت خود اوست
2- به فرمان اوست آنجا که فرمود :
و ابتغوا الیه الوسیله
شیعه و اهل سنت معترفند که این آیه به صراحت مسئله شفیع و متوسل شدن به بزرگان را تایید میکند.

و نیز امام صادق (ع) فرمودند :
نحن الوسیله ما آن وسیله ایم.

در خطبه حضرت زهرا (در قائله ی فدک) چنین مطلبی نیز از ایشان بیان شده که فرمودند :
حمد و سپاس خدای را که مخلوقات را آفرید و آنان برای تقرب به او به دنبال وسیله ای هستند و ما آن وسیله ایم(مضمون)

پس نتیجه این شد که شفاعتی که در برخی ایات مذمت و رد از ناحیه قرآن شده شفاعت مستقل و بدون اجازه و فرمان اوست.

[size=x-large]
آن دسته از تنبل های حقیقت جو که حال خواندن کامل متن را ندارند .. لا اقل قسمت های پررنگ شده و قرمز شده را بخوانند!!!!!

[/size]



بسم الله الرحمن الرحیم.
در اول سخن توصیه میکنم حتما یکبار به امضای من نگاه کنین!
سید مهدی عزیز! راستش من دلایل قانع کننده مبنی بر این که این آیه داره میگه باید به امامان متوسل شد پیدا نمیکنم...
دوبار تاکید میکنم که مطالب زیر میتواند غلط باشد و از هیچ جا کپی گرفته نشده اند و صرفا تحلیل شخصی است ویا علم شخصی....
/
/
/
در قرآن رایانه ام دوجا کلمه ی الوسیلة را (من) پیدا کردم که آمده:

المائدة-آیه ی 35
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ اتَّقُواْ اللّهَ وَابْتَغُواْ إِلَيهِ الْوَسِيلَةَ وَجَاهِدُواْ فِي سَبِيلِهِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ
اى کسانى که ايمان آورده‏ايد! از (مخالفت فرمان) خدا بپرهيزيد! و وسيله‏اى براى تقرب به او بجوئيد! و در راه او جهاد کنيد، باشد که رستگار شويد!

أُولَئِكَ الَّذِينَ يَدْعُونَ يَبْتَغُونَ إِلَى رَبِّهِمُ الْوَسِيلَةَ أَيُّهُمْ أَقْرَبُ وَيَرْجُونَ رَحْمَتَهُ وَيَخَافُونَ عَذَابَهُ إِنَّ عَذَابَ رَبِّكَ كَانَ مَحْذُورًا
کسانى را که آنان مى‏خوانند، خودشان وسيله‏اى (براى تقرب) به پروردگارشان مى‏جويند، وسيله‏اى هر چه نزديکتر؛ و به رحمت او اميدوارند؛ و از عذاب او مى‏ترسند؛ چرا که عذاب پروردگارت، همواره در خور پرهيز و وحشت است!

در آیه ی اول آمده که برای تقرب خدا وسیله بجویید .. اما نگفته این وسیله دقیقا چیست...
ولی با توجه به آیه ی دوم میبینیم که مردمان را از خواندن دیگران منع کرده... چون گفته" کسانی که" و نگفته "چیز هایی که ."


در ضمن.
.حتی اگر از این آیه صرفنظر کنیم....بیایید به معنی وسیله در قرآن رجوع کنیم.....
در قرآنی که در رایانه ی من بود 112 بار در معنی قرآن کلمه ی "وسیله" آمده بود که گرچه همه را نخواندم ولی در آنان 2 معنی برای وسیله یافتم:
1." توسط" : مثال: شهر بوسیله ی دشمنان نابود شد(شهر توسط دشمنان نابود شد)
2
. چیزی که در انجام کاری بدون داشتن اختیار، به دارای اختیار کمک میکند. یعنی این چیز که وسیله قرار میگیرد.. نمیتواند وسیله قرار نگیرد.. مثلا آچار از خود اختیار ندارد که پیچ را نپیچاند!

مثال از قرآن:
بقره آیه ی 22:
الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الأَرْضَ فِرَاشاً وَالسَّمَاء بِنَاء وَأَنزَلَ مِنَ السَّمَاء مَاء فَأَخْرَجَ بِهِ مِنَ الثَّمَرَاتِ رِزْقاً لَّكُمْ فَلاَ تَجْعَلُواْ لِلّهِ أَندَاداً وَأَنتُمْ تَعْلَمُونَ

آن کس که زمين را بستر شما، و آسمان [= جو زمين‏] را همچون سقفى بالاى سر شما قرار داد؛ و از آسمان آبى فرو فرستاد؛ و به وسيله آن، ميوه‏ها را پرورش داد؛ تا روزى شما باشد. بنابر اين، براى خدا همتايانى قرار ندهيد، در حالى که مى‏دانيد (هيچ يک از آنها، نه شما را آفريده‏اند، و نه شما را روزى مى‏دهند).

سوره ی بقره آیه ی 87:
وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ وَقَفَّيْنَا مِن بَعْدِهِ بِالرُّسُلِ وَآتَيْنَا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ الْبَيِّنَاتِ وَأَيَّدْنَاهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ أَفَكُلَّمَا جَاءكُمْ رَسُولٌ بِمَا لاَ تَهْوَى أَنفُسُكُمُ اسْتَكْبَرْتُمْ فَفَرِيقاً كَذَّبْتُمْ وَفَرِيقاً تَقْتُلُونَ

ما به موسى کتاب (تورات) داديم؛ و بعد از او، پيامبرانى پشت سر هم فرستاديم؛ و به عيسى بن مريم دلايل روشن داديم؛ و او را به وسيله روح القدس تأييد کرديم. آيا چنين نيست که هر زمان، پيامبرى چيزى بر خلاف هواى نفس شما آورد، در برابر او تکبر کرديد (و از ايمان آوردن به او خوددارى نموديد)؛ پس عده‏اى را تکذيب کرده، و جمعى را به قتل رسانديد؟!


[size=large]توجه:[/size] در دو مثال بالا من معنی فارسی وسیله را بررسی کردم صرفا برای اینکه ما برای ادامه دچار اشتباهات ساده نشویم

[size=large]توجه:[/size] من نمیگویم روح القدس فی نفسه اختیار دارد یا ندارد .. من میگویم روح القدس در تایید مریم بی اختیار بوده و باید او را تایید میکرده.

برای مثال های بیشتر میتونین به :
سوره ی بقرا آیه های : 102/159/246/249/251/
سوره ی الانعام آیه های : 65/96/99/97/104/165
و...
مراجعه فرمایید
--------------------------------------
[size=large]از همه ی اینها گذشته به مهمترین قسمت توجه میکنیم....[/size]

به نحج البلاغه مراجعه میکنم.

ومن خطبة له عليه السلام

في أرکان الدين

الاسلام

إِنَّ أَفْضَلَ مَا تَوَسَّلَ بِهِ الْمُتَوَسِّلُونَ إِلَي اللهِ سُبْحَانَهُ وَ تَعَالَي: الْأَيمَانُ بِهِ وَبِرَسُولِهِ، وَالْجِهادُ فِي سَبِيلِهِ فَإِنَّهُ ذِرْوَةُ الْإِسْلاَمِ، وَکَلِمَةُ الْإِخْلاَصِ فَإِنَّهَا الْفِطْرَةُ، وَإِقَامُ الْصَّلاَةِ فَإِنَّهَا الْمِلَّةُ، وَإِيتَاهُ الزَّکَاةِ فَإِنَّهَا فَرِيضَةٌ وَاجِبَةٌ، وَصَوْمُ شَهْرِ رَمَضَانَ فَإِنَّهُ جُنَّةٌ مِنَ الْعِقَاب، وَحَجُّ الْبَيْتِ وَاعْتَِمارُهُ فَإِنَّهُمَا يَنْفِيَانِ الْفَقْرَ وَيَرْحَضَانِ الذَّنْبَ، وَصِلَةُ الرَّحِمِ فَإِنَّهَا مَثْرَاةٌ فِي الْمَالِ وَمَنْسَأَةٌ في الْأَجَلِ، وَصَدَقَةُ السِّرِّ فَإِنَّهَا تُکَفِّرُ الْخَطِيئَةَ، وَصَدَقَةُ الْعَلاَنِيَةِ فَإِنَّهَا تَدْفَعُ مِيتَةَ السُّوءِ، وَصَنَائِعُ الْمَعْرُوفِ فَإِنَّهَا تَقِي مَصَارعَ الْهَوَانِ. أَفِيضُوا في ذِکْرِ اللهِ فَأنَّهُ أَحْسَنُ الذِّکْرِ، وَارْغَبُوا فِيَما وَعَدَ المُتَّقِينَ فَإِنَّ وَعْدَهُ أَصْدَقُ الْوَعْدِ، وَاقْتَدُوا بِهَدْيِ نَبِيِّکُمْ فَإِنَّهُ أَفْضَلُ الْهَدْيِ. وَاسْتَنُّوا بِسُنَّتِهِ فَإِنَّهَا أهْدَي السُّنَنِ.

فضل القرآن

وَتَعَلَّمُوا الْقرْآن فَإِنَّهُ أَحْسَنُ الْحَدِيثِ، وَتَفَقَّهُوا فِيهِ فَإِنَّهُ رَبِيعُ الْقُلُوبِ، وَاسْتَشْفُوا بِنُورِهِ فَإِنَّهُ شِفَاءُ الصُّدُورِ، وَأَحْسِنُوا تِلاَوَتَهُ فَإِنَّهُ أَنْفَعُ الْقَصَصِ. وَإِنَّ الْعَالِمَ الْعَامِلَ بِغَيْرِ عِلْمِهِ کَالْجَاهِلِ الْحَائِرِ الَّذِي لاَ يَسْتَفِيقُ مِنْ جَهْلِهِ، بَلِ الْحُجَّةُ عَلَيْهِ أَعْظَمُ، وَالْحَسْرَةُ لَهُ أَلْزَمُ، وَهُوَ عَنْدَ اللهِ أَلْوَمُ.

ترجمه:


[صفحه 57]

ره‏آورد برخي از مباني اعتقادي همانا بهترين چيزي که انسانها مي‏توانند با آن به خداي سبحان نزديک شوند، ايمان به خدا و ايمان به پيامبر (ص) و جهاد در راه خداست، که جهاد قله بلند اسلام، و يکتا دانستن خدا، بر اساس فطرت انساني است، برپا داشتن نماز آيين ملت اسلام، و پرداختن زکات تکليف واجب الهي، و روزه ماه رمضان سپري برابر عذاب الهي است، و حج و عمره، نابودکننده فقر و شستشودهنده گناهان است. و صله رحم مايه فزوني مال و طول عمر، و صدقه‏هاي پنهاني نابودکننده گناهان، و صدقه آشکارا، مرگهاي ناگهاني و زشت را باز مي‏دارد، و نيکوکاري، از ذلت و خواري نگه مي‏دارد.



[صفحه 57]


به ياد خدا باشيد که نيکوترين ذکر است، و آنچه پرهيزگاران را وعده دادند آرزو کنيد که وعده خدا راست ترين وعده‏هاست، از راه و رسم پيامبرتان پيروي کنيد که بهترين راهنماي هدايت است، رفتارتان را با روش پيامبر (ص) تطبيق دهيد که هدايت کننده‏ترين روشهاست. ارزش قرآن و قرآن را بياموزيد، که بهترين گفتار است، و آن را نيک بفهميد که بهار دلهاست، از نور آن شفا و بهبودي خواهيد که شفاي سينه‏هاي بيمار است، و قرآن را نيکو تلاوت کنيد که سودبخش ترين داستانهاست، زيرا عالمي که به غير علم خود عمل کند، چونان جاهل سرگرداني است که از بيماري ناداني شفا نخواهد گرفت، بلکه حجت بر او قويتر و حسرت و اندوه بر او ثابت و در پيشگاه خدا سزاوار سرزنش است

دقت کنین که مترجک کلمه ی وسله را نیاورده و جای لغت وسیله، "بهترين چيزي که انسانها مي‏توانند با آن به خداي سبحان نزديک شوند" را آورده! شما برای اطمینان از اینکه علی علیه السلام مقصودشان دقیقا وسیله بوده به قسمتی که در متن عربی مشخص کرده ام توجه کنین.


ملاحظه میکنین که حضرت حرفی از خودشان و سایر امامان نزده.......

به وجدانتان رجوع کنین.. و خواهش میکنم من را در یافتن حقیقت کمک کنین....
یا حق

بسم الله الرحمن الرحیم
سلام خدمت دوست عزیم آقا آرمان گل :rose:
از تحقیقاتی که می کنید خیلی خوشحالم و خودت پی گیر هستی نشانه قوت شما است
ابتدا باید به یه مسئله بپردازیم تا بقیه چیزها روشن شود
ببین همه چیز در قرآن نیامده است و بیشتر چیزهای ما از طریق روایت به ما رسیده است و خود قرآن هم بر این امر تاکید دارد
مثلا در سوره نحل آیه 44 می خوانیم که ما این قرآن را بر تو نازل کردیم تا بیان کنی و توضیح دهی آنچه در این قرآن برای مردم آمده است

خوب مشاهده میکنید که خود خدا فرموده است برای مردم توضیح دهی و به همین روایت و سنت می گویند
(سنت= رفتار ، کردار ، عملکرد)

[align=center]و در سوره نجم آیه 4 هم می خوانیم که پیامبر از روی هوا و هوس سخن نمی گوید و آنچه می گوید وحی است[/align]
پس نتیجه می گیریم که پیامبر از گناه و خطلا به دور است و چیزی رو الکی سخن نمی گوید (یادم است در آیه ای دیگر می فرماید اگر اشتباه بیان کنی ما تو را عذاب می دهیم . دقیقا یادم نمیاد ولی در همنی مایه ها بود )
پس نتیجه می گیریم که پیامبر از گناه و خطلا به دور است و چیزی رو الکی سخن نمی گوید (یادم است در آیه ای دیگر می فرماید اگر اشتباه بیان کنی ما تو را عذاب می دهیم . دقیقا یادم نمیاد ولی در همنی مایه ها بود )

خوب نتیجه این که ما می آییم روایات رو در با آیه های قرآن مطابقت می کنیم ببینم درست از کار در می آید یا نه

در مورد وسیله که سید مهدی عزیز گفتند که منظور از اون وسیله که اشاره شده است معصومین (ع) هستند

اصلا وسیله رو اول معنی کنیم وسیله یعنی تقرب جستن و یا نزدیکی به دیگری از روی علاقه باشد
[align=center]توسل هم یعنی کسی را پیش خداوند شفیع قرار دادن است[/align]

[align=center]یه سوال پیش می آید آیا انسان می تواند مستقیما به درگاه خدا توسل پیدا کند یا نه ؟؟[/align]
بله می شود ولی آیا واقعا ما مستقیما می توانیم به نتیجه برسیم
شما در نظر بگیر من که رو سیاه هستم در نزد خداوند چگونه مستقیم برم پیشش
فرض کنید 2 نفر با هم اختلاف دارند در این بین بیشتر مواقع یه نفر میاد ضامن میشه و این دو نفر رو آشتی میده
و دو طرف می گویند ما به خاطر آقای فلانی دیگه روش رو زمین ندازیم قبول کردیم
حالا شما وقتی میخوای بری در خونه خدا چه خوب است یه نفر رو که دارای بالاترین مقام ها است و به همه علم ها آگاه هستند واسطه قرار بدهیم آیا به نظرتون چه کسانی بالتر از ائمه (ع) می توانیم پیدا کنیم ؟؟
یه نفر رو که دارای بالاترین مقام ها است و به همه علم ها آگاه هستند واسطه قرار بدهیم آیا به نظرتون چه کسانی بالتر از ائمه (ع) می توانیم پیدا کنیم ؟؟
[align=center]خود امام ها هم متوسل می شدند[/align]
مثلا امام صادق (ع) بود فکر می کنم که می فرمود:
[align=center]موقع مشکلاتمان به مادرمان فاطمه زهرا (س) متوسل می شویم [/align]

در بین باید نکته ای را در نظر بگیریم که خدایی نکرده در این میان خدا رو فراموش نکنیم و فقط هواسمان به همان وسیله باشد
شما اگر آداب زیارت رو خونده باشید می بیند که می فرمایند : هنگام ورد به حرم 100 بار الله اکبر بگو در 3 دفعه مختلف ( 2 تا 30 تایی و یه 40 تایی) این معناش چی میتونه باشه؟؟؟
این به این خاطر است که ما که داریم میریم حرم امام رضا (ع) یه موقع خدا رو فراموش نکنیم، به زمزمه الله اکبر به یاد خدا هم باشیم

در اصلاح دین به این کار که یه نفر رو بالاتر بدانیم می گوییم غلو
مثلا فرض کنید حضرت امیر (ع) را بالاتر از خدا بدانیم این میشه غلو

پس میشه به غیر از ائمه وسیله ای دیگر انتخاب کرد ولی شاید به مقصد نرسید یا اگر هم برسید دیر برسید
یه روایت داریم که رسول خدا (ص) می فرماید : همانا حسین من کشتی نجات و چراغ هدایت است
شما می بینید که بیشتر انسان ها توسط نور اهل بیت مخصوصا امام حسین (ع) جذب می شوند
شما ممکن است توی یه مجسل مداحی به سمت خدا کشیده شده باشید به نظرتون چه کسی واسطه شده است ؟؟؟
یا در یه روایت دیگر میخوانیم که ما اهل بیت همانند کشتی نوح هستیم هر کس به آن تمسک جوید نجات پیدا می کند و هر کس به غیر از آن برگزیند هلاک می شود

شما نیز می توانید علما و اولیای خدا رو واسطه قرار بدهید مثل آیت الله بهجت یا علامه عسکری یا قاضی (ره) و...
اینها هم انسان ها بالا مقامی هستند و نزد خدا آبرومند هستند
در قرآن در سوره یوسف آیه 97 می خوانیم که وقتی که فرزندان حضرت یعقوب (ع) پشیمان شدند به پدر مراجعه کردند . گفتند که اى پدر براى ما طلب آمرزش نما

[align=center]یعنی چی این مطلب ؟؟؟[/align]
[align=center]یعنی شما بیا واسطه شو ، به نظر من این رو گفتند تو دلشان : پدرم ما رو سیاه هستیم شما نزد خدا آبرویی دارید بیا واسطه شو[/align]

یادم است یه روایت داریم که می فرمایند : [size=large]ما اسماء الهی هستیم [/size]( یعنی چی یعنی اینکه وقتی میای مجلس روضه می شینی به وسیله ما اهل بیت به یاد خدا می افتی به وسیله ما یاد خدا زنده می شود )
شما در نظر بگیر اگر این مجالس روضه و عزاداری ها نبود چگونه یاد خدا زنده میشد ؟؟



بزار دفتر را بردارم یه روایت توپ واست بنویسم که قالب تهی کنی ( پیدا نکردم ولی حفظ هستم )
[align=center] [size=large]که می فرمایند : ((برای رسیدن به خدا به اندازه نفس های انسان های خلق شده راه است[/size][/align]
یعنی شما ممکن است به یه لیوان چایی نگاه کنی و متحول بشی ممکن است یه سیب از درخت بیفتد و شما به خدا اینان بیاورید و ...
شما فکرش رو بکنید گفته است به اندازه تعداد نفس های که از اول خلفت بوده خودت چقدر صبح تا شب نفس میکشی ببین از اولین خلقت آدم تا هم اکنون چقدر بوده

من نتیجه کلی رو می گویم : این وسیله می تونه هر چیزی باشه ( ولی از نوع حلالش ) مثلا یه نفر بیاد بگه من موسیقی گوش میکنم چون می خوام به خدا برسم این کاملا اشتباه است و فقط چیزی جز دور شدن از خدا نیست

ولی کشتی اهل بیت (ع) یه چیز دیگر است و سریعتر به مقصد می رسید شما اگر نگاهی به زندگی کسانی که یک شب تغییر مسیر دادند بیندازید میبیند که نور اهل بیت (ع) آنها رو گرفته است مثل رسول ترک یا علی گندابی و... ( فایل صوتیش موجود است یه سرچ بزن یا بعدا میزارم گوش کن)
آیه دیگر هم هست که :
اگر به هنگام ستم برخویش نزد تو آیند «اى پیامبر» واستغفار کرده و تو نیز براى آنان استغفار کنى، خدا را توبه پذیر و مهربان خواهند یافت !!!.

اینجا می بینیم که خدا می فرمایند اگر پیشت اومدن و دست به دامانت شدند تو برای آنها استغفار بکن
خود خدا داره مستقیما به این کار اشاره می کند

نکته ای دیگر در این بحث شما شفاعت و توسل رو با هم قاطی کردید بهتر است در این تاپیک به توسل بپردازید و در یه تاپیک دیگر به شفاعت

سید مهدی عزیز توضیحات تکمیل تر رو انشالله خواهند داد
شرمنده متن طولانی شد این نظرات من بود اگر اشتباهی در آن میبینید حتما متذکر شوید . :happy:
یا علی

سلام

به این دو لینک که گزاشتم مراجعه کن .

کتاب آیین وهابیت نوشته آیت الله سبحانی


توسّل به اولياى الهى
http://www.hadj.ir/books/41/3.htm#141

طلب شفاعت از اولياى خدا
http://www.hadj.ir/books/41/5.htm#247

اینم از یک کتاب دیگه

زندگى بشر بر اساس بهره‏گيرى از وسائل و اسباب طبيعى استوار است كه هر يك آثار ويژه خود را دارند. همه ما هنگام تشنگى آب مى‏نوشيم، و هنگام گرسنگى غذا مى‏خوريم چه، رفع نياز توسط وسائل طبيعى، به شرط آنكه براى آنها «استقلال در تاثير» قائل نشويم، عين توحيد است. قرآن يادآور مى‏شود كه: ذوالقرنين در ساختن سد از مردم درخواست كمك كرد: (فاعينوني بقوة جعل و بينهم ردما) (كهف / 95): با قدرت خويش مرا يارى كنيد تا ميان شما و آنان (ياجوج و ماجوج) سدى بر پا سازم.

كسانى كه شرك را به معنى «تعلق و توسل به غير خدا» تفسير مى‏كنند، حرفشان تنها در صورتى صحيح است كه ما براى ابزار و وسائط موجود، «اصالت و استقلال‏» قائل شويم، و گرنه چنانچه آنها را وسايلى بدانيم كه، به مشيت و اذن الهى، ما را به نتيجه مى رسانند از مسير توحيد خارج نشده‏ايم، و اصولا زندگى بشر از روز نخست بر اين اساس، يعنى استفاده از وسائل و وسائط موجود، استوار بوده و پيشرفت علم و صنعت نيز در همين راستا صورت گرفته و مى‏گيرد.

ظاهرا توسل به اسباب طبيعى مورد بحث نيست‏سخن درباره اسباب غير طبيعى است كه بشر جز از طريق وحى راهى به شناخت آنها ندارد. هر گاه در كتاب و سنت چيزى به عنوان وسيله معرفى شده باشد، تمسك به آن همان حكمى را دارد كه در توسل به امور طبيعى جارى است. بنابراين، ما زمانى مى‏توانيم با انگيزه دينى به اسباب غير طبيعى تمسك جوييم، كه دو مطلب ملحوظ نظر قرار گيرد:

1 . از طريق كتاب و سنت، وسيله بودن آن چيز براى نيل به مقاصد دنيوى يا اخروى ثابت‏شود;

2 - براى اسباب و وسائل، هيچ گونه اصالت و استقلالى قائل نشده و تاثير آنها را منوط به اذن و مشيت الهى بدانيم.

قرآن كريم، ما را به بهره گرفتن از وسائل معنوى دعوت كرده مى‏فرمايد: (يا ايها الذين آمنوا اتقوا الله و ابتغوا اليه الوسيلة و جاهدوا في سبيله لعلكم تفلحون) (مائده / 35): اى افراد با ايمان خود را از خشم و سخط الهى واپاييد، و براى تقرب به او وسيله‏اى جستجو كنيد، و در راه وى جهاد كنيد، باشد كه رستگار شويد.

بايد توجه نمود كه وسيله به معناى تقرب نيست، بلكه چيزى است كه مايه تقرب به خدا مى‏گردد و يكى از طرق آن، جهاد در راه خداست كه در آيه ذكر شده‏است و در عين حال مى‏تواند، چيزهاى ديگرى نيز وسيله تقرب باشد.

در اصل گذشته ثابت‏شد كه توسل به اسباب طبيعى و غير طبيعى (به شرط اينكه، رنگ استقلال در تاثير به خود نگيرند) عين توحيد است. شكى نيست كه انجام واجبات و مستحبات، همچون نماز و روزه و زكات و جهاد و غيره در راه خدا، همگى وسايل معنوى‏يى هستند كه انسان را به سر منزل مقصود، كه همان تقرب به خداوند است مى‏رسانند. انسان در پرتو اين اعمال، حقيقت بندگى را مى‏يابد و در نتيجه به خدا نزديك مى‏شود. ولى بايد توجه نمود كه وسايل غير طبيعى، منحصر به انجام امور عبادى نيست. بلكه در كتاب و سنت‏يك رشته وسايل معرفى شده كه توسل به آنها استجابت دعا را به دنبال دارد كه ذيلا برخى از آنها را يادآور مى‏شويم:

1 . توسل به اسما و صفات حسناى الهى كه در كتاب و سنت وارد شده است، چنانكه مى‏فرمايد: (ولله الاسماء الحسنى فادعوه بها) (اعراف / 180) اسماء حسنى مخصوص خداوند است، پس خداوند را به وسيله آنها بخوانيد. در ادعيه اسلامى، توسل به اسما و صفات الهى فراوان وارد شده است.

2 . توسل به دعاى صالحان كه برترين نوع آن توسل به ساحت پيامبران و اولياى خاص خداوند است تا براى انسان از درگاه الهى دعا كنند.

قرآن مجيد به كسانى كه بر خويشتن ستم كرده‏اند (گنهكاران) فرمان مى‏دهد سراغ پيامبر روند و در آنجا هم خود طلب مغفرت كنند، و هم پيامبربراى آنان طلب آمرزش كند. و نويد مى‏بخشد كه: در اين موقع خدا را توبه پذير و رحيم خواهند يافت، چنانكه مى‏فرمايد:(ولو انهم اذ ظلموا انفسهم جاؤوك فاستغفرو الله و استغفر لهم الرسول لوجدوا الله توابا رحيما) (نساء / 64) در آيه ديگر، منافقان را نكوهش مى‏كند كه چرا هرگاه به آنان گفته شود سراغ پيامبر بروند تا درباره آنان از خداوند طلب آمرزش كند، سرپيچى مى‏كنند؟! چنانكه مى‏فرمايد: (و اذا قيل لهم تعالوا يستغفر لكم رسول الله لووا رؤوسهم و رايتهم يصدون هم مستكبرون) (منافقون / 5).

از برخى از آيات بر مى‏آيد كه در امتهاى پيشين نيز چنين سيره‏اى جريان داشته است. فى المثل، به صريح قرآن، فرزندان يعقوب عليه السلام از پدر خواستند بابت گناهانشان از خدا براى آنان طلب آمرزش كند و يعقوب نيز درخواست آنان را پذيرفت و وعده استغفار داد: (يا ابانا استغفر لنا ذنوبنا انا كنا خاطئين قال سوف استغفر لكم ربي انه هو الغفور الرحيم) (يوسف / 97 و 98).

ممكن است گفته شود: توسل به دعاى صالحان، در صورتى عين توحيد (و يا لااقل مؤثر) است كه كسى كه به او توسل مى‏جوييم در قيد حيات باشد،ولى اكنون كه انبيا و اوليا از جهان رخت بربسته‏اند، چگونه توسل به آنان مى‏تواند مفيد و عين توحيد باشد؟

در پاسخ به اين سؤال يا ايراد، دو نكته را بايستى يادآور شويم:

الف - حتى اگر فرض كنيم شرط توسل به نبى يا ولى حيات داشتن آنهاست، در اين صورت توسل به انبيا و اولياى الهى پس از مرگ آنان، تنها كارى غير مفيد خواهد بود، نه مايه شرك; و اين نكته‏اى است كه غالبا از آن غفلت‏شده، و تصور مى‏گردد كه حيات و موت، مرز توحيد و شرك است! در حاليكه بر فرض قبول چنين شرطى (حيات انبيا و اوليا در هنگام توسل ديگران به آنان)، زنده بودن شخص نبى و ولى، ملاك مفيد و غير مفيد بودن توسل خواهد بود، نه مرز توحيدى بودن و شرك آميز بودن عمل!

ب - مؤثر و مفيد بودن توسل دو شرط بيشتر ندارد:

1 . فردى كه به وى توسل مى جويند، داراى علم وشعود و قدرت باشد;

2 - ميان توسل جويندگان و او ارتباط برقرار باشد و در توسل به انبيا و اوليايى كه از جهان در گذشته‏اند، هر دو شرط فوق (درك و شعور و وجود ارتباط ميان ما و آنان به دلايل روشن عقلى و نقلى، تحقق دارد.

وجود حيات برزخى يكى از مسايل مسلم قرآنى و حديثى است كه دلايل آن را در اصل 105 و 106 يادآور شديم. در جايى كه به تصريح قرآن، شهداى راه حق حيات و زندگى دارند، مسلما پيابران و اولياى خاص الهى كه بسيارى از ايشان خودنيز شهيد شده‏اند از حيات برتر و بالاترى برخوردارند.

بر وجود ارتباط ميان ما و اولياى الهى دلايل بسيارى در دست است كه برخى را ذيلا ياد آور مى‏شويم:

1 - همه مسلمانان در پايان نماز شخص پيامبر گرامى اسلام صلى الله عليه و اله و سلم را خطاب قرار داده و مى‏گويند: السلام عليك ايها النبى و رحمة الله و بركاته; آيا آنان براستى كار «لغوى‏» انجام مى‏دهند و پيامبر اين همه سلام را نمى‏شنود و پاسخى نمى‏دهد؟!

2 . پيامبر گرامى در جنگ بدر دستور داد اجساد مشركانرا در چاهى ريختند. سپس خود با همه آنان سخن گفت. يكى از ياران رسول خدا عرض كرد: آيا با مردگان سخن مى‏گوييد؟ پيامبر صلى الله عليه و اله و سلم فرمود: شماها از آنان شنواتر نيستيد.

3 . رسول گرامى صلى الله عليه و اله و سلم كرارا به قبرستان بقيع مى‏رفت و به ارواح خفتگان در قبرستان چنين خطاب مى‏كرد: السلام على اهل الديار من المؤمنين و المؤمنات. و بر اساس روايتى ديگر مى‏فرمود: السلام عليكم دار قوم مؤمنين‏».

4 . بخارى در صحيح خود آورده است: روزى كه پيامبر اكرم صلى الله عليه و اله و سلم در گذشت، ابوبكر وارد خانه عايشه شد. سپس به سوى جنازه پيامبر رفته، جامه از صورت پيامبر بر گرفت و او را بوسيد و گريست و گفت: بابي انت‏يا نبي الله لا يجمع الله عليك مؤتتين، اما الموتة التي كتبت عليك فقد متها».

پدرم فداى تو باد اى پيامبر خدا، خدا دو مرگ بر تو ننوشته است. مرگى كه بر تو نوشته شده بود، تحقق يافت.

چنانچه رسول گرامى حيات برزخى نداشته و هيچگونه ارتباطى ميان ما و او وجود ندارد، چگونه ابوبكر به او خطاب كرده و گفت:يا نبي الله.

5 . امير مؤمنان على عليه السلام آنگاه كه پيامبر را غسل مى داد به او چنين گفت: بابى انت و امي يا رسول الله لقد انقطع بموتك ما لم ينقطع بموت غيرك من النبوة و الانباء و اخبار السماء... بابي انت و امي اذكرنا عند ربك و اجعلنا من بالك‏» پدر و مادرم فداى تو باد اى رسول خدا، با مرگ تو چيزى منقطع گرديد، كه با مرگ ديگران منقطع نگرديده بود; با مرگ تو رشته نبوت و وحى گسسته شد... پدر و مادرم فداى تو باد، ما را نزد خدايت به يادآور، ما را به خاطر داشته باش.

در پايان ياد آور مى‏شويم كه توسل به انبيا و اوليا صورتهاى مختلفى دارد كه مشروح آن در كتب عقايد بيان شده است.

منشور عقايد اماميه صفحه 229

استاد جعفر سبحانى

با سلام
ممنون از سید علی عزیز بابت مقالش (اون 2 تا لینک رو نخوندم )
یه مقاله دیگری توی کامپیوترم بود که دیدم مطالبش جدید است و میتواند مفید واقع بشه

یکی از اعتقادات شیعیان که مورد اشکال مخالفان است، بلکه گروهی آنرا در حد شرک دانسته«توسل» می باشد.

ما در این مقاله، مساله توسل و معنای آنرا با رعایت اختصار بررسی می کنیم تا موصوغ روشن گردد و مخالفان ما متوجه شوند که شیعیان یکتاپرستند و به دستور خداوند متعال و کتابش قرآن کریم عمل نموده اند که به توسل معتقدند.

پس عرض می کنم: کلمه توسل در لغت عرب از کلمه «وسیله» مشتق گردیده و توسل جستن به چیزی یا به شخصی به این معناست که آن چیز و یا آن شخص وسیله قرار گیرد، برای رسیدن به مقصود و مرادش و این همان خواسته خداوند متعال در قرآن کریم است که بندگانش را به آن امر نموده و قرموده:

«یا ایها الذین آمنوا اتقوا الله و ابتغوا الیه الوسیله و جاهدوا فی سبیله لعلکم تفلحون» (سوره مائده آیه 35).

یعنی:[align=center]ای کسانى که ايمان آورده‏ايد! از (مخالفت فرمان) خدا بپرهيزيد! و وسيله‏اى براى تقرب به او بجوئيد! و در راه او جهاد کنيد، باشد که رستگار شويد![/align]

در این آیه شریفه خداوند تبارک و تعالی چهار چیز را برای رستگاری لازم دانسته:

ایمان : به خداوند و پیامبران و قرآن.

تقوی: یعنی پرهیز و ترس از خشم و عقاب پروردگار

توسل: توجه یافتن و حرکت به سوی او با وسیله

جهاد: تلاش نمودن با جد و جهد در راه خداوند و کسب رضا و خوشنودی او

رای خوانندگان گرامی واضع است که آنچه در این آیه کریمه مربوط به موضوع مقاله ما می شود و باید به آن بیندیشیم و تدبر کنیم کلمه «الوسیله» است.

[align=center]چرا مطلق نیامد بلکه مقید بالف و لام شد؟[/align]

اگر وسیله با الف و لام نبود، معنایش چنین بود: توسل جویید به سوی خداوند به هر وسیله ای.

[align=center]چرا وسیله به صیغه جمع نیامد؟[/align]

زیرا وسائل توجه به پروردگار و تقرب جستن به او بسیار است. دعا و نماز و تمامی عبادات و همه کارهای خیر و نیک. و چنانچه روشن و مسلم است، تمامی کارهایی که نشات گرفته از ایمان و تقواست و همچنین همه تلاشها و جهاد در راه خداوند وسائل قرب الی الله می باشند.

خداوند در این آیه که امر فرموده به انجام آنها باز هم امر فرموده به توسل جستن و وسیله ای غیر از اینها چرا؟

این وسیله چیست که در این آیه شریفه خداوند سبحان، تمامی کارهای نشات گرفته از ایمان و تقوی و تلاش و جهاد برای رضای حق را در یک کفه قرار داده و توسل جستن به آن وسیله معین و مشخص را که مورد نظر می باشد در کفه دیگر قرار داده؟!

این وسیله مورد نظر پروردگار کیست و چیست؟

آری در اهمیت این وسیله همین بس که خداوند تبارک و تعالی توسل جستن به آنرا از اهل ایمان و تقوا خواسته است پس آن، لازمه ایمان و شرط تقواست، یعنی اگر مسلمانی توسل بجوید به آن وسیله، نه ایمانش قبول است و نه تقوایش کامل است، زیرا که فرمان خداوند را زیر پا گذارده و با او مخالفت کرده.

ما برای شناخت این وسیله مخصوص که خداوند در این آیه فرموده و بندگانش را به سویش هدایت می کند و به مقصد می رساند، به تفاسیر و اخبار و روایات که مراجعه می کنیم، حضرت ختمی مرتبت و خاندان و آل گرامیش هستند . چنانکه حضرت فاطمه زهرا علیها السلام در خطبه مشهورش که در حضور مهاجر و انصار پس از رحلت پدر گرامیش ایراد کردند فرمودند:

«و الحمدوا لله الذی لعظمته و نوره یبتغی من فی السموات و الارض الیه الوسیله و نحن و سیلته فی خلقه...».

یعنی حمد و ستایش کنید خداوندی را که برای عظمت و نورش اهل آسمانها و زمین وسیله ای می خواهند تا به سویش رهمنون شوند و ما هستیم وسیله اللهی در میان خلقش ».

آری این وسیله همان کشتی نجاتی است که حضرت ختمی مرتبت صلی الله علیه و آله در حدیث شریفی که مورد اجماع مسلمانان است و در صحاح و مدارک معتبر تمامی مذاهب اسلامی آمده، که حضرتش فرمود:

« مثل اهل بیتی فیکم کسفینه نوح من رکبها نجی و من تخلف عنها و هوی» یعنی خاندان من در میان شما همانند کشتی نوحند. هر کس سوار آن شد نجات می یابد و هر کس تخلف ورزید و دور گردید غرق می شود و هلاک می گردد.[align=center]

لذا مسلمانان و صحابه پیامبر اسلام در گرفتاریها و سختیها متوسل به اهل بیت پیامبر می شدند تا خداوند رفع گرفتاری کند. حتی عمر بن الخطاب از این حقیقت غافل نبوده، چنانکه در اخبار و روایات صحاح اهل سنت آمده و من متن یاد شده در کتاب صواعق محرقه ابن حجر که از مخالفان شیعه است و از دانشمندان مشهود اهل سنت است به فارسی ترجمه می کنم.

او در کتابش بعد (صواعق محرقه، المقصد الخامس) بعد از آیه 14 از تاریخ دمشق نقل می کند و می گوید:

«در سال هفده از هجرت – در حکومت عمر بن الخطاب- خشکسالی سختی مدینه و اطرافش را فرا گرفت – آن سال در تاریخ عالم الرماده نامیده شد. یعنی سالی که کشت و زرع چون خاکستر گردید- پس بارها مسلمانان به همراه خلیلفه به بیابان رفتند و نماز و دعای باران به جا آوردند و از خداوند خواستند تا بارش رحمتش را نازل گرداند ولی مستجاب نشد.

پس خلیفه به مردم گفت: فردا کسانی را برای نماز و دعای باران دعوت می کنم که هرگز خداوند آنان را مایوس نمی کند، بلکه باران رحمتش را به وسیله آنان نازل می کند.

فردا درب خانه عباس عموی پیامبر آمد. او پیر و بزرگسال بنی هاشم بود پس از وی درخواست کرد که بیرون شود و برای نزول باران رحمت به پروردگار احدیت دعا و نیایش کند و نماز بجا آورد. عباس تمامی بنی هاشم را فرا خواند و دستور داد وضو ساختند و لباسهای پاکیزه پوشیدند، پس همه ار با عطر خوشبو نمود و معطر ساخت و از منزل بیرون آمدند و به سوی بیابان اطراف مدینه حرکت کردند. پس عباس فرمود: کسی غیر از بنی هاشم همراه نباشد.

عباس حضرت علی علیه السلام را جلو قرار داد و خود پشت سرش حرکت کرد و امام حسن و امام حسین علیمها السلام دو طرفش و سایر بنی هاشم پشت سرش به راه افتادند. تا بیرون شهر مدینه رسیدند نماز خواندند و دست به دعا برداشتند.

جابر بن عبدالله انصاری می گوید: زمانی نگذشت مگر آنکه بارش سیل آسا ما را فرا گرفت، به خانه ها نرسیدیم مگر آنکه غرق در آب بودیم و در میان آب قدم می گذاردیم و به سختی راه می رفتیم.

حال فکر کنید وقتی که دعای اصحاب پیامبر صلی الله علیه و آله و کسانی که او را درک کرده و زیر لوایش جهاد کرده بودند، دعایشان مستجاب نگردد و فرج و گشایش در کارشان حاص نشود مگر با توسل به خاندان پیامبر آل گرامیش.پس چگونه است حال ما و مردمی که صدها سال پس از پیامبر گرامی چه زندگی می کنند؟!

لذا ما همواره به پیامبر گرامی و خاندان پاک و معصومش متوسل می گردیم و از آفریدگارمان می خواهیم به حق آنان که به درگاهش محترم و ارزشمند. خواسته ها و حوائجمان را برآورده نماید.

ما معتقدیم که خداوند کانی مهمات و برآورده حاجات است و پیامبر گرامی و خاندان معصومش هم نیازمند به پیشگاه اقدس احدیتند و همواره دست نیازشان به درگاه پروردگار دراز بوده.

اما این را هم معتقدیم که آنها به درگاه خداوند خیلی عزیزند و هرگز خداوند آنها و خواسته یشان را از درگاهش رد نکرده و نمی کند. بلکه آنها مستجاب الدعوه دستگاه ربوبی هستند، لذا گاهی از آنها می خواهیم که حاجت ما را از درگاه خداوند سبحان مسئلت نمایند تا برآورده شود.

این است معنای توسل به پیامبر و خاندان گرامش صلی الله علیه و آله.

[size=x-small]نویسنده :دانشمند محترم و محقق عالیقدر حجه الاسلام و
المسلمین سید حسین فالی[/size]

:happy:

[align=center]وای از دست این دوستان.[/align]
[size=small]
بار ها گفتیم متن رو یکم بزرگتر کنین تا چشم برای خوندن اذیت نشه،اما کو گوش شنوا.[/size]

اگر یکمم بهش ور برید به جایی ضرر نمیزنه،علاوه بر اون مخاطب و بیننده راغب تر میشه به خوندن اون.
[align=center]وقت بزارید رو متنتون تا بیننده هم وقت بزاره برای خوندن.[/align]
ولی با این وضعی که شما مطلب میذارین و این همه هم زیاد....

لا اقل کاری که آرمان کرد رو بکنین :

لا اقل قسمت های پررنگ شده و قرمز شده را بخوانند!!!!!

بعضی از قسمت های مهم رو بزرگ یا رنگشو تغییر بدین.

توسّل به اولياى الهى
http://www.hadj.ir/books/41/3.htm#141

مثل اینکه لینک اولی اشکال داره.

عیدتون هم مبارک :rose: :rose: :rose: :rose: :rose:
5 گل تقدیم به همه به نیت 5 تن.