موضوع: شش مجازات برای زناکار

رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در وصيتش به حضرت على (علیه السلام) فرمود:

يا على! در زنا شش خصلت است. سه تا در دنيا و سه تا در آخرت.


اما آن چه در دنيا است:

آبرو را می برد.

عمر را کوتاه می کند.

روزى را از بین می برد.



آنچه در آخرت است:

خشم خدا

سخت گیری در هنگام حساب

جاودان ماندن در آتش.




منبع: خصال شیخ صدوق، باب الستة

نوشته اصلی توسط محامین

رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در وصيتش به حضرت على (علیه السلام) فرمود:

يا على! در زنا شش خصلت است. سه تا در دنيا و سه تا در آخرت.


اما آن چه در دنيا است:

آبرو را می برد.

عمر را کوتاه می کند.

روزى را از بین می برد.



آنچه در آخرت است:

خشم خدا

سخت گیری در هنگام حساب

جاودان ماندن در آتش.




منبع: خصال شیخ صدوق، باب الستة

خوب

یک خصلت دیگر دردنیا دارد:
وقتی ثابت شود که فرد زناکرده باشد
اگر مجرد بود......بایدشلاق بخورد
واگر متاهل بود....باید اعدام شود
ولی امروزه نه خبری از شلاق است :idontnow:
ونه پیامی ازاعدام :tanx1:

ماه مبارک رمضان ، ماه رحمت ، ماه مغفرت ، ...

توبه از زنا

توضيحي در باره ي اقسام زنا:
زنا يعني ارتباط نامشروع زن و مرد که دو حالت دارد: 1. زناي محصنه 2. زناي غير محصنه
هر گاه يکي از طرفين خواه زن يا مرد يا هر دو انها، داراي همسر (متاهل باشند)، اين عمل نامشروع نسبت به او محصنه محسوب مي شود و هر گاه يکي از انها يا هر دو انها مجرد (فاقد همسر) باشند، نسبت به او غير محصنه خواهد بود.به عبارت ديگرمردي كه زن دارد اگر با زن ديگري زنا كند و نيز زني كه شوهر دارد با مرد ديگري زنا نمايد آن را زناي محصنه گويند كه در صورت فراهم بودن شرايط آن بر آنها حد جاري مي شود و حد آن رجم يعني سنگسار كردن زاني و زانيه است.
جوان مجرد كه همسر ندارد خواه مرد باشد يا زن، اگر با ديگري زنا كند آن را زناي غير محصنه گويند و حدش تازيانه است.
البته بايد توجه داشت اگر مرد مجرد با زن شوهر دار زنا كند، حد زن رجم است ولي حد مرد تازيانه است چون زناي در حق مرد، زناي غيرمحصنه است و نيز اگر دختر مجردي با مردي كه همسر دارد زنا كند، تنها مرد را سنگسار مي كنند و بر زن تازيانه مي زنند.
نکته ي قابل توجه اين است که وقتي کسي گناهي مانند زنا به خصوص زناي محصنه انجام مي دهد از جمع مومنين خارج مي شود و قرآن کريم او را کفو مشرکين و زناکاران معرفي مي نمايد, اما اين به اين معنا نيست که اگر بخواهد برگردد امکان آن نيست. در صورتي که توبه کند و به سوي خدا بازگردد, مي تواند به جمع مومنين وارد شود و توبه اش پذيرفته خواهد بود.
بنابراين اگر چه شما به گناه كبيره اي آلوده شده ايد، ولي به اين دليل كه كاملا پشيمان هستيد و تصميم قاطع به ترك چنين گناهاني داريد، از توبه كنندگان واقعي محسوب مي شويد و خداوند فرموده خود توبه كنندگان را دوست دارد. «ان الله يحب التوابين و يحب المتطهرين». پس براي جبران، سعي كنيد تاريكي حاصل در قلب را با معنويت و انجام كارهاي خوب پاك نماييد و هر وقت ياد گناهان خود افتاديد استغفار كنيد و از خداوند بخشش بخواهيد چرا که خداوند مهربان و آمرزنده است.

اصولا هر گناهي قابل توبه است و خداوند خود فرموده است: «ان الله يغفر الذنوب جميعا; خداوند همه گناهان را مي آمرزد. در برخى موارد مانند غيبت و تهمت طلب رضايت از غيبت شونده نيز در صورت امكان و نداشتن مفسده لازم است، ولى در مورد گناهانى همچون زنا، پشيمانى واقعي، تصميم بر عدم تكرار و طلب مغفرت از خداوند براى توبه كافى است.
در آيه 70 سوره فرقان بيان شده است: «إِلاَّ مَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ عَمَلاً صالِحاً فَأُوْلئِكَ يُبَدِّلُ اللَّهُ سَيِّئاتِهِمْ حَسَناتٍ وَ كانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحِيماً؛ مگر كسانى كه توبه كنند و ايمان آوردند و عمل صالح انجام دهند كه خداوند گناهان آنان را به حسنات تبديل مى‏كند و خداوند همواره آمرزنده و مهربان است».
قرآن مجيد مى‏فرمايد: «و هُو الّذِى يقْبل التّوبه عن عِبادِه» او كسي است كه توبه را از بندگان خود مي پذيرد. (42: 25). و مى‏فرمايد: «غافِرِ الذّنْبِ وَ قابِلِ التَّوبِ» خداي متعال بخشنده گناهان و توبه پذير است (40: 3).
امام باقر عليه السلام به محمد بن مسلم چنين مى‏فرمايد: وقتى كه مؤمن توبه مى‏كند، گناهان قبل از توبه‏اش بخشيده مى‏شود، پس او بايد براى بعد از توبه عمل كند. ولى آگاه باشيد به خدا قسم اين مزيت فقط براى اهل ايمان است.
ابو حامد غزالى در كتاب احياء چنين مى‏گويد: اگر معنى قبول را فهميده باشى شك نخواهى داشت كه هر توبه صحيحى پذيرفته و مقبول است. قرآن مجيد مى‏فرمايد: وَ هُوَ الّذِىيَقْبَلُ التَّوبَةَ عَنْ عِبادِهِ 42: 25 احياء العلوم/ فصل پنجم
خداى رحمان و رحيم در قرآن مى‏فرمايد: قُلْ يا عِبادِيَ اَلَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اَللَّهِ إِنَّ اَللَّهَ يَغْفِرُ اَلذُّنُوبَ جَمِيعاً إِنَّهُ هُوَ اَلْغَفُورُ اَلرَّحِيمُ. وَ أَنِيبُوا إِلى‏ رَبِّكُمْ وَ أَسْلِمُوا لَهُ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَكُمُ اَلْعَذابُ ثُمَّ لا تُنْصَرُونَ، بگو اى بندگان من كه بر خود اسراف و ستم كرده‏ايد از رحمت خداوند نوميد نشويد كه خدا همه گناهان را مى‏آمرزد. و به درگاه پروردگارتان باز گرديد و در برابر او تسليم شويد، پيش از آنكه عذاب به سراغ شما آيد سپس از سوى هيچكس يارى نشويد .
اگر به معناى كلماتى كه در آيه آمده توجه كنيم لطف خدا را نسبت به بندگان خواهيم فهميد. «تعبير به يا عِبادِيَ (اى بندگان من) آغازگر لطفى است از ناحيه خدا، و تعبير به اسراف به جاى ظلم و جنايت نيز لطف ديگرى است، تعبير به عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ نشان مى‏دهد كه گناهان آدمى همه به خود او باز مى‏گردد، تعبير به لا تقنطوا دليل بر اين است كه گنهكاران نبايد از لطف الهى نوميد گردند، تعبير به من رحمة اللّه تاكيد بيشترى بر خير و محبت الهى است و هنگامى كه به جمله إِنَّ اَللَّهَ يَغْفِرُ اَلذُّنُوبَ‏ مى‏رسد با حرف تأكيد آغاز شده و كلمه الذنوب با (الف و لام) جمع شده همه گناهان را بدون استثناء در بر مى‏گيرد، بدين صورت است كه سخن اوج مى‏گيرد و درياى رحمت الهي موّاج مى‏شود»، بنابراين انسان در تحت هر شرايط و موقعيتى كه باشد اگر به سوى خدا باز گردد (توبه كند) و تسليم فرمانش باشد و از اوامر و نواهى خداى سبحان تبعيت كند، خدا را توبه‏پذير و مهربان و بنده نواز خواهد يافت.
امام صادق عليه السّلام فرمود: گاهى انسان گناهى مى‏كند و خدا به خاطر آن گناه او را به بهشت مى‏برد. عرض شد: آيا خدا به خاطر گناه او را به بهشت مى‏برد؟ لو عملتم الخطايا حتى تبلغ السّماء ثمّ ندمتم لتاب اللّه عليكم. فرمود: بله او گناهى مى‏كند، ولى هميشه از آن گناه بيمناك، و بر نفس خود غضبناك است، خدا هم او را مى‏بخشد و داخل بهشت مى‏كند.
ترجمه‏اخلاق ص : 341