موضوع: بحث و گفتگوی آزاد: سرانجام روابط ایران و آمریکا

چاک هیگل ادم متفاوتیه!
نظرات جالبی داره.کنگره با اکثریت جمهوری خواه خیلی بی خیالی طی کردن اینو قبول کردن:دی

سلام
کسانی که فکر میکنن رای به نامزدی خاص مردم رو از تفکرات خاص دیگه ایی دور کرده دچار مشکل جامعه شناختی هستن.اول باید جامعه هدف رو بشناسن که نمی شناسن.....

امام خمینی فرمود:
نگذارید انقلاب به دست نا اهلان بیفتد

افول آمریکا در کلمات رهبر معظم انقلاب از سال 1375 تا 1391

با پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی ایران به رهبری امام راحل قدرت پوشالی دو ابر قدرت شرق و غرب در هم شکسته شد و افول امپراطوری سرخ مشرق زمین روی داد و اینک دوران افول استکبار جهانی آمریکا نیز در حال روی دادن است ، رهبر معظم انقلاب در جای جای سخنان خویش به مناسبت های مختلف به این سقوط و اضمحلال اشاراتی داشته اند که در ادامه می خوانید.
سال 1375؛ ضعف سیاست خارجی

آمریکاییها با سیاست خارجی ضعیف و علیلشان- که در این چندساله نشان دادند که سیاست خارجی دولت آمریکا بخصوص این دولت کنونی آمریکا چقدر ضعیف و علیل و ناتوان است- به این نتیجه رسیده اند که بلکه بتوانند- به خیال خودشان- مثلًا ضرب شستی نشان دهند. البته چیزی اظهار نمی کنند. قراین این طور به نظر بعضی می رساند. مثلًا می گویند: در فلان انفجار، ایرانیها دست داشتند؛ یا در فلان قضیه، ایرانیها دخالت داشتند- از این گونه حرفها و بهانه گیری های بی ارزش و بیهوده- برای اینکه شاید بتوانند لااقل یک زمینه سازی ذهنی درست کنند!«بیانات در دیدار جمعی از پاسداران؛ 1375/09/24»
سال 1376؛ ضعف دیپلماسی دولت آمریکا

ما یک روز در حال جنگ بودیم. قبل از آن، اوقاتی بود که حکومت ما از لحاظ امکانات، حکومتی بسیار ضعیف بود. آن روز نتوانستند با ما کاری انجام دهند. آن روز نتوانستند ضرر اساسی وارد کنند. امروز بحمد اللّه دولت ایران، دولتی عزیز و مقتدر است و در سطح جهانی به عنوان یک کشور مقتدر و عزیز شناخته شده است؛ رئیس کنفرانس اسلامی است. در بسیاری از کنفرانسهای جهانی، به عنوان یک عضو محترم شناخته شده است؛ دولتها برایش احترام قائلند، ملتها برایش احترام قائلند. امروز ما از چه بترسیم؟ چرا بترسیم؟ چرا خیال کنیم که اگر با همین وضعی که در این نوزده سال داشتیم، ادامه دهیم، چنین و چنان خواهد شد؟ امریکا احتیاج دارد. امریکا امروز آن قوّت و قدرت ده سال، پانزده سال قبل را هم ندارد. روزی بود که حرف دولت امریکا در اروپا و جاهای دیگر، با احترام تلقّی می شد و با آن با احترام رفتار می شد؛ امروز آن طور هم نیست. امروز آمریکاییها از لحاظ دیپلماسی و سیاست خارجی، در موضع ضعفند؛ در موضع قدرت نیستند. می خواهند در حال ضعفشان، همان هیبت ابرقدرتی را علیه ما و در مقابل ملت ایران به کار ببرند!«بیانات در خطبه های نمازجمعه ؛ 1376/10/26»
سال 1377؛ بی آبرویی دولت آمریکا

خود آمریکایی ها مکرّر گفته اند که قراردادهای صلح بین سازمان به اصطلاح آزادی بخش فلسطین و اسرائیل، نقش کاغذ است و هیچ واقعیت خارجی ندارد. به خاطر ضعف دیپلماسی و ناتوانی امریکا در دنبال گیری این کار، آبروی امریکا در دنیا رفت. مسائل داخلی و خارجی متعدّد دیگری هم هست. نشستند با یک کار فشرده در ظرف چند هفته ی کوتاه، توافقی را به امضای کسی که خود را نماینده ی مردم فلسطین می داند، رساندند؛ انسانی حقیر، انسانی خائن، انسانی به شدّت فرورفته در لجنزار خودپرستی و دنیاپرستی که اصلًا لایق نیست انسان او را عضوی از مقاومت فلسطین بداند؛ چه رسد به اینکه بخواهد رهبر آن مقاومت باشد! او در حقیقت مسئولیت تعقیب و دنبال گیری کار مبارزات فلسطینی را بر عهده گرفت؛ یعنی مسأله ی گرفتاری بزرگ دولت صهیونیست را از قِبَل انقلابیون مسلمان فلسطینی، از دوش او برداشت و به دوش خودش گرفت! این بار را که او باید حمل می کرد، این حمل کرد و کارِ دشمن آسان شد! برای انقلابیون فلسطین، مشکلات و دردسر آفرید و دخالت زشت و حضور مداخله جویانه ی تحکم آمیز امریکا را بیشتر کرد!«بیانات در خطبه های نمازجمعه؛ 1377/08/08»
سال 1379، آسیب پذیری بالای آمریکا در مسائل اقتصادی و نظامی

امروز حتّی قدرتی مثل قدرت امریکا که البته از لحاظ اقتصادی، از لحاظ ثروت ملی، از لحاظ پیشرفت علمی و نظامی در سطح بالاست به شدّت آسیب پذیر است و از درون تهدید می شود. در تظاهرات امریکایی این را نمی شود دید؛ ما که از بیرون نگاه می کنیم، نمی توانیم این را درست ببینیم؛ اما اندیشمندان و فیلسوفان سیاسی خودِ امریکا این هشدار را می دهند و در کتابهای متعدّد نوشته اند. امروز را در امریکا تشبیه می کنند به دهه ی 60 امریکا از 1960 تا 1970؛ دهه ی جنگ ویتنام و معتقدند دهه ی 1960، دهه ی تزلزل امریکا بود؛ دورانی که جنگ ویتنام بود و دانشگاههای امریکا، خیابانهای امریکا و محیطهای مردمی آمریکا در یک چالش دائمی با دولت بود. جنگ تمام شد، آن آتش هم تا حدودی فرونشست؛ چون مظهری نداشت.
امروز و در دهه ی اوّلِ هزاره ی سوّم، می گویند شرایط برای آن ها، شرایط دهه ی 60 است؛ منتها ویرانی از درون است ویرانی اخلاقی است، ویرانی ایمانی است نقطه ی تمرکز ایمان برای مردم و جوانها نیست. علم پیشرفت می کند، آزمایشگاه ها کار می کنند، ساخت وساز علمی و صنعتی و اتمی و غیره پیش می رود؛ اما روز به روز هویت ملی ضعیف تر می شود. این را آن ها می گویند؛ این آسیب پذیری مهمی است. انتظار نیست که ما این را در ژستهای رئیس جمهور امریکا مشاهده کنیم، یا در حرفهای آن ها اقرار به آن را بشنویم؛ اما واقعیتی است. اگر بخواهیم مظهر این ضعف را در دنیای بیرونی مشاهده کنیم، ضعف نفوذ امریکا در دنیا یکی از مظاهر آن است. تحریمهای امریکا در دنیا با عکس العمل شدید مواجه می شود. تصمیمهای امریکا در زمینه ی مسائل جمعی، با امتناع دولتهای دیگر در اروپا و غیر اروپا مواجه می شود. انتخابهای اقتصادی امریکا در مسائل جهانی، با چالش عظیم قدرتهای مردمی و سیاسی در دنیا مواجه می شود.
نفوذ امریکا رو به افول است. بعد از دوران جنگ سرد، بعد از افول و انحلال شوروی، آن ها ادّعا کردند که ما باید رئیس امپراتوری بزرگ دنیا باشیم؛ اما دنیا حتّی به عنوان یک ابرقدرت نافذ الکلمة هم دیگر از آن ها حرف شنوی ندارد. شرکت نفتی قرارداد بسته ی با مناطق تولید گاز ایران را ممنوع کردند از اینکه به کارش ادامه بدهد؛ بلافاصله یک شرکت فرانسوی جای آن را گرفت. قانون گذراندند، فریاد کردند و نوشتند؛ فایده ای نکرد. مسئله این گونه است. نفوذ سیاسی امریکا افول کرده است؛ این یکی از مظاهر عقب رفت قدرت امریکاست.
این ها آسیب پذیرند. نمونه ی اخیرِ همین چند روزه ی آن، مسئله «کمپ دیوید 2» است. یاسر عرفات و رئیس رژیم صهیونیستی را پانزده روز تمام بردند در «کمپ دیوید» نگه داشتند تا شاید بتوانند چیزی از آن در بیاورند که برای امریکا یک تحرّک سیاسی، یک تجدید حیات سیاسی و یک مظهر نفوذ سیاسی باشد. نتوانستند؛ اعتراف کردند که شکست خوردند. آمریکاییها در قضیه ی «کمپ دیوید» شکست فضاحتباری خوردند؛ هیچ طرف تسلیم آن ها نشد. «بیانات در دیدار جمع کثیری از جوانان استان اردبیل ؛ 1379/05/05»
سال 1380؛ آمریکا حقا شیطان بزرگ است

آمریکاییها باطن خود را نشان دادند. رئیس جمهور امریکا در نطق اخیرش، مثل کسی حرف می زند که تشنه خون انسان هاست! کشورها و ملتها را تهدید و متّهم می کند. همه دنیا می دانند که شیطان بزرگ، امریکاست؛ این یک حرف متّکی به دلیل است. این عنوان «شیطان بزرگ» برای امریکا، یک نام گذاری بی دلیل نبود. شما به تاریخ سی، چهل سال گذشته نگاه کنید؛ بیشترین کارشکنی را نسبت به نهضتهای مردمی و مستقل، امریکا کرده است. بیشترین ترور شخصیتهای مؤمن پاک دامن را در دنیا، دستگاه جاسوسی سیای امریکا کرده است. بیشترین حمایت را از رژیمهای ضدّ مردمی در دنیا، امریکا کرده است. بیشترین فروش اسلحه و سلاحهای مرگ بار را در دنیا امریکا کرده است. بیشترین چپاول و غارت را نسبت به ثروتهای ملتها، امریکا کرده است. این ها شیطنت است؛ پس بزرگترین شیطانهاست. البته این کارها را شیطانهای دیگری هم در دنیا می کنند، اما هیچ کدام به شیطنت امریکا نیستند؛ پس او حقّاً شیطان بزرگ است. این شیطان بزرگ که همه ملتها- نمی گویم همه دولتها و حکومتها- شیطنتش را قبول دارند، جمهوری اسلامی را به شیطنت متهم می کند! ما افتخار می کنیم که منفورترینِ شیطانهای دنیا، با ما با این لحن حرف بزند. ما از تعریف و تجلیل سردمداران رژیم امریکا هرگز خشنود نمی شویم. او مسئولان کشور ما را متّهم می کند که منتخب مردم نیستند! در جمهوری اسلامی، همه سران کشور، منتخبان ملتند؛ آن هم نه یک انتخاب خشک و صرفاً برای اینکه کاری کرده باشند؛ یک انتخاب حد اکثری مطلق و همراه با عواطف شدید است. این بی تجربگی ها و بی معرفتی های نسبت به حقایق ملتها، همان چیزهایی است که امریکا تابه حال سیلی و چوب آن ها را خورده و بعد از این هم خواهد خورد. مسئولان بی تجربه امروز امریکا، کشور بزرگ خود را با این حرفها و با این کارها لحظه به لحظه به لبه پرتگاه سقوط نزدیک تر می کنند. این ها از معنویت و انسانیت و حقوق انسانی بویی نبرده اند. با ملتهای مظلوم، اگر بتوانند، در نهایت شدّت و خشونت عمل می کنند. با ملتهایی که در مقابل آن ها تسلیم نشوند و به زانو در نیایند؛ اگر بتوانند، همان کاری را می کنند که امروز رژیم صهیونیستی با مردم فلسطین می کند. ولی نمی توانند و در ارزیابی قدرت خود هم اشتباه می کنند. «بیانات در دیدار کارگزاران حج و مسئولان برگزارکننده مراسم دهه فجر؛ 1380/11/03»
سال 1383، آمریکا سردمدار تروریست ها

امروز پرچم مبارزه ی با تروریسم در دست امریکاست؛ این پرچم را گرفته است و مرتب به این طرف و آن طرف می تازد و خودش را به میمنه و میسره می زند، که ما می خواهیم با تروریسم مبارزه کنیم؛ آن وقت ترور واضحِ با اعلام قبلی شخصیتهای فلسطینی را که سلّاخها و جنایت کارهای صهیونیست انجام می دهند، تأیید می کنند؛ خجالت هم نمی کشند و شرم هم نمی کنند! خود همین دلیل بر این است که این ها رو به زوالند و نمی فهمند. برای یک نظام و یک رژیم سیاسی، ضعف حقیقی و افول قدرت وقتی شروع می شود که این رژیم و این نظام، استدلال سیاسی و قانع کننده ی برای کار خود، و حقانیت سیاسی خود را از دست بدهد. وقتی رژیمی حقانیت سیاسی اش از دست رفت و استدلال او برای موجودیت و کارهای خودش از دست او خارج شد، آن وقت قدرت معنوی خود را از دست داده است و سقوط او شروع شده است؛ و لو در ظاهر چیزی فهمیده نشود و خود او نفهمد. این ها این قدر مست قدرت و شهوتند که نمی فهمند ضعف استدلال و فقدان حقانیت سیاسی آن ها در دنیا، با آن ها چه دارد می کند. «بیانات در دیدار جمعی از کارگران و معلمان؛ 1383/02/12»
سال 1383؛ انفعالی بودن دولت آمریکا

طبیعت باطل این است که جولان می کند. «للباطل جولة»؛ الآن امریکا در دنیا جولان می کند. گاهی هم به رخ ما می کشند که ما هم در دروازه ی غربی شما هستیم، هم در دروازه ی شرقی شما- در عراق و افغانستان- راست هم می گویند؛ اما آیا این برای امریکا قدرت است یا ضعف؟ ما اعتقادمان این است که این نشانه ی ضعف آن هاست و باعث فشار بر آن هاست. امروز امریکا در عراق دچار مشکلاتی است که برای خارج شدن از این مشکلات فکر می کند. امریکا به اختیار خود وارد عراق شد؛ اما امروز به اختیار خود برنامه ریزی نمی کند و تصمیم نمی گیرد. امروز برنامه ریزی های امریکا در عراق عموماً جنبه ی انفعالی دارد؛ کارهایی است که ناچارند انجام بدهند. بنده همان زمانی که امریکایی ها یا حمله را شروع کرده بودند یا می خواستند شروع کنند، در نماز جمعه گفتم شما به میل خودتان وارد می شوید، اما بدانید که به میل خودتان نمی توانید خارج شوید. تا امروز، هزینه های کمرشکنی بر امریکا تحمیل شده است و بعد از این هزینه های کمرشکن تری بر آن ها تحمیل خواهد شد؛ بمانند در عراق، برایشان هزینه دارد؛ خارج هم شوند، برایشان هزینه دارد؛ این، نقطه ی ضعف برای امریکاست که در عراق حضور دارد، نه نقطه ی قوّت. امریکا علاوه بر هزینه های مادی- که حدود دویست میلیارد، آن طور که گفته می شود، تا حالا داشته- در عراق، متحمل ضرر هم شده است؛ مخارج لشکرکشی و تجهیزات و علاوه ی بر آن، تلفات انسانی. آن طور که خود آن ها آمار می دهند یا ما حدس می زنیم، نسبت تلفات امریکایی ها در مقابل عراقی ها از نسبت تلفات آن ها در مقابل ویتنامی ها، در جنگ ویتنام، بیشتر است، یا درصدی بیشتر است. در جنگ ویتنام هر بیست ویتنامی که کشته می شد، در مقابلش یک امریکایی قرار داشت؛ اما در اینجا امریکایی ها خودشان می گویند هزار نفر تا حالا کشته داشته اند و عراقیها هفده هزار؛ یعنی یک بر هفده. البته طبق محاسباتی که انسان می کند یا خبرهایی که می شنود، تلفات امریکایی ها بیش از هزار نفر است. اگر این باشد، آن وقت نسبت خیلی بالاتر از این می رود. این ها نتوانسته اند عراق را فروبدهند؛ در دهنشان گذاشتند؛ در گلویشان گیر کرده است. هر کاری بکنند، به ضرر آن هاست. امروز امریکا در عراق دچار تناقض است؛ از یک طرف احتیاج دارند که در عراق امنیت برقرار شود؛ چون اگر بخواهند در عراق مقاصد خودشان را اجرا کنند، بدون امنیت که نمی شود. اینکه هر روز یک لوله ی نفت را منفجر کنند و هر روز در جایی نیروهای امریکایی را هدف قرار بدهند، آن ها نمی توانند کار کنند. از طرف دیگر، خودِ حضور نیروهای نظامی امریکا عنصر ضد امنیتی است؛ خودش شورش آفرین است؛ اوضاع را مغشوش و خراب می کند و مردم را علیه آن ها می شوراند. اگر بخواهند برای این دولتی که سرکار آمده است، امنیت را برقرار کنند، باید یک ارتش قوی به وجود بیاورند و از این جهت، امریکا احتیاج دارد که دولت عراق ارتش قوی داشته باشد؛ اما از آن طرف، از وجود یک ارتش قوی در عراق هم امریکایی ها می ترسند؛ چون می دانند یک ارتش قوی در یک دولت اسلامی و عربی بالقوه تهدید برای اسرائیل است؛ این تناقض است. تناقض دیگر این است که ادعا می کنند ما آمدیم دمکراسی برقرار بکنیم؛ اما قادر نیستند دمکراسی را برقرار کنند؛ برای خاطر اینکه با منافعشان در تضاد است؛ چون اگر امروز انتخاباتی در عراق برگزار شود، بیشترین کسانی که رأی خواهند آورد، مخالف ترینِ انسانها با آمریکایند. دمکراسی یعنی این؟! این هم تناقض دیگری است که آن ها در آن گیر کرده اند و راهی برای خلاص ندارند. «بیانات در دیدار بسیجیان استان همدان؛ 1383/04/16»
سال 1386؛ شکست آمریکا در سرکوب انقلاب

سرکوب انقلاب و شکست انقلاب- که یک پروژه ی استکباری بود- در این منطقه شکست خورده است و بعکس، مهاجمین به انقلاب، حتّی در حجم دولت حجیم و قدرت مندی مثل امریکا، روز به روز به شکست و انهزام نزدیک تر می شوند. امروز ما نشانه ها و علائم واضح شکست را در سیاستهای امریکائی در منطقه مشاهده می کنیم. این ها برای ملت ما و برای جوانان ما و برای تحلیلگران ما سرفصل های مهمی است که باید روی آن واقعاً تدبر کنند. یعنی بحث عظیم مواجهه ی نیروهای مردمی متکی به معنویت با نیروهای مادی متکی به زور و تهدید، یک بحث بسیار مهم و جدیدی است که باید در مباحث علوم اجتماعی و روان شناسی ملتها و روان شناسی اجتماعی مورد توجه قرار بگیرد؛ این کاملًا مغفولٌ عنه است. ملتی مثل ملت ما که نه بمب اتم دارد، نه از لحاظ علمی به او فرصت داده شده در طول صد سال که همپای پیشروان قافله ی علمی حرکت کند و مواقع زیادی عقب مانده، هم از لحاظ ثروتها به پای آن کشورهای ثروتمند نمی رسد، اما در عین حال این کشور و این ملت توانسته است توطئه های مجموعه ی کشورهای قدرت مندِ برخوردار از سلاح و تکنولوژی و ثروت مادی و رسانه ای را در مهم ترین میدانها به عقب نشینی وادار کند و شکست بدهد. این علتش چیست؟ این در خور تأمل و تدقیق است. این را باید دانشمندان علوم سیاسی و علوم اجتماعی تحلیل کنند؛ ببینند نقش این معنویتها چگونه خود را نشان می دهد، که امروز در ایران نشان داده. لذا نگاه به این صحنه، نگاه عبرت آموز و درس آموزی است. صحنه، صحنه ی شکست قدرت استکباری امریکاست. نمی خواهیم ادعای واهی بکنیم؛ نه، این ها چیزهای واضحی است و خودشان هم می گویند. آمریکائی ها قضیه ی 20 شهریور، یعنی همان 11 سپتامبرِ چهار پنج سال قبل را بهانه ای قرار دادند برای اینکه مطامع خودشان را در خاورمیانه پیش ببرند. هدف اصلی آن ها هم این بود که بتوانند خاورمیانه ای درست کنند بر محور منافع اسرائیل؛ به تعبیری که آن روز ما می کردیم، خاورمیانه ای با پایتختی اسرائیل؛ این طور چیزی مورد نظرشان بود. اشغال عراق و حمله ی به عراق، جزئی از نقشه های این پروژه بود. عراق یکی از ثروتمندترین کشورهای این منطقه و کشورهای عربی است؛ کشوری که امروز متأسفانه مردمش این طور در فقر و حالت دردآوری زندگی می کنند. آمریکائی ها می خواستند این کشور را در مشت بگیرند- صدام کافی نبود، غیر قابل محاسبه بود- دولتی را در آنجا سر کار بیاورند که هم ظاهر مردمی داشته باشد، هم توی مشت آن ها باشد. این یکی از قدمهای مهم ایجاد خاورمیانه ی جدید بود که باید بر محور منافع اسرائیل به وجود بیاید. آن وقت چنین خاورمیانه ای می تواند ایران اسلامی را در محاصره قرار بدهد؛ هدفشان این بود. شما حالا جزء جزء این نقشه را مورد ملاحظه قرار بدهید. در فلسطین این نقشه شکست خورد. فلسطین که یک نقطه ی اصلی و محوری بود، این نقشه در آنجا شکست خورد. چرا؟ به خاطر اینکه در فلسطین گروه حماس که بزرگترین و اصلی ترین هسته ی مقاومت در مقابل اسرائیل است، با آراء مردم دولت تشکیل داد و سر کار آمد. تودهنی به امریکا و اسرائیل از این بالاتر؟ از آن روزی هم که این دولت به وجود آمده است، مرتب دارند کارشکنی می کنند که از میدان خارجش کنند؛ اما تا امروز نتوانسته اند. متأسفانه از خود بعضی از فلسطینی ها هم کمک گرفتند برای به زانو در آوردن دولت مردمی فلسطین؛ اما تا امروز بحمد اللَّه نتوانسته اند، امیدواریم بعد از این هم نتوانند. این مربوط به فلسطین.
خود رژیم صهیونیستی هم- که هدف، تقویت این رژیم بود- ضربه خورد و آمریکائی ها هم تودهنی خوردند. چگونه تودهنی خوردند؟ تابستان سال گذشته، این نیروی نظامی پرهیاهوی پرمدعا- ارتش اسرائیل که ادعا می شد قوی ترین ارتش این منطقه است- با سازوبرگِ مفصل وارد جنگ با لبنان شد؛ آن هم نه با یک کشور، نه با یک دولت؛ با یک نیروی منظم، با چند هزار نیروهای حزب اللَّه و مقاومت اسلامی. سی و سه روز این جنگ طول کشید، که در این منطقه سابقه ندارد. چندین جنگی که اسرائیل با اعراب داشته است، از چند روز- حد اکثر یکی دو هفته- تجاوز نکرده است. این جنگ، سی و سه روز طول کشید و با شکست کامل و مفتضحانه ی ارتش اسرائیل تمام شد. کی تصور می کرد؟ آمریکائی ها اصلًا فکرش را نمی کردند، اما اتفاق افتاد. این هم یک تودهنی. آن ها قصد داشتند در لبنان حزب اللَّه را خلع سلاح کنند؛ اما حزب اللَّه نه فقط خلع سلاح نشد، بلکه آن چنان قوی و مقتدر شد که توانست ارتش اسرائیل را که به صورت افسانه ای شکست ناپذیر می دانستند، شکست بدهد.
پس در مورد دولت فلسطین شکست خوردند، در مورد دولت جعلی صهیونیستی شکست خوردند، در مورد قطع کردن دست جوانان رشید لبنانی از کمک به فلسطین شکست خوردند، در مورد عراق هم شکست خوردند. عراق را آمدند اول با فتح نظامی اشغال کردند. این، قدم اول بود و بخش
آسان مسئله بود. امروز بیش از چهار سال از اشغال عراق به وسیله ی آمریکائی ها و همپیمانانشان می گذرد. همه در دنیا قضاوتشان این است که امریکا در عراق شکست خورده. همه ی تحلیلگران دنیا می دانند که امریکا امروز با سراسیمگی دنبال راهی می گردد که آبرومندانه از عراق خارج شود. همه می دانند که امریکا در عراق به بن بست رسیده. هدف آمریکائی ها این بود که یک دولت دست نشانده به وجود بیاورند. دولتی که مردم عراق روی کار آورده اند، دولتی است که با هدفهای امریکائی خیلی فاصله دارد؛ در مقابل آمریکائی ها می ایستد؛ دست نشانده ی آن ها و تسلیم آن ها نیست. آمریکائی ها خیلی به این در و آن در زدند، بلکه بتوانند دولت مردمی را ساقط کنند و دولت خودشان را سر کار بیاورند، اما نتوانستند؛ تا امروز هم نتوانسته اند. اگر ملت عراق إن شاء اللَّه هوشیاری شان را حفظ کنند، بعد از این هم نخواهند توانست. «بیانات در خطبه های نماز جمعه ی تهران ؛ 1386/06/23»
سال 1386؛ شکست قدرت آمریکا

قدرت نمائی قدرتمندان دیری نمی پاید. امریکا شکست خورد. در این حرکتی که از چند سال پیش در این منطقه راه انداختند، که هدفش خاورمیانه بود و به نظر ما هدف نهائی و غائی اش جمهوری اسلامی بود، نه خاورمیانه را توانستند به دست بیاورند، نه جمهوری اسلامی را توانستند تضعیف کنند؛ عراق هم که وضعشان این طوری است. آمریکائی ها دچار مشکلند. حالا فرافکنی و طلبکار شدن رسانه ای که اهمیتی ندارد. حالا ایران یا کشور دیگری را متهم بکنند، که مایه ای ندارد. اما در خود این گزارشهایشان، ضعف و فروماندگی و پای در گلی کاملًا آشکار است. همین نمایندگان سیاسی و نظامی امریکا در عراق که رفتند به کنگره ی امریکا گزارش جنگ عراق را بدهند، چیزی که توانستند به عنوان دستاورد ذکر بکنند، این بود که گفتند عراق به بازار تسلیحاتی امریکا ملحق شد. خاک بر سرتان! یک کشور را گرفتند، این طور مردم را لگدمال کردند، این طور منافع ملت را از بین بردند، آن طور به ملت خودشان دروغ گفتند که ما به این نیت داریم می رویم، این کارها را می خواهیم بکنیم، حالا نتیجه این است که تسلیحات امریکا در عراق قابل فروش رفتن است! این، نشان دهنده ی نهایت ضعف و عقب ماندگی است؛ نشان دهنده ی این است که حقیقتاً ناکامند. «بیانات در خطبه های نماز جمعه ی تهران ؛ 1386/06/23»
سال 1387؛ ناتوانی آمریکا در مقابله با حرکت رو به رشد انقلاب اسلامی ایران

سیاستهای استکبار، سیاستهای آمریکا، سیاستهای شبکه ی صهیونیستی عالم که آماج اولش برای دشمنی، به دلائل روشن، جمهوری اسلامی است، نمی توانند جمهوری اسلامی را از پا در بیاورند. نه فقط نمی توانند از پا در بیاورند، نمی توانند کند کنند. ما می توانیم با سرعت حرکت خودمان را پیش ببریم. البته منتظر توطئه ی دشمن هستیم. این توطئه ها ادامه پیدا خواهد کرد، تا یک مقطعی؛ آن مقطع عبارت است از اقتدار همه جانبه ی کشور که این، کارِ شما دانشجوها، کارِ شما نسل جوان است. آن وقتی که توانستید کشور را به اقتدار علمی و به اقتدار اقتصادی برسانید و آن وقتی که توانستید عزت علمی را برای کشور فراهم کنید، آن روز البته توطئه ها کم خواهد شد؛ مأیوس خواهند شد. تا وقتی به آن نقطه نرسیده ایم، منتظر توطئه ها باید بود و آماده ی مقابله ی با این توطئه ها باید بود. و إن شاء اللَّه هرروزی که بگذرد، شما قوی تر خواهید بود، دشمن شما ضعیف تر خواهد شد و آن روزی که پیروزی نهائی نصیب ملت بشود، إن شاء اللَّه روز دوری نخواهد بود. «دیدار اساتید و دانشجویان در دانشگاه علم و صنعت ؛ 1387/09/24»
سال 1388؛ برتری ایران اسلامی در مقابل آمریکا

ملائکة اللَّه به ما هم در دفاع هشت ساله مان کمک کردند؛ ما این کمک را به چشم خودمان دیدیم. حالا یک آدم غرق در مادیات باور نمی کند، خب نکند؛ ما این کمک را دیدیم. امروز هم ملائکة اللَّه دارند به ما کمک می کنند؛ امروز هم به کمک الهی است که ما ایستادیم. ما نیروی نظامیمان با آمریکا قابل مقایسه نیست؛ نیروی اقتصادیمان، امکانات مالی مان، امکانات تبلیغاتیمان، گستره ی فعالیت سیاسی مان با آمریکا قابل مقایسه نیست؛ اما در عین حال ما قوی تر از آمریکائیم. بااینکه او پول دارتر است، او مسلح تر است، او امکانات تبلیغاتی اش بیشتر است، او امکانات مالی و سیاسی اش بیشتر است؛ اما در عین حال او ضعیف تر است و ما قوی تریم. دلیل قوی تر بودن ما این است که در همه ی این میدانهائی که ما و امریکا باهم مواجهیم، او قدم به قدم عقب نشینی می کند؛ ما عقب نشینی نمی کنیم؛ ما جلو می رویم. این، نشانه؛ این به برکت اسلام است؛ این به برکت کمک الهی و کمک ملائکة اللَّه است. ما به این ها اعتقاد داریم، این ها را باور داریم، این ها را به چشم خودمان داریم می بینیم. و إن شاء اللَّه آن روزی را که قدس شریف، علی رغم این دغدغه هائی که در مورد قدس بیان کردند- که یک دغدغه های واقعی است- به دست مسلمانها بیفتد، شاید خیلی از شماها آن را ببینید؛ ما باشیم یا نباشیم؛ به هر حال این را یک روزی مردم فلسطین و مردم دنیا مشاهده خواهند کرد. «بیانات در دیدار شرکت کنندگان در افتتاحیه ی همایش غزه ؛ 1388/12/08»
سال 1389؛ دستپاچگی آمریکا

اینی که انسان می بیند طرف- حریف- دستپاچه شده، تلاش میکند، سراسیمه شده، به این در میزند، به آن در میزند، این فعالیت را میکند، آن را می بیند، این را می بیند؛ این پیداست که این طرفِ قضیه، قدرتی پیدا کرده است که او را مرعوب کرده، به هراس انداخته و سراسیمه کرده. اگر ما ضعیف بودیم، اگر ما آسیب پذیر بودیم، اگر میتوانستند با یک ضربت، ما را به زانو در بیاورند، این همه تلاش لازم نبود. این تلاش، نشانه ی اقتدار این طرف است؛ و واقع قضیه هم همین است، که حالا من اشاره خواهم کرد. این طرف نسبت به سه دهه ی قبلی قوی تر شده است، مجرب تر شده است، آگاه تر شده است، دستهای بازتری پیدا کرده است و متقابلًا دشمن ضعیف تر شده است. یک روز همه ی دنیای مستکبر، مجتمعاً علیه ایران بودند. یعنی واقعاً یک نقطه ی استراحتگاه وجود نداشت. در دهه ی اول انقلاب اینجور بود دیگر. شوروی یک قدرتی بود که فقط یک کشور که نبود، یک مجموعه ی عظیم از کشورها بود که مرکز، اینجا و در روسیه ی امروز بود؛ اروپای شرقی متعلق به اینها بود، غالب کشورهای آفریقائی و آمریکای لاتین با اینها بودند و در آسیا بسیاری از اینها حساب میبردند. اینها علیه جمهوری اسلامی بودند. ما آن وقت برای یک سلاح متعارف به هیچ جا نمیتوانستیم مراجعه کنیم؛ یعنی هیچ کشوری در دنیا نبود که یک سلاح متعارف- مثلًا فرض کنید تانک- را بیست تا، سی تا اگر میخواستیم، به ما بفروشند. من همان وقت زمان ریاست جمهوری خودم، سفری کردم به یوگسلاوی، که علی الظاهر خیلی هم ما را تحویل گرفتند و احترام کردند و به به و چه چه هم کردند؛ اما هرچه اصرار کردیم، اینها حاضر نشدند به ما همین سلاحهای متعارف را بدهند. با اینکه یوگسلاوی جزو کشورهای مستقل بود، نه جزو غرب بود، نه جزو بلوک شرق بود؛ اما در عین حال حاضر نشدند. دیگران که خب، جای خود دارند.
آن طرف هم بلوک غرب بود؛ آمریکا بود، اروپا بود، همین فرانسه ی امروز که حالا تبلیغات علیه ما میکنند و حرف علیه ما میزنند، آن روز «میراژ» علیه ما میفرستادند، «سوپر اتاندارد» علیه ما میدادند؛ یعنی حمله ی آن روزِ این کشورها علیه ما از حالا خیلی بیشتر بود. امروز آلمانها فرض کنید که یک حرفی در تبلیغاتشان- صدر اعظمشان یا دیگری- میزند؛ آن روز سلاح شیمیائی به صدام میدادند، کارخانه ی سلاح شیمیائی برایش درست میکردند؛ یعنی دشمنی ها آن روز عملی تر و فعالتر بود.
امروز، این حرفها نیست، این خبرها نیست؛ یعنی نمیتوانند، زمینه ای برای آنها وجود ندارد، نه اینکه امروز نجیب تر شده اند، بهتر شده اند؛ نه، می بینند که نمیشود کاری اش کرد؛ یعنی این حجم عظیم، روزبه روز پرمغزتر هم شده، قوی تر هم شده. و غرب، امروز- این نکته ی مهمی است- احساس میکند که سلطه ی قدیمی اش بر دنیای اسلام متزلزل شده؛ یعنی اینهائی که در کشورهای اسلامی و عربی بی هیچ مانعی و رادعی میتاختند و جلو میرفتند، امروز می بینند نمیشود؛ نمیتوانند. این موج اسلامی آنها را وادار کرده، حتّی تجدیدنظر میخواهند بکنند، آن هم براشان مشکل شده. در بعضی از کشورها که وابستگی آنها به غرب واضح و آشکار است- مردمشان هم این را میدانند و ناراضی هستند- میخواهند یک تجدیدنظرهائی بکنند، بلکه بتوانند اوضاع را روبه راه بکنند، نمیتوانند؛ برای آنها یک راه بن بست است. امروز غرب در یک چنین موقعیتی است. خب، این ضعف طبعاً نتیجه اش همین است که بیایند سراغ این چیزها و قطعنامه صادر کنند. قطعنامه، یکی دو تا، پنج تا، ده تا. قطعنامه ای که دل ملتها، حتّی دل دولتها هم با او همراه نیست. همین دولتهائی که بعضی ها خودشان عضو شورای امنیتند و این قطعنامه ها را امضا میکنند، ما اطلاع داریم که حتّی بعضی از خود این دولتها راضی به این تحریمها نیستند؛ برای آنها یک عمل قسری است و یک عمل جبری است؛ یک رودربایستی سیاسی است. وضع این است. «مربوط به: بیانات در دیدار اعضای مجلس خبرگان رهبری ؛ 1389/06/25»
سال 1389؛ پایان دوران حکومت استکبار جهانی

امروز خاورمیانه بیدار شده است، دنیای اسلام بیدار شده است. سالهای سلطه ی قدرتمندانِ دور از این منطقه - که به خاطر وجود منابع عظیم این منطقه هجوم آوردند و دوران استعمار و استعمار نو و استعمار بالاتر از نو را تجربه کردند - دارد به پایان میرسد؛ این یک واقعیتی است. یک روزی در منطقه ی ما این دو قدرت بزرگی که آن روز بودند - یعنی آمریکا و شوروی سابق - بر همه ی امور سیاسی این منطقه مسلط بودند. یک بخشی مربوط به چپ بود، یک بخشی مربوط به راست بود؛ با هم اختلاف و دعوا، بعد هم یک وقتی با هم میساختند - در رأس، قدرتهای پشت سر اینها، آمریکا و شوروی با هم میساختند - یکهو میدیدیم مصر را فروختند! کمااینکه در یک دوره ای فروختند. در واقع جنگ بین دو اردوگاه بود. بعد در بالا با هم نشستند پشت پرده مذاکره کردند، ملتها، زمامدارانشان، منافعشان، همه زیر پا له میشد.
امروز اینجوری نیست. امروز ملتهای منطقه افول تدریجی قدرتها را می بینند. و در این زمینه، پیشرو، ایران اسلامی است با پشتوانه و عقبه ی عظیم فرهنگی و امکاناتی که در این کشور هست؛ آن هم ایران متکی به اسلام، که اسلام آمیخته است با جان و روح و فکر این ملت و این مجموعه. این را بایستی نگه داشت؛ این خیلی باارزش است. هر بخشی هم نقشی دارد. ارتش نقش مختص خود را دارد. در میان ارتش، نیروی هوائی نقش ویژه ی خود را دارد. «بیانات دردیدار فرماندهان وخلبانان نیروی هوائی ارتش؛ 1389/11/19»
سال 1389؛ آمریکا امروز بشدت ضعیف شده است

اساس مشکل در دنیای اسلام، آمریکاست. حضور مستکبرین و مستعمرین در دنیای اسلام، همیشه بیشترین و بزرگترین ضربه را به هویت اسلامی و مردمی ملتها زده. از شرق دنیای اسلام بگیرید، از اندونزی و مالزی و هند، تا برسید به آفریقا؛ همه جا حضور مستعمران بوده است که ملتها را ضعیف کرده، خون آنها را گرفته، اراده هایشان را تضعیف کرده. امروز آن مستکبر و مستعمر، آمریکاست؛ بقیه در حاشیه اند. حضور آمریکا بزرگترین مشکل است. گفت: «وجودک ذنب لایقاس بها ذنب». از همه ی بدبختی های دنیای اسلام بزرگتر، امروز حضور آمریکاست؛ این را باید علاج کرد. باید آمریکا را از عرصه دور کرد، او را تضعیف کرد. خوشبختانه ضعیف هم شده اند. آمریکای امروز، آمریکای بیست سال قبل و سی سال قبل نیست. آمریکا امروز بشدت ضعیف شده است. این را باید نگه داشت. نباید ناامید بود. «بیانات در دیدار شرکت کنندگان درکنفرانس وحدت اسلامی؛ 1389/12/01»
سال 1390، ناتوانی آمریکا در مقابل نظام اسلامی ایران سربلند

امپراتوری نظامی و مالی و تبلیغاتی و سیاسی مسلط بر دنیا - یعنی شیطان بزرگ، آمریکا - با همه ی توان، با همه ی آنچه که در چنته داشت، به میدان نظام جمهوری اسلامی آمد، به میدان انقلاب آمد و خاطرجمع بود که انقلاب را به زانو در می آورد. امروز بعد از سی سال، شما نگاه کنید ببینید چه اتفاقی در دنیا افتاده؛ آنها به زانو درآمدند. سیاست بسیار حساسِ تعیین کننده ی خاورمیانه ای آمریکا بکلی شکست خورده است؛ این را همه دارند می بینند و همه به آن اعتراف میکنند. در فلسطین شکست خوردند. مزدوران و یاران و همپیمانان نزدیک خود را از دست دادند. یک روز فقط رژیم طاغوتِ فاسدِ پهلوی از دست آنها رفته بود؛ امروز رژیمهای دیگری از دست آنها رفتند یا در شرف از دست رفتنند؛ بنابراین متزلزلند. امروز آمریکا در منطقه ی غربی آسیا - یعنی همین منطقه ی شمال آفریقا و منطقه ای که اسم آن را «خاورمیانه» گذاشتند - منزوی است. امروز اسلام در این منطقه زنده است. امروز جوانان با شعار اسلامی وارد میدان میشوند. یک روزی در سی سال پیش، چهل سال پیش، در همین کشورهای شمال آفریقا، اگر کسی میخواست از انگیزه های ملی و انقلابی حرفی بزند، به شعارهای چپ متوسل میشد؛ امروز این حرفها دورافتاده است، این حرفها به زباله دان تحویل داده شده است. امروز در این منطقه، حرف رائج، سکه ی رائج، سخن قاطع، اسلام است و قرآن. این، کم دستاوردی است؟ این همان چیزی است که وقتی انقلاب اسلامی پیروز شد، جمهوری اسلامی به نام اسلام و قرآن در این منطقه پرچم برافراشت، آنها به خودشان لرزیدند. گفتند ممکن است چنین چیزی پیش بیاید، لذا تلاش کردند که نگذارند؛ اما علی رغم آنها، امروز پیش آمده. جوانِ امروز ما دارد این را در مقابل خودش می بیند. «بیانات در دانشگاه افسری امام حسین (ع)؛ 1390/03/10»
سال 1390؛ برافتادن پرده ی نفاق و تزویر از چهره ی آمریکا

ایستادگی غزه با وجود محاصره ی کامل، نصرت الهی بود. سقوط رژیم خائن و فاسد حسنی مبارک، نصرت الهی بود. پدید آمدن موج پرقدرت بیداری اسلامی در منطقه، نصرت الهی است. برافتادن پرده ی نفاق و تزویر از چهره ی آمریکا و انگلیس و فرانسه و تنفر روزافزون ملتهای منطقه از آنان، نصرت الهی است. گرفتاری های پی درپی و بیشمار رژیم صهیونیست، از مشکلات سیاسی و اقتصادی و اجتماعی داخلی اش گرفته تا انزوای جهانی و انزجار عمومی و حتّی دانشگاه های اروپائی از آن، همه و همه مظاهر نصرت الهی است. امروز رژیم صهیونیستی از همیشه منفورتر و ضعیف تر و منزوی تر، و حامی اصلی اش آمریکا از همیشه گرفتارتر و سردرگم تر است. «بیانات در کنفرانس حمایت از انتفاضه فلسطین ؛ 1390/07/09»
سال 1390؛ فرورفتن آمریکا در باتلاق ساخته خودش

امروز رژیم مستکبر آمریکا دچار مشکلات است. باتلاق فراهم آورده ی به دست خودشان در مناطق گوناگون، آنها را دارد غرق میکند. رژیم آمریکا نمیتواند از باتلاقی که به دست خودش در افغانستان به وجود آورده، خودش را خارج کند؛ چون راهش را بلد نیست. آنها نمیتوانند خودشان را خلاص کنند. با راه های مادی، با نگاه مادی، با نگاه متکبرانه، با روحیه ی تجاوزکارانه و طلبگارانه نمیشود در دنیائی که امروز مردم در آن بیدارند، کارها را پیش برد. کار، با منطق، با عقل، با معنویت پیش میرود؛ این همان روشی است که نظام جمهوری اسلامی در پیش گرفته. «بیانات در مراسم مشترک نیروهای مسلح کرمانشاه؛ 1390/07/21»
سال 1390؛ آمریکا امروز خود منزوی است

میگویند میخواهیم ایران را منزوی کنیم؛ اما خودشان منزوی شدند. امروز در میان ملتها، هیچ دولتی در دنیا به قدر آمریکا منفور نیست. امروز آمریکا منفورترین دولتها و رژیمها در چشم ملتهای منطقه است. شما منزوی هستید که منفورید.
رئیس جمهور آمریکا دو سال قبل به مصر رفت تا یک مقدار تملق اسلام و مسلمانها بکند، بلکه بتواند افکار عمومی دنیای اسلام را به خودش متوجه و منعطف کند. نتیجه چه شد؟ یک اقلیت کوچک - یعنی گروه حاکم؛ همین حسنی مبارک معزولِ برکنار شده - طرفداری کردند، اما عموم ملت مصر و عموم ملتهای منطقه فریب این ظاهرسازی را نخوردند. امروز شما می بینید شعار ضد آمریکا در همان کشورها برپاست.
رئیس جمهور آمریکا به کشور افغانستان - که کشور تحت اشغال آنهاست و صد و چند ده هزار نیروی آمریکائی و ناتو در افغانستان هستند - سفر میکند، اما جرأت نمیکند از پایگاه بگرام، که پایگاه آمریکائی است، خارج شود؛ با هیچکدام از رجال سیاسی افغانستان در کابل و غیر کابل نتوانست ملاقات کند؛ رفت به پایگاه، از پایگاه آمد بیرون! شما از اکثریت مردم میترسید، از اکثریت ملتها میترسید. امروز شما از اکثریت ملت خودتان در آمریکا هم میترسید؛ نشانه اش این حرکت و جنبش وال استریت است که به نیویورک محصور نماند؛ در شهرهای متعدد دیگر در آمریکا مردم اظهار نفرت میکنند. پس شما منزوی هستید.
برای اینکه جمهوری اسلامی را منزوی کنند، «ایران هراسی» را عمومی کنند، مرتباً حرف پشت سر حرف می آورند. نه؛ ایران طرفدار ملتهاست، طرفدار مظلومین است. جمهوری اسلامی با ظلم مخالف است، با ظالم مبارزه میکند، در مقابل زورگوئی و زیاده خواهی ظالمان و مستکبران هم با همه ی وجود می ایستد و عقب نشینی نمیکند. برای همین است که ملتها هر جائی که جمهوری اسلامی را میشناسند، به جمهوری اسلامی علاقه مندند، طرفدار جمهوری اسلامی اند، شعارهای جمهوری اسلامی برای آنها دلنشین است؛ بعکسِ شما سران رژیم ایالات متحده ی آمریکا، که در عراق منفورید، در افغانستان منفورید، در مصر منفورید، در تونسِ بعد از انقلاب منفورید، در لیبی که نیروهای نظامی وارد کردید و تحرک نظامی دارید، منفورید؛ حتّی در اروپا منفورید.
چند سال قبل در یکی از کشورهای اروپائی طبق معمول یک اقلیتی نشستند جایزه ی صلح نوبل را برای رئیس جمهور فعلی آمریکا تصویب کردند - اینها یک اقلیتی بودند؛ انگیزه های سیاسی، روابط سیاسی بر این کار آنها حاکم بود - بعد رئیس جمهور آمریکا رفت که جایزه را بگیرد، مردم همان کشور علیه رئیس جمهور تظاهرات کردند! شما با اقلیتها هستید، شما با مجموعه های یک درصدی هستید، مجموعه های عظیمِ نود درصدی مردم با شماها مخالفند؛ این درست نقطه ی مقابل جهتگیری و حرکت جمهوری اسلامی است. لذا دشمن با تلاش خود، با فعالیت خود، با جان کندن خود، در مبارزه ی با ملت ایران به جائی نمیرسد و ایستادگی ملت، ایستادگی جوانان ما برای حفظ هویت ملی و شخصیت اسلامی شان، بر همه ی این تلاشها فائق می آید. و من از شما جوانهای عزیز میخواهم قدر این وضعیت را بدانید و خودتان را روزبه روز برای آینده ی پرافتخارِ سربلند آماده تر کنید. «بیانات در اجتماع مردم گیلان غرب؛ 1390/07/23»
سال 1390؛ غرب و آمریکا و صهیونیزم، امروز از همیشه ضعیف ترند

غرب و آمریکا و صهیونیزم، امروز از همیشه ضعیف ترند. گرفتاریهای اقتصادی، ناکامی های پی درپی در افغانستان و عراق، اعتراضهای عمیق مردمی در آمریکا و دیگر کشورهای غربی - که دامنه ی آن روزبه روز گسترده تر شده است - مبارزات و جانفشانی های مردم فلسطین و لبنان، قیامهای دلیرانه ی مردم در یمن و بحرین و برخی دیگر از کشورهای زیر نفوذ آمریکا، همه و همه حامل بشارتهای بزرگی برای امت اسلامی و بویژه کشورهای انقلابی جدید است. مردان و زنان مؤمن در سراسر جهان اسلام و بویژه در مصر و تونس و لیبی، از این فرصت برای تشکیل قدرت بین الملل اسلامی، بیشترین بهره را ببرند. خواص و پیشروان نهضتها به خدای بزرگ توکل و به وعده ی نصرت او اعتماد کنند و صفحه ی تازه گشوده ی تاریخ امت اسلامی را با افتخارات ماندگار خود، که مایه ی رضای الهی و زمینه ساز نصرت اوست، مزین سازند. «پیام به کنگره ی عظیم حج؛ 1390/08/14»
سال 1390؛ آمریکا دچار ضعف شده است

در جهان هم اوضاع، اوضاع غریبی است. آمریکا دچار ضعف شده است - هم ضعف اقتصادی و مالی، هم ضعف سیاسی - این هم یک واقعیتی است. آمریکا در سیاست خاورمیانه ای خودش شکست خورد، در قضیه ی فلسطین شکست خورد، در قضیه ی عراق شکست خورد. آمریکائی ها میخواستند عراق را مستقیماً خودشان اداره کنند، نتوانستند - ملت عراق ایستاد و نگذاشت - خواستند دولتی دست نشانده بیاورند، نتوانستند؛ خواستند با کاپیتولاسیون بمانند، دولت و ملت عراق اجازه ندادند. امروز دولت عراق یک دولت مردمی است، ملت عراق یک ملت زنده و بیدار است؛ و همین موجب شد که آمریکائی ها بدون هیچ دستاوردی، آنچه که میخواستند، نشد، از عراق خارج بشوند. البته دخالتهای نفتی دارند، دخالتهای امنیتی دارند؛ که لابد ملت و دولت عراق ان شاءاللَّه در آینده برای آن هم فکری خواهند کرد.
در قضایای داخلی هم - که آمریکائی ها سعی میکنند این را پنهان کنند - آمریکا دچار ضعف است. نمیخواهند اقرار کنند که دچار ضعفند. اوباما در سخنرانی چند روز پیش در کنگره، کمترین اشاره ای به این نکرد که ملت آمریکا بیش از چهار ماه است که توی خیابانهایند! توی این هوای سرد، در سرتاسر آمریکا، در ایالتهای مختلف، این همه مردم بیایند توی خیابانها بایستند، در مقابل فشار پلیس و ضربه های سخت پلیس ایستادگی کنند، این قابل اشاره کردن نبود؟! اصلاً اشاره ای نکردند. میخواهند پنهان کنند. این هم حقوق بشرشان است. اروپا هم همین جور است. اروپا هم دچار ضعف است. غیر از مسائل اقتصادی و مالی و پولی - که اینها ضعفهای عجیبی است و مردم را خشمگین کرده است - از لحاظ سیاسی هم اروپا امروز دچار ضعف است.
من برای شما یک مثال بزنم. دولت فرانسه در دوران ژنرال دوگل که رئیس جمهور فرانسه بود، اجازه نداد که انگلیس وارد اتحادیه ی اروپا بشود. چرا؟ گفتند انگلیس وابسته ی به آمریکاست؛ نوع ارتباطات انگلیس و آمریکا، اتحادیه ی اروپا را از استقلال می اندازد. دوگل نگذاشت که انگلیس وارد اتحادیه ی اروپا شود، به خاطر ارتباط و اتصال و وابستگی به آمریکا. این مربوط به آن روز فرانسه است. این آقائی که امروز در فرانسه سر کار است، حرفهای آمریکا را رله میکند؛ همان حرفهائی را که آنها میخواهند، آنچه که در دل آنهاست، تکرار میکند؛ شده تابع محض! خب، این ضعف است. کار اروپا به اینجا رسیده است. این فرانسه است؛ کشورهای دیگر اروپائی هم به طریق اولی همین طورند. این ضعف این دستگاه هاست.
امروز غربی ها در مسائل اقتصادی دچار ضعفند، در مسائل سیاسی دچار ضعفند، در تصمیمات بین المللی دچار ضعفند؛ از جمله همین تصمیم به تحریم ما. اینها خواستند در واقع جمهوری اسلامی را، ملت ایران را به خاطر اسلام مجازات کنند. تهدید کردند: تحریمهای فلج کننده، تحریمهای دردآور! هی گفتند، گفتند. این تحریمها از دو جهت به نفع ماست: اولاً وقتی ما تحریم بشویم، به استعداد و ظرفیت داخلی رو می آوریم، از داخل رشد میکنیم؛ همچنان که در این سی سال این مسئله اتفاق افتاده است. اگر در زمینه ی سلاح تحریم نمیشدیم، امروز این پیشرفتهای عجیب را نداشتیم؛ اگر در قضیه ی اتمی، اینها نیروگاه بوشهر را خودشان ساخته بودند، ما در غنی سازی پیشرفت نمیکردیم؛ اگر درهای علم را به روی ما نبسته بودند، ما در سلولهای بنیادی و هوافضا و فرستادن ماهواره به آسمان، به اینجاها نمیرسیدیم. پس هرچه ما را تحریم میکنند، ما به ظرفیت داخلی خودمان متوجه میشویم و رو می آوریم و این ظرفیت و استعداد روزبه روز مثل چشمه ی جوشانی شکوفا میشود. پس این تحریم به نفع ماست.
جهت دومی که این تحریمها به نفع ماست، این است که اینها همین طور مرتباً در تبلیغاتشان میگویند ما این تحریمها را میخواهیم بر ایران اعمال کنیم تا ایران را وادار به عقب نشینی کنیم؛ حالا مثلاً در قضیه ی هسته ای. پس همه ی دنیا فهمیدند که این تحریمها برای فشار بر ایران، برای عقب نشینی در قضیه ی هسته ای و قضایای دیگر است. خب، وقتی ما عقب نشینی نکردیم، چه اتفاقی می افتد؟ این تحریمها برای این است که ایران را وادار به عقب نشینی کنند، ایران هم که عقب نشینی نخواهد کرد؛ نتیجه این میشود که هیبت غرب و هیبت تهدیدهای غرب در چشم این ملتهای منطقه که قیام کردند، میشکند و عزت ملت ایران و قدرت ملت ایران در چشم اینها زیاد میشود؛ و این به نفع ماست. بنابراین، این تحریمها برای ضربه زدن به ماست، اما از این دو جهتی که عرض کردم، در واقع خدمت به ماست. «خطبه های نماز جمعه تهران ؛ ترجمه خطبه عربی؛ 1390/11/14»
سال 1390؛ تهدید به جنگ، به ضرر آمریکاست

یک جمله هم راجع به این تهدیدهای آمریکا عرض بکنیم. مرتباً تهدید میکنند؛ تهدید به این زبان: همه ی گزینه ها روی میز است! یعنی حتّی گزینه ی جنگ. این، تهدید به جنگ است با این زبان. خب، این تهدید به جنگ، به ضرر آمریکاست؛ خود جنگ، ده برابر به ضرر آمریکاست. چرا این تهدیدها به ضرر آمریکاست؟ به خاطر اینکه خود این تهدیدها نشان دهنده ی عجز آمریکا از مقابله ی منطقی و مقابله ی گفتمانی است؛ یک گفتمانی در مقابل گفتمان جمهوری اسلامی ندارند؛ نمیتوانند در میدان مقابله ی فکری و منطقی، برای خودشان غلبه ای ایجاد کنند؛ مجبور میشوند توسل به زور و تشبث به زور بکنند. این معنایش این است که آمریکا جز زور، هیچ منطقی ندارد؛ جز خونریزی، هیچ راهی برای پیشبرد خود ندارد. این، اعتبار آمریکا را بیش از آنچه که تاکنون شکسته است، در چشم ملتها و در چشم ملت خودش خواهد شکست؛ این همان چیزی است که سرنوشت رژیمها را معین میکند. آن رژیمی، آن نظامی که اعتبارش در چشم مردم خودش بشکند، سرنوشتش معلوم است؛ مثل رژیم شوروی سابق. اتفاقاً بعضی از صاحب نظران غربی همین چند روز قبل گفتند که امروز وضع آمریکا و غرب شبیه وضع شوروی سابق در سالهای اواخر دهه ی 80 میلادی است که منجر به سقوط شد. یعنی وقتی یک رژیمی، یک نظامی از لحاظ گفتمان، از لحاظ منطق، در چشم مردم خودش ساقط بشود، دیگر امیدی به بقای این رژیم نیست. لذا هرچه تهدید کنند، به ضررشان است. البته آنها و دیگران بدانند - میدانند هم - که ما هم در برابر تهدید به جنگ و تهدید به تحریم نفتی، تهدیدهائی داریم که در وقت خودش، آن وقتی که لازم باشد، ان شاءاللَّه اعمال خواهد شد. «خطبه های نماز جمعه تهران ؛ ترجمه خطبه عربی؛ 1390/11/14»
سال 1391؛ آمریکا باهمه ی قدرت نمائی هایش، امروز در موضع ضعف است

آمریکا با همه ی قدرت نمائی هایش، با همه ی هیاهوها و جنجالهایش، امروز در موضع ضعف و موضع متزلزلی است. من نمیخواهم به خبرهای پشت پرده یا به چیزهای ظاهری تمسک کنم؛ حساب من، یک حساب دو دو تا چهارتاست. ببینید، رئیس جمهور کنونی آمریکا با شعار «تغییر» سر کار آمد. تغییر یعنی چه؟ یعنی وضعیتی داریم که بسیار بد است، من میخواهم آن وضعیت را تغییر بدهم. او با این شعار آمد توی میدان، مردم هم به خاطر شعار تغییر، به او رأی دادند؛ والّا مردمِ نژادپرست حاضر نبودند به یک فردی که از نژاد سیاه است، رأی بدهند؛ اما رأی دادند، به امید تغییر. خب، اینکه شعار «تغییر» اینقدر در مردم اثر میگذارد، نشان دهنده ی وضع بد فعلی است. یعنی وضعی که در هنگام نامزد ریاست جمهوری شدن این آقا بر آمریکا حاکم بوده است، به اعتراف مردم آمریکا، وضع بدی بوده است و او قول داد که تغییر پیدا بشود. پس بدی مسلّم شد. ما نمیخواهیم این را بگوئیم؛ خود مردم آمریکا اعتراف کردند که وضعشان بد است. خب، حالا این آقا آمد سر کار؛ آیا تغییر ایجاد کرد؟ توانست تغییر بدهد؟ توانست آن وضع بد را عوض کند؟ امروز آمریکا پانزده هزار میلیارد دلار گرفتاری و بدهکاری دارد. این بدهکاری ها از تولید ناخالص ملی شان یا بیشتر است یا برابر تولید ناخالص ملی این کشور است؛ این برای یک کشور، بدبختی و گرفتاری است. آن هم که وضع سیاسی شان است: مجبور شدند بدون دستاورد از عراق بیرون بیایند. در افغانستان روزبه روز وضعشان بدتر میشود. در پاکستان که یکی از کشورهای همراه با آنها بود، روزبه روز بدنام تر میشوند. در کشورهای اسلامی، در مصر، در شمال آفریقا، در تونس، آمریکائی ها از آن هیمنه کاملاً ساقط شده اند. علاوه ی بر همه ی اینها، جنبش تسخیر وال استریت در خود شهرهای آمریکا به راه افتاده است. این وضعیت، وضعیت خوبی است؟ این حسابِ دو دو تا چهارتاست؛ این حسابِ پیچیده ای نیست. تغییر را مردم آمریکا قبول کردند؛ یعنی وضعیت کنونی بد است؛ آن وضعیت بد هم تا حالا تغییر پیدا نکرده است. بنابراین آمریکا گرفتار است.
ممکن است آمریکا خطرهائی برای کشورهای دیگر ایجاد کند؛ ممکن است دیوانگی کنند. البته من همین جا بگویم؛ ما سلاح اتمی نداریم، سلاح اتمی هم نخواهیم ساخت، اما در مقابل تهاجم دشمنان - چه آمریکا و چه رژیم صهیونیستی - برای دفاع از خودمان، در همان سطحی که دشمن حمله کند، به آنها حمله خواهیم کرد. «بیانات در حرم رضوی در آغاز سال ۹۱؛ 1391/01/01»
سال 1391؛ شرائط رقتبار آمریکا

نمونه ی دیگر از پیشرفت ملت ایران این است که ما ملت ایران، امروز از لحاظ قدرت سیاسی، از لحاظ قدرت تأثیرگذاری بر تحولات دنیا و حضور در فعل و انفعالات منطقه ی خودمان، بلکه دیگر مناطق جهان، از اول انقلاب بمراتب قوی تریم. این مسئله، نمونه هائی دارد، شواهدی دارد؛ این را دشمنان ما میگویند. یکی از رؤسای رژیم جعلی صهیونیستی، که دشمن شماره ی یک ملت ایران و انقلاب ایران است، اعتراف میکند و میگوید - اینها عین عبارت اوست - امروز یک نیروی قدرتمندی وجود دارد که در خلاف جهت هدفهای ما پیش میرود و ایران رهبری این قدرت را به دست گرفته است. این سیاستمدارِ درمانده و حیرت زده اعتراف میکند و میگوید امروز پشت مرزهای ما خمینی خیمه زده است! یک سیاستمدارِ کهنه کارِ شناخته شده ی آمریکائی هم که ما با وضع او کاملاً آشنا هستیم، در یک جلسه ای مقایسه میکند آمریکای 2001 میلادی را با آمریکای 2011، میگوید - که این حرفها همه مال همین دو سه ماه اخیر است - کدام دیوانه ای وضعیت آمریکای ابرقدرتِ اول هزاره را به شرائط رقتبار آمریکا در سال 2011 - سال گذشته ی میلادی - تبدیل کرده است؟ بعد میگوید: این تحولاتی که اتفاق افتاده و به این وضع منتهی شده است، دامن زننده ی به این تغییر، ایران است. معنای این جملات این است که امروز ملت ایران توانسته است با حضور خود، با استقامت خود، با عزت خود، با صلابت خود، بر روی حوادث مهم جهان و حوادث مهم منطقه، این تأثیرات ژرف را باقی بگذارد. این هم یک شاخص از شاخصهای پیشرفت، که عرض کردم عینی و جلوی چشم ماست. «بیانات در مراسم سالگرد رحلت امام خمینی (ره)؛ 1391/03/14»
سال 1391؛ غربی ها و آمریکائی ها، امروز از همیشه گرفتارترند.

غربی ها و آمریکائی ها هم که همیشه پشتیبانهای بی قید و شرط رژیم غاصب بوده اند، امروز از همیشه گرفتارترند. امروز غرب با سیلی صورت خودش را سرخ نگه داشته است. آنها مشکلات مالی، مشکلات پولی، مشکلات اقتصادی، مشکلات اجتماعی دارند و در مواجهه ی با مردمِ خودشان درمانده اند. چندین حکومت طرفدار آمریکا در اروپا ساقط شدند. مردم اگر میدان پیدا کنند، هر گونه نشانه ی استکبار آمریکائی را که در اروپا مشهود است، با حضور خودشان، با قدرت خودشان خواهند زدود. امروز وضعشان این است. خود آمریکا هم بدتر از همه. ملتها از آمریکا متنفرند. آمریکا دچار بحران است. البته میخواهند این بحران را منتقل کنند به آسیا، منتقل کنند به آفریقا، منتقل کنند به خاورمیانه؛ با حادثه آفرینی در کشورهای دیگر و مناطق دیگر، ضعف خودشان را بپوشانند. از جمله ی کارهائی که میخواهند بکنند، این است که در همین منطقه، این انقلابهای عظیم مردمی را به ضد خودشان تبدیل کنند؛ مردم را به اختلافات قومی، اختلافات مذهبی، اختلافات طائفی سرگرم کنند. ما باید هوشیار باشیم.
امروز آمریکائی ها از تجربه ی انگلیسی ها دارند استفاده میکنند در ایجاد اختلاف مذهبی بین شیعه و سنی. انگلیس ها متخصص دشمنی انداختن بین گروه هایند - از جمله بین شیعه و سنی در دنیای اسلام - از چند صد سال قبل آنها اینکاره بودند. آمریکائی ها دارند از تجربه ی آنها استفاده میکنند. مسئله ی فلسطین پیش می آید، مسئله ی مصر پیش می آید؛ بمجردی که در مقابل حرکت مردم قرار میگیرند، به یک جوری، با یک ترفندی، با یک خدعه ای، فوراً مسئله ی مذهبی را مطرح میکنند. همه باید بیدار باشند؛ سنی بیدار باشد، شیعه بیدار باشد، عالم مذهبی بیدار باشد، نخبه ی دانشگاهی بیدار باشد، آحاد مردم بیدار باشند؛ بفهمند چه کار میکنند، بفهمند توطئه ی دشمن را و نقشه ی دشمن را؛ به نقشه ی دشمن کمک نکنند. این کاری است که امروز آنها دارند انجام میدهند.
البته غربی ها، از جمله آمریکائی ها، حرکتهای دیوانه وار میکنند. مسئله ی هسته ای را بزرگ میکنند، برای اینکه مسائل خودشان را از نظرها بپوشانند. مسئله ی هسته ای ایران را در صدر مسائل دنیا قرار میدهند، در حالی که حقیقت قضیه اینجور نیست. بدروغ اسم سلاح هسته ای می آورند، بدروغ مسائل را در تبلیغات برجسته و درشت میکنند؛ هدفشان این است که ذهنها را، افکار عمومی را از حوادثی که در خود آمریکا دارد میگذرد، از حوادثی که در خود اروپا دارد میگذرد، منعطف کنند، منصرف کنند. البته موفق هم نخواهند شد. «بیانات در مراسم سالگرد رحلت امام خمینی (ره)؛ 1391/03/14»
سال 1391؛ آمریکا در طول این سالها ضعیف تر شده است

یک واقعیت دیگر این است که جبهه ی مقابل ما در طول این سالها ضعیف تر شده است. یعنی اگر ما دو نماد اصلی این جبهه را آمریکا و رژیم صهیونیستی بدانیم، و غرب را دنبال سر اینها بدانیم، واضح است که اینها ضعیف تر شده اند. امروز رژیم صهیونیستی بمراتب ضعیف تر از بیست سال قبل و سی سال قبل است. بعد از حوادث شمال آفریقا و مسئله ی مصر، رژیم صهیونیستی بشدت تضعیف شده است؛ هم از درون دچار مشکل است، هم از بیرون مشکلات بی نهایتی دارد. آمریکای امروز هم آمریکای زمان ریگان نیست؛ اینها بمراتب عقب رفتند. در عراق وضعشان آنجوری شد؛ در افغانستان روزبه روز وضعشان بدتر شده است؛ در سیاستهای خاورمیانه ای شان شکست خوردند؛ در جنگ سی وسه روزه، عاملشان که رژیم صهیونیستی است، شکست خورد؛ در جنگ بیست و دو روزه، عاملشان که رژیم صهیونیستی است، نتوانست در مقابل یک میلیون و اندی انسان بی دفاع کاری از پیش ببرد. اینها واقعیتهای خیلی مهمی است. بنابراین اینها ضعیف شده اند. اینها نسبت به بیست سال قبل و سی سال قبل بمراتب ضعیف ترند. این هم یک واقعیت دیگر است.
یک واقعیت دیگر این است که رژیمهای مخالف نظام جمهوری اسلامی درگیر بحرانند؛ همین چند دولت غربی، خودشان و اطرافیانشان دچار بحرانند. با این بحران اقتصادی ای که در اروپا وجود دارد، اتحاد اروپا جداً در تهدید است، یورو جداً مورد تهدید است. آمریکا هم به نحو دیگری؛ کسری بودجه ی فراوان، قرض فراوان، فشار مردم، حرکت ضد وال استریت، حرکت - به قول خودشان - نود و نُه درصدی. اینها حوادث مهمی است. البته وضع اروپا از آمریکا بدتر است؛ چند دولتشان سقوط کردند. الان در چندین کشور اروپائی بی ثباتی وجود دارد. «بیانات در دیدار کارگزاران نظام؛ 1391/05/03»
سال 1391؛ افول وجهه ی آمریکاست

یکی دیگر از نشانه های این تحول اساسی ای که در نقشه ی دنیا انسان احساس میکند، افول وجهه ی آمریکاست. آمریکا به عنوان قدرت اولِ ثروت و علم و فناوری و نظامی دنیا، چندین دهه با وجهه زندگی کرد؛ که همین وجهه موجب شد نفوذ پیدا کند. در دهه های اولِ نیمه ی دوم قرن بیستم، این وجهه در اوج بود. در ایران خود ما همین جور بود؛ دولت ملی ای مثل دولت مصدق که از زیر بار انگلیس میگریخت، به دامن آمریکا پناه میبرد؛ این وجهه بود. در همه ی دنیا یک چنین حالتی بود. امروز این وجهه به طور کامل از بین رفته است؛ یعنی آمریکا به عنوان یک متهم در دنیا مطرح است. دولت آمریکا در هیچ کشوری، میان هیچ ملتی، یک وجهه ی عمومی ندارد. «مرگ بر آمریکا» دیگر جزو شعارهای اختصاصی ملت ایران نیست؛ در بسیاری از کشورها گفته میشود. یک دولتِ طرفدار ظلم، طرفدار جنگ، طرفدار انباشت تسلیحات، طرفدار سلطه ی بر ملتها، طرفدار زورگوئی، دخالت در همه جا، یک چنین عنوانی پیدا کرده؛ این هم یکی از نشانه هاست؛ بنابراین تحول در سطح جهان، یک امر قطعی است. «بیانات در دیدار کارگزاران نظام؛ 1391/05/03»
سال 1391؛ ببینید وضعیت ارزشهای آمریکائی به کجا رسیده...

یک دولت و یک ملت متکی است به آن فکر و منطقی که ارائه میدهد. ملتها فقط با پول که در دنیا اعتبار پیدا نمیکنند؛ باید فکر و منطقی وجود داشته باشد. آمریکائی ها میگفتند ما یک اصولی داریم - به قول خودشان - ارزشهائی داریم؛ ارزشهای آمریکائی. برای این اصول و ارزشها، در دنیا هی سر و صدا میکردند. امروز نگاه کنید ببینید وضعیت ارزشهای آمریکائی به کجا رسیده...
ادعا میکنند که ملتشان ملت سرافرازی است. امروز دولتهای آمریکا ملت خود را ذلیل کرده اند، گمراه کرده اند؛ همان طور که قرآن درباره ی فرعون میفرماید: «و اضلّ فرعون قومه و ما هدی». (طه آیه 79) مردمِ خودشان را گمراه کردند؛ نمیگذارند از حقایق مطلع شوند. این حرکت 99 درصدی و حرکت ضد وال استریت که در آمریکا راه افتاده، با توجه به این است که مردم آمریکا از بسیاری از حقایق مطلع نیستند؛ اگر مطلع باشند، این حرکت شاید ده برابر شدیدتر شود. مردمِ خودشان را در اسارت صهیونیستها قرار داده اند. این ننگ نیست برای یک دولت که نامزدهای ریاست جمهوری اش در مبارزات و مباحثات انتخاباتی جوری حرف بزنند که دل صهیونیستها را شاد کنند؛ نوکری و اطاعت خودشان از آنها را اثبات کنند؟! اینکه شما می بینید در مجادلات انتخاباتی که دو نامزد فعلی آمریکا دارند، هر کدام سعی میکنند نسبت به جامعه ی یهود فلسطینی و جامعه ی صهیونیستها و سرمایه دارهای اسرائیلی بیشتر اظهار اطاعت کنند، برای خاطر این است که اسیر آنهایند. دولتمردانی با یک چنین کشور بزرگی، با یک چنین پیشرفت علمی ای، ملت خودشان را اسیر یک مشت صهیونیست کرده اند! «بیانات در دیدار دانش آموزان و دانشجویان؛ 1391/08/10»
سال 1391؛ آمریکا در این سی سال، بیش از سی رتبه از لحاظ اقتدار و وجاهت جهانی سقوط کرده

کشور به رغم دشمن، از همه ی ابعاد پیشرفت کرد و آباد شد. کشوری که قرنهای متمادی به حکومت فردی عادت کرده بود، به حکومت استبدادی عادت کرده بود، یکی از بهترین مردم سالاری ها در این کشور رشد پیدا کرد؛ در حضور هنگام انتخابات، در حضور در مسائل عمومی و مشارکتهای عمومی. این همان انقلابی است که آمریکائی ها میخواستند نباشد، میخواستند نابود شود، میخواستند ضعیف شود، به خودشان وعده میدادند که تا چند ماه دیگر از بین خواهد رفت. آمریکائی ها به این نوکرهای مستبدِ منطقه ای شان هی دلخوشی میدادند که تا چند وقت دیگر صبر کنید، انقلاب از بین میرود و نابود میشود! انقلاب روزبه روز بحمداللّه رشد کرده. این، این طرف قضیه است.
آن طرف قضیه، دولتمردان آمریکا هستند؛ دولت مستکبر آمریکاست. در دنیا هیچ کس نیست که شک داشته باشد در این که آمریکا در این سی سال، بیش از سی رتبه از لحاظ اقتدار و وجاهت جهانی سقوط کرده؛ همه این را می بینند و میدانند؛ خود آمریکائی ها هم به همین اقرار میکنند. همین سیاستمداران قدیمی کهنه کارِ آمریکائی، دولتها و دولتمردان فعلی را - که باید گفت دولتمردان و دولتزنان (!) فعلی را - مسخره میکنند که شما آمریکا را از آنجا رساندید به اینجا. راست هم میگویند؛ آمریکا سقوط کرده. امروز هیچ دولتی در دنیا به قدر دولت آمریکا منفور نیست. اگر امروز دولتهای منطقه ی ما و دولتهای دیگر جرأت کنند و یک روزی را به عنوان روز برائت و نفرت از دولت آمریکا معین کنند و به مردم بگویند در این روز بیائید راهپیمائی کنید، بزرگترین راهپیمائی تاریخ در دنیا اتفاق خواهد افتاد! این از موقعیت آبروئی آمریکا.
از لحاظ موقعیت منطقی و فکری آمریکا: بالاخره یک دولت و یک ملت متکی است به آن فکر و منطقی که ارائه میدهد. ملتها فقط با پول که در دنیا اعتبار پیدا نمیکنند؛ باید فکر و منطقی وجود داشته باشد. آمریکائی ها میگفتند ما یک اصولی داریم - به قول خودشان - ارزشهائی داریم؛ ارزشهای آمریکائی. برای این اصول و ارزشها، در دنیا هی سر و صدا میکردند. امروز نگاه کنید ببینید وضعیت ارزشهای آمریکائی به کجا رسیده. «بیانات در دیدار دانش آموزان و دانشجویان؛ 1391/08/10»

منابع : پایگاه دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آیت الله العظمی خامنه ای

یادآوری: عناوین توسط پایگاه اطلاع رسانی حوزه انتخاب شده اند.

احتمال دستیابی به تفاهم هسته ای برد - برد

سفیر ایران در فرانسه با بیان اینکه انتخابات ریاست جمهوری اخیر احتمال دستیابی به تفاهمی منصفانه، واقع بینانه و به صورت برد – برد در چارچوب حقوق بین الملل و رفع سوء تفاهمات حول برنامه هسته ای ایران را افزایش بخشیده گفت: بدیهی است که تحقق این هدف مستلزم آن است که غرب سیاست های قهری و مجازاتهای کنونی خود علیه ملت ایران را کنار بگذارد.

علی آهنی در مصاحبه با نشریه دفاع ملی در خصوص انتخابات ریاست جمهوری ایران و امنیت منطقه ای اظهار داشت:بی شک منطقه خاورمیانه و خلیج فارس از منظر ژئوپلیتیک از اهمیت و جایگاه بسیار مهمی برخوردار و امنیت و ثبات این منطقه بر امنیت و ثبات بین المللی تاثیر گذار است. جمهوری اسلامی ایران که در نقطه تلافی تمدن های شرق و غرب و کریدور شمال – جنوب و شرق و غرب قرار داشته با بهره مندی از موقعیت ژئواستراتژیکی و با برخورداری از مهمترین منابع انرژی نفت و گاز جهان و منابع انسانی عظیم و اهمیت و نفوذ سیاسی اش، از نقش اساسی در معادلات استراتژیک منطقه و جهان برخوردار است.

سفیر ایران اظهار کرد:جمهوری اسلامی ایران علیرغم اینکه طی دهه های اخیر همواره در حلقه محاصره چندین کانون بحران بوده که گریزی از آنها نداشته و این امر آسیب ها و هزینه هایی را به آن تحمیل کرده است، تلاش نموده تا بعنوان یک لنگرگاه ثبات و امنیت، نقشی ثبات بخش ، مسئولانه و عقلایی ایفاء نماید.

وی افزود: انتخابات اخیر ریاست جمهوری در ایران با مشارکت 73 درصدی نه تنها نشانگر تقویت انسجام و وحدت ملی بود و ثبات و امنیت کشور را تضمین کرد بلکه در ارائه تصویری دقیق و صحیح از واقعیات داخلی ایران به افکار عمومی جهان و افزایش اعتبار منطقه ای و بین المللی جمهوری اسلامی ایران نیز بسیار موثر بود.

سفیر ایران در پاریس تاکید کرد: رای قاطع ملت ایران به سیاست های اعلامی رئیس جمهور منتخب پیرامون سیاست خارجی و اولویت های ایشان درتقویت مناسبات با همسایگان و کشورهای منطقه این نوید را می دهد که درآینده شاهد کاهش اختلاف نظرها و بهبود روابط میان جمهوری اسلامی ایران و کشورهای منطقه باشیم.

آهنی ادامه داد: از سوی دیگر انتخابات ریاست جمهوری اخیر احتمال دستیابی به تفاهمی منصفانه، واقع بینانه و به صورت برد – برد در چارچوب حقوق بین الملل و رفع سوء تفاهمات حول برنامه هسته ای ایران را افزایش بخشیده که این امر خود آثار گسترده ای برای ایجاد آرامش و تقویت همکاری ها در منطقه خواهد داشت. البته بدیهی است که تحقق این هدف مستلزم آن است که غرب با کنار گذاشتن سیاست های قهری و مجازاتهای کنونی خود علیه ملت ایران، زمینه را برای ایجاد اعتماد متقابل و پیشبرد سیاست شفاف سازی برنامه های هسته ای ایران و همکاری کاملش با آژانس بین المللی انرژی اتمی و در قالب معاهده عدم اشاعه هسته ای فراهم نماید .

وی در خاتمه گفت: بدون تردید تامین شرایط آرام تر سیاسی و اقتصادی ، پس از انتخابات ایران، فراهم شدن زمینه برای تقویت همکاری های منطقه ای از یکطرف و تامین امنیت دسته جمعی کشورهای منطقه توسط خودشان و بدون مداخلات خارجی از طرف دیگر را تضمین خواهد کرد.(مهر)

دوستان عزیز سلام

مقدمه:
در سایتهای گوناگون کمپینی در حال شکل گرفتن است که قصد دارد با جمع کردن امضاء چندین میلیونی بر تحریمهای غیر منصفانه امریکا اعتراض کند که از این حرکت, تحت عنوان [برای مشاهده لینک ها باید عضو انجمن ها باشید . ] یاد میشود.
بنابه وظیفه اجتماعیم, موضوع را با یکی از مدیران این فوروم درمیان گذاشتم که اگر ایشان و دیگر مدیران مایل باشند,به اعضای محترم این سایت پیشنهاد کنیم که به جنبش بپیوندند.
ایشان(آقای حمید) در پاسخ به پیام خصوصی من اینگونه نوشتند:

اما گویا تفکر غالب در بین کاربران فعال در اون کمپین، ایجاد شکاف در بین مقامات کشورهای غربی از طریق یارگیری های بین المللی هستش که باعث بشه ایران در عرصه ی اقتصاد بین المللی وارد بازی و گود بشه و از طرف کشورهای غربی مث آدم بزرگا با ایران برخورد بشه و طرد نشه. همین. به نظرم این سطح نگاه در حد و اندازه های کشوری به تمدن ایران نیست. به فرض که ما هم شدیم یه کشوری نزدیک به سیاستهای ایتالیا و اسپانیا. اون موقع بابت مشکلات اقتصادی ای که اونها امروز گریبانگیرش هستند، ما بدون تاثیر پذیری نخواهیم بود. در غایت چنین تفکری و به فرض اینکه همه ی تحریم های موجود فعلی برداشته بشه، تازه ما میشیم یه کشوری مث یونان یا اسپانیا! که سیاستهای زورگویانه ی کشورهایی مث آلمان رو ناچارا اینبار از روی اختیار خودمون باید اجرا کنیم و اوضاع اقتصادمون هم رو به پسرفت خواهد گذاشت.
با همه ی این اوصاف، بنده مخالفتی ندارم با اینکه شما مشابه اون سرنگار رو در اینجا هم ایجاد کنین تا نظر کاربران اینجا رو هم بدونین (و احتمالا این نظرات رو برای بررسی بیشتر در فروم خودتون بین کاربران اونجا به بحث بذارین)

و ادمه دادند:

در مورد پیشنهاد جدیدتون هم، اساسا بنده نگاهم به تحریم های بین المللی علیه ایران، با نگاه شما و دوستان محترمتون در فروم مذکور کمی متفاوته. نگاه بنده برگرفته از نگاه امام خمینی(ره) هستش که تحریم های غرب علیه ایران رو بزرگترین خدمت اونها به نظام جمهوری اسلامی میدونه. خدمتی که باعث خودکفا شدن ایران میشه. ای کاش تحریم هاشون روز به روز بیشتر هم بشه. ای کاش چاه های نفت ما خشک بشه یا اینکه هیچ خریداری در دنیا براش وجود نداشته باشه و همه کشورها نفت ما رو تحریم کنن! اونوقته که ما به فکر درآمد زایی از راه تولید علم میفتیم. اونقته که به فکر اموری مثل فعال کردن صنایع با تکنولوژی پیشرفته (های تک)، صنعت توریسم، فن آوری های دانش بنیان، صادرات خدمات به جای صادرات مواد خام و ... میفتیم.

لذا تصمیم گرفتم که این سرنگار را بگشایم که قدری با هم تبادل نظر داشته باشیم و از خرد جمعی بهره ببریم.
به عقیده من نگاه دوست عزیزمان حمید به موضوع اقتصاد امریکا و همچنین بحث تحریمها تا حدی گزینشی و محدود است و در حد توان سعی میکنم به دیگر زوایای اقتصاد امریکا و تحریمها که تا حدی مغفول مانده بپردازم و شاید بتوانیم با کمک هم به درکی واقع بینانه تر (با محوریت موضوعات مطرح شده در متن آقای حمید)دست یابیم لذا از شما دوستان گرامی نیز درخواست میکنم که مشارکت داشته و با ما همفکری کنیم.
.................................................. ..................................
1- نگاهی اجمالی به اقتصاد امریکا
عموم عزیزان تصور میکنند که اقتصاد امریکا مضمحل و انقریب رو به فروپاشی است.
خیر , به عقیده من اقتصاد امریکا در حال پوست اندازی و استحاله است و اگر برنامه هایشان خوب پیش برود بصورت شتابان اوج خواهد گرفت.
حالا بصورت اجمالی به بعضی نکات میپردازم.
امریکا بصورتی تعمدی برای ورشکسته کردن بانکهایش برنامه ریزی کرد.
اولین بانکهایی که ورشکسته شدند در حقیقت تاپ ترینها بودند و زبده ترین کارشناسان اقتصادی جهان را در اختیار داستند و چه کسی تصور میکند که آنها اینقدر ناآگاه و بی دانش بوده باشند که نتوانند پیشبینی کنند که اگر در تمام کشور ناگهان صدها هزار خانه را مصادره کنند چه پیش می اید.
مسلم بود که میلیونها بی خانمان و صدها هزار خانه بی مشتری روی دستشان می ماند و بلوکه شدن "منابع در گردش" به معنای ورشکستگی بود.
اما آنها تعمدا بصورتی هماهنگ و ضربتی چنین اقدامی را انجام دادند و خود را ورشکسته اعلام کردند.
(البته دولت خود را برای چنین روزهایی آماده کرده بود و همینقدر بدانید که سالانه 80میلیارد دلار غذای گرم بین مردم بی بضاعت امریکا تقسیم میشود که تقریبا برابر با کل درآمد نفتی ما است)
حالا چه چیز نصیبشان شد؟
آنها به دو هدف اصلی و بسیاری از اهداف جانبی خود رسیدند
1-تعویق قلدرانه در پرداخت مطالبات خارجی
2- بی ثباتی یورو و کلید زدن پروژه"استعمار نو"در اروپا

3- بالا کشیدن پول احمق های سرمایه گذار مثل عربهای پولدار

توضیح مورد 1 , بدهی های امریکا:
بصورت خلاصه عرض کنم که کل بدهی امریکا حدود16 تریلیون دلار بود(حالا بیشتر شده)که از این مبلغ حدود 6 تریلیون بدهی بانک مرکزی به دولت فدرال است(یعنی این جیب به آن جیب) 5تریلیون به شرکتهای داخلی و 5 تریلیون بدهی خارجی(که 4 میلیارد فقط بدهی به چین است)
توجه داشته باشید که وقتی صحبت از 99 درصدی ها به میان می آید یعنی عمده سرمایه متعلق به سرمایه داران مولتی میلیاردرهایی هستند که نسبت به حجم اقتصاد دولتی امریکا , حرفی برای گفتن دارند و در تصمیم گیریها نیز کاملا موثر و دخیلند.
{در همین ورشکستگی شهر دیترویت توجه کنید که همین پولدارهای منفعت طلب که بویی از وطنپرستی نبرده اند بخاطر صرفه اقتصادی به مرور تولیداتشان را به چین و مناطق آزاد کشورهای دیگر انتقال دادند و کارگرهای امریکایی را بیکار کردند که در دیترویت طی 12 سال منجر به مهاجرت یک سوم جمعیت شد و 70 هزار خانه در این شهر متروکه شدند و الان میخواهند برای نگه داشتن مابقی نیروی کارشان از دولت باج خواهی کنند و شهر صنعتی مهم دیترویت(که زمانی کمپانی های فورد, جنرال موتورز و کلایسلر را در خود جای داده بود و هنوز در آنجا فعالیت میکنند)ورشکسته اعلام کرده اند.}
یعنی که بدهی به چنین شرکتهای عظیم لزوما به مفهوم فشار وارد شدن بر آنها نیست و در سایر نقاط جهان برایشان جبران میشود.(البته اطلاعات زیادی در مورد بدهی داخلی امریکا ندارم)
و اما بدهی خارجی:
وقتی دولت امریکا وانمود میکند که پولی برای پرداخت بدهی ها ندارد در عمل چه میکند؟
یکی از روشها فروش اوراق قرضه است.
یعنی به ازای دریافت محصولات,خدمات و غیره(که حداقل 10 ,15 درصد برایش سود بهمراه داشته و دارد)اجبارا سود سالانه 1.5 درصدی را به طلبکاران میدهد.
خوب توجه کنید که مثلا شرکت چینی یک کارخانه را برای امریکایی ها ساخته است که در حال کار و سود دهی است و امریکایی ها بجای اینکه پول کارخانه را پرداخت کنند اوراق قرضه(که مربوط به پروژه های داخلی و یا بین المللی آنها است و در آینده نیز سود مضاعف برایشان خواهد داشت) که مشتی کاغذ است به آنها میدهند که سالانه 1.5 درصد سود به بدهی های قبلی اضافه میکند.
حالا اگر آنها اوراق قرضه نخواهند چه میشود؟ با یک کلیک مثلا از ذخیره ارزی امریکا کسر و به ذخائر ارزی چین اضافه میشود(به تعبیر دقیقتر همان 1.5 درصد را نیز پرداخت نمیکنند)یعنی امریکایی ها با قلدوری در حال دوشیدن منابع مالی کل کشورهای به دام افتاده هستند.
شما به چنین وضعیتی میگوئید ورشکستگی؟

توضیح مورد2 : افول یورو و ظهور استعمار نو
امریکا با همدستی کشورهای آلمان,انگلیس و فرانسه و متعاقب کشاندن بحران مالی به اروپا دست به اقدامی هماهنگ زد.
اولا از مدتها پیش شرکتهای چند ملیتی و بزرگ با چراغ سبز سیاستمداران , به مرور از دولتهای اروپایی طلبکار شدند و این بدهی ها به اصطلاح قلمبه شد.
حالا به محض بی ثباتی در بازار و بروز بحران اقتصادی برای گرفتن طلبهایشان به دولتها فشار آوردند و همین موقع قول های اقتصادی با جهت دهی به بازار عرضه و تقاضا رکود را به کشورهای بدهکار تحمیل کردند و اوضاعشان را بیشتر بهم ریختند.
نتیجه به جایی ختم شد که کشورهایی نظیر یونان محتاج وام گرفتن شدند و حالا برای پرداخت وام برایش شرط و شروط گذاشتند.
اول باید از محل وام بدهی شرکتهای سود ده را بدهند(عموما همان شرکتهای چند ملیتی و وابسته به خودشان , نتیجه این شد که در بدو امر بخش قابل توجهی از وامهای داده شده , پس گرفته میشود) دیگر اینکه شرکتهای یاد شده فعالتر از قبل به کار خود ادامه خواهند داد و در این بحران بیکاری نخبه ترین نیروها (که هنوز به کشورهای آلمان,انگلیس و فرانسه مهاجرت نکرده اند)با حداقل حقوق جذب آنها میشوند
دوم کوچک کردن دولتها و کوتاه شدن دست دولت از فعالیتهای اقتصادی است
مخلص کلام اینکه دولتهای فعلی( در کشورهای بدهکار) در مدتی کوتاه , وامها را به اتمام رسانده و سود دادن را برای دولتهای بعد و شاید نسلهای بعدی به ارث میگذارند و تا سالهای سال رویای برگرداندن اصل وام خیالی بیش نخواهد بود چرا که مغزها و نیروهای کار زبده فراری شده اند , دولت کوچک و ضعیف شده است و بدهی های بعدی یک به یک غوز بالا غوز خواهند شد و ممکن است آنها برای همیشه مغروض باقی بمانند(مگر اینکه شورش های اجتماعی طور دیگری مقدر کند)
توجه داشته باشید که اگر بحران اروپا حقیقی و فراگیر بود می بایست در چند سال گذشته رشد تولید ناخالص آن سه کشور خبیث نیز منفی میشد ولی میبینیم که فقط شیب نمودار کمی کاهش یافته و های و هوی بحران برای آنها عملا ظاهر سازی بوده است(این سنجش برای امریکا هم صادق است)

توضیح3- بالا کشیدن پول احمق های
البته این آیتم چندان مهم نیست ولی جالب است.
ایالات متحده قانونی داخلی دارد که بر اساس آن دولت امریکا موظف است که بدهی بانکهای ورشکسته را به صاحبین حساب پرداخت کند - اما تا سقف 000 100 دلار
حالا شما حال و روزِ آن عرب میلیاردر را تصور کنید که بیشتر ثروتش را در بانک امریکایی سرمایه گذاری کرده و با دریافت 100 هزار دلار باید صلوات بفرستد و خیرش را ببیند.
دولتمردان کشورش نیز برده های عمو سام هستند و او را متقاعد میکنند که جیکش در نیاید و راهش را بگیرد و برود.
اینطوری امریکایی ها با گردن کلفتی میلیاردها دلار بالا کشیدند.

مابقی قضایای اقتصادی امریکا بماند برای بعد(البته اگر مطلب بیشتری بدانم! و اگر اینها که گفتم درست باشند!)

منفعتی که بابت تحریمهای نصیب کشورمان شد
اقتصاد ایران بخاطر وابستگی80 درصدی به نفت همواره آسیب پذیر بوده است و میطلبید که بصورتی جدی و یکبار برای همیشه به چنین وابستگی خاتمه داده شود و تقریبا همه کارشناسان بر این باور متفقند.
تحریمهای نفتی در این چند ساله مسئولین را مجبور به قدم برداشتن در این راه مقدس کرد.
نتیجه گیری:اینگونه وارد شدن به یک مقوله ارزشمند ملی نه از روی برنامه ریزی و عقلانیت بلکه به دنبال اجبار و صرف هزینه های به مراتب بیشتر صورت گرفته است و بجای برنامه ریزی فروش نفت با ارزش افزوده بالاتر , به مدیریت بحران و برنامه ریزی در جهت مقابله فرسایشی با تحریمها تن در دادیم.
فقط نگاهی به آمارهای مصرف چندین برابری کشورهای همسایه در میادین مشترک نفت و گاز میتواند بخشی از هزینه های تحمیلی را برایمان روشن کند.
مسئله دیگر اینکه سرمایه گذاری اجباری در زمینه هایی که ماهیتا در اولویتهای کلان نبوده اند موجب فرصت سوزی و تحمیل زیانهای اجتناب ناپذیر شده اند.
مثلا سرمایه گذاری در کارگاههای ساخت دکلهای حفاری نسبت به کارگاههای ساخت ریل , لوکوموتیو و واگنهای حمل بار میتوانست از اولویت کمتری برخوردار باشد حال آنکه اجبار سبب گردید که گزینه ای با اولویت کمتر انتخاب شود.
(توضیح دهم که حدود 70 درصد از پتانسیل ریلی کشور در اختیار سیستم حمل سنگ آهن و تولیدات خام معدنی است و همین محدودیت سبب شده که نتوانیم از حداکثر توان در تولید فرآورده هایی مثل فولاد بهره برداری کنیم چرا که کارخانجات فولاد برای خنک کردن تولیدات خود به آب فرآوان نیاز دارند و در مناطق کم آب مرکزی نمیتوان سنگ آهن را مصرف کرد و می بایست به سایر نواحی کشور منتقل شوند.همین محدودیتها سبب شده که مجبور باشیم در صنعت فولاد به خام فروشی تن در دهیم و سنگ آهن به چینی ها بفروشیم و فولاد از آنها خریداری کنیم)
تاکید میکنم که ساخت دکل امری ضروری و مهم است و اصلا ارزش کار دست اندرکاران را زیر سوال نمیبرم اما وقتی منابع مالی محدود است می بایست اولویتهای اقتصادی در نظر گرفته شود و مصالح اقتصادی بخاطر ضعف دیپلماسی تحت الشعاع قرار نگیرند.
حالا ممکن است کسی متذکر شود که مگر ما در تحریم شدن هایمان مقصر بوده ایم؟
بله دولتمردان قطعا مقصر بوده اند چرا که تندروی های آقای احمدینژاد بهانه های لازم را برای امریکائی ها فراهم کرد که بتواند بسیار زود به اجماع جهانی بر علیه ایران دست یابد و زیانهای بسیاری بر ما وارد کند از جمله: فراری دادن پیمانکاران کره ای , اروپایی و حتی چینی از میدانهای مشترک نفتی که تماما به سود کشورهای عرب منطقه تمام شد.

ادامه دارد.

بازتاب بیانات رهبر انقلاب در جمع کارگزاران نظام
رسانه‌های خارجی: ایران به آمریکا اعتماد ندارد
بیانات یکشنبه ‌شب رهبر معظم انقلاب در جمع کارگزاران نظام و تاکید ایشان بر بی‌اعتمادی جمهوری اسلامی به آمریکا، بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌های خارجی داشته است.
خبرگزاری فرانسه در خبری با عنوان «رهبر ایران می‌گوید نمی‌توان به آمریکا اعتماد کرد» گزارش داد: پس از آنکه مقامات و قانونگذاران آمریکایی خواستار دیپلماسی در برابر دولت جدید ایران شدند آیت‌الله علی خامنه‌ای روز یکشنبه هشدار داد که واشنگتن «قابل اعتماد نیست».
این خبرگزاری گزارش داد که آیت‌الله خامنه‌ای در ماه مارس نیز گفت که نسبت به دورنمای مذاکرات مستقیم با آمریکا در حاشیه مذاکرات هسته‌ای با قدرت‌های جهانی «خوشبین نیست».
خبرگزاری فرانسه در بخش دیگری از گزارشش به این نکته اشاره کرد که هفته پیش مقامات آمریکایی و تعداد زیادی از قانونگذاران این کشور از باراک اوباما رئیس‌جمهور آمریکا خواستند دیپلماسی را در قبال روحانی دنبال کند.
واشنگتن پست هم در گزارش خود آورده است: رهبر عالی ایران مذاکره با آمریکا را نهی نمی‌کند اما می‌خواهد دولت جدید در این خصوص محتاط باشد و دولت آمریکا را غیر قابل اعتماد می‌داند.
واشنگتن پست در این گزارش به صحبت‌های رهبر انقلاب درخصوص نحوه تعامل با دنیا اشاره کرد و نوشت: «هنر تعامل با دنیا ادامه دادن به مسیر است بدون اینکه کسی بتواند جلوی شما را بگیرد. اگر تعامل با دنیا به معنای عقب‌نشینی از مسیر اصلی باشد، شکست است.»
فاکس نیوز با اشاره به توصیه رهبر انقلاب به دولت جدید برای محتاطانه رفتار کردن با پیشنهاد گفت‌وگو با ایران، نوشت: نظر [آیت‌الله]خامنه‌ای که معمولا آخرین تصمیم درباره مسایل سیاست خارجی را در ایران می‌گیرد، کمتر از یک هفته بعد از آن بیان شد که نمایندگان در آمریکا در نامه‌ای به اوباما خواستار تقویت دیپلماسی در برابر دولت جدید ایران شدند.
نشریه ترند آذربایجان نیز در گزارش خود از سخنان رهبر معظم انقلاب نوشت: رهبر انقلاب اسلامی ایران آیت‌الله سیدعلی خامنه‌ای شب گذشته چشم‌انداز گفت‌وگو با آمریکا را برای دست‌اندرکاران نظام جمهوری اسلامی تشریح کرد.
آیت‌الله خامنه‌ای گفت که با ملاحظه برخی شرایط با گفت‌وگو با آمریکا مخالف نیست. با این حال اضافه کرد: اگرچه من مذاکره درباره برخی موضوعات نظیر عراق را طی چند سال گذشته رد نکرده‌ام، اما به گفت‌وگو با آمریکا خوشبین نیستم.
رهبر ایران اعلام کرد: ما همیشه از ارتباط و تعامل با دنیا استقبال کرده اما این تعامل باید مبتنی بر درک مناسب هر دو طرف باشد.
الجزیره نیز در خبری با عنوان «رهبر ایران می‌گوید آمریکا قابل اعتماد نیست» به بخشی از اظهارات آیت‌الله خامنه‌ای درباره خوشبین نبودن به مذاکرات با آمریکا اشاره کرد و نوشت: رهبر ایران مذاکرات با آمریکا درباره برخی مسائل خاص مانند عراق را ممنوع نکرده است.
خبرگزاری آسوشیتدپرس هم در خبری با عنوان «رهبر ایران خواستار احتیاط در تعامل با آمریکا شد» گزارش داد که آیت‌الله خامنه‌ای روز یکشنبه گفت که مذاکرات با آمریکا را ممنوع نکرده است. ولی دولت آمریکا را غیرقابل اعتماد خواند و خواستار احتیاط در زمینه هرگونه مذاکرات احتمالی شد.
روزنامه استار تریبون در خبری با عنوان «رهبر ایران مذاکرات با آمریکا را منتفی نمی‌داند، ولی خواستار احتیاط در این زمینه شد» نوشت که رهبر معظم ایران می‌گوید که مذاکرات با آمریکا را منع نکرده است، ‌ولی باید در زمینه هرگونه مذاکره احتمالی احتیاط کرد.
این روزنامه افزود که آیت‌الله خامنه‌ای دولت آمریکا را غیرقابل اعتماد خواند.
اظهارات حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار با مسئولان و کارگزاران نظام بازتاب گسترده‌ای در بین رسانه‌های عربی نیز داشت.
روزنامه مصر الیوم در خبری با عنوان «رهبر ایران نسبت به تعامل با آمریکا هشدار داد» نوشت: آیت‌الله علی خامنه‌ای، رهبر انقلاب اسلامی ایران انجام مذاکرات با آمریکا را ممنوع نکرد اما خواهان در پیش گرفتن احتیاط در هر گفت‌وگوی احتمالی شد.
این روزنامه در گزارش خود آورده است: آیت‌الله خامنه‌ای در سخنانش آمریکا را غیرقابل اعتماد توصیف کرده است.
شبکه المنار، شبکه اسکای نیوز و روزنامه الیوم السابع مصر نیز در تیترهای مشابهی به بازتاب سخنان مقام معظم رهبری پرداختند.

سلام به دوستان
ممنون از اقا فرزاد به خاطر زحمتی که کشیدند
مطلب خیلی جا برای بحث داره.این نقل قول جناب حمید که من چندان باهاش موافق نیستم خودش جای چندین صفحه بحث داره.بقیه فبها....
از این اولی بریم جلو خوبه

در مورد پیشنهاد جدیدتون هم، اساسا بنده نگاهم به تحریم های بین المللی علیه ایران، با نگاه شما و دوستان محترمتون در فروم مذکور کمی متفاوته. نگاه بنده برگرفته از نگاه امام خمینی(ره) هستش که تحریم های غرب علیه ایران رو بزرگترین خدمت اونها به نظام جمهوری اسلامی میدونه. خدمتی که باعث خودکفا شدن ایران میشه. ای کاش تحریم هاشون روز به روز بیشتر هم بشه. ای کاش چاه های نفت ما خشک بشه یا اینکه هیچ خریداری در دنیا براش وجود نداشته باشه و همه کشورها نفت ما رو تحریم کنن! اونوقته که ما به فکر درآمد زایی از راه تولید علم میفتیم. اونقته که به فکر اموری مثل فعال کردن صنایع با تکنولوژی پیشرفته (های تک)، صنعت توریسم، فن آوری های دانش بنیان، صادرات خدمات به جای صادرات مواد خام و ... میفتیم.

بنده این جوری فکر نمیکنم.ما باید دنبال کم هزینه ترین راه باشیم و دنبال این نباشیم که مثل الان به سختی بیفتیم.باید قبل از مریض شدن به فکر پیشگیری باشیم.ما جنگ طلب نیستیم ولی پای جنگ که پیش بیاد با تمام توان حرکت می کنیم.
ما باید دنبال استقلال خودمون و اقتصاد مقاومتی باشیم ولی نه با زور و چماق روی سر.تا الان اهمال شده که با تحریم نفت،ارزش سرمایه های مردم یک سوم میشه.رهبری هم اشاره کردند در سخنرانی عید،که به اقایون تکنو کرات گفته شد دنبال اقتصاد بدون نفت باشید که خندیدند که مگر میشود؟!اون زمان که به دنبال رفع وابستگی به نفت یا همون اقتصاد مقاومتی بودم که تحریم های این چنینی نداشتیم......
ما از تحریم استقبال نمی کنیم ،همون طور که از جنگ استقبال نمی کنیم.ولی همانطور که جنگ باعث خرابی و عقب افتادن اقتصادی ما شد ولی منشا خیرات فراوان دیگری هم شد.تحریم هم همینطور.امیدوارم همراه با رفع تحریم ها،ما جدیت و تمرکز خودمون رو در اقتصاد مقاومتی نشون بدیم.

+
تمامی مطلب بالا رو به دقت خوندم
نوع نگاه ما در مورد فروپاشی با نگاه شما متفاوته(حداقل شخص بنده)خیلی بعید و دور از ذهن هست که شخصی زمین بازی و نوع بازی رو خودش بچینه و بعدش شکست بخوره.مگه اینکه خیلی احمق باشه.
اصطلاحی هست که میگه قاطبه مردم برای پول تلاش میکنن ولی برای انسان سرمایه دار پول هست که داره کار میکنه براش.این قضیه امریکاس.ما اگه دنبال پول نفت مون هستیم و چین دنبال فروش جنسش در اخر این امریکا س که سودش رو میبره.مثلا دوستی میگفت امریکا با ازدست دادن ایران موقع انقلاب از لحاظ اقتصادی ضرر کرد.بهش گفتم خیر.امریکا سود اقتصادیش رو خواهد برد در هر صورت.....اگه ایران رو از دست داد با ایران هراسی راحتتر داره شیره جون اعراب رو میکشه
همین انتقال کارخونه ها به چین یکی از پاشنه های اشیل این کشور خواهد شد.(چین اگه به زمین بخوره صدایی خواهد داد که تا ناکجا اباد خواهد رفت)

نگاه ما نگاه دینی است و نه اقتصادی صرف:
و مكروا و مکر الله والله خير الماكرين
و آنان دست به فريب زدند و خدا هم مكر كرد و خداوند بهترين مكر كنندگان است .


...يخادعون الله و هو خادعهم ...
...آنان با خدا مكر و حيله كردند و خدا نيز با آنان مكر مى كند...


انهم يكيدون كيدا. واكيد كيدا.
همانا آنان دست به مكر وحيله زدند و من هم (با آنان ) مكر مى كنم .

بحث سر حاکیمت طاغوت هست.اونها ظالم هستند وخداوند وعده داده ظالم باقی نخواهد ماند.ما بر اساس گزاره های دینی معتقد به افول و نابودی اون ها هستیم نه گزاره های اقتصادی.البته همین ظلم های اقتصادی گریبان شون رو خواهد گرفت.
بر اساس نشانه های اخرالزمان معتقد به افول ظالمین هستیم ما به وعده خدا بیشتر اطمینان داریم تا تحلیل های تحلیل گران

[برای مشاهده لینک ها باید عضو انجمن ها باشید . ]

فرعون با سپاه گرانش پی موسی با مردم عادی بود.فرعون در اوج قدرت ناگهان کجا رفت و موسی علیه السلام کجا؟

بله دولتمردان قطعا مقصر بوده اند چرا که تندروی های آقای احمدینژاد بهانه های لازم را برای امریکائی ها فراهم کرد که بتواند بسیار زود به اجماع جهانی بر علیه ایران دست یابد و زیانهای بسیاری بر ما وارد کند از جمله: فراری دادن پیمانکاران کره ای , اروپایی و حتی چینی از میدانهای مشترک نفتی که تماما به سود کشورهای عرب منطقه تمام شد.

اینم برای خودش بحث مبسوطیه در حد تاپیک های چندین صفحه ایی.......
مگه حضرت امام به اصطلاح تندوری های بیشتری نکرد؟
+
چرا این تحریم ها از سال 6 ریاست جمهوری ایشون شروع شد؟
چرا از سال دوم یا سوم شروع نشد؟اون زمان این صحبت ها نبود؟بحث تندوری ها برای اقناع عوام هست.قبول ندارید؟

با تشکر از مهدی عزیز جهت مشارکت در این بحث

ما از تحریم استقبال نمی کنیم ،همون طور که از جنگ استقبال نمی کنیم.ولی همانطور که جنگ باعث خرابی و عقب افتادن اقتصادی ما شد ولی منشا خیرات فراوان دیگری هم شد.تحریم هم همینطور.امیدوارم همراه با رفع تحریم ها،ما جدیت و تمرکز خودمون رو در اقتصاد مقاومتی نشون بدیم.

دقیقا نظر شما را تایید میکنم و برای روشنتر شدن مطلب یک مثال میزنم.
در حال حاضر یکی از معضلات اصلی که دامنگیر مردم ایران شده است مشکل کم آبی است.
برای مدیریت چنین وضعیتی باید اقدامات عاجل و پر هزینه ای صورت بگیرد
مثلا اجرای طرحهای توزیع بهینه آب در کشور, سرمایه گذاری و ترویج آبیاری قطره ای, ساخت تاسیسات بازیافت فاضلاب ها , مطالعات نباتی در خصوص پرورش گونه های گیاهی مقاوم به کم آبی و غیره
با اینوصف اگر چنین اقداماتی توسط مسئولین به انجام برسد آیا ما میتوانیم ادعا کنیم که خشک سالی برای ما نعمت بوده است؟یقینا خیر چرا که بدون اجبار نیز میتوان به اصلاح امور پرداخت البته اگر مدیریت صحیح بر برنامه ریزی های کشور حاکم باشد.

نوع نگاه ما در مورد فروپاشی با نگاه شما متفاوته(حداقل شخص بنده)خیلی بعید و دور از ذهن هست که شخصی زمین بازی و نوع بازی رو خودش بچینه و بعدش شکست بخوره.مگه اینکه خیلی احمق باشه.

تا شکست را چه چیز معنی کنیم.
امریکائی ها اهداف و استراتژی هایی را برنامه ریزی کرده اند که در درازمدت به منافع اقتصادی و سیاسیشان برسند و مسلما پیگیر آنها خواهند بود اما دلیلی وجود ندارد که همه پیش بینی هایشان درست از آب در بیاید.نمونه عراق و افغانستان که کارها کاملا بر وفق مراد آنها پیش نرفت.اگر چه شرکتهای نفتی امریکایی قراردادهای طویل المدت نفت عراق را به چنگ آوردند و بسیاری از معادن افغانستان را بلعیدند اما به همه اهداف خود نرسیدند.
البته نقطه قوت و همچنین پاشنه آشیل امریکا استیلای دلار بر اقتصاد جهان است که امریکایی ها بیشترین سوء استفاده را از موقعیتشان میکنند و بحثی مفصل دارد.
با توجه به توضیحی که در متن اصلی آورده ام, در مجموع وضعیت اقتصادی فعلی امریکا را من شکست نمیدانم و آنرا سرمایه گذاری تصور میکنم.

همین انتقال کارخونه ها به چین یکی از پاشنه های اشیل این کشور خواهد شد.(چین اگه به زمین بخوره صدایی خواهد داد که تا ناکجا اباد خواهد رفت)

اتفاقا چین بزرگترین قلک امریکا است. از 4.6 واحد پول چاپ شده توسط امریکا 2.5 واحد ذخائر ارزی چین را تشکیل میدهد , 1.5 واحد در اقتصاد امریکا و 0.6 در باقی دنیا
حالا شما تصور کنید که امریکا پول بی پشتوانه چاپ کند چه اتفاقی می افتد؟
تمام ارزش پول چاپ شده(بخوانید چند تُن کاغذ)به دولت امریکا میرسد و معادل آن از ارزش دارایی های کل مصرف کنندگان دلار در جهان کاسته میشود.(مخصوصا چین به نسبت ارقام فوق)
دولت امریکا بخشی را که متوجه مردم و فعالین اقتصادی خودش میشود از محل درآمد باد آورده اش جبران میکند و با کسر هزینه های اینچنینی,معادل ارزش مابقی پول چاپ شده, سود خالصی است که به جیب دولت امریکا می رود.
مقاله زیر را بخوانید

[برای مشاهده لینک ها باید عضو انجمن ها باشید . ]

نگاه ما نگاه دینی است و نه اقتصادی صرف:
بحث سر حاکیمت طاغوت هست.اونها ظالم هستند وخداوند وعده داده ظالم باقی نخواهد ماند.ما بر اساس گزاره های دینی معتقد به افول و نابودی اون ها هستیم نه گزاره های اقتصادی.البته همین ظلم های اقتصادی گریبان شون رو خواهد گرفت.
بر اساس نشانه های اخرالزمان معتقد به افول ظالمین هستیم ما به وعده خدا بیشتر اطمینان داریم تا تحلیل های تحلیل گران

مشکل اینجاست که حوصله خداوند خیلی بیشتر از ماست و برای فروپاشی حکومت فرعون صدها سال صبر کرد(نمیدانم شاید 1000 سال)و ما برنامه ریزی های درازمدتمان معمولا بیش از 100 سال نیست و نمیتوانیم فعلا بر اساس وعده الهی منفعل باقی بمانیم.
دیگر اینکه شما فرپاشی امریکا را چطور تصور کرده اید؟
310 میلیون امریکایی قرار است با قهر طبیعت و یا حمله نظامی مستضعفین نابود شوند؟ یا اینکه کاپیتالیزم نیز نظیر کمونیزم قرار است دچار فروپاشی شده و با شکل جدیدی ظاهر شود؟
به نظر من مورد دوم بیشتر با منطق جور در می آید ولی زمانش را نمیتوانیم چندان پیش بینی کنیم و به فرض اینکه در زمان حیات ما اتفاق بیفتد. خوب که چه؟
اتحاد جماهیر شوروی رفت و روسیه فعلی آمد , چه فرقی برای ما داشت.
{بیان بعضی مسائل خالی از لطف نیست. در زمان اتحاد جماهیر شوروی طوری برنامه ریزی شده بود که در هر ایالت- همین کشورهای استقلال یافته فعلی- عمدتا یک فعالیت اقتصادی شاخص سرمایه گذاری و تقویت شده بود (مثلا فعالیتهای اتمی در قزاقستان , صنعت هوانوردی در اکراین , کشاورزی در ترکمنستان و غیره)قبل از فروپاشی شوروی بر اساس توافقنامه هایی که با روسیه نوشته شد مقرر شد که سهم دولت مرکزی(روسیه فعلی)از فعالیتهای اقتصادی اصلی همچنان محفوظ بماند یعنی اینکه امتیاز صنعت پر درآمد و اصلی همچنان برای روسیه باقی ماند و دولت استقلال یافته ماند و هزینه های جاری مردمش.
به عبارت دقیقتر تمام هزینه های اجتماعی , درمانی , آموزشی و غیره را دولت مرکزی پرداخت میکند و بخش قابل توجهی از درآمد کشور را به روسیه میدهد.
بنابراین این فروپاشی چندان هم برای روسیه آزار دهنده نیست}
مطمئنا اگر اتفاق غیر مترقبه ای پیش نیاید ممکن است ایالت های امریکا نیز دچار تغییرات برنامه ریزی شده ای بشوند که به معنای فروپاشی نخواهد بود.
(البته این مطالب صرفا جهت ورزش فکری است و اینکه نباید نسبت به فروپاشی امریکا حساب ویژه باز کرده و دچار محاسبات غلط شویم)