موضوع: بریده های زیبای کتابها

سلام
دوستان عزیز میخوام تاپیک جدیدی با موضوعی جدید ( هر چند نمیدونم شاید جدید هم نباشه!) ایجاد کنم به این صورت که بریده ای از جملات زیبای نویسنده کتابی رو انتخاب کنیم با ذکر نام کتاب و نام نویسنده تا هم از اون جمله حظّ معنوی ببریم، هم با یک کتاب جدید آشنا بشیم و هم با نویسندگانی آشنا بشیم که شاید تا بحال اونها رو نمیشناختیم ، ولی نویسندگان قابلی هستند و حرفی برای گفتن دارند؛ و هم ترویج و نشر کتاب و کتابخوانی بشه و رغبتی برای خرید و استفاده از کتابهای جدید و دیگه اینکه دوستان وارد فضاهای جدید و تفکرات نو و اندیشه های سترگ دیگه ای بشن . تحقق بایسته و شایسته این امر ، کمک و یاری شما دوستان نازنین رو میطلبه.
والله المستعان

سلام
برای شروع هم خودم قسمتی از کتاب زیبای « مسئولیت و سازندگی» اثر استاد مرحوم آیت الله علی صفایی حایری معروف به ( عین - صاد) رو براتون میارم. از نکات جالب توجه در مورد این کتاب و نویسندش اینه که وقتی کتاب رو مطالعه می کنی فکر می کنی یک علامه با کلی سن و تجربه و تألیفات و تصنیفات این کتاب رو نوشته؛ ولی باید بدونیم که این کتاب جزو تصنیفات اولیه استاد هست که در عنفوان جوانی ( مثلاً حوالی 20 سالگی ) نوشته شده است. کتابی سرشار از علم و عرفان و آگاهی و حرف برای شنیدن. خواندن این کتاب رو بهیچوجه فراموش نکنین.
« مگر این یک دستور نیست که مهم را فدای مهم تر کن. بر پایه ی همین دستور و همین عقل، ابراهیم اسماعیلش را قربانی می کند.
ابراهیم به مهم تر از اسماعیل رسیده و حتی به نزدیک تر از خود به خود رسیده و این است که به دستور عقلِ خود ، مهم را فدای مهم تر می کند؛ گر چه عقل دیگران به این مهم تر نرسیده باشد. او می بیند که اسماعیلش در کنار یک آوار و با یک ضربه از سم اسبی به مرگ می رسد و جانش را می بازد. ابراهیم می خواهد این جان از دست رفته را به دست بیاورد و در راهی و در جهتی آن را به جریان بیندازد.
ابراهیم می خواهد به رشد برسد و به رشد برساند، و این است که با آن دستور، خودش کارد را به دست می گیرد و اسماعیل را می بندد و کارد می کشد و هنگامی که می بیند به او کمک نمی دهد و رگها بریده نمی شوند، و خون ها بیرون نمی ریزند، سخت خشمگین می گردد و کارد را بر زمین می کوبد. و اگر همین کار را نمی کرد در امتحان باخته بود ، که عشقی نبوده و سنجشی نبوده، فقط حرفی بوده و سخنی.
ابراهیم کارش را تمام کرده بود و به آزادی رسیده بود. و جز این کاری نیست که حتی اعمال، مقدمه هستند و اگر کسی مقدمه را بیاورد و به این آزادی نرسد، کاری نکرده. اگر کسی اسماعیل را بکشد و اسیر این کشتن و این آزادی باشد، کاری نکرده که در هر حال در اسارت است.
بی جهت نیست که می گویند: نیّة المُؤمنِ خَیرٌ من عمَله.»

سلام
پیشنهاد عالیه
چرا ما تا حالا نداشتیمش؟واقعا نداشتیم؟
ممنون از ایجاد تایپیک.....موفق باشید.

نوشته اصلی توسط محبّ الزهراء

سلام
پیشنهاد عالیه
چرا ما تا حالا نداشتیمش؟واقعا نداشتیم؟
ممنون از ایجاد تایپیک.....موفق باشید.

سلام
خب خدا رو شکر که سابقه نداشته. از شما مدیر عزیز میخوام روشن کننده ی چراغ بعدی شما باشین.
یا علی

سلام
ان شاءالله تايپيك مفيدي خواهد شد، خداخيرتون بده
الان عجله دارم ولي سر فرصت ....

سلام تاپیک بسیار خوبی هستش.... خدا توفیق بهتون بده انشاالله... همین اول کار یه جمله معروف از یه کتاب یادم افتاد که احتمال زیاد شنیدینش :

همه (حیوانات) با هم برابرند اما بعضی ها برابرترند( بیشتر برابرند)

قلعه حیوانات - جورج اورول (Animal Farm)

سلام
خب گویا باید چراغ دوم رو هم خودم روشن کنم.
آقای دکتر عبدالعظیم کریمی شاید از بهترین و مجرب ترین و مسلط ترین اساتید و کارشناسان حوزه خانواده و کودک و آموزش و پرورش باشند. کتب مختلف ایشان که با همه ی آثار موجود در این عرصه متفاوت است، خود مؤید این ادعا است. نوشته هایی که جدا از دقت و تعمق و ژرف نگری ، کاربردی می باشند و قابل اجرا و فقط صرف ارائه تئوری و نظر نمی باشند.
بریده ی انتخابی برای این تاپیک از کتاب سه جلدی « روانشناسی تربیت کودک(1) کودک، تربیت،زندگی مجلد کودک و خانواده » می باشد.
« اگر می دانستیم که تربیت چه چیز "نیست" ، بهتر می فهمیدیم که تربیت چه چیز " هست" و اگر می دانستیم چه راه هایی به تربیت ختم نمی شود، بهتر می فهمیدیم چه راه هایی به تربیت ختم می شود.»
« اگر تصور کنیم که "تربیت کردن" یعنی "تزیین کردن"شخصیت بیرونی و ظاهری کودک به آن چه خود می پسندیم، از مفهوم و هدف تربیت دور شده ایم.
ما احتمالاً "بیشتر" از فرزندانمان می دانیم، اما لزوماً "بهتر" از آنها نمی دانیم. دریافت و انگاشت کودک از واقعیت " اشیاء" نسبت به ما بزرگسالان در پاره ای از موارد به "حقیقت" نزدیکتر است.

كتاب« فرزندم اينچنين بايد بود» شرح نامه 31نهج البلاغه اثر استاد اصغر طاهرزاده
در دوجلد؛ نسخه wordو pdfكتاب در سايت فرهنگي الميزان موجود است.
بريده انتخاب شده از جلد دوم كتاب است.

«وَ الْمَرْءُ أَحْفَظُ لِسِرِّهِ»؛
فرزندم! خودِ فرد بهتر از هرکس نگهبان راز خويش است.

انسان بايد شخصيت و اسرار خود را در نزد خود نگهدارد تا عفت خود را در اين حيطه نيز حفظ کرده باشد. به‌همين جهت حضرت در توصيف آن برادر الهي خود که فرمودند دنيا در چشم او کوچک بود، مي‌فرمايند: «وَ كَانَ أَكْثَرَ دَهْرِهِ صَامِتاً»؛ بيشتر اوقاتش ساکت بود. در اين‌جا هم حضرت در توصيه به فرزندشان ما را متوجه چنين صفتي مي‌کنند، تا انسان پيش از آن‌که بخواهد با ديگران به سر ببرد با خود باشد و حافظ اسرار خود. حرف حضرت به ما اين است که خودت نگهبان خودت باش و بيش از آن که نظر به بقيه داشته باشي، در پهن‌دشت وجود خود سير کن تا بصيرت لازم را از ابعاد بيکرانه‌ی خود به دست آوري.
در همين رابطه اميرالمؤمنين(ع) مي‌فرمايند:
خوشا به‌حال هر بنده گمنامى كه بدو اعتناء نشود، او مردم را شناسد و مردم او را نشناسند، خدا او را به خشنودي و رضوان شناسد، آن‌ها چراغهاى هدايت‌‌اند كه هر فتنه‌ی تاريکي به برکت اينان زايل شود، و درهاي رحمت برايشان گشوده شود ، نه فاش‌كننده‌ي رازند و نه در صدد جفاكاري و آزار و خودنمايي.
همچنين روايت داريم خدا دوست دارد بنده‌اش فقرش را به ديگري نگويد، اين‌جا هم از جمله‌ي «وَ المَرءُ أحْفَظُ لِسِرِّه»؛ بنده اين‌طور مي‌فهمم كه شايسته است انسان تا آن‌جا که ممکن است مسائلش را پيش خود نگهدارد، چرا كه هيچ كس به اندازه خود انسان سِرّ نگهدار خودش نيست، ولذا در واقع مي‌خواهند نمونه‌اي از عفت را به ما متذکر شوند که خود را نگهباني كن. به واقع اين توصيه عميقي است و بايد سعي كنيم آن را مبناي شخصيت خود قرار دهيم تا رازهاي بزرگي برايمان روشن شود، همان چيزي که در حديث مذکور بدان اشاره فرمودند که «او مردم را شناسد و مردم او را نشناسند. اينان چراغ‌هاي هدايت‌اند که هر فتنه‌ی تاريکي به برکت آن‌ها زايل شود».
حرف اين است که اسرار خود را نزد خود نگه داريم اگر هم در حدّ مشاوره بخواهيم احوالاتمان را با کسي در ميان بگذاريم حدّ و مرز آن معلوم باشد. اگر انسان بتواند اسرار خود را پيش خود نگهدارد برکات زيادي برايش پيش مي‌آيد. يکي از برکات آن اين است که قدرت تحليلِ اسرار درونتان را پيدا مي‌كنيد. اگر شما در درونتان مسئله‌اي داريد درست است اگر زود آن را به بقيه ارائه داديد راحت مي‌شويد ولي متوجه باشيد در اين صورت ديگر بر روي آن متمركز نمي‌شويد و آن را تجزيه و تحليل نمي‌كنيد تا لايه‌هاي پنهان خود را به شما بنماياند، در حالي‌که اگر آن را سبك سنگين ‌كنيد كم‌كم معني حقيقي آن برايتان آشکار مي‌شود كه اي دل غافل، اين مسئله چه چيزهايي مي‌خواست در جان ما بنماياند و من نمي‌دانستم. مثل اين است كه براي شما مهمان بيايد و شما آن مهمان را براي همسايه بفرستيد و فكر كنيد خوب شد از دست او راحت شديد، در حالي‌که به همراه مهمان رزق خودتان هم مي‌آمد. اَسرار درون ما مهمان‌اند تا روشن شود چقدر مي‌توانيم آن‌ها را نزد خود نگه داريم. به ‌قول آن دوستمان كه مي‌گفت: «صندوقِ سينه گفته‌اند نه ميدان سينه» صندوقي هم كه در نداشته باشد كه صندوق نيست. حرف از اين ها بالاتر است، مي‌فرمايند سرّ خودت را خودت حفظ كن و تو شايسته‌تريني در اين که سرّ خود را فاش ننمايي، پس بايد مكنونات قلبي و مشكلات شخصي‌ات را پيش خود نگهداري.