موضوع: یک مناظره ی شیرین ادبی (لطفا کامل بخونید؛ ضررنمیکنید!)

:rolleyes: حمید مصدق:

تو به من خندیدی
و نمیدانستی
من به چه دلهره از باغچه ی همسایه سیب را دزدیدم...
باغبان از پی من تند دوید،
سیب را دست تو دید،
غضب آلود به من کرد نگاه،
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک...
و تو رفتی و هنوز
سالهاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرارکنان
میدهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق این پندارم
که چرا باغچه ی کوچک ما سیب نداشت؟؟ !!! ..........

من به تو خندیدم
چون که میدانستم
تو به چه دلهره از باغچه ی همسایه سیب را دزدیدی!
پدرم از پی تو تند دوید
و نمیدانستی
باغبان باغچه ی همسایه پدر پیر من است!
من به تو خندیدم
تا که با خنده ی خود
پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم
بغض چشمان تو، لیک،
لرزه انداخت به دستان من و
سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک...
دل من گفت برو
چون نمیخواست به خاطر بسپارد
گریه ی تلخ تو را....
و من رفتم و هنوز
سالهاست که در ذهن من آرام آرام
حیرت و بغض تو تکرارکنان
میدهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق این پندارم
که چه میشد اگر باغچه ی خانه ی ما سیب نداشت؟؟ !!! ........

دخترک خندید و پسرک ماتش برد
که به چه دلهره از باغچه ی همسایه سیب را دزدیده!
باغبان از پی او تند دوید،
به خیالش میخواست
حرمت باغچه و دختر کمسالش را از پسر پس گیرد!
غضب آلود به او غیضی کرد
این وسط من بودم
سیب دندان زده ای که به خاک افتادم،
من که پیغمبر عشقی معصوم،
بین دستان پر از دلهره ی یک عاشق
و لب و دندان تشنه ی کشف و پر از پرسش دختر بودم،
و به خاک افتادم،
چون رسولی ناکام...
هر دو را بغض ربود
دخترک رفت ولی زیرلب این را میگفت:
"او یقینا پی معشوق خودش می آید"
پسرک ماند ولی روی لبش زمزمه بود:
"مطمئنا که پشیمان شده، برمیگردد"
....
سالهاست که پوسیده ام آرام آرام!
عشق قربانی مظلوم غرور است هنوز!
جسم من تجزیه شد ساده ولی ذراتم
همه اندیشه کنان غرق این پندارند:
"این جدایی به خدا رابطه با سیب نداشت!" ...

او به تو خندید و
من نمیدانستم
که به چه دلهره از باغچه ی اجدادی سیب را دزدیدی!
دل من از پی تو تند دوید
سیب دست تو نبود
غضب آلود نگاهت کردم...
بغض عشق تو که لرزاند دلش را به مرور،
سیب دندان زده از دست او افتاد به خاک...
پسرک،
ماتت برد
و ندیدی که چطور
از میان غم و لبخند شما
بانگی از سیب خروشید که گفت:
"نرو ای مدعی دعوی عشق،
و تو
آن تشنه ی کشف و پر از پرسش و ترس؛
دل به تنهایی و نخوت نسپارید؛
و مرا،
چون رسولی ناکام،
به دل خاک سیاه،
..."
برق شوقی از آیینه ی چشمم رد شد!
دخترم رفت ولی بعد از آن
سالهاست که در یاد من آرام آرام
عشق بی تای تو در اوج فراق
میدهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق این پندارم
که چه میکردم اگر باغچه ی خانه ی ما سیب نداشت؟؟ !!! .......

واقعیتش منم این مناظره چند وقت پیش ادامه دادم اما متاسفانه برگه چک نویس رو پیدا نمیکنم!!
انشاالله در صورت یافتن ، در اسرع وقت قرار میدم!

من به تو خندیدم
چون در آن لحظه تمام نفست حبس شد و
تو نمیدانستی
پدرم در پی توست !
سیب و دندان زدم اما
لحظه ی دیدن غیض غضب آلود پدر
سیب ناخودآگاه به سمتش لغزید
بغضم از سیب زمین خورده برآمد؛ نه که از غیض پدر!

من گذشتم آرام
از کنارت عشقم
تا که در اوج غرور
نشوی اشک به چشم
و برافرازی سر ..
و تو اما آسان
دل بریدی از من ..

و هنوزم که هنوز است طعم آن سیب دندان زده را
سالهاست که بر لب دارم
و من اندیشه کنان
غرق این پندارم
که امیدم به درختیست که از سیب دلم میروید
و دگر هیچ کسی نیست پس از چیدن سیب ، در پی تو بدود..
ودگرباره نخواهد بروی
با همه دلهره از باغچه ی همسایه ، سیب را کش بروی...

چه استعداد های نهفته ای ما اینجا داشتیمو خبر نداشتیم:kkkaf:
استاد منتقم الزهرا و استاد مهنافاطمی واقعا لذت بردیم :tanx1::tanx1::tanx1::tanx1::tanx1::tanx1::tanx1:

منتقم الزهرا:

از میان غم و لبخند شما
بانگی از سیب خروشید که گفت:
"نرو ای مدعی دعوی عشق،
و تو
آن تشنه ی کشف و پر از پرسش و ترس؛
دل به تنهایی و نخوت نسپار

:rolleyes:

مهنافاطمی:

و من اندیشه کنان
غرق این پندارم
که امیدم به درختیست که از سیب دلم میروید
و دگر هیچ کسی نیست پس از چیدن سیب ، در پی تو بدود..
ودگرباره نخواهد بروی
با همه دلهره از باغچه ی همسایه ، سیب را کش بروی...

:rolleyes:

سلام
دیدم دوستان عزیز قشنگ کار کردن گفتم ما هم طبع شعرمون رو بکار بندازیم شاید فرجی شد :دی
ناقابل نقدیم به دو استاد عزیز منتقم الزهرا و مهنا فاطمی گل:

من به تو خندیدم
و به تاوان همین خنده ی تلخ
قلبم آهسته و آهسته شکست
سیب را دزدیدم
و دویدم تا شب
تا ته کوچه ی تنهایی خود
تا ته کوچه ی شک
و تو ماندی و هنوز
سالها فکر من این است چرا
دفتر شعر من از نام تو خالی نشدست
و غزل های نیازم جاریست
به همان قبله ی سیب
به همان باغچه ی کوچک امیدو هراس
و همان لبخند و غضب

شاید در جمع شما بی ادبی باشد؛ اما شاگردی ما را بپذیرید...
نگاهی متفاوت


بعد از آن رفتن و انداختن نیمۀ سیب
من نشستم
و به تنهایی خود خندیدم
که چرا واسطۀ شر گشتم
دو نفر
شوق وصال
من در این بین
چه بیجا پسرک را دیدم
شاید آن لحظه حسادت کردم
به جوانی که دلش در گرو معشوق است
سالها میگذرد
شاعران میگویند
همه از جانب آن دو
و در اندیشۀ تنهایی من چه کسی شعر سرود؟
باز هم حس حسادت آمد...
بغض هم همراهش
بهتر این است که تنها باشم
باغ را بفروشم
بروم سمت حرم...
و ببینم دو نفر
در طواف سیبی
چه صمیمانه به هم میخندند
تا فروغی به حمیدی برسد...آه...
شاید آنجا گره این دل تنگم
به صفای حرم عشق شود باز و
حلالم بکنند آن دو کبوتر...
شاید...

واااااااااااای خیلی قشنگ بودن...آفـــریــــــن به همگی :tanx1::tanx1::tanx1::tanx1:
چه حس شاعرانه قشگی دارین:happy: