موضوع: ۩۞۩السلام علیک یا شیب الخضیب۩۞۩ ((ویژه نامه محرم))

مگر که منتظر یک خبر نبودی تو
مگر که منتظر تشت زر نبودی تو

تو که ستاره ترینی در این خرابه، چرا
شب فراق تو بودی، سحر نبودی تو

بگو به خیل نفهمان که اصل کرببلا
نمی رسید بجایی اگر نبودی تو

خمیده، دست به پهلو، سه ساله بانویی
چگونه فکر کنم پشت در نبودی تو

چهار تیر سه شعبه به دست حرمله بود
هزار شکر که اصلا پسر نبودی تو

صفر رسید پدر جان و تازه فهمیدم
دروغ بوده و اصلا سفر نبودی تو

به دست سنگ سرم را نشانه رفت کسی
گمان کنم سر آن رهگذر نبودی تو

تو را به من که ندادند با غضب گفتم
به نیزه دار: مگر که پدر نبودی تو

مهدی رحیمی

فارغ از خود کی کند ساز پریشانی مرا؟
بس بود جمعیتم کز خویش می دانی مرا

در بساط وصل چشم و لب ندارند اختلاف
گر بگریانی دلم را،یا بخندانی مرا

خیزران از حرمتم برخاست اما بد نشست
کاش ای بابا نمی بردی به مهمانی مرا

چند شب بی بوسه خوابیدم دهانم تلخ شد
نیستی دختر مرنج از من نمیدانی مرا؟!

دختران شام می گردند همراه پدرکاش
می شد تا تو هم با خود بگردانی مرا

دخترت نازک تر از گل هیچ گه نشنیده بود
گوش من چون چشم شد اسباب حیرانی مرا

تخت و بختی داشتم از سلطنت در ملک خویش
کاش می شد باز بر زانوت بنشانی مرا

انتظاری مانده روی گونه ای پژمرده ام
می توان برداشت با بوسی به آسانی مرا

شبنم صبحم ،خیالم ،خاطرم ،شوقم ،دلم
ارتباطی نیست هرگز باگران جانی مرا

چشم تو هستم زغیر من بیا بگذر پدر
چشم پوشی کن کفن باید بپوشانی مرا

محمد سهرابی

روایت رهبر معظم انقلاب از ماجرای گفت ‌و گوی امام حسین علیه السلام و عمر سعد در کربلا :
در آن هنگامى که حضرت به کربلا رسیده بودند و عمر بن ‌سعد در روز چهارم محرم ظاهراً وارد کربلا شد. یک مدتى، چند روزى بین امام حسین و عمر سعد هى گفتگو مى‌شد. چند بار عمر سعد بلند شد، آمد توى خیمه‌ امام حسین، نشستند با هم صحبت کردند. در یکى از این صحبتها، خطاب به عمر سعد جمله‌ حضرت، جمله‌ طلبگارانه است. شما تصور وضع را بکنید، امام حسین یک کسى است که قیام کرده و حالا آمده توى این بیابان به حسب ظاهر گیر افتاده و محاصره شده، ظاهر قضیه این بود دیگر.... حالا هم فرمانده‌ همان لشکرى که على ‌الظاهر پیروز هست آمده توى خیمه‌ امام حسین، صحبتى که بین اینها خواهد گذشت چگونه است ؟ قاعدتاً این صحبت این خواهد بود که او ملامت کند، آقا چرا آمدى ؟ حضرت هم بگویند دیگر حالا شده یک کارى بکنیم، فلان.
مى‌بینیم درست به عکس است. وقتى مى‌آید توى خیمه‌ امام حسین ، امام حسین سؤال مى‌کنند یابن‌سعد! تو چرا حاضر نیستى که با ما حرکت کنى، قیام کنى؟ او مى‌گوید که من بچه‌هایم در آن جایند و گیر مى‌افتند. حضرت مى‌گویند برو پس نجنگ با ما، از فرمان عبیدالله سر باز بزن. مى‌گوید نمى‌توانم، مى‌ترسم، به من حمله مى‌کنند، مالم را مى‌گیرند. یعنى حضرت او را در موضع انفعال قرار مى‌دهد. به او اعتراض مى‌کند و او در صدد عذرخواهى از امام حسین برمى‌آید. یک چنین روحیه‌ قوى و محکمى. 

این شب ها تاریکی های کربلا پر است از شمیم ِ امن ِ حضور ِ حضرت ِ علمدار و خیام ِ هاشمیّون لبریز اند از آوای محبت ِ کسا
امشبی را عون و محمد مستمع ِ صحبت های حضرت ِ مادراند و صوت ِ زینب حیدری است ...
شیرپسرهای دخت ِ علی، پر اند از حسّ ِ غرور ِ سربازی حضرت ِ ارباب و انتظار احلی من العسل می کشند ...
این وسط اما دل توی دل خیلی ها نیست!
خیلی ها که چشم انتظار ِ تک ِ لحظه های انتظاراند برای حلّت بفناء الحسین شدن و خیلی ها هم مشغول محاسبه ی زن مال و اولادند و آن ها هم چشم انتظاراند!
چشم انتظار ِ یک خاموشی و یک تاریکی تا چشمان ِ کور ِ ظاهر بینشان را حسب ِ سنّت ِ لایتغیّر ِ لهم اعینٌ لا یبصرون بها، بر ندای هل من ناصر حضرت امام ببندند و در بیابان ِ بی امامی، گور به گور ِ بدبختی شوند ...
آری آنان را که قلب دارند و لایفقهون بها؛ چه به فهم ِ معنای کلّ شی احصیناه فی امام مبین؛ که اینان سرِّ طلب ِ نصرت ِ امام را که هدایت است و نصرت دادن به ماموم؛ به نصرت خود بر ولی الله مطلق حضرت ِ صمد تعبیر کرده اند و بدا به حال ِ مرگ جاهلانشان؛ که ماعرفوا امام زمانهم ...
امشب اما هنوز هم کربلا پر است از هاشمی ها و غیرهاشمی هایی که ناصر اند!
اینجا عباس سید ِ ناصرین است و عمو هست و علی هست و حبیب هست و آب هست و عـ طـ شـ نیست ...

تا فردا اما؛
خدا بزرگ است ...

[برای مشاهده لینک ها باید عضو انجمن ها باشید . ]

این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست


این چه شمعیست که دلها همه پروانه اوست



*یاحسین*




اَلسَّـلامُ عَلَیـکَ یـا اَبـا عَبْـدِ اللَّـهِ

. وَ عَلَى الْاَرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِنائكَ عَلَیْكَ مِنّى سَلامُ اللَّهِ اَبَداً ما بَقیتُ

. وَ بَقِىَ اللَّیْلُ وَالنَّهارُ وَ لا جَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّى لِزِیارَتِكُمْ

. اَلسَّـلامُ عَلَـى الْـحُسَیْنِ وَ عَلى عَلِـىِّ بْنِ الْحُسَـیْن

وَ عَلى اَوْلادِ الْحُسَـيْنِ وَ عَلى اَصْحـابِ الْحُسَـیْن

[برای مشاهده لینک ها باید عضو انجمن ها باشید . ]

هر کس دلش به کرببلا مبتلاتر است
در خیمه گاه سینه او کربلاتر است
هیأت برایم از همه جا خوبتر ولی
حال و هوای کرببلا با صفاتر است
ما با شب و بلا وغم آشنا ولی
شام وغم وبلای حرم آشنا تر است
وقتی برای کرببلا گریه میکنیم
آری دعای فاطمه ما را سزاتر است
در شعله غمش همه دلها که سوختند
آن دل که شعله ورتر بشود کیمیاتر است
آتش گرفته ای که مَحرم به او شوی
مُحرم در آتش وغم بالاتراست
ما پیکر مقطع الاعضا ندیده ایم
هرچه بیان کنیم از آن بوریاتر است
مارا خلیل روضه ارباب خواستند
این انتصاب از همه مارا رواتر است

این روزها که حـ سـ یـ ن با هر بهانه ای می بارد و جز جناب ِ حضرتش سرّ ِ آیه های استرجاع را نمی داند، جمال ِ حسنی ِ عبدلله، بهانه ی اشک های حضرت ِ ولیّ اللهی است و عبدالله همان میراث دار ِ خاطرات ِ مادری است !
بغض های گاه و بی گاه ِ ابن الحسن، یادآور ِ سکوت های مجتبی است در روزهای کبود ِ فاطمی !
و عبدالله اگر همان هم بازی حضرت ِ سه ساله ایست که وقارش فاطمی است؛ غرورهای بنی هاشمی اش؛ عباسی است !
این شب ها اما که علی و قاسم مشق ِ جنگ می کنند برای فدایی ِ حسین شدن؛ عبدالله مسافر ِ رویای های کودکانه ی مردانه ایست تا مرز ِ بی نهایت علمدار شدن!
کسی چه میداند
شاید صداقت ِ چشمان عبدالله، مسیر ِ سی و چندساله ی عباس شدن را یکشبه عروج کرد!
خلاصه خوش خیالی های عبدالله هر روز تمرین ِ سپر بودن می کند برای مدافع ِ ولیّ الله شدن ...
و لشکر ِ حضرت ِ حـ سـ یـ ن پر است از شهدایی که به حکم موتوا قبل ان تموتوا کشته ی محبت ارباب اند و رویای خوش ِ حلت بفنا الحسین شدن می بینند
و عمو هست و امن هست و علی هست و آب هست و عـ طـ شـ نیست ...

تا فردا اما؛
خدا بزرگ است ...

[برای مشاهده لینک ها باید عضو انجمن ها باشید . ]