موضوع: ۩۞۩السلام علیک یا شیب الخضیب۩۞۩ ((ویژه نامه محرم))

باز امشب از تب تو شها تاب می خورم
باز از فرات خشــــک لبت آب می خورم
باز از نسیــم کرببــلا مسـت می شوم
میسوزم و سیاهی یک دست میشوم
آقـــــــا شروع من تویی به نام اسمت
مـــولا تمـــــوم آدمــــا غــــلام اسمت
وقتــــــی کشیــــدی دستتو رو سرم
شــــــدم گــــــــدای دور حـــــــرم
تو می دونی که مــــن یه رو سیاهم
عشقـم ، همه ی دلخوشیم همینه
چشـــــــام یـــــه روز اینـــــو ببینـــــه
عـــزیــز فاطمـــــه دادی پنـــاهـــــم
بمیــــــرم آقــــــا کفــــــن نـــــداری
چــــــرا تــو ســر در بــــدن نــداری؟!
تــــو زینـــــت اهــــل آســـمـــونی
حـــــالا چـــرا پیــــرهـــن نــداری؟!
مــــــــن از تــــو دل نمــــی کنـــــم
آقــــام اگــــــه قـــابــــل بـــدونــی
اگـــــــــه میـــــــون عــــاشقـــات
ایـــن دل مـــــا رو دل بــــدونـی
مــــن از تـــــو دل نمــــــی بـــــرم
مگـــه می شـــه از تــو جدا شـد؟!
مگه می شــــه دل بـــه تـــو داد
و بــــی خیــــال کـــربـــلا شـــد؟!
تــمـــوم زنــدگیمــــــــو مــــــن
مــــدیـــون دستـــــای تــو هستم
نمـــی دونـــم چـــه جــوری شد
نــدیــده مـــن دل بـــه تـو بستم
ولـــی بــــدون هــر جــا باشــم
نشــون نــوکــــریـــت بـــاهــــامــه
تــمـــوم عـــــــالـــم بــدونـــــه
هـــرجــا بـــاشــــم حسیــــن آقامه

این بار بی مقدمه از سر شروع کرد
این روضه خوان پیر از آخر شروع کرد
مقتل گشوده شد همه دیدند روضه را
از جای بوسه های پیمبر شروع کرد
از تل دوید مرثیه قتلگاه را
از لا به لای نیزه و خنجر شروع کرد
از خط به خط روضه ی گودال رد شدو
با گریه از اسیری خواهر شروع کرد
اینجا چقدر چشم حرامی به خیمه هاست
طاقت نداشت از خط دیگر شروع کرد
بر سر گرفت گوش عبا را و صیحه زد
از روضه ربودن معجر شروع کرد
برگشت روضه را به تمامی دشت برد
از اربن اربنِ تن اکبر شروع رد
لب تشنه بود خیره به لیوان نگاه کرد
از التهاب مشک برادر شروع کرد
هی دست را شبیه به یک گاهواره کرد
از لای لایِ مادرِ اصغر شروع کرد
غش کرد روضه خوان نفسش در شماره رفت
مدّاحی از کناره ی منبر شروع کرد
ای تشنه لب حسین من ای بی کفن حسین!
دم را برای روضه مادر شروع کرد
یک کوچه وا کنید که زهرا رسیده است
مداح بی مقدمه از در شروع کرد
هیزم می آورند حرم را خبر کنید
این بیت را چه مرثیه آور شروع کرد
این شعر هم که قافیه هایش تمام شد
شاعر بدون واهمه از سر شروع کرد

كسي كه علت ايجاد شيث و شمعون است
قسم به حضرت زهرا رقيه خاتون است
و منكران مقامش شبيه ابليسند
اگر عمارت فقه اند تازه تاسيسند
و گر كه چله نشينند به مسجد الاقصي
براي لحظه به لحظه اش گناه بنويسند
دخيل دست عطايش هزار قارون است
كسي كه شيعه به او تا هميشه مديون است
و آن مكان كه معروف به قاب قوسين است
در آرزوي قدوم رقيه خاتون است

سوم محرم

با احتیاط لاله ي ما را پیاده کن

عباس جان، سه ساله ي ما را پیاده کن



با احتیاط بار حرم را زمین گذار

زانو بزن وقار حرم را زمین گذار

هرشب دل شکسته ی ما در هوای توست
در اعتکاف خیمه ی سبز عزای توست

من هرچه دارم از سر این سفره برده ام
آقا تمام بود و نبودم برای توست

از کودکی برای شما گریه می کنم
اصلاً زِ کودکی دل من مبتلای توست

حاتم به سائلی درَت فخر می کند
دست تمام عالم و آدم گدای توست

شش گوشه ی شما شده دارالقرار عشق
هرجا که می روم دل من زیر پای توست

آقا تو را به جان علی اکبرت قسم !
عمری تمام آرزویم کربلای توست

حالا بیا و درد دلم را دوا بده
إذن طواف مرقد شش گوشه را بده

الا ای انیس شبم مهد من

توئی شاهد همّت و جهد من

بجُنبان مرا یک شب دیگری

انیسم بمان این شب آخری

تو بینی اگر بیقرارم کنون

ز فرط عطش از تو ام واژگون

ز ظلم عدو آب در خیمه نیست

تو مامم نگر شیر در سینه نیست

الا مهد من ناله ام گوش کن

مرا بار دیگر در آغوش کن

لالائی بخوان تا که خوابم بَرَد

که فردا در این دشت کامم دَرَد

بخوابم مهیّای فردا شوم

چو شیری به دستان بابا شوم

به آن خلق بی دین مقابل شوم

عیان حجّت حق و باطل شوم

بترسد عدو آید از روبرو

زند تیرم از دور زیر گلو

هراسی ندارم که تیرم زنند

توان از تن باب شیرم برند

نترسم ز حلقوم بیتاب خویش

دلم سوزد از غربت باب خویش

چه شبها که آرام کردی مرا

چه با ناز ، اِکرام کردی مرا

تو فردا نگر میزبانان ما

ترحُّم نسازند بر جان ما

بجائی که مهمان نوازی کنند

رئوفانه با طفل بازی کنند

بتازند بر ما چو گُرگان مست

کنند ظلمها قوم شیطان پرست

تو فردا نجنبانی ام قصد خواب

ندارم دگر بیش از این اضطراب

چو بینی مرا نیز پرپر زنان

بدان میشتابم بسوی جنان

کنم رؤیت جدّ والای خویش

چشم شهد عشقش به لبهای خویش

به خون گلو می کنم سر خضاب

شکایت کنم قوم «کین در نقاب»

« عِقاب » نام اسب حضرت بوده که در آخرین لحظات مبارزه با کوفیان نامرد ، درد دلهای محزونی با این حیوان با وفایش دارد :

******
عقابا توئی مونس و همدمم
تو آگاهی از دردم و از غمم

عقابا نگر تشنه در لشکرم
چگونه کنند چاک چاک پیکرم

عقابا مرا بر که از باب خویش
ستانم ز او هدیه ی ناب خویش

گذارم سر آرام بر سینه اش
نهم لب به لبهای خشکیده اش

مکم خاتم و سیر گردم ز آب
شود چاره این خستگی و عتاب

دوباره کنم با عدو کارار
کنم لشکر خصم را تار و مار

چشند طعم شمشیر چون رعد من
فرو پاشد آن لشکر از جهد من

عقابا نگر کینه ی قوم دون
ترا نیز کردند چو من واژژگون

چه بد حیله کردند به تو هم به من
نتازند مردانه و تن به تن

تو بینی که این نسل تزویر و پست
به گِردم چو گرگان هارند و مست

چرا می درند فرق من اینچنین ؟
که جاری شود خون من از جبین

از آن ترسم آخر در این سرزمین
که تنها شود باب من بعد از این

عقابا نگر جسم بی جان من
که پردازد اینک به درمان من ؟

بگو تا که آید کنون مادرم
که مرحم نهد زخمهای سرم

برو در خیام و به بابم بگو
که افتاده اینسان به جانم عدو

به عباس گو عمّ رعنای من
کند یاوری باب تنهای من

ای عسلت از دم شمشیرها!
خنده زده زخم تو بر تیرها
زخم بدن توشه، خطر زاد تو
روز شهادت شب میلاد تو
دسته گل حجله ی تو سنگ ها
گشته تنت دستخوش چنگ ها
مرگ، عروسی که هم آغوش توست
نیشِ سرِ تیرِ بلا نوش توست
ای زرهت پیرهن نازکت
بال در آورده تن از ناوکت
نرگس من نرگس خود باز کن
جان عمو کم به عمو ناز کن
دیده به تبخال لبت دوختم
سوختم و سوختم و سوختم
تشنه ام از اشک خود آبم بده
با دو لب تشنه جوابم بده
حیف که من تاب ندادم به تو
سوختم و آب ندادم به تو
دفتر عمر تو که شیرازه شد
داغ علی اکبر من تازه شد
باده زصهبای اجل خورده ای
از دم شمشیر عسل خورده ای
تشنه به دیدار اجل می روی
قاسم من ماه عسل می روی
یا به جنان با علی مرتضی
فاطمه کرده است تو را پاگشا
خلعت خود کرده کفن می روی
بال زنان سوی حسن می روی
نیست روا با همه سوز درون
نیزه سر از سینه ات آرد برون
حیف که اوصاف تو نشناختند
اسب به گلگون بدنت تاختند
در حق ما ظلم و ستم کسب شد
مرهم زخم تو سُمِ اسب شد

غلامرضاسازگار

تا صوت قرآن از لب آنها مي آيد
كفرِ تمام نيزه ها بالا مي آيد


دجال هاي كوفه درحال فرارند
دارد سپاه زينب كبري مي آيد



سدّ سپاه كفر را درهم شكستند
تكبيرهاي حضرت سقا مي آيد

انگار كه زخم فدك سر باز كرده
ازهرطرف فرياد يا زهرا مي آيد


- خون علي گويان عالم را بريزيد-
اي دشنه ها، تازه ترين فتوا مي آيد

آداب جنگ كربلا مثل مدينه است
چون ضربه هاشان سمت پهلوها مي آيد

اي نيزه داران، نيزه هاتان را مكوبيد
روز مبادا،عصرعاشورا مي آيد


خون گلوشان خاك را بي آبرو كرد
آسيمه سربا طشت خود يحيي مي آيد


اي تيغ هاي كند، با تقسيم سرها
چيزي از آنها گيرتان آيا مي آيد؟

اين اولين باريست كه از پشت خيمه
دارد صداي گريه ي آقا مي آيد

زينب بيا از خيمه ها بيرون، كه تنها
با ديدن تو حال آقا جا مي آيد

حسین جان- آنکه از کفر در آورد مرا عشق تو بود-همه اش زیر سر توست مسلمان شدنم