موضوع: پدر مهربان ما و انتقام گیرنده از دشمنان خدا و اهل بیت - علیهم السلام

یكى از اسامى گرامى آن ويرانگر كاخهاى ظلم و استبداد و بازستاننده حقوق از دست رفته توده‏هاى مظلوم جهان، حضرت بقيةاللَّه ارواحنا فداه، «منتقم» است.
واژه منتقم در احاديث فراوانى به »دست انتقام الهى« اطلاق شده، كه به برخى از آنها در اينجا اشاره مى‏كنيم:



1. خداوند منان در شب معراج چهره درخشان امام زمان(ع) را چون خورشيدى فروزان به پيامبر عظيم‏الشأن اسلام ارايه داده فرمود:
يا محمد و عزّتى و جلالى، إنّه الحجّة الواجبة لأوليائى والمنتقم من أعدائى.( شيخ طوسى، الغيبة، ص148، ح109؛ فرات كوفى، تفسير فرات، ج1، ص75، ح48؛ حموينى، فرائد السمطين، ج2، ص319؛ حر عاملى، اثبات الهداة، ج1، ص549؛ خاتون‏آبادى، كشف‏الحق، ص114، ح17.)
اى محمد به عزت و جلالم سوگند كه او حجت واجب بر دوستان من، و منتقم از دشمنان من است.




2. نيز در شب معراج در همين‏باره فرمود:
و هذا القائم الّذى يحلّل حلالى و يحرّم حرامى و به أنتقم من أعدائى.( شيخ صدوق، كمال‏الدين، ج1، ص253، باب 23، ح2؛ علامه مجلسى، بحارالانوار، ج52، ص379.)
اين ايستاده همان است كه حلال مرا حلال و حرام مرا حرام مى‏كند، من به وسيله او از دشمنانم انتقام مى‏گيرم.




3. روز عاشورا پس از هنگامه شهادت، فرشتگان به ضجّه درآمدند و عرضه داشتند: بار خدايا با حسين، برگزيده تو و فرزند پيامبرت چگونه رفتار كردند؟! خداوند شبح حضرت قائم(ع) را براى آنان نمودار ساخت و فرمود:
بهذا أنتقم له من ظالميه.( شيخ طوسى، الأمالى، ص418، مجلس 14، ح89؛ مجلسى، بحارالانوار، ج45، ص221.)
با همين - ايستاده - انتقام حسين(ع) را از ستمگرانش مى‏گيرم.




4. حضرت موسى بن جعفر(ع) در تعقيبات نماز عصر عرضه مى‏داشت:
و أن تعجّل فرج المنتقم لك من أعداءك.( شيخ طوسى، مصباح المتهجد، ص74، كتاب الصلاة، ح92.)
و در فرج منتقم خود از دشمنانت تعجيل بفرما.
نوفلى - راوى حديث - به امام كاظم(ع) عرض كرد: اين دعا در حق چه كسى است؟ فرمود:
ذلك المهدىّ من آل محمّد(ص).( سيدابن طاووس، فلاح السائل، ص200، فصل 21.)
اين دعا در حق حضرت مهدى از آل محمد(ع) مى‏باشد.
آنگاه به تفصيل از سيرت، صورت و نشانه‏هاى ظهورش سخن گفت.( مجلسى، بحارالانوار، ج86، ص81.)




5. احمد بن اسحاق قمى به امام عسكرى(ع) در سامرا عرض كرد: امام بعد از شما كيست؟
امام(ع) برخاسته به اندرون رفت، فرزند دلبندش را كه حدوداً سه ساله بود و چهره‏اش چون ماه چهارده شبه مى‏درخشيد وارد مجلس كرد و خطاب به احمدبن اسحاق فرمود: اگر نبود كه تو در نزد خدا و حجج الهى عزيز و گرامى هستى، من فرزندم را به تو نشان نمى‏دادم.