وداع میکده و مرگ قلندری (شهریار)

مست آمدم ای پیر که مستانه بمیرم

مستانه دراین گوشه ی میخانه بمیرم

درویشم وبگذار قلندر منشانه

کاکل به سر افشان به سر شانه بمیرم

میخانه به دور سر من چرخد واینم

پیمان که به چرخیدن پیمانه بمیرم

من بلبل عشاق به دامی نشوم رام

دردام توهم بی طمع دانه بمیرم

شمعی وطواف حرمی بود که می خواست

پروانه بزایم من وپروانه بمیرم

من دری یتیمم. صدفم سینه ی دریاست

بگذار یتیمانه ودردانه بمیرم

بیگانه شمردند مرادر وطن خویش

تابی وطن واز همه بیگانه بمیرم

کو نی زن میخانه بگو جان به لب آور

تا با تبو لب بر لب جانانه بمیرم

آن سلسه ی زلف که زنار دلم بود

درگردنم آویز که دیوانه بمیرم

این دیر مغان ته چک ایران قدیم است

این جاست که من بی چک وچانه بمیرم

در زندگی افسانه شدم در همه آفاق

بگذار که در مرگ هم افسانه بمیرم

در گوشه ی کاشانه بسی سوختم اما

آن شمع نبودم که به کاشانه بمیرم

سرباز جهادم من واز جبهه ی احرار

انصاف کجا رفته که در خانه بمیرم